2022-05-28 18:54:10
Στο σιδηροδρομικό σταθμό Pokorvsk, το ιατρικό προσωπικό μεταφέρει έναν ηλικιωμένο και άρρωστο άτομο σε ένα τρένο εκκένωσης που κατευθύνεται προς το δυτικό τμήμα της χώρας.
Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, χιλιάδες άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Τις τελευταίες ημέρες, η εθνική εταιρεία σιδηροδρόμων της Ουκρανίας έχει δει μια εισροή ανθρώπων που δεν ήθελαν να φύγουν από τη χώρα τους, αλλά τελικά παραιτήθηκαν για να επιβιβαστούν σε τρένα εκκένωσης.
Το πρωί της Τετάρτης, ο Δρ Oleksander Babitch και άλλοι γιατροί από την Ukrzaliznytsia, την εθνική σιδηροδρομική εταιρεία, συγκεντρώνονται στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού στο Dnipro, μια μεγάλη βιομηχανική πόλη στην ανατολική Ουκρανία και την πύλη προς το Donbas. Σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας επιχείρησης με στόχο την εκκένωση των αμάχων που εμπλέκονται στις ολοένα εντεινόμενες μάχες.
Εδώ, ένα τρένο είναι έτοιμο να αναχωρήσει για το Pokrovsk, στην περιφέρεια Donetsk . Μετά τον βομβαρδισμό του σιδηροδρομικού σταθμού Kramatorsk στις 8 Απριλίου, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 52 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων πέντε παιδιά, η μικρή πόλη των 60.000 κατοίκων έγινε το σημείο εξόδου των σιδηροδρόμων για τους κατοίκους του Donbas.
Οι σιδηρόδρομοι στην πρώτη γραμμή
Σαρώνοντας τα τηλέφωνά τους, οι οδηγοί, οι αγωγοί και οι γιατροί μαθαίνουν ότι το Pokrovsk χτυπήθηκε από δύο βλήματα λίγες ώρες νωρίτερα. Σύμφωνα με πληροφορίες, έξι άτομα τραυματίστηκαν. Το τρένο ξεκινά, διασχίζοντας τον ποταμό Ντνίπρο και ξεκινά το ταξίδι του 200 χιλιομέτρων ανατολικά.
Ο γιατρός Oleksander Babitch, 59, υπάλληλος της εθνικής εταιρείας σιδηροδρόμων, συντονίζει μια νέα επιχείρηση για την εκκένωση αμάχων από το Donbas. © David Gormezano, France 24
«Φυσικά και φοβόμαστε, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά», λέει ο Δρ Babitch. "Γνωρίζουμε ότι οι Ρώσοι στοχεύουν τις σιδηροδρομικές υποδομές, 160 υπάλληλοι της εταιρείας έχουν σκοτωθεί από τον Φεβρουάριο. Αλλά συνεχίζουμε να εργαζόμαστε, δεν θα σταματήσουμε. Βομβάρδισαν τον σταθμό Kramatorsk γιατί εκεί μαζεύαμε κόσμο για εκκένωση. Μετά τον βομβαρδισμό, Μεταφέραμε τις δραστηριότητές μας στο Πόκροβσκ. Είναι απάνθρωπες. Δεν σέβονται κανέναν κανόνα πολέμου», προσθέτει, αλλάζοντας μεταξύ Ρωσικής και Ουκρανικής.
Το Ντονμπάς, σε πόλεμο από το 2014
Ένας γιατρός από αυτή την περιοχή, ο Babitch εργάστηκε στην Ukrzaliznytsia σε όλη του την καριέρα. Αφού εργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στα νοσοκομεία της εταιρείας στην ανατολική Ουκρανία, διορίστηκε εκ νέου στην περιοχή του Κιέβου το 2014 όταν ξέσπασε ο πόλεμος στο Ντονμπάς. Οι γονείς του εξακολουθούν να ζουν στο Μπαχμούτ, ανάμεσα στο Ντόνετσκ και το Κραματόρσκ, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις μάχες. Χαμογελαστός, ενεργητικός και αποφασιστικός, γνωρίζει καλά τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει οι κάτοικοι αυτής της περιοχής.
"Όσοι είχαν αποφασίσει να φύγουν έφυγαν εδώ και πολύ καιρό. Αυτοί που φεύγουν τώρα είναι αυτοί που δεν ήθελαν να φύγουν, αλλά χτυπήθηκαν από τραγωδία. Πριν από λίγες μέρες, εκκενώσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων του οποίου το σπίτι καταστράφηκε από βομβαρδισμό Είχαν χρόνο να καταφύγουν σε ένα καταφύγιο, αλλά όχι η κόρη τους, που σκοτώθηκε. Την έθαψαν στον κήπο και μετά έφυγαν από τη Βολνοβάχα».
Ο Oleksander Babitch δίνει υπενθυμίσεις πρώτων βοηθειών στους σιδηροδρόμους πριν φτάσει στο σταθμό του Pokrovsk. © David Gormezano, France 24
Τρεις ώρες μετά την αναχώρηση από την Ντνίπρο, το τρένο σταματά στο σταθμό Pokrovsk. Οι άνθρωποι που είχαν φτάσει στο σταθμό με λεωφορείο και ασθενοφόρο υποβάλλονται γρήγορα σε ιατρική εξέταση και στη συνέχεια επιβιβάζονται στο τρένο – όλα αυτά μέσα σε διάστημα δύο ωρών. Η ομάδα σιδηροδρόμων πίστευε ότι θα έπαιρνε 200 εκτοπισμένους εκείνη την ημέρα, αλλά τελικά επιβιβάστηκαν μόνο 101. «Οι έντονες μάχες μάλλον απέτρεψαν τη μετακίνηση αμάχων και των εθελοντών που πρόκειται να τους αναζητήσουν σε όλη την περιοχή», μας λένε.
"Όσο προχωράτε προς το μέτωπο, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση. Υπάρχουν πολλά μέρη όπου δεν μπορούμε να πάμε πια", λέει ο Oleksander, ένας από τους νεαρούς εθελοντές με ένα πορτοκαλί μπλουζάκι. "Λέμε στους ανθρώπους: "Δεν είμαστε σίγουροι αν μπορούμε να επιστρέψουμε, κάντε την επιλογή σας. Αλλά μερικοί άνθρωποι δεν θέλουν να φύγουν, ακόμη και όταν μένουν σε ένα κελάρι με παιδιά. Δεν ξέρω πώς να τους πείσω ." Ο Oleksander προσπαθεί να καταλάβει τους λόγους τους: "Πρέπει να φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι έχουν. Ή δεν ξέρουν πού να πάνε. Είναι τόσο ανήσυχοι που αποφασίζουν να μείνουν πάση θυσία. Ίσως νομίζουν ότι θα τους ληστέψουν ή θα τους απατήσουν ... Αυτή είναι η γνώμη μου».
Φτάνοντας από το Donets'ke, ένα χωριό ανάμεσα στο Sloviansk και το Lyman, η Lyudmila τελικά τοποθετήθηκε σε ένα διαμέρισμα με την ηλικιωμένη και ανάπηρη μητέρα της. "Δεν θέλαμε να φύγουμε από το σπίτι μας, γιατί η μητέρα μου είχε ιατρικό δωμάτιο. Άλλωστε, κανείς δεν θέλει να φύγει από το σπίτι του", λέει κοντά σε λυγμούς. "Αλλά μια βόμβα διασποράς έσκασε όλα τα παράθυρά μας πριν από δύο μέρες. Ζούσαμε στους διαδρόμους και στο κελάρι. Ήταν πολύ σκληρό, αφόρητο. Αποφασίσαμε να φύγουμε γιατί ήταν τώρα ή ποτέ. Δεν υπήρχε internet, δίκτυο κινητής τηλεφωνίας Και δεν είχαμε βενζίνη, ρεύμα μόνο από καιρό σε καιρό, ούτε και πολλά να φάμε."
Η Λιουντμίλα και η μητέρα της στο τρένο για το Ντνίπρο. © David Gormezano, France 24
Λίγα καθίσματα πιο πέρα, μια νεαρή γυναίκα με τη μητέρα και τα παιδιά της τρώνε το γεύμα τους σε πακέτο. Αυτή η οικογένεια ήταν τυχερή που δεν πιάστηκε στις σφοδρές μάχες εκατό χιλιόμετρα μακριά. Πρόσφυγας στην Πολωνία από την αρχή του πολέμου, η Λίνα επέστρεψε για να πείσει τη μητέρα της να φύγει από το Ντονμπάς. Θα ταξιδέψουν στο Lviv, στη Δυτική Ουκρανία, τον τερματικό σταθμό του τρένου, και στη συνέχεια θα ελπίζουν να επιστρέψουν στην Πολωνία . «Θέλουμε να επιστρέψουμε όταν τελειώσει», λέει η Βαλεντίνα, η μητέρα, που έχασε τον σύζυγό της στις συγκρούσεις μετά το 2014 στο Ντονμπάς. «Είναι ωραίο να είσαι φιλοξενούμενος, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να είσαι σπίτι».
Η Λίνα, η Βαλεντίνα και τα παιδιά τους ελπίζουν να φτάσουν στα πολωνικά σύνορα.
Σε ένα άλλο διαμέρισμα, δύο γυναίκες στο σκοτάδι είναι η μια απέναντι στην άλλη, μια βαλίτσα στα πόδια τους. Η Victoria είναι δασκάλα στο Pokrovsk και σχεδιάζει να σταματήσει στο Dnipro. «Μετά, δεν ξέρω», λέει. «Αν μπορούσα να μείνω, θα το έκανα, γιατί έχω όλη μου τη ζωή εδώ. Αλλά ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσω τον ουκρανικό στρατό είναι να φύγω, για να μας απελευθερώσουν. Αυτό μας λένε καθημερινά οι τοπικές αρχές. "
Η κυρία Tsivilina έχει φύγει από την πόλη Artemivsk, λέει. Αυτή η πόλη με πληθυσμό 77.000 κατοίκων μετονομάστηκε επίσημα σε «Μπαχμούτ» το 2015, αφού η Ουκρανία ψήφισε νόμο για την «αποκομμουνοποίηση». "Περίμενα, αλλά τώρα δεν υπάρχουν πια φώτα στα παράθυρα το βράδυ. Οι άνθρωποι βγαίνουν μόνο για να αγοράσουν φαγητό. Όταν σκέφτομαι το διαμέρισμά μου, μου έρχεται να κλάψω", λέει η ηλικιωμένη γυναίκα.
Η Βικτώρια και η κα Τσιβιλίνα μιλούν για τον πόλεμο στο τρένο εκκένωσης. © David Gormezano, France 24
Αφού απάντησαν στις ερωτήσεις μας, οι δύο γυναίκες ξεκινούν μια σύντομη συνομιλία. "Είδα την παρέλαση της Πρωτομαγιάς στην τηλεόραση για να προσπαθήσω να καταλάβω γιατί μας το κάνει αυτό η Ρωσία. Πρέπει να υπάρχει λόγος, αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι. Η ελευθερία μας πρέπει να γίνεται σεβαστή, δεν τους προσκαλέσαμε να έλα», είπε η δασκάλα. "Δεν υπάρχει κανένας βάσιμος λόγος για να εισβάλουμε στην Ουκρανία. Μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε. Δεν χρειάζεται να μας σώσουν από τον εαυτό μας", απαντά η Tsivilina, η οποία πρόκειται να ενωθεί με συγγενείς στο Kryvyï Rih, την πατρίδα του προέδρου Volodymir Zelensky .
Ένας αιώνας πολέμου στο Ντονμπάς
Μετά από μια σύντομη παύση, η ηλικιωμένη γυναίκα συνεχίζει με σιγανή φωνή: «Θα επιστρέψω όταν τελειώσει ο πόλεμος, αλλά είμαι 83 χρονών... Αυτή η περιοχή έχει υποφέρει τόσο πολύ για τόσο καιρό, με το Holodomor [ένας λιμός ενορχηστρώθηκε από τον Στάλιν που σκότωσε τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους στην Ουκρανία τη δεκαετία του 1930] και στη συνέχεια το Ολοκαύτωμα [περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Ουκρανοί Εβραίοι σκοτώθηκαν μεταξύ 1941 και 1944. Και σήμερα, είναι φρικτό αυτό που κάνουν [οι Ρώσοι] για να Μαριούπολη. Ο Πούτιν είναι ο Χίτλερ».
Από το 2014, οι μάχες στα ανατολικά μεταξύ φιλορώσων αυτονομιστών, τους οποίους υποστηρίζει ενεργά η Μόσχα, και του ουκρανικού στρατού έχουν αφήσει περισσότερους από 13.000 νεκρούς, σύμφωνα με τον ΟΗΕ , και έχουν εκτοπίσει σχεδόν 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής τον Φεβρουάριο, οι μάχες έχουν φτάσει σε πρωτοφανές επίπεδο βίας. Η Μόσχα θέλει να καταλάβει ολόκληρο το Ντονμπάς πάση θυσία και να νικήσει τον ουκρανικό στρατό, που του αντιστέκεται εδώ και οκτώ χρόνια. Ο Babitch, ο γιατρός από αυτήν την περιοχή, αντιτίθεται σθεναρά σε αυτόν τον στόχο: "Θα αντισταθούμε μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος εάν χρειαστεί. Θα τους αποτρέψουμε από το να μας καταστρέψουν".
france24.com
sidirodromikanea.blogspot.com
Από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, χιλιάδες άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Τις τελευταίες ημέρες, η εθνική εταιρεία σιδηροδρόμων της Ουκρανίας έχει δει μια εισροή ανθρώπων που δεν ήθελαν να φύγουν από τη χώρα τους, αλλά τελικά παραιτήθηκαν για να επιβιβαστούν σε τρένα εκκένωσης.
Το πρωί της Τετάρτης, ο Δρ Oleksander Babitch και άλλοι γιατροί από την Ukrzaliznytsia, την εθνική σιδηροδρομική εταιρεία, συγκεντρώνονται στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού στο Dnipro, μια μεγάλη βιομηχανική πόλη στην ανατολική Ουκρανία και την πύλη προς το Donbas. Σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας επιχείρησης με στόχο την εκκένωση των αμάχων που εμπλέκονται στις ολοένα εντεινόμενες μάχες.
Εδώ, ένα τρένο είναι έτοιμο να αναχωρήσει για το Pokrovsk, στην περιφέρεια Donetsk . Μετά τον βομβαρδισμό του σιδηροδρομικού σταθμού Kramatorsk στις 8 Απριλίου, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 52 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων πέντε παιδιά, η μικρή πόλη των 60.000 κατοίκων έγινε το σημείο εξόδου των σιδηροδρόμων για τους κατοίκους του Donbas.
Οι σιδηρόδρομοι στην πρώτη γραμμή
Σαρώνοντας τα τηλέφωνά τους, οι οδηγοί, οι αγωγοί και οι γιατροί μαθαίνουν ότι το Pokrovsk χτυπήθηκε από δύο βλήματα λίγες ώρες νωρίτερα. Σύμφωνα με πληροφορίες, έξι άτομα τραυματίστηκαν. Το τρένο ξεκινά, διασχίζοντας τον ποταμό Ντνίπρο και ξεκινά το ταξίδι του 200 χιλιομέτρων ανατολικά.
Ο γιατρός Oleksander Babitch, 59, υπάλληλος της εθνικής εταιρείας σιδηροδρόμων, συντονίζει μια νέα επιχείρηση για την εκκένωση αμάχων από το Donbas. © David Gormezano, France 24
«Φυσικά και φοβόμαστε, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει αυτή τη δουλειά», λέει ο Δρ Babitch. "Γνωρίζουμε ότι οι Ρώσοι στοχεύουν τις σιδηροδρομικές υποδομές, 160 υπάλληλοι της εταιρείας έχουν σκοτωθεί από τον Φεβρουάριο. Αλλά συνεχίζουμε να εργαζόμαστε, δεν θα σταματήσουμε. Βομβάρδισαν τον σταθμό Kramatorsk γιατί εκεί μαζεύαμε κόσμο για εκκένωση. Μετά τον βομβαρδισμό, Μεταφέραμε τις δραστηριότητές μας στο Πόκροβσκ. Είναι απάνθρωπες. Δεν σέβονται κανέναν κανόνα πολέμου», προσθέτει, αλλάζοντας μεταξύ Ρωσικής και Ουκρανικής.
Το Ντονμπάς, σε πόλεμο από το 2014
Ένας γιατρός από αυτή την περιοχή, ο Babitch εργάστηκε στην Ukrzaliznytsia σε όλη του την καριέρα. Αφού εργάστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στα νοσοκομεία της εταιρείας στην ανατολική Ουκρανία, διορίστηκε εκ νέου στην περιοχή του Κιέβου το 2014 όταν ξέσπασε ο πόλεμος στο Ντονμπάς. Οι γονείς του εξακολουθούν να ζουν στο Μπαχμούτ, ανάμεσα στο Ντόνετσκ και το Κραματόρσκ, λίγα μόλις χιλιόμετρα από τις μάχες. Χαμογελαστός, ενεργητικός και αποφασιστικός, γνωρίζει καλά τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει οι κάτοικοι αυτής της περιοχής.
"Όσοι είχαν αποφασίσει να φύγουν έφυγαν εδώ και πολύ καιρό. Αυτοί που φεύγουν τώρα είναι αυτοί που δεν ήθελαν να φύγουν, αλλά χτυπήθηκαν από τραγωδία. Πριν από λίγες μέρες, εκκενώσαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων του οποίου το σπίτι καταστράφηκε από βομβαρδισμό Είχαν χρόνο να καταφύγουν σε ένα καταφύγιο, αλλά όχι η κόρη τους, που σκοτώθηκε. Την έθαψαν στον κήπο και μετά έφυγαν από τη Βολνοβάχα».
Ο Oleksander Babitch δίνει υπενθυμίσεις πρώτων βοηθειών στους σιδηροδρόμους πριν φτάσει στο σταθμό του Pokrovsk. © David Gormezano, France 24
Τρεις ώρες μετά την αναχώρηση από την Ντνίπρο, το τρένο σταματά στο σταθμό Pokrovsk. Οι άνθρωποι που είχαν φτάσει στο σταθμό με λεωφορείο και ασθενοφόρο υποβάλλονται γρήγορα σε ιατρική εξέταση και στη συνέχεια επιβιβάζονται στο τρένο – όλα αυτά μέσα σε διάστημα δύο ωρών. Η ομάδα σιδηροδρόμων πίστευε ότι θα έπαιρνε 200 εκτοπισμένους εκείνη την ημέρα, αλλά τελικά επιβιβάστηκαν μόνο 101. «Οι έντονες μάχες μάλλον απέτρεψαν τη μετακίνηση αμάχων και των εθελοντών που πρόκειται να τους αναζητήσουν σε όλη την περιοχή», μας λένε.
"Όσο προχωράτε προς το μέτωπο, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση. Υπάρχουν πολλά μέρη όπου δεν μπορούμε να πάμε πια", λέει ο Oleksander, ένας από τους νεαρούς εθελοντές με ένα πορτοκαλί μπλουζάκι. "Λέμε στους ανθρώπους: "Δεν είμαστε σίγουροι αν μπορούμε να επιστρέψουμε, κάντε την επιλογή σας. Αλλά μερικοί άνθρωποι δεν θέλουν να φύγουν, ακόμη και όταν μένουν σε ένα κελάρι με παιδιά. Δεν ξέρω πώς να τους πείσω ." Ο Oleksander προσπαθεί να καταλάβει τους λόγους τους: "Πρέπει να φοβούνται μήπως χάσουν ό,τι έχουν. Ή δεν ξέρουν πού να πάνε. Είναι τόσο ανήσυχοι που αποφασίζουν να μείνουν πάση θυσία. Ίσως νομίζουν ότι θα τους ληστέψουν ή θα τους απατήσουν ... Αυτή είναι η γνώμη μου».
Φτάνοντας από το Donets'ke, ένα χωριό ανάμεσα στο Sloviansk και το Lyman, η Lyudmila τελικά τοποθετήθηκε σε ένα διαμέρισμα με την ηλικιωμένη και ανάπηρη μητέρα της. "Δεν θέλαμε να φύγουμε από το σπίτι μας, γιατί η μητέρα μου είχε ιατρικό δωμάτιο. Άλλωστε, κανείς δεν θέλει να φύγει από το σπίτι του", λέει κοντά σε λυγμούς. "Αλλά μια βόμβα διασποράς έσκασε όλα τα παράθυρά μας πριν από δύο μέρες. Ζούσαμε στους διαδρόμους και στο κελάρι. Ήταν πολύ σκληρό, αφόρητο. Αποφασίσαμε να φύγουμε γιατί ήταν τώρα ή ποτέ. Δεν υπήρχε internet, δίκτυο κινητής τηλεφωνίας Και δεν είχαμε βενζίνη, ρεύμα μόνο από καιρό σε καιρό, ούτε και πολλά να φάμε."
Η Λιουντμίλα και η μητέρα της στο τρένο για το Ντνίπρο. © David Gormezano, France 24
Λίγα καθίσματα πιο πέρα, μια νεαρή γυναίκα με τη μητέρα και τα παιδιά της τρώνε το γεύμα τους σε πακέτο. Αυτή η οικογένεια ήταν τυχερή που δεν πιάστηκε στις σφοδρές μάχες εκατό χιλιόμετρα μακριά. Πρόσφυγας στην Πολωνία από την αρχή του πολέμου, η Λίνα επέστρεψε για να πείσει τη μητέρα της να φύγει από το Ντονμπάς. Θα ταξιδέψουν στο Lviv, στη Δυτική Ουκρανία, τον τερματικό σταθμό του τρένου, και στη συνέχεια θα ελπίζουν να επιστρέψουν στην Πολωνία . «Θέλουμε να επιστρέψουμε όταν τελειώσει», λέει η Βαλεντίνα, η μητέρα, που έχασε τον σύζυγό της στις συγκρούσεις μετά το 2014 στο Ντονμπάς. «Είναι ωραίο να είσαι φιλοξενούμενος, αλλά είναι ακόμα καλύτερο να είσαι σπίτι».
Η Λίνα, η Βαλεντίνα και τα παιδιά τους ελπίζουν να φτάσουν στα πολωνικά σύνορα.
Σε ένα άλλο διαμέρισμα, δύο γυναίκες στο σκοτάδι είναι η μια απέναντι στην άλλη, μια βαλίτσα στα πόδια τους. Η Victoria είναι δασκάλα στο Pokrovsk και σχεδιάζει να σταματήσει στο Dnipro. «Μετά, δεν ξέρω», λέει. «Αν μπορούσα να μείνω, θα το έκανα, γιατί έχω όλη μου τη ζωή εδώ. Αλλά ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσω τον ουκρανικό στρατό είναι να φύγω, για να μας απελευθερώσουν. Αυτό μας λένε καθημερινά οι τοπικές αρχές. "
Η κυρία Tsivilina έχει φύγει από την πόλη Artemivsk, λέει. Αυτή η πόλη με πληθυσμό 77.000 κατοίκων μετονομάστηκε επίσημα σε «Μπαχμούτ» το 2015, αφού η Ουκρανία ψήφισε νόμο για την «αποκομμουνοποίηση». "Περίμενα, αλλά τώρα δεν υπάρχουν πια φώτα στα παράθυρα το βράδυ. Οι άνθρωποι βγαίνουν μόνο για να αγοράσουν φαγητό. Όταν σκέφτομαι το διαμέρισμά μου, μου έρχεται να κλάψω", λέει η ηλικιωμένη γυναίκα.
Η Βικτώρια και η κα Τσιβιλίνα μιλούν για τον πόλεμο στο τρένο εκκένωσης. © David Gormezano, France 24
Αφού απάντησαν στις ερωτήσεις μας, οι δύο γυναίκες ξεκινούν μια σύντομη συνομιλία. "Είδα την παρέλαση της Πρωτομαγιάς στην τηλεόραση για να προσπαθήσω να καταλάβω γιατί μας το κάνει αυτό η Ρωσία. Πρέπει να υπάρχει λόγος, αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι. Η ελευθερία μας πρέπει να γίνεται σεβαστή, δεν τους προσκαλέσαμε να έλα», είπε η δασκάλα. "Δεν υπάρχει κανένας βάσιμος λόγος για να εισβάλουμε στην Ουκρανία. Μπορούμε να ζήσουμε όπως θέλουμε. Δεν χρειάζεται να μας σώσουν από τον εαυτό μας", απαντά η Tsivilina, η οποία πρόκειται να ενωθεί με συγγενείς στο Kryvyï Rih, την πατρίδα του προέδρου Volodymir Zelensky .
Ένας αιώνας πολέμου στο Ντονμπάς
Μετά από μια σύντομη παύση, η ηλικιωμένη γυναίκα συνεχίζει με σιγανή φωνή: «Θα επιστρέψω όταν τελειώσει ο πόλεμος, αλλά είμαι 83 χρονών... Αυτή η περιοχή έχει υποφέρει τόσο πολύ για τόσο καιρό, με το Holodomor [ένας λιμός ενορχηστρώθηκε από τον Στάλιν που σκότωσε τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους στην Ουκρανία τη δεκαετία του 1930] και στη συνέχεια το Ολοκαύτωμα [περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Ουκρανοί Εβραίοι σκοτώθηκαν μεταξύ 1941 και 1944. Και σήμερα, είναι φρικτό αυτό που κάνουν [οι Ρώσοι] για να Μαριούπολη. Ο Πούτιν είναι ο Χίτλερ».
Από το 2014, οι μάχες στα ανατολικά μεταξύ φιλορώσων αυτονομιστών, τους οποίους υποστηρίζει ενεργά η Μόσχα, και του ουκρανικού στρατού έχουν αφήσει περισσότερους από 13.000 νεκρούς, σύμφωνα με τον ΟΗΕ , και έχουν εκτοπίσει σχεδόν 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής τον Φεβρουάριο, οι μάχες έχουν φτάσει σε πρωτοφανές επίπεδο βίας. Η Μόσχα θέλει να καταλάβει ολόκληρο το Ντονμπάς πάση θυσία και να νικήσει τον ουκρανικό στρατό, που του αντιστέκεται εδώ και οκτώ χρόνια. Ο Babitch, ο γιατρός από αυτήν την περιοχή, αντιτίθεται σθεναρά σε αυτόν τον στόχο: "Θα αντισταθούμε μέχρι την τελευταία σταγόνα αίματος εάν χρειαστεί. Θα τους αποτρέψουμε από το να μας καταστρέψουν".
france24.com
sidirodromikanea.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εντάσεις στο «Όλα Γκουντ» με φόντο τον Σεφερλή...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
