ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Διαπιστώσεις ενός προβληματισμένου ψηφοφόρου-αναγνώστη

Προσπαθώ, όπως κάθε Έλληνας πολίτης αυτές τις ημέρες, να συγκεντρώσω τη σκέψη μου ενόψει των εκλογών της 6ης Μαίου, ώστε να έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω πριν προσέλθω στο εκλογικό μου τμήμα. Ομολογώ ότι ποτέ στα τελευταία 31 χρόνια που ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα δεν ήμουν τόσο μπερδεμένος και τόσο αναποφάσιστος μόλις 10 μέρες πριν τις εκλογές. Δεν είμαι τυφλός ψηφοφόρος κανενός κόμματος. Το 1981, συνεπαρμένος από τον άνεμο της αλλαγής που ευαγγελιζόταν ο Α. Παπανδρέου, ήμουν και εγώ ένας ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ. Το 1985, επέλεξα να πάω προς τα αριστερά, στο Λεωνίδα Κύρκο, αρνούμενος αφενός να υποκύψω για μια ακόμα φορά στα πλάνα λόγια του Ανδρέα που αντί για αλλαγή υλοποιούσε συστηματικά την υποταγή του κράτους στο κόμμα και την υποδούλωση της Ελλάδας στους δανειστές της. Στις απανωτές εκλογές 1989 - 1990 ψήφισα Μητσοτάκη, έχοντας πια αηδιάσει από τα έργα, τις ημέρες και τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ και εμπιστευόμενος τον ρεαλισμό του σε μια εποχή που η Ελλάδα βυθιζόταν επικίνδυνα στην ακυβερνησία και τη διαπλοκή. Το 1993, ξαναψήφισα τον Μητσοτάκη, αφενός για να μην συμβάλω στη νεκρανάσταση του Ανδρέα και αφετέρου γιατί θεώρησα ότι η προδοσία που του επεφύλαξε ο Σαμαράς και οι συν αυτώ έπρεπε να αποκατασταθεί. Το 1996 πίστεψα τον Σημίτη και το όραμά του για την πορεία προς την Ευρώπη. Το 2000 επέστρεψα στη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή περισσότερο γιατί ήθελα το πέρασμα της εξουσίας στην επόμενη γενιά πολιτικών, στον ίδιο εμπιστεύτηκα την ψήφο μου το 2004 και το 2007 έχοντας αφενός πια συντηρηκοποιηθεί αρκετά και αφετέρου αρνούμενος να ξαναψηφίσω ένα Παπανδρέου. Το 2009 η ψήφος μου ήταν λευκή και εξέφρασε, για πρώτη φορά, την πλήρη απογοήτευσή μου από το πολιτικό κατεστημένο αλλά και το πολιτικό προσωπικό και κυρίως τις ηγεσίες των κομμάτων. Όπως όλοι οι Έλληνες, κρίνω πραγματικά ότι η ψηφοφορία της επόμενης Κυριακής είναι η πιο κρίσιμη στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Δεν είναι άραγε ειρωνεία της τύχης, σ' αυτή την πιο κρίσιμη ψηφοφορία, να μην ξέρω τι θα ψηφίσω; Μελετώντας τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων προσπάθησα να διαβάσω το χάρτη αυτών των εκλογών. Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δημοσκοπήσεων, ίσως και να πέσουν τελείως έξω ακριβώς γιατί τα μοντέλα που χρησιμοποιούν δεν είναι δοκιμασμένα σ' αυτή της πανσπερμία των επιλογών. Χωρίς όμως να έχω κάτι άλλο χειροπιαστό στα χέρια μου από τις δημοσκοπήσεις η ανάγνωση που εγώ κάνω, με τη βοήθεια του σχήματος παρακάτω, είναι η εξής : Τα δύο κόμματα εξουσίας, τα μόνα κατά τη γνώμη μου που μπορούν να διαμορφώσουν τον πυρήνα της διακυβέρνησης της χώρας την επόμενη μέρα, φαίνεται να προσελκύουν κάτι περισσότερο από 1 στους 3 πολίτες. Με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, μαζί θα έχουν πάνω από 150 βουλευτές και εφόσον συμφωνήσουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας προηγείται των κομματικών και προσωπικών φιλοδοξιών των αρχηγών τους, θα πάρουν ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Παρ' όλα αυτά θα εκπροσωπούν μόνο 1 στους 3 πολίτες ή κάτι παραπάνω, σίγουρα όμως θα είναι μακριά από έστω τους μισούς πολίτες. 1 στους 3 πολίτες επίσης φαίνεται να κατευθύνει τις επιλογές του στα άκρα του πολιτικού φάσματος, όπου επικρατεί η πλήρης άρνηση συνεργασίας με τα κόμματα εξουσίας. Εκεί, στα άκρα, βρίσκουν χώρο να συνυπάρξουν από αριστερά οι παρωχημένες, μονολιθικές απόψεις του ΚΚΕ που τίποτα άλλο από την λαϊκή εξέγερση και κυριαρχία δεν μπορεί να δει και η διαλυτική και ψευδεπίγραφα αριστερή έκφραση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει ταυτίσει την αριστερά που εκπροσωπεί με την καθολική άρνηση στην πρόοδο. Από δεξιά, εκεί να δει κανείς τι γίνεται, οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ένα συγκυριακό έκτρωμα γέννημα του Μνημονίου που η ανάγνωση των θέσεών του αν συνδυαστεί με τα δημοσκοπικά του ποσοστά ερμηνεύει ότι με αυτούς τους πολιτικούς που έχουμε διαλέξει καλά να πάθουμε που φτάσαμε εδώ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ που αποτελεί ντροπή και απειλή για τη Δημοκρατία μας και ο ΛΑΟΣ που ακραίο κόμμα παραμένει παρά τις προσπάθειες του αρχηγού του να φιλελευθεροποιηθεί δανειζόμενος stars τύπου Κύρτσου που θα τον βοηθήσουν να κάνει μια ακόμα κωλοτούμπα. Ναι, 1 στους 3 πολίτες σήμερα στην Ελλάδα, επιλέγει τα άκρα, ελέω ανικανότητας των κομμάτων εξουσίας και των ηγετών τους να κυβερνήσουν αποτελεσματικά τη χώρα εδώ και 8 περίπου χρόνια. Εκτός των αναποφάσιστων, μένει ένα ποσοστό της τάξης του 15% των πολιτών που επιλέγουν να αρνηθούν την ψήφο τους στα κόμματα εξουσίας, δεν τους εκπροσωπούν τα άκρα της αριστεράς και της δεξιάς και επιλέγουν φωνές και σχήματα πολιτικού ρεαλισμού. ΔΗΜΑΡ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ από αριστερά, ΔΗΣΥ και ΔΡΑΣΗ από δεξιά. Η ψήφος στα κόμματα αυτά είναι σχεδόν κατά 80%-90% ψήφος διαφυγής από τα κόμματα εξουσίας και ερμηνεύει την συνειδητή επιλογή του πολίτη να καταδικάσει τον τρόπο που άσκησαν εξουσία εδώ και 38 χρόνια, μεταφέροντάς τους όμως ταυτόχρονα την ευθύνη να λειτουργήσουν ως εστίες ρεαλισμού, σύνεσης, σοβαρότητας και συνέπειας για να βρεθούν οι κατάλληλες ισορροπίες ώστε τελικά η χώρα να μην είναι ακυβέρνητη στις 7 Μαίου. Υπό την αίρεση των τελικών αποτελεσμάτων που θα μάθουμε το βράδυ της Κυριακής, το βάρος της ευθύνης των κομμάτων αυτών μπορεί να είναι πολλαπλάσιο της πραγματικής εκλογικής τους δύναμης, γιατί απλά υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα να αποτελούν τη στέρεα συνεκτική ουσία μιας κρίσιμης διακυβέρνησης. Ακριβώς για το λόγο αυτό, επιβάλλεται τουλάχιστον από αυτά τα κόμματα, να αποκτήσουν ένα ξεκάθαρο λόγο πριν τις εκλογές και να απαντήσουν με ειλικρίνεια στον πολίτη αν προτίθενται να ασκήσουν ρόλο «κρίσιμης μειοψηφίας» σε μια κυβέρνηση συνεργασίας ή όχι. Αυτό ισχύει ειδικά για την ΔΗΜΑΡ και τον κ. Κουβέλη που τα δημοσκοπικά του ποσοστά δεν του επιτρέπουν να προσπαθεί να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, χρειάζεται ο καθαρός του λόγος να αποκτήσει και πολιτική αξία για το αύριο. Όπως 2 στους 3 Έλληνες περίπου, δεν θα ψηφίσω τα δύο κόμματα εξουσίας. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Δεν υποκύπτω στο κοινό εκβιαστικό επιχείρημα και των δύο ότι η ψήφος σε αυτά τα κόμματα είναι η μόνη ψήφος που πρεσβεύει την «ομαλή» διακυβέρνηση της χώρας και ότι κάθε τι άλλο είναι επικίνδυνη ή πολυτελής για τις περιστάσεις επιλογή. Αρνούμαι επίσης να κινηθώ σε ακραίες επιλογές αριστερές ή δεξιές οι οποίες έχουν ένα κοινό γνώρισμα: Μια επικίνδυνη για τα παιδιά μου Ελλάδα σε πλήρη απομόνωση. Αυτή τη φορά θα επιλέξω εκείνους που θεωρώ ότι μπορούν με γνώμονα τον ρεαλισμό (που τόσο έχουμε ανάγκη) και τη μετριοπάθεια να σταθούν κριτικά αλλά δημιουργικά απέναντι στον εγωκεντρισμό και τον ξερολισμό των ηγετών των κομμάτων εξουσίας και να δώσουν αποτελεσματικές διεξόδους που έχουμε ανάγκη για να μην καταστραφεί η Ελλάδα. Αυτή πιστεύω είναι ψήφος ευθύνης.

Αναγνώστης
Tromaktiko