Από τα πανάρχαια χρόνια ο πλάτανος αποτελούσε το σήμα κατατεθέν για κάθε πλατεία χωριού. Πλατεία και πλάτανος ήταν συνυφασμένα με τις μικρές και μεγαλύτερες κοινωνίες των χωριών......
Ήταν το σημείο της πλατείας όπου κάτω από τον παχύ ίσκιο που πρόσφερε απλόχερα ο πλάτανος γράφονταν καθημερινά και από μια μικρή καθημερινή ιστορία αυτών των κοινωνιών.
Από τις συναθροίσεις των επαναστατημένων Ελλήνων και τους όρκους των οπλαρχηγών στην επανάσταση του 1821 κάτω από τον ίσκιο τους ,τον ιστορικό πλάτανο στην πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου, ακόμα και σήμερα ο Πλάτανος και η Πλατεία έχουν πολλά να μας διηγηθούν.
Εκεί έζησαν οι πρόγονοι μας όλες τις ιστορίες του χωριού τους, εκεί ξεκουράζονταν, εκεί διασκέδαζαν, εκεί χτυπούσε η καρδιά του χωριού τους. Σήμερα που άδειασαν τα χωριά, το χειμώνα σταματά να χτυπά αυτή η καρδιά, ξεκινά όμως πάλι το καλοκαίρι, που μαζεύονται οι ξενιτεμένοι κι ανταμώνουν στην πλατεία κάτω από τον πλάτανο.
Ένας τέτοιος πλάτανος - γεροπλάτανος- σε ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας ,στη μέση της πλακόστρωτης πλατείας του αρρώστησε και μάλιστα πολύ βαριά. Αποτέλεσμα ήταν πριν τρία χρόνια να ξεραθεί εντελώς και ο γεροπλάτανος να πάψει να ζει. Την ιστορία του χωριού, στα βάθη του αιώνα, έπαψε να τη χαρακτηρίζει ο πλάτανος. Οι κάτοικοι στεναχωρημένοι για τούτη την απρόσμενη απώλεια και συνειδητοποιώντας το βάθος της αξίας του δέντρου που κοσμούσε την πλατεία τους ανέσυραν στην μνήμη τους γεγονότα και δρώμενα σε βάθος πολλών δεκαετιών. Ο Πλάτανος ήταν η ζωή τους. Ο Πλάτανος δεν υπάρχει πια. Το χωριό όμως υπάρχει.
Θέλησαν να αντικαταστήσουν τον πλάτανο με ένα άλλο δέντρο. Φοβούμενοι να βάλουν ξανά πλάτανο, ανέτρεξαν σε ειδικούς, δασολόγους, γεωπόνους και δασαρχείο για να αποφασίσουν το είδος του δέντρου που θα ήταν κατάλληλο να πάρει τη θέση του Πλατάνου και σε βάθος χρόνων να διανύσει την ίδια διαδρομή και στον ίσκιο του να γραφτεί η νεώτερη ιστορία του χωριού τους.
Κατέληξαν σε δύο τρία είδη ,όπως Σφένδαμος, Ακακία, Καστανιά και Τιλιά(φλαμουριά). Ερωτηθείς για την άποψη μου από τον φίλο δάσκαλο και ακέραιο χαρακτήρα, Γιάννη Τσώτα τους πρότεινα την Φλαμουριά.(Tilia platyphyllos) Έχει σχεδόν τα ίδια χαρακτηριστικά με τον πλάτανο ,ανθίζει με το αρωματικό αφέψημα Τίλιο και έχει τεράστια σε διάμετρο ανάπτυξη.
Με την πρωτοβουλία των χωριανών και το ενδιαφέρον του φίλου Γιάννη προμηθεύτηκαν από το φυτώριο μας ένα δέντρο 7 ετών το οποίο με μεγάλη προσοχή ,επίβλεψη,αγάπη και φροντίδα φύτεψαν στην πλατεία του χωριού, με φόντο την εκκλησία. "Θέλουμε οι επόμενες γενιές να μεγαλώσουν στον ίσκιο της και στη δροσιά της να ξαναγραφεί η νεώτερη ιστορία του χωριού μας. Να αποτελέσει το δέντρο ότι και για τη δική μας γενιά, ο πλάτανος. Το σήμα κατατεθέν του χωριού μας" Αυτά εν συντομία σκέφτηκαν οι εθελοντές του χωριού και φύτεψαν την φλαμουριά.
Η έφηβη Φλαμουριά σήμερα μετά από τρία χρόνια στην πλατεία, στο Δενδροχώρι Ναυπακτίας έχει μεγαλώσει ,έχει ανθίσει και το πρώτο Τίλιο μαζεύτηκε για να αποτελέσει αφέψημα για τις κρύες νύχτες του χειμώνα στο εκπληκτικής ομορφιάς χωριό της Ναυπακτίας. Ο Γιάννης και οι συγχωριανοί του με περηφάνια θα στέκονται στη σκιά της και χρόνο με το χρόνο θα αρχίσουν και οι εκδηλώσεις στο παχύ ίσκιο που θα τους απλώνει με ευχαρίστηση.
Θα είναι για πάντα η Φλαμουριά των Δενδροχωριτών που στη θλίψη για την απώλεια του ιστορικού τους Πλατάνου δεν τα παράτησαν και αντέδρασαν άμεσα ώστε στη σκιά του νέου δέντρου να γραφτεί μια νέα ιστορία, μια παντοτινή αφορμή για συναθροίσεις των αγαπητών Δενδροχωριτών και όχι μόνο.
...Γιατί το δέντρο είναι ο παντοτινός φίλος του ανθρώπου που του δίνει απλόχερα ζωή και ζητά μόνο την αγάπη του.
Παναγιώτης Ηλ. Χολής.
ximeronews
