2012-11-13 07:51:10
του Αντώνη Καρακούση
Η συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2013 και όσα προηγήθηκαν κατά την κρίσιμη ψηφοφορία των μέτρων του τρίτου μνημονίου φανέρωσαν συγκεκριμένες τάσεις ως προς τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι σταθερά οδεύουμε προς τη συγκρότηση δύο βασικών πόλων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο πρώτος είναι σε ένα βαθμό διαμορφωμένος και ορίζεται από τη συνεργασία των τριών κομμάτων στην κυβέρνηση Σαμαρά και ο δεύτερος από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και όσων θα συμπράξουν μαζί του.
Ήδη την περασμένη Κυριακή είδαμε μια πρόβα του νέου δίπολου που τείνει να επικρατήσει στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Οι κ.Σαμαράς και Βενιζέλος, μπορεί να πει κανείς ότι έδρασαν από κοινού και έδειξαν να εκπροσωπούν ένα αστικό μέτωπο, που δεν διαπραγματεύεται την ευρωπαϊκή προοπτική και θέση της χώρας.
Σήκωσαν το βάρος των μέτρων, υπερασπίσθηκαν με πάθος την επιλογή τους και βεβαίως ανέλαβαν το πολιτικό κόστος που τους αναλογεί. Γνωρίζουν τις συνέπειες της συγκεκριμένης επιλογής και είναι σε θέση να κατανοήσουν τους πολιτικούς κινδύνους που απορρέουν από αυτή.
Έχουν και οι δύο πολλούς λόγους να παρατείνουν τον χρόνο της κυβέρνησης συνεργασίας, με την ελπίδα ότι οι ευρωπαίοι εταίροι θα αναγνωρίσουν τις ελληνικές προσπάθειες και θα προσφέρουν σταθερότητα και ευκαιρίες εξόδου από την ύφεση.
Γι' αυτό άλλωστε και δεν θέτουν ζήτημα για τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, παρ' ότι ο κ.Κουβέλης επέλεξε μια ενδιάμεση στάση και δεν θέλησε να αναλάβει πλήρως το κόστος της ίδιας επιλογής. Αρκεί, όπως φαίνεται, στους κ.Σαμαρά και Βενιζέλο έστω κι αυτή η μεσοβέζικη στάση. Προσθέτει ο κ.Κουβέλης στην κυβέρνηση συνεργασίας, δεν αφαιρεί και βεβαίως οι δύο δεν θέλουν να προσφέρουν τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Λογικά λοιπόν οι κ.Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν ότι θα έχουν κόστος από την εφαρμογή των μέτρων. Έχουν προειδοποιηθεί από δημοσκοπικές εταιρίες ότι τυχόν αυτόνομη κάθοδός τους στις επόμενες εκλογές θα είναι καταστροφική.
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ο κ.Σαμαράς να οραματίζεται ένα συμμαχικό ευρωπαϊκό αστικό μέτωπο. Έχει ανάγκη από συμμάχους, χρειάζεται την αμφίπλευρη διεύρυνση, θα διεκδικήσει πρόσωπα και δυνάμεις τόσο από τα δεξιά του, όσο και από τα αριστερά του. Θα ήταν πιθανώς ευτυχής αν αποδεχόταν ο κ.Βενιζέλος μια εκλογική σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας - ΠαΣοΚ στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχει και ο κ.Κουβέλης. Ωστόσο αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα.
Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ ήδη πιέζεται πολλαπλώς. Στελέχη του κόμματός του λοξοκοιτάζουν άλλα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα προς τον Σαμαρά. Οφείλει να αντιδράσει, ώστε να διατηρήσει τη συνοχή του κόμματός του και στο βαθμό που σταθεροποιηθεί να διαπραγματευθεί με τον κ.Σαμαρά σε άλλη βάση. Η ΔΗΜΑΡ επίσης δεν μπορεί να ζήσει για πάντα με αυτή την επαμφοτερίζουσα στάση.
Είναι αλήθεια ότι μέσα της συγκρούονται οι ευρωπαϊκές και αριστερές παραδόσεις της. Δεν θα μπορεί για μεγάλο διάστημα να στέκεται μετέωρη ανάμεσα στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της αριστερής συνείδησης. Θα κληθεί κάποια στιγμή να διαλέξει ο κ.Κουβέλης και πιθανώς ανάμεσα στη διάλυση να επιλέξει στρατόπεδο.
Ήδη ο κ.Τσίπρας πολιορκεί στελέχη της ΔΗΜΑΡ, όπως και ανοίγει διαύλους τόσο με τους δυσαρεστημένους του ΠαΣοΚ, όσο και με στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι οποίοι μπορούν να μετακινηθούν προς το κέντρο.
Θέλει τις συμμαχίες ο κ.Τσίπρας, βλέπει ότι απέναντι μπορεί να στηθεί ένα ισχυρό μέτωπο αστικών δυνάμεων, το οποίο στο βαθμό που ενοποιηθεί μπορεί να απειλήσει την πιθανολογούμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ.Τσίπρας έσπευσε στην ομιλία στον προϋπολογισμό να ακυρώσει την όποια δυναμική ενός τέτοιου αστικού σχήματος.
Αντιλαμβάνεται ότι όντως μπορεί απέναντί του να ορθωθεί ένας συνασπισμός δυνάμεων, ικανός να κινητοποιήσει τους νοικοκυραίους, τον λεγόμενο αστικό κόσμο, ο οποίος δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ακτιβιστική δράση του ΣΥΡΙΖΑ και το κυριότερο που δεν θέλει να διακινδυνεύσει με τίποτε την ευρωπαϊκή θέση της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο κ.Τσίπρας κάνει ότι περνάει από το χέρι του προκειμένου να πείσει ότι το κόμμα του έχει ευρωπαϊκή κατεύθυνση και ότι δεν θέλει να διαταράξει κατ' ανάγκην τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη. Διαβλέποντας λοιπόν τη συγκρότηση ενός αστικού μνημονιακού μετώπου θα θελήσει να στήσει απέναντι ένα λαϊκό αντιμνημονιακό μέτωπο, απορροφώντας δυνάμεις και πρόσωπα προερχόμενα από συγγενείς χώρους.
Όπως φάνηκε και στη συζήτηση επί του προϋπολογισμού, κυρίως από την αντιπαράθεση μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, πάμε προς διαμόρφωση δύο κυρίαρχων πόλων, στη συγκρότηση των οποίων θα παίξουν σημαντικό ρόλο οι προσπάθειες των κ.Βενιζέλου και Κουβέλη για έλεγχο των κομμάτων τους.
Και δίπλα σ' αυτούς τους δύο πόλους θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν την αυτονομία τους το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή του κ.Μιχαλολιάκου. Εκτός βεβαίως και άλλα επικρατήσουν και επιβεβαιωθεί ο κ.Βενιζέλος, οποίος απευθυνόμενος προς τον κ.Τσίπρα τον προειδοποίησε ότι δεν θα έχει ξανά την ευκαιρία του περασμένου Ιουνίου, λέγοντας ότι άλλοι πια είναι της μόδας πηγη:tovima
Η συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό του 2013 και όσα προηγήθηκαν κατά την κρίσιμη ψηφοφορία των μέτρων του τρίτου μνημονίου φανέρωσαν συγκεκριμένες τάσεις ως προς τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα.
Κοινή είναι η πεποίθηση ότι σταθερά οδεύουμε προς τη συγκρότηση δύο βασικών πόλων στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο πρώτος είναι σε ένα βαθμό διαμορφωμένος και ορίζεται από τη συνεργασία των τριών κομμάτων στην κυβέρνηση Σαμαρά και ο δεύτερος από τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και όσων θα συμπράξουν μαζί του.
Ήδη την περασμένη Κυριακή είδαμε μια πρόβα του νέου δίπολου που τείνει να επικρατήσει στην πολιτική σκηνή της χώρας.
Οι κ.Σαμαράς και Βενιζέλος, μπορεί να πει κανείς ότι έδρασαν από κοινού και έδειξαν να εκπροσωπούν ένα αστικό μέτωπο, που δεν διαπραγματεύεται την ευρωπαϊκή προοπτική και θέση της χώρας.
Σήκωσαν το βάρος των μέτρων, υπερασπίσθηκαν με πάθος την επιλογή τους και βεβαίως ανέλαβαν το πολιτικό κόστος που τους αναλογεί. Γνωρίζουν τις συνέπειες της συγκεκριμένης επιλογής και είναι σε θέση να κατανοήσουν τους πολιτικούς κινδύνους που απορρέουν από αυτή.
Έχουν και οι δύο πολλούς λόγους να παρατείνουν τον χρόνο της κυβέρνησης συνεργασίας, με την ελπίδα ότι οι ευρωπαίοι εταίροι θα αναγνωρίσουν τις ελληνικές προσπάθειες και θα προσφέρουν σταθερότητα και ευκαιρίες εξόδου από την ύφεση.
Γι' αυτό άλλωστε και δεν θέτουν ζήτημα για τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, παρ' ότι ο κ.Κουβέλης επέλεξε μια ενδιάμεση στάση και δεν θέλησε να αναλάβει πλήρως το κόστος της ίδιας επιλογής. Αρκεί, όπως φαίνεται, στους κ.Σαμαρά και Βενιζέλο έστω κι αυτή η μεσοβέζικη στάση. Προσθέτει ο κ.Κουβέλης στην κυβέρνηση συνεργασίας, δεν αφαιρεί και βεβαίως οι δύο δεν θέλουν να προσφέρουν τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ.
Λογικά λοιπόν οι κ.Σαμαράς και Βενιζέλος γνωρίζουν ότι θα έχουν κόστος από την εφαρμογή των μέτρων. Έχουν προειδοποιηθεί από δημοσκοπικές εταιρίες ότι τυχόν αυτόνομη κάθοδός τους στις επόμενες εκλογές θα είναι καταστροφική.
Δεν είναι λοιπόν παράδοξο ο κ.Σαμαράς να οραματίζεται ένα συμμαχικό ευρωπαϊκό αστικό μέτωπο. Έχει ανάγκη από συμμάχους, χρειάζεται την αμφίπλευρη διεύρυνση, θα διεκδικήσει πρόσωπα και δυνάμεις τόσο από τα δεξιά του, όσο και από τα αριστερά του. Θα ήταν πιθανώς ευτυχής αν αποδεχόταν ο κ.Βενιζέλος μια εκλογική σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας - ΠαΣοΚ στην οποία θα μπορούσε να συμμετάσχει και ο κ.Κουβέλης. Ωστόσο αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα.
Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ ήδη πιέζεται πολλαπλώς. Στελέχη του κόμματός του λοξοκοιτάζουν άλλα προς τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλα προς τον Σαμαρά. Οφείλει να αντιδράσει, ώστε να διατηρήσει τη συνοχή του κόμματός του και στο βαθμό που σταθεροποιηθεί να διαπραγματευθεί με τον κ.Σαμαρά σε άλλη βάση. Η ΔΗΜΑΡ επίσης δεν μπορεί να ζήσει για πάντα με αυτή την επαμφοτερίζουσα στάση.
Είναι αλήθεια ότι μέσα της συγκρούονται οι ευρωπαϊκές και αριστερές παραδόσεις της. Δεν θα μπορεί για μεγάλο διάστημα να στέκεται μετέωρη ανάμεσα στην υπεράσπιση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της αριστερής συνείδησης. Θα κληθεί κάποια στιγμή να διαλέξει ο κ.Κουβέλης και πιθανώς ανάμεσα στη διάλυση να επιλέξει στρατόπεδο.
Ήδη ο κ.Τσίπρας πολιορκεί στελέχη της ΔΗΜΑΡ, όπως και ανοίγει διαύλους τόσο με τους δυσαρεστημένους του ΠαΣοΚ, όσο και με στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων, οι οποίοι μπορούν να μετακινηθούν προς το κέντρο.
Θέλει τις συμμαχίες ο κ.Τσίπρας, βλέπει ότι απέναντι μπορεί να στηθεί ένα ισχυρό μέτωπο αστικών δυνάμεων, το οποίο στο βαθμό που ενοποιηθεί μπορεί να απειλήσει την πιθανολογούμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ.Τσίπρας έσπευσε στην ομιλία στον προϋπολογισμό να ακυρώσει την όποια δυναμική ενός τέτοιου αστικού σχήματος.
Αντιλαμβάνεται ότι όντως μπορεί απέναντί του να ορθωθεί ένας συνασπισμός δυνάμεων, ικανός να κινητοποιήσει τους νοικοκυραίους, τον λεγόμενο αστικό κόσμο, ο οποίος δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ακτιβιστική δράση του ΣΥΡΙΖΑ και το κυριότερο που δεν θέλει να διακινδυνεύσει με τίποτε την ευρωπαϊκή θέση της χώρας.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι ο κ.Τσίπρας κάνει ότι περνάει από το χέρι του προκειμένου να πείσει ότι το κόμμα του έχει ευρωπαϊκή κατεύθυνση και ότι δεν θέλει να διαταράξει κατ' ανάγκην τη θέση της χώρας στην ευρωζώνη. Διαβλέποντας λοιπόν τη συγκρότηση ενός αστικού μνημονιακού μετώπου θα θελήσει να στήσει απέναντι ένα λαϊκό αντιμνημονιακό μέτωπο, απορροφώντας δυνάμεις και πρόσωπα προερχόμενα από συγγενείς χώρους.
Όπως φάνηκε και στη συζήτηση επί του προϋπολογισμού, κυρίως από την αντιπαράθεση μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, πάμε προς διαμόρφωση δύο κυρίαρχων πόλων, στη συγκρότηση των οποίων θα παίξουν σημαντικό ρόλο οι προσπάθειες των κ.Βενιζέλου και Κουβέλη για έλεγχο των κομμάτων τους.
Και δίπλα σ' αυτούς τους δύο πόλους θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν την αυτονομία τους το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή του κ.Μιχαλολιάκου. Εκτός βεβαίως και άλλα επικρατήσουν και επιβεβαιωθεί ο κ.Βενιζέλος, οποίος απευθυνόμενος προς τον κ.Τσίπρα τον προειδοποίησε ότι δεν θα έχει ξανά την ευκαιρία του περασμένου Ιουνίου, λέγοντας ότι άλλοι πια είναι της μόδας πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άλλα έξι νεογνά έχουν προσβληθεί στο Παπαγεωργίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
