2012-06-04 07:09:03
Ο νεαρός με το λευκό βαμμένο πρόσωπο στη Β. Ολγας πετάει με ένταση τις κορύνες στον αέρα, μοιράζοντας χαμόγελα σε όσους τον χαζεύουν στο φανάρι. Και όμως δεν δέχεται τίποτα.
Πιο κάτω ένα γκρουπ Γιαπωνέζων τουριστών κοιτάζουν με ενδιαφέρον ό,τι έχει απομείνει στη Λεωφόρο Αμαλίας από ένα ρωμαϊκό βαλανείο. Εμείς, στην καθημερινότητά μας, δεν του χαρίζουμε ούτε μία ματιά θαυμασμού. Εξω από το Νομισματικό Μουσείο τα βλέμματα άλλων περαστικών υψώνονται έκπληκτα στο κτίριο με τις αψιδωτές βεράντες και τις κιονοστοιχίες που μάλλον δεν είχαν ξαναδεί
έως σήμερα. Αφορμή στάθηκε το καφέ του στον κήπο του μουσείου.
Κρυμμένες διέξοδοι
Η Αθήνα μοιάζει να προσπαθεί καθημερινά με τον δικό της τρόπο και τους ανθρώπους της, εκείνους που δεν το βάζουν κάτω. Οι σκληρές εικόνες σε κάποιες γωνίες της τα βράδια είναι η μία πλευρά, υπάρχουν όμως δεκάδες άλλες, κρυμμένες, ζωντανές, σε μουσεία, θέατρα, νεοκλασικά, στα οποία βρίσκουν διέξοδο τα παιδιά του αυτοσχεδιασμού.
Στην οδό Κριεζώτου 3, το Μουσείο–Πινακοθήκη του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα είναι το καινούργιο απόκτημα της πόλης, ενώ από την άλλη πλευρά της Πανεπιστημίου, στη Στοά Σπυρομήλιου –από τα διαμάντια της εποχής του Μεσοπολέμου–, ένας καινούργιος μόνιμος ένοικος κόβει την ανάσα των περαστικών. Το «Πέρασμα» της Βάνας Ξένου, φωτισμένο έξυπνα από την Ελευθερία Ντεκώ, «μιλάει» στους περαστικούς για τη συνάντηση και τον χαρακτήρα της διάβασης, μέσα από την Περσεφόνη και τον Νάρκισσο.
Οι περαστικοί υψώνουν τα βλέμματα στην κορυφή, όπου ένα αέρινο πλέγμα από ορείχαλκο και ανοξείδωτο χάλυβα αγκαλιάζει τον χώρο από άκρη σε άκρη, με τις νεαρές συρμάτινες κόρες να υπερίπτανται. «Πέντε», «όχι εννιά», «13 είναι» ακούγονται δίπλα οι φωνές των άλλων περαστικών που παίζουν το παιχνίδι της ανακάλυψης με τις μορφές. Δεκατρία γλυπτά της Περσεφόνης και δύο Νάρκισσοι μοιάζουν ανυπότακτοι στον ουρανό και εμείς καρφωμένοι στη γη. Ενα έργο που θα μείνει στην πόλη και μια ανάθεση που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια με τη Σοφία Στάικου (πρόεδρο του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς) και τη ζωγράφο–γλύπτρια Βάνα Ξένου. Τον περασμένο χειμώνα, άλλες δράσεις όπως τα παιδιά της Σχολής Καλών Τεχνών που ζωγράφιζαν τα έργα τους, αιφνιδίαζαν ευχάριστα τους περαστικούς.
Ενα άλλο πρόσωπο της Αθήνας που σε κάνει να ξεχνάς την υποτονικότητά της. Ενα πρόσωπο που μοιράζει στιγμές δημιουργίας και αισιοδοξίας. Οτι δίπλα μας γίνονται και καλά. Και πράγματι, γίνονται πολλά και με τη συμβολή των εθελοντών. Ομάδες με ευρηματική δράση που συμβάλλουν να απαγκιστρωθούμε από το αίσθημα της παραίτησης. Οι atenistas ήταν οι πρώτοι που φύτεψαν, καθάρισαν, συμμάζεψαν, παρότρυναν όσους είχαν τη διάθεση να ξαναδούν τον Ιλισό, τον σταθμό Πελοποννήσου ανοιχτό, την εβραϊκή κληρονομιά, βρίσκοντας μιμητές και εκτός Αθήνας.
Τρίτη, Παρασκευή, Σάββατο
Μια άλλη δραστήρια κίνηση, «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», μπήκε δυναμικά στις ζωές των Αθηναίων και όχι μόνο, φωτίζοντας τις γωνιές και τις ανάγκες της πόλης, παροτρύνοντάς μας να την ξαναδούμε και να την ανακαλύψουμε εκ νέου κάτω από άλλες ανάγκες και συναισθήματα, με περιηγήσεις και ευφάνταστες δράσεις. Συσπείρωση δυνάμεων μέσω social media. Γιατί η ευθύνη δεν είναι μόνο του κράτους.
Τις Τρίτες, ο Δήμος Αθηναίων συστήνει το «Βγαίνουμε Αθήνα» επιδιώκοντας να τονώσει το κέντρο της, ενώ η πρωτοβουλία «Παρασκευή στην Αθήνα» συνέβαλε με τον δικό της τρόπο. Το κέντρο σιγά σιγά ξαναρχίζει. Τίποτε δεν είναι οριστικό, αλλά θέλει δουλειά για να αλλάξει, συμμετοχή. Η Τοσίτσα μοιάζει καθαρή και το Επιγραφικό Μουσείο κάπως να ανασαίνει. Το Εθνικό Αρχαιολογικό πήρε τα «πάνω» του με την έκθεση «Το ναυάγιο των Αντικυθήρων». Ακόμη και το ρημαγμένο Ακροπόλ Παλλάς χωρίς τις σχισμένες λινάτσες, αλλά ένα διάφανο δίχτυ για τις πιθανές αποκολλήσεις, μοιάζει να αποκαλύπτει την ομορφιά του μέσα από την παρακμή του.
schizas.com
Πιο κάτω ένα γκρουπ Γιαπωνέζων τουριστών κοιτάζουν με ενδιαφέρον ό,τι έχει απομείνει στη Λεωφόρο Αμαλίας από ένα ρωμαϊκό βαλανείο. Εμείς, στην καθημερινότητά μας, δεν του χαρίζουμε ούτε μία ματιά θαυμασμού. Εξω από το Νομισματικό Μουσείο τα βλέμματα άλλων περαστικών υψώνονται έκπληκτα στο κτίριο με τις αψιδωτές βεράντες και τις κιονοστοιχίες που μάλλον δεν είχαν ξαναδεί
έως σήμερα. Αφορμή στάθηκε το καφέ του στον κήπο του μουσείου.
Κρυμμένες διέξοδοι
Η Αθήνα μοιάζει να προσπαθεί καθημερινά με τον δικό της τρόπο και τους ανθρώπους της, εκείνους που δεν το βάζουν κάτω. Οι σκληρές εικόνες σε κάποιες γωνίες της τα βράδια είναι η μία πλευρά, υπάρχουν όμως δεκάδες άλλες, κρυμμένες, ζωντανές, σε μουσεία, θέατρα, νεοκλασικά, στα οποία βρίσκουν διέξοδο τα παιδιά του αυτοσχεδιασμού.
Στην οδό Κριεζώτου 3, το Μουσείο–Πινακοθήκη του Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα είναι το καινούργιο απόκτημα της πόλης, ενώ από την άλλη πλευρά της Πανεπιστημίου, στη Στοά Σπυρομήλιου –από τα διαμάντια της εποχής του Μεσοπολέμου–, ένας καινούργιος μόνιμος ένοικος κόβει την ανάσα των περαστικών. Το «Πέρασμα» της Βάνας Ξένου, φωτισμένο έξυπνα από την Ελευθερία Ντεκώ, «μιλάει» στους περαστικούς για τη συνάντηση και τον χαρακτήρα της διάβασης, μέσα από την Περσεφόνη και τον Νάρκισσο.
Οι περαστικοί υψώνουν τα βλέμματα στην κορυφή, όπου ένα αέρινο πλέγμα από ορείχαλκο και ανοξείδωτο χάλυβα αγκαλιάζει τον χώρο από άκρη σε άκρη, με τις νεαρές συρμάτινες κόρες να υπερίπτανται. «Πέντε», «όχι εννιά», «13 είναι» ακούγονται δίπλα οι φωνές των άλλων περαστικών που παίζουν το παιχνίδι της ανακάλυψης με τις μορφές. Δεκατρία γλυπτά της Περσεφόνης και δύο Νάρκισσοι μοιάζουν ανυπότακτοι στον ουρανό και εμείς καρφωμένοι στη γη. Ενα έργο που θα μείνει στην πόλη και μια ανάθεση που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια με τη Σοφία Στάικου (πρόεδρο του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς) και τη ζωγράφο–γλύπτρια Βάνα Ξένου. Τον περασμένο χειμώνα, άλλες δράσεις όπως τα παιδιά της Σχολής Καλών Τεχνών που ζωγράφιζαν τα έργα τους, αιφνιδίαζαν ευχάριστα τους περαστικούς.
Ενα άλλο πρόσωπο της Αθήνας που σε κάνει να ξεχνάς την υποτονικότητά της. Ενα πρόσωπο που μοιράζει στιγμές δημιουργίας και αισιοδοξίας. Οτι δίπλα μας γίνονται και καλά. Και πράγματι, γίνονται πολλά και με τη συμβολή των εθελοντών. Ομάδες με ευρηματική δράση που συμβάλλουν να απαγκιστρωθούμε από το αίσθημα της παραίτησης. Οι atenistas ήταν οι πρώτοι που φύτεψαν, καθάρισαν, συμμάζεψαν, παρότρυναν όσους είχαν τη διάθεση να ξαναδούν τον Ιλισό, τον σταθμό Πελοποννήσου ανοιχτό, την εβραϊκή κληρονομιά, βρίσκοντας μιμητές και εκτός Αθήνας.
Τρίτη, Παρασκευή, Σάββατο
Μια άλλη δραστήρια κίνηση, «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», μπήκε δυναμικά στις ζωές των Αθηναίων και όχι μόνο, φωτίζοντας τις γωνιές και τις ανάγκες της πόλης, παροτρύνοντάς μας να την ξαναδούμε και να την ανακαλύψουμε εκ νέου κάτω από άλλες ανάγκες και συναισθήματα, με περιηγήσεις και ευφάνταστες δράσεις. Συσπείρωση δυνάμεων μέσω social media. Γιατί η ευθύνη δεν είναι μόνο του κράτους.
Τις Τρίτες, ο Δήμος Αθηναίων συστήνει το «Βγαίνουμε Αθήνα» επιδιώκοντας να τονώσει το κέντρο της, ενώ η πρωτοβουλία «Παρασκευή στην Αθήνα» συνέβαλε με τον δικό της τρόπο. Το κέντρο σιγά σιγά ξαναρχίζει. Τίποτε δεν είναι οριστικό, αλλά θέλει δουλειά για να αλλάξει, συμμετοχή. Η Τοσίτσα μοιάζει καθαρή και το Επιγραφικό Μουσείο κάπως να ανασαίνει. Το Εθνικό Αρχαιολογικό πήρε τα «πάνω» του με την έκθεση «Το ναυάγιο των Αντικυθήρων». Ακόμη και το ρημαγμένο Ακροπόλ Παλλάς χωρίς τις σχισμένες λινάτσες, αλλά ένα διάφανο δίχτυ για τις πιθανές αποκολλήσεις, μοιάζει να αποκαλύπτει την ομορφιά του μέσα από την παρακμή του.
schizas.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καλημέραααα!!!!Ανεκδοτάκιαααα!!!!!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κι άλλη πόρνη με AIDS
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
