2013-10-21 00:46:05
Φεύγοντας άρον-άρον από το… μαύρο της Αθήνας που υποφέρει, ο Κομνηνός Περίδης και η σύζυγός του... Ειρήνη Βοργιά, προσφυγοπούλα νεότερης γενιάς από τις Φώκιες που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πρωτεύουσα της υπερσυγκέντρωσης, πήραν μαζί τους και τη μεγάλη διαπίστωση: «Η Αθήνα πλέον είναι η μάνα της θλίψης, που πουλάει τόνους αντικαταθλιπτικά. Ο κόσμος που παραμένει έχει χάσει και το χαμόγελό του».
Πήραν τα αναγκαία σαν πρόσφυγες του 21ου αιώνα και «απού φύγει-φύγει» για το Αστέρι, ανατολικά του Ρεθύμνου, το μοναδικό τους καταφύγιο, για να βάλουν κάτω από ένα παλιό κεραμίδι της προσφυγιάς τη ζωή τους που ήλθε τούμπα! Άλλαξαν τα πάντα, μεσήλικες πια, όμως εδώ βρήκαν τη μεγάλη αγκαλιά στους γηγενείς που μπήκαν στη στράτα τους και τους έδειξαν στην πράξη τη στοργή και την αγάπη τους, δίδοντάς τους το χαμένο φως!
Για εικοσιπέντε χρόνια στο ίδιο μαξιλάρι στον Κολωνό ο Κομνηνός και η Ειρήνη, εργαζόμενοι και οι δυο για δεκαετίες, όταν η υπόθεση «έφτασε στο αμήν» για την επιβίωσή τους, μάζεψαν τα απολύτως απαραίτητα και με τα όνειρα που τους απόμειναν, έψαξαν και βρήκαν στις αρχές του περασμένου Ιουλίου το πατρικό της Ειρήνης στο μαρτυρικό προσφυγοχώρι, αυτό που γνώριζαν κάτω από άλλες συνθήκες, βέβαια, τα προηγούμενα χρόνια στις καλοκαιρινές τους διακοπές
. Ήταν «η μοναδική επιλογή τους».
Και αφού η οικονομική στενότητα στην πρωτεύουσα και στις μεγαλουπόλεις επιδεινώνονταν με τις ανελέητες πολιτικές των εγχώριων υποτακτικών των δανειστών, και στραγγαλίζονταν οι μικρομεσαίες τάξεις και οι αδύναμοι, ο Κομνηνός και η Ειρήνη αναζητούσαν έστω μια μικρή αχτίνα αισιοδοξίας για να συνεχίσουν να πορεύονται κι ας έπρεπε να γυρίσουν τη ζωή τους Η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον φάνηκε στην αρχή δύσκολη, αφού θα έπρεπε να συμβιβαστούν στον άλλο τρόπο επιβίωσης και ο Κομνηνός, περνώντας ο καιρός, θεωρεί ότι «μέχρι τα Χριστούγεννα η ζωή μας θα είναι ρουτίνα». Είναι μικρό πράγμα, άλλωστε, ο ίδιος να υποχρεωθεί να αφήσει το πρατήριο με υγρά καύσιμα που λειτουργούσε με τον αδελφό του και η Ειρήνη να χάσει το μηνιάτικο από την εταιρεία που εργαζόταν;
«ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΜΟΥ…»
«Η απόφαση να φύγουμε δεν ήταν δύσκολη»σημειώνει ο ίδιος και η Ειρήνη συμπληρώνει: «Μου έλεγε ο άντρας μου ότι όταν φτάσουμε στη σύνταξη θα έλθουμε για μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό. Δεν φτάσαμε ακόμα και ήλθαμε νωρίτερα. Τι να κάνουμε, έτσι τα έφεραν οι καιροί!»
Για να προσθέσει ο Κομνηνός: «Η αλήθεια είναι ότι πριν έλθει το κύμα είχαμε βάλει τη ζωή μας σε μια σειρά και περνούσαμε καλά, αλλά όταν ήλθαν τα δύσκολα που τα έβλεπα από χρόνια, ενεργοποιείσαι και παίρνεις αποφάσεις που πολλές φορές δεν είναι αρεστές. Αυτή η κρίση, είμαι βέβαιος, θα αναγκάσει πολύ κόσμο από τον Έβρο ως την Κρήτη να γυρίσει πίσω…»
Η αναγκαστική μετεγκατάσταση σε ένα άλλο διαμέρισμα και στο Αστέρι, πρωτίστως, εξομολογείται, του στέρησε την επαφή με τον Κώστα Παπαϊωάννου και «αυτός μου λείπει», γιατί «ήμασταν σαν αδέλφια από το 1965 μαζί και βρισκόμασταν υποχρεωτικά τρεις φορές τη βδομάδα». Του στέρησε όμως τις συνευρέσεις και με «τους άλλους συγγενείς και φίλους», που για δεκαετίες βρίσκονταν.
Ο τρόπος ζωής στο χωριουδάκι της Ειρήνης Βοργιά σε αυτούς τους τρεις μήνες δεν τρομάζει ούτε τον Κομνηνό ούτε την ίδια, παρότι από το διαμέρισμα των αστικών μοντέλων στον Κολωνό, υποχρεώθηκαν να βολευτούν σε ένα παλαιό προσφυγόσπιτο της οικογενειακής εστίας της, με «την τουαλέτα στον εξωτερικό χώρο» και χωρίς ουσιαστική συντήρηση «για τριάντα χρόνια». Και μπορεί η καθημερινότητα τους να ήλθε ανάποδα ύστερα από πενήντα και πλέον χρόνια, όμως στο Αστέρι θα χρειαστεί να αλλάξουν και οι δυο το μοντέλο ζωής τους…
ΤΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ: «Ε ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΟΥΜΕ!»
«Βρήκα περισσότερα απ’ ότι περίμενα φεύγοντας από την Αθήνα», σημειώνει εντυπωσιασμένος ο Κομνηνός.«Όλοι στο χωριό μας υποδέχτηκαν με αγάπη, είναι εδώ οι συγγενείς και οι φίλοι της γυναίκας μου, βίωσα τώρα στην πράξη τη φιλοξενία των Κρητικών και την αλληλεγγύη που εκδηλώνουν σε κάθε δυσκολία σου και σου λένε: «εδώ είμαστε, ε και να μη χαθούμε!» Περισσότερο για μένα, όμως, μετράει αυτό που εκπέμπουν από την ψυχή τους οι άνθρωποι εδώ, παρά τα υλικά αγαθά που θα σου προσφέρουν. Άλλωστε, αυτό το είχα μετρήσει και στο παρελθόν στις διακοπές μας εδώ με την Ειρήνη, όχι όμως σε αυτό το μέγεθος. Εδώ σου δίνουν και τον εαυτό τους για να σε κάνουν να νιώθεις καλά. Μου έδωσαν και περιβόλι να φυτέψω για να παράγω τα δικά μου κηπευτικά, αλλά εγώ δεν ξέρω γιατί δεν είμαι αγρότης, μου έδωσαν και δουλειά για να ζήσουμε, σε κάθε δυσκολία μας είναι παρόντες…»
Δυο κόσμοι σε δυο πρόσωπα που οι γεννήτορές τους προέρχονται από τόπους που σημάδεψαν τη Σύγχρονη Ιστορία! Ο Κομνηνός Περίδης έχει τη φλέβα του στον Άη Στράτη, το κολαστήριο των εξορίστων… Μπολσεβίκων μετακατοχικά, και η Ειρήνη Βοργιά ήλθε από Έλληνες της Μικρασίας που επέζησαν της καταστροφής και ήλθαν στη νέα πατρίδα με τα πλοία της σωτηρίας στα ανατολικά του Ρεθύμνου…
Είναι και οι δυο ένα από τα αναρίθμητα ζευγάρια της νέας προσφυγιάς! Στο Αστέρι, πλέον, ο Κομνηνός ακουμπά την Ειρήνη και η Ειρήνη τον Κομνηνό και η ιστορία επαναλαμβάνεται στους καιρούς της φαινομενικής ειρήνης, όμως της συναισθηματικής τρικυμίας. Στην Κρήτη που εκδιώχθηκαν θα ζήσουν με το κεφάλι ψηλά…
madeincreta.gr
Πήραν τα αναγκαία σαν πρόσφυγες του 21ου αιώνα και «απού φύγει-φύγει» για το Αστέρι, ανατολικά του Ρεθύμνου, το μοναδικό τους καταφύγιο, για να βάλουν κάτω από ένα παλιό κεραμίδι της προσφυγιάς τη ζωή τους που ήλθε τούμπα! Άλλαξαν τα πάντα, μεσήλικες πια, όμως εδώ βρήκαν τη μεγάλη αγκαλιά στους γηγενείς που μπήκαν στη στράτα τους και τους έδειξαν στην πράξη τη στοργή και την αγάπη τους, δίδοντάς τους το χαμένο φως!
Για εικοσιπέντε χρόνια στο ίδιο μαξιλάρι στον Κολωνό ο Κομνηνός και η Ειρήνη, εργαζόμενοι και οι δυο για δεκαετίες, όταν η υπόθεση «έφτασε στο αμήν» για την επιβίωσή τους, μάζεψαν τα απολύτως απαραίτητα και με τα όνειρα που τους απόμειναν, έψαξαν και βρήκαν στις αρχές του περασμένου Ιουλίου το πατρικό της Ειρήνης στο μαρτυρικό προσφυγοχώρι, αυτό που γνώριζαν κάτω από άλλες συνθήκες, βέβαια, τα προηγούμενα χρόνια στις καλοκαιρινές τους διακοπές
Και αφού η οικονομική στενότητα στην πρωτεύουσα και στις μεγαλουπόλεις επιδεινώνονταν με τις ανελέητες πολιτικές των εγχώριων υποτακτικών των δανειστών, και στραγγαλίζονταν οι μικρομεσαίες τάξεις και οι αδύναμοι, ο Κομνηνός και η Ειρήνη αναζητούσαν έστω μια μικρή αχτίνα αισιοδοξίας για να συνεχίσουν να πορεύονται κι ας έπρεπε να γυρίσουν τη ζωή τους Η προσαρμογή στο νέο περιβάλλον φάνηκε στην αρχή δύσκολη, αφού θα έπρεπε να συμβιβαστούν στον άλλο τρόπο επιβίωσης και ο Κομνηνός, περνώντας ο καιρός, θεωρεί ότι «μέχρι τα Χριστούγεννα η ζωή μας θα είναι ρουτίνα». Είναι μικρό πράγμα, άλλωστε, ο ίδιος να υποχρεωθεί να αφήσει το πρατήριο με υγρά καύσιμα που λειτουργούσε με τον αδελφό του και η Ειρήνη να χάσει το μηνιάτικο από την εταιρεία που εργαζόταν;
«ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΚΟΥΜΠΑΡΟΣ ΜΟΥ…»
«Η απόφαση να φύγουμε δεν ήταν δύσκολη»σημειώνει ο ίδιος και η Ειρήνη συμπληρώνει: «Μου έλεγε ο άντρας μου ότι όταν φτάσουμε στη σύνταξη θα έλθουμε για μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό. Δεν φτάσαμε ακόμα και ήλθαμε νωρίτερα. Τι να κάνουμε, έτσι τα έφεραν οι καιροί!»
Για να προσθέσει ο Κομνηνός: «Η αλήθεια είναι ότι πριν έλθει το κύμα είχαμε βάλει τη ζωή μας σε μια σειρά και περνούσαμε καλά, αλλά όταν ήλθαν τα δύσκολα που τα έβλεπα από χρόνια, ενεργοποιείσαι και παίρνεις αποφάσεις που πολλές φορές δεν είναι αρεστές. Αυτή η κρίση, είμαι βέβαιος, θα αναγκάσει πολύ κόσμο από τον Έβρο ως την Κρήτη να γυρίσει πίσω…»
Η αναγκαστική μετεγκατάσταση σε ένα άλλο διαμέρισμα και στο Αστέρι, πρωτίστως, εξομολογείται, του στέρησε την επαφή με τον Κώστα Παπαϊωάννου και «αυτός μου λείπει», γιατί «ήμασταν σαν αδέλφια από το 1965 μαζί και βρισκόμασταν υποχρεωτικά τρεις φορές τη βδομάδα». Του στέρησε όμως τις συνευρέσεις και με «τους άλλους συγγενείς και φίλους», που για δεκαετίες βρίσκονταν.
Ο τρόπος ζωής στο χωριουδάκι της Ειρήνης Βοργιά σε αυτούς τους τρεις μήνες δεν τρομάζει ούτε τον Κομνηνό ούτε την ίδια, παρότι από το διαμέρισμα των αστικών μοντέλων στον Κολωνό, υποχρεώθηκαν να βολευτούν σε ένα παλαιό προσφυγόσπιτο της οικογενειακής εστίας της, με «την τουαλέτα στον εξωτερικό χώρο» και χωρίς ουσιαστική συντήρηση «για τριάντα χρόνια». Και μπορεί η καθημερινότητα τους να ήλθε ανάποδα ύστερα από πενήντα και πλέον χρόνια, όμως στο Αστέρι θα χρειαστεί να αλλάξουν και οι δυο το μοντέλο ζωής τους…
ΤΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΥΝ: «Ε ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΟΥΜΕ!»
«Βρήκα περισσότερα απ’ ότι περίμενα φεύγοντας από την Αθήνα», σημειώνει εντυπωσιασμένος ο Κομνηνός.«Όλοι στο χωριό μας υποδέχτηκαν με αγάπη, είναι εδώ οι συγγενείς και οι φίλοι της γυναίκας μου, βίωσα τώρα στην πράξη τη φιλοξενία των Κρητικών και την αλληλεγγύη που εκδηλώνουν σε κάθε δυσκολία σου και σου λένε: «εδώ είμαστε, ε και να μη χαθούμε!» Περισσότερο για μένα, όμως, μετράει αυτό που εκπέμπουν από την ψυχή τους οι άνθρωποι εδώ, παρά τα υλικά αγαθά που θα σου προσφέρουν. Άλλωστε, αυτό το είχα μετρήσει και στο παρελθόν στις διακοπές μας εδώ με την Ειρήνη, όχι όμως σε αυτό το μέγεθος. Εδώ σου δίνουν και τον εαυτό τους για να σε κάνουν να νιώθεις καλά. Μου έδωσαν και περιβόλι να φυτέψω για να παράγω τα δικά μου κηπευτικά, αλλά εγώ δεν ξέρω γιατί δεν είμαι αγρότης, μου έδωσαν και δουλειά για να ζήσουμε, σε κάθε δυσκολία μας είναι παρόντες…»
Δυο κόσμοι σε δυο πρόσωπα που οι γεννήτορές τους προέρχονται από τόπους που σημάδεψαν τη Σύγχρονη Ιστορία! Ο Κομνηνός Περίδης έχει τη φλέβα του στον Άη Στράτη, το κολαστήριο των εξορίστων… Μπολσεβίκων μετακατοχικά, και η Ειρήνη Βοργιά ήλθε από Έλληνες της Μικρασίας που επέζησαν της καταστροφής και ήλθαν στη νέα πατρίδα με τα πλοία της σωτηρίας στα ανατολικά του Ρεθύμνου…
Είναι και οι δυο ένα από τα αναρίθμητα ζευγάρια της νέας προσφυγιάς! Στο Αστέρι, πλέον, ο Κομνηνός ακουμπά την Ειρήνη και η Ειρήνη τον Κομνηνό και η ιστορία επαναλαμβάνεται στους καιρούς της φαινομενικής ειρήνης, όμως της συναισθηματικής τρικυμίας. Στην Κρήτη που εκδιώχθηκαν θα ζήσουν με το κεφάλι ψηλά…
madeincreta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καταγγελία αναγνώστη "Η Λέσβος απέκτησε μπάρμπα από την Κορώνη;"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
