2025-07-13 23:29:12
Πώς μια εικόνα που είχε δημιουργηθεί με εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης και απεικόνιζε έναν ποντικό με τεράστιο πέος προκάλεσε την οργή της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Μια κωμικοτραγική ιστορία που διήγειται ο Guardian αναδεικνύει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας κρίσιμος τομέας : αυτός της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Frontiers in Cell and Developmental Biology ένα άρθρο με αντικείμενο τα βλαστοκύτταρα και την εξέλιξη του σπέρματος το οποίο προσέλκυσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, όχι όμως για το αντικείμενο που πραγματευόταν.
Αυτό που προκάλεσε τη μαζική απήχηση του άρθρου ήταν μια εικόνα που συμπεριλάμβανε και η οποία απεικόνιζε έναν αρουραίο σε όρθια στάση με υπερβολικά μεγάλος πέος και υπεράριθμους όρχεις.
Αντί να βυθιστεί στη λήθη της ακαδημαϊκής κοινότητας, η εργασία έγινε αντικείμενο χλευασμού από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, σχολιάζει ο Guardian.
Το Vice News ανέφερε: «Επιστημονικό περιοδικό δημοσιεύει AI-δημιουργημένο αρουραίο με γιγαντιαίο πέος».
Η Daily Telegraph σχολίασε: «Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια μεγαλειώδης AI γκάφα».
Η εικόνα όντως είχε δημιουργηθεί από τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ), κάτι που επιτρέπεται από τους κανονισμούς του περιοδικού.
Το πρόβλημα ήταν ότι οι συγγραφείς δεν επαλήθευσαν τη γνησιότητα του υλικού, ενώ ούτε η συντακτική επιτροπή ούτε οι αξιολογητές του περιοδικού εντόπισαν το οφθαλμοφανές λάθος.
Τρεις ημέρες μετά τη δημοσίευση, το άρθρο αποσύρθηκε.
Αυτό το περιστατικό αναδεικνύει τα βαθύτερα προβλήματα στον πυρήνα μιας κρίσιμης βιομηχανίας: της επιστημονικής δημοσίευσης, σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Guardian.
Ο τομέας αυτός καταγράφει και ελέγχει την πληροφορία που διαμορφώνει τον κόσμο και από την οποία εξαρτώνται αποφάσεις ζωής και θανάτου.
Από το 1665, όταν η Βασιλική Εταιρεία δημοσίευσε το πρώτο επιστημονικό περιοδικό, τα περιοδικά έγιναν οι φορείς της σοβαρής επιστημονικής σκέψης. Εκεί δημοσίευσαν οι Νεύτωνας, Αϊνστάιν, Δαρβίνος· η Μαρί Κιουρί επινόησε τον όρο «ραδιενέργεια».
Σήμερα, η επιστημονική έρευνα καλύπτει τομείς αιχμής όπως η γενετική, η τεχνητή νοημοσύνη, η κλιματική αλλαγή και η εξερεύνηση του διαστήματος, και επηρεάζει τις πολιτικές υγείας, τις κυβερνητικές αποφάσεις και ακόμα και τις εκτιμήσεις απωλειών σε πολεμικές επιχειρήσεις, όπως η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα.
Ωστόσο, η τεράστια αύξηση του όγκου δημοσιεύσεων έχει θορυβήσει κορυφαίους επιστήμονες. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σύστημα είναι μη βιώσιμο καθώς πολλές δημοσιεύσεις αμφίβολης αξίας έχουν κατακλύσει την κοινότητα.
Ο σερ Μαρκ Γουόλπορτ, πρόεδρος του εκδοτικού συμβουλίου της Βασιλικής Εταιρείας, δήλωσε πως «ο όγκος είναι κακός οδηγός» και τόνισε πως το σύστημα πρέπει να επανασχεδιαστεί ώστε να επιβραβεύει την ποιότητα και όχι την ποσότητα.
Ανάλυση της Clarivate για τον Guardian δείχνει πως από το 2015 ως το 2024, ο αριθμός των ερευνών που καταγράφηκαν στη βάση δεδομένων Web of Science αυξήθηκε κατά 48%, φτάνοντας τις 2,53 εκατομμύριες δημοσιεύσεις. Συνολικά, μαζί με άλλες μορφές άρθρων, ο αριθμός φτάνει τα 3,26 εκατομμύρια ετησίως.
Ο Δρ Μαρκ Χάνσον από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ επισήμανε ότι οι επιστήμονες «κατακλύζονται» από τον όγκο των δημοσιεύσεων.
Το 2020 μόνο, οι ακαδημαϊκοί παγκοσμίως αφιέρωσαν πάνω από 100 εκατομμύρια ώρες στην αξιολόγηση άρθρων, εργασία αξίας άνω του 1,5 δισ. δολαρίων μόνο για τις ΗΠΑ.
Ο νομπελίστας Βένκι Ραμακρίσναν δήλωσε: «Όλοι συμφωνούν ότι το σύστημα είναι κατά κάποιο τρόπο μη βιώσιμο, αλλά κανείς δεν ξέρει τι να κάνει».
Στον ακαδημαϊκό κόσμο του «δημοσίευσε ή πέθανε», η συχνότητα και η απήχηση των δημοσιεύσεων καθορίζουν καριέρες. Αυτό οδηγεί συχνά σε κυνήγι αριθμών, υπερβολές στα αποτελέσματα ή «τεμαχισμό» των ευρημάτων σε πολλαπλά άρθρα.
Το επιχειρηματικό μοντέλο της επιστημονικής δημοσίευσης είναι μοναδικό. Οι επιστήμονες χρηματοδοτούμενοι από δημόσιους ή φιλανθρωπικούς φορείς, ενώ παράγουν και αξιολογούν δωρεάν την έρευνα. Τα περιοδικά απλώς διαχειρίζονται τη διαδικασία και στη συνέχεια την πωλούν είτε μέσω συνδρομών είτε μέσω χρεώσεων για δημοσίευση σε καθεστώς «ανοικτής πρόσβασης» (open access), που μπορεί να φτάσει και τις 10.000 λίρες ανά άρθρο.
Μεταξύ 2015 και 2018, οι ερευνητές πλήρωσαν πάνω από 1 δισ. δολάρια σε τέλη ανοικτής πρόσβασης στους πέντε μεγαλύτερους εκδότες (Elsevier, Sage, Springer Nature, Taylor & Francis, Wiley).
Η ανοικτή πρόσβαση ενισχύει τη διάχυση της γνώσης, αλλά ενθαρρύνει και τους εκδότες να αυξάνουν τον αριθμό των δημοσιεύσεων. Εκδότες όπως η MDPI δημοσιεύουν χιλιάδες ειδικά τεύχη. Ένα μόνο περιοδικό της, το International Journal of Molecular Sciences, καλεί για υποβολές σε πάνω από 3.000 ειδικά τεύχη. Το κόστος ανά άρθρο είναι 2.600 λίρες.
Ο Χάνσον τονίζει πως η μεγαλύτερη απειλή δεν είναι η απάτη, αλλά η πληθώρα των «γνήσιων αλλά άχρηστων» άρθρων. Η δημοσίευση μελετών που δεν συνεισφέρουν κάτι νέο απορροφά τεράστιους πόρους: χρήματα, χρόνο συγγραφής και αξιολόγησης.
Ο Αντρέ Γκέιμ, νομπελίστας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, σημείωσε: «Πιστεύω ότι δημοσιεύονται υπερβολικά πολλά άχρηστα άρθρα. Δεν είμαστε αρκετά ευέλικτοι ώστε να εγκαταλείψουμε ερευνητικά πεδία που έχουν ξεπεραστεί.»
Ο Χάνσον πιστεύει ότι το πρόβλημα δεν είναι το open access καθαυτό, αλλά οι κερδοσκοπικοί εκδότες που στοχεύουν στον όγκο. Προτείνει οι χρηματοδοτικοί φορείς να απαιτούν δημοσίευση μόνο σε μη κερδοσκοπικά περιοδικά.
Η Χάνα Χόουπ από το Wellcome Trust συμφωνεί ότι η αξιολόγηση θα έπρεπε να γίνεται πιο επιλεκτικά. Η Ρίτου Νταντ, επιστημονική υπεύθυνη της Springer Nature, απέρριψε τη γενίκευση ότι οι εκδότες «κάνουν λεφτά με πρόχειρα άρθρα» και επεσήμανε πως η επιστήμη έχει παγκοσμιοποιηθεί, με την Κίνα να ηγείται απέναντι των ΗΠΑ.
«Η λύση είναι να σταματήσει ο υπόλοιπος κόσμος να δημοσιεύει;» ρώτησε. Προτείνει καλύτερα εργαλεία φιλτραρίσματος και εύρεσης άρθρων, και διεύρυνση του αριθμού αξιολογητών παγκοσμίως.
Ο Ραμακρίσναν συμφωνεί ότι η τεχνολογία ίσως προσφέρει λύσεις: «Στο μέλλον, όλα τα άρθρα θα γράφονται από τεχνητή νοημοσύνη, και άλλα ΑΙ θα τα διαβάζουν, θα τα αναλύουν και θα δημιουργούν σύνοψη για τους ανθρώπους. Πιστεύω πως αυτό ακριβώς θα συμβεί».
Πηγή: ΕφΣΥΝ
https://www.frontiersin.org/journals/cell-and-developmental-biology/articles/10.3389/fcell.2023.1339390/full
tinanantsou.blogspot.gr
Μια κωμικοτραγική ιστορία που διήγειται ο Guardian αναδεικνύει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας κρίσιμος τομέας : αυτός της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Πρόσφατα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Frontiers in Cell and Developmental Biology ένα άρθρο με αντικείμενο τα βλαστοκύτταρα και την εξέλιξη του σπέρματος το οποίο προσέλκυσε το παγκόσμιο ενδιαφέρον, όχι όμως για το αντικείμενο που πραγματευόταν.
Αυτό που προκάλεσε τη μαζική απήχηση του άρθρου ήταν μια εικόνα που συμπεριλάμβανε και η οποία απεικόνιζε έναν αρουραίο σε όρθια στάση με υπερβολικά μεγάλος πέος και υπεράριθμους όρχεις.
Αντί να βυθιστεί στη λήθη της ακαδημαϊκής κοινότητας, η εργασία έγινε αντικείμενο χλευασμού από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, σχολιάζει ο Guardian.
Το Vice News ανέφερε: «Επιστημονικό περιοδικό δημοσιεύει AI-δημιουργημένο αρουραίο με γιγαντιαίο πέος».
Η Daily Telegraph σχολίασε: «Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια μεγαλειώδης AI γκάφα».
Η εικόνα όντως είχε δημιουργηθεί από τεχνητή νοημοσύνη (ΑΙ), κάτι που επιτρέπεται από τους κανονισμούς του περιοδικού.
Το πρόβλημα ήταν ότι οι συγγραφείς δεν επαλήθευσαν τη γνησιότητα του υλικού, ενώ ούτε η συντακτική επιτροπή ούτε οι αξιολογητές του περιοδικού εντόπισαν το οφθαλμοφανές λάθος.
Τρεις ημέρες μετά τη δημοσίευση, το άρθρο αποσύρθηκε.
Αυτό το περιστατικό αναδεικνύει τα βαθύτερα προβλήματα στον πυρήνα μιας κρίσιμης βιομηχανίας: της επιστημονικής δημοσίευσης, σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Guardian.
Ο τομέας αυτός καταγράφει και ελέγχει την πληροφορία που διαμορφώνει τον κόσμο και από την οποία εξαρτώνται αποφάσεις ζωής και θανάτου.
Από το 1665, όταν η Βασιλική Εταιρεία δημοσίευσε το πρώτο επιστημονικό περιοδικό, τα περιοδικά έγιναν οι φορείς της σοβαρής επιστημονικής σκέψης. Εκεί δημοσίευσαν οι Νεύτωνας, Αϊνστάιν, Δαρβίνος· η Μαρί Κιουρί επινόησε τον όρο «ραδιενέργεια».
Σήμερα, η επιστημονική έρευνα καλύπτει τομείς αιχμής όπως η γενετική, η τεχνητή νοημοσύνη, η κλιματική αλλαγή και η εξερεύνηση του διαστήματος, και επηρεάζει τις πολιτικές υγείας, τις κυβερνητικές αποφάσεις και ακόμα και τις εκτιμήσεις απωλειών σε πολεμικές επιχειρήσεις, όπως η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα.
Ωστόσο, η τεράστια αύξηση του όγκου δημοσιεύσεων έχει θορυβήσει κορυφαίους επιστήμονες. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σύστημα είναι μη βιώσιμο καθώς πολλές δημοσιεύσεις αμφίβολης αξίας έχουν κατακλύσει την κοινότητα.
Ο σερ Μαρκ Γουόλπορτ, πρόεδρος του εκδοτικού συμβουλίου της Βασιλικής Εταιρείας, δήλωσε πως «ο όγκος είναι κακός οδηγός» και τόνισε πως το σύστημα πρέπει να επανασχεδιαστεί ώστε να επιβραβεύει την ποιότητα και όχι την ποσότητα.
Ανάλυση της Clarivate για τον Guardian δείχνει πως από το 2015 ως το 2024, ο αριθμός των ερευνών που καταγράφηκαν στη βάση δεδομένων Web of Science αυξήθηκε κατά 48%, φτάνοντας τις 2,53 εκατομμύριες δημοσιεύσεις. Συνολικά, μαζί με άλλες μορφές άρθρων, ο αριθμός φτάνει τα 3,26 εκατομμύρια ετησίως.
Ο Δρ Μαρκ Χάνσον από το Πανεπιστήμιο του Έξετερ επισήμανε ότι οι επιστήμονες «κατακλύζονται» από τον όγκο των δημοσιεύσεων.
Το 2020 μόνο, οι ακαδημαϊκοί παγκοσμίως αφιέρωσαν πάνω από 100 εκατομμύρια ώρες στην αξιολόγηση άρθρων, εργασία αξίας άνω του 1,5 δισ. δολαρίων μόνο για τις ΗΠΑ.
Ο νομπελίστας Βένκι Ραμακρίσναν δήλωσε: «Όλοι συμφωνούν ότι το σύστημα είναι κατά κάποιο τρόπο μη βιώσιμο, αλλά κανείς δεν ξέρει τι να κάνει».
Στον ακαδημαϊκό κόσμο του «δημοσίευσε ή πέθανε», η συχνότητα και η απήχηση των δημοσιεύσεων καθορίζουν καριέρες. Αυτό οδηγεί συχνά σε κυνήγι αριθμών, υπερβολές στα αποτελέσματα ή «τεμαχισμό» των ευρημάτων σε πολλαπλά άρθρα.
Το επιχειρηματικό μοντέλο της επιστημονικής δημοσίευσης είναι μοναδικό. Οι επιστήμονες χρηματοδοτούμενοι από δημόσιους ή φιλανθρωπικούς φορείς, ενώ παράγουν και αξιολογούν δωρεάν την έρευνα. Τα περιοδικά απλώς διαχειρίζονται τη διαδικασία και στη συνέχεια την πωλούν είτε μέσω συνδρομών είτε μέσω χρεώσεων για δημοσίευση σε καθεστώς «ανοικτής πρόσβασης» (open access), που μπορεί να φτάσει και τις 10.000 λίρες ανά άρθρο.
Μεταξύ 2015 και 2018, οι ερευνητές πλήρωσαν πάνω από 1 δισ. δολάρια σε τέλη ανοικτής πρόσβασης στους πέντε μεγαλύτερους εκδότες (Elsevier, Sage, Springer Nature, Taylor & Francis, Wiley).
Η ανοικτή πρόσβαση ενισχύει τη διάχυση της γνώσης, αλλά ενθαρρύνει και τους εκδότες να αυξάνουν τον αριθμό των δημοσιεύσεων. Εκδότες όπως η MDPI δημοσιεύουν χιλιάδες ειδικά τεύχη. Ένα μόνο περιοδικό της, το International Journal of Molecular Sciences, καλεί για υποβολές σε πάνω από 3.000 ειδικά τεύχη. Το κόστος ανά άρθρο είναι 2.600 λίρες.
Ο Χάνσον τονίζει πως η μεγαλύτερη απειλή δεν είναι η απάτη, αλλά η πληθώρα των «γνήσιων αλλά άχρηστων» άρθρων. Η δημοσίευση μελετών που δεν συνεισφέρουν κάτι νέο απορροφά τεράστιους πόρους: χρήματα, χρόνο συγγραφής και αξιολόγησης.
Ο Αντρέ Γκέιμ, νομπελίστας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, σημείωσε: «Πιστεύω ότι δημοσιεύονται υπερβολικά πολλά άχρηστα άρθρα. Δεν είμαστε αρκετά ευέλικτοι ώστε να εγκαταλείψουμε ερευνητικά πεδία που έχουν ξεπεραστεί.»
Ο Χάνσον πιστεύει ότι το πρόβλημα δεν είναι το open access καθαυτό, αλλά οι κερδοσκοπικοί εκδότες που στοχεύουν στον όγκο. Προτείνει οι χρηματοδοτικοί φορείς να απαιτούν δημοσίευση μόνο σε μη κερδοσκοπικά περιοδικά.
Η Χάνα Χόουπ από το Wellcome Trust συμφωνεί ότι η αξιολόγηση θα έπρεπε να γίνεται πιο επιλεκτικά. Η Ρίτου Νταντ, επιστημονική υπεύθυνη της Springer Nature, απέρριψε τη γενίκευση ότι οι εκδότες «κάνουν λεφτά με πρόχειρα άρθρα» και επεσήμανε πως η επιστήμη έχει παγκοσμιοποιηθεί, με την Κίνα να ηγείται απέναντι των ΗΠΑ.
«Η λύση είναι να σταματήσει ο υπόλοιπος κόσμος να δημοσιεύει;» ρώτησε. Προτείνει καλύτερα εργαλεία φιλτραρίσματος και εύρεσης άρθρων, και διεύρυνση του αριθμού αξιολογητών παγκοσμίως.
Ο Ραμακρίσναν συμφωνεί ότι η τεχνολογία ίσως προσφέρει λύσεις: «Στο μέλλον, όλα τα άρθρα θα γράφονται από τεχνητή νοημοσύνη, και άλλα ΑΙ θα τα διαβάζουν, θα τα αναλύουν και θα δημιουργούν σύνοψη για τους ανθρώπους. Πιστεύω πως αυτό ακριβώς θα συμβεί».
Πηγή: ΕφΣΥΝ
https://www.frontiersin.org/journals/cell-and-developmental-biology/articles/10.3389/fcell.2023.1339390/full
Citation: Guo X, Dong L and Hao D (2024) Cellular functions of spermatogonial stem cells in relation to JAK/STAT signaling pathway. Front. Cell Dev. Biol. 11:1339390. doi: 10.3389/fcell.2023.1339390
tinanantsou.blogspot.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
