2012-07-04 11:54:09
Φωτογραφία για Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΔΕΙΛΙΑΣ
Ας πάψουμε να παριστάνουμε τους δήθεν προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές επιλογές μας - αφού αυτές μας αξίζουν

Η κυβερνητική και η διεθνής Τρόικα

Πόσο αλήθεια αποτιμάμε συλλογικά την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μας; Ποια είναι η τιμή που θα είμαστε πρόθυμοι να πουλήσουμε την ελευθερία και την εθνική μας κυριαρχία; Όλα έχουν προφανώς την τιμή τους, όπως και η ίδια η τιμή - ειδικά σε μία χώρα που επιτρέπει ανερυθρίαστα το σχεδόν καθημερινό εξευτελισμό της από άλλους λαούς, για να αποφύγει (δήθεν) τα χειρότερα. 

Εάν απλά μας ζητηθεί, ως αντάλλαγμα για τα δάνεια και τις μνημονιακές δόσεις, να υπηρετούμε πιστά τους πάσης φύσεως κατακτητές στη χώρα μας, χωρίς να ενδιαφερόμαστε για όλα όσα συμβαίνουν στους διπλανούς μας (ανεργία, αυτοκτονίες, εξαθλίωση, αφελληνισμός κοκ.) και παραμένοντας απαθείς, θα είχαμε καμία αντίρρηση;  


Κρίνοντας "εκ των πραγμάτων" όχι, αφού ψηφίστηκαν, για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας, (σε κάποιο βαθμό υπό το καθεστώς του φόβου της εκδίωξης της Ελλάδας από το ευρώ) εκείνα τα κόμματα, τα οποία εγγυούταν την πιστή εφαρμογή του μνημονίου της ντροπής και της εξαθλίωσης.

Επομένως, δεν μπορεί να έχουμε παράπονα - τουλάχιστον όχι όσοι έδωσαν την ψήφο τους στα συγκεκριμένα κόμματα. Ας πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε τους προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές και δειλές επιλογές μας - αφού δυστυχώς αυτές μας αξίζουν.      

Ευρώπη ώρα μηδέν

Η προοπτική μιας καταστροφής, όσο προφανής και αν είναι, δεν αποτελεί εγγύηση ότι τα έθνη θα κάνουν ότι χρειάζεται για να αποφύγουν αυτή την καταστροφή. Πολύ περισσότερο μάλιστα εάν ο δογματισμός, η προκατάληψη και η ψηφοθηρία στερούν από τους ηγέτες την ικανότητα να δουν το προφανές.

Δεν υπήρξε όμως κάποια πρόοδος στην σύνοδο κορυφής της περασμένης εβδομάδας; Πράγματι, υπήρξε. Η Γερμανία υποχώρησε ελαφρά, συμφωνώντας

(α)  σε χαλαρότερους όρους δανεισμού για την Ιταλία και την Ισπανία, αλλά όχι στις απευθείας αγορές ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και σε

(β)  ένα σχέδιο διάσωσης για τις ιδιωτικές τράπεζες, που ίσως να έχει κάποια λογική - αν και ακόμη δεν μπορεί κανείς να το πει με σιγουριά, λόγω της ασάφειας γύρω από τον μηχανισμό ESM (ο οποίος δεν «προικίσθηκε» με τραπεζική άδεια, δεν αυξήθηκαν τα κεφάλαια του ως όφειλαν και θα αργήσει πολύ να λειτουργήσει αποτελεσματικά).

Όμως, αυτές οι παραχωρήσεις είναι μάλλον αμελητέες, σε σχέση με την κλίμακα των προβλημάτων. Εάν δεν υπάρξει πρόθεση ενεργοποίησης της ΕΚΤ ως ύστατου δανειστή, εάν δεν γίνει αποδεκτός ένας ελεγχόμενος πληθωρισμός της τάξης του 4-6%, έτσι ώστε να μειωθούν πληθωριστικά τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη (financial repression), καθώς επίσης εάν δεν υιοθετηθούν άμεσα τα ευρωομόλογα, σηματοδοτώντας την πρόθεση δημοσιονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρωζώνης, η κρίση θα επιστρέψει κατά πολύ δριμύτερη.

Όσο αφορά την Ελλάδα, ο κίνδυνος αποβολής της από το κοινό νόμισμα, είναι πλέον μεγαλύτερος από ποτέ – ειδικά επειδή η Γερμανία δεν έπαψε ούτε μία στιγμή να τη θεωρεί ως το ιδανικό υποψήφιο θύμα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης (γνωρίζοντας επί πλέον το ρόλο της, ως κερκόπορτα και Δούρειου Ίππου για την εισβολή του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη).   

Είναι δυνατόν να καταφέρει αλήθεια να αποφύγει τελικά το μοιραίο; Ίσως, εάν μπορέσει να λειτουργήσει για πρώτη φορά στην Ιστορία της συλλογικά, σε όλα τα επίπεδα (πολιτική, κοινωνία, επιχειρήσεις κλπ.), χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανέναν.     

Διαπραγματεύσεις

Όμως, “τι θα μπορούσε να διαπραγματευθεί κανείς στη σύνοδο κορυφής, όταν ο πρωθυπουργός τόνιζε στην επιστολή του ότι «η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης και είναι πλήρως δεσμευμένη στους στόχους, στους αντικειμενικούς σκοπούς και σε όλες τις βασικές πολιτικές του προγράμματος»;

Κυβέρνηση, «πλήρως δεσμευμένη» σε όλες τις βασικές πολιτικές, είναι προφανές ότι ούτε θέλει, ούτε μπορεί να διεκδικήσει οποιαδήποτε βελτίωση των όρων του Μνημονίου”.

                                                              

Ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Ελλάδας λοιπόν, δυστυχώς μετά τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της (αποκρατικοποιήσεις κοινωφελών, κερδοφόρων μονοπωλιακών επιχειρήσεων κλπ.), καθώς επίσης μετά την εξαθλίωση των πολιτών της, είναι μεγαλύτερος από ποτέ – ειδικά εάν συνεχίσει να επιμένει στην ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης (!) και στην πιστή εφαρμογή των εντολών των εισβολέων. 

Επενδύσεις

Μέχρι τώρα (δηλώσεις μετά τα αποτελέσματα των εκλογών και επιστολή Πρωθυπουργού στην πρόσφατη σύνοδο Κορυφής), ως επιτυχία για την Κυβέρνηση φαίνεται πως ορίζεται η απόλυτη προσήλωση στην επίτευξη των στόχων και των δεσμεύσεων του Προγράμματος (Μνημονίου) - με κάποιες τροποποιήσεις, που ακόμη μένει να τις δούμε ποιες θα είναι, κατά πόσο και πότε μπορούν να υλοποιηθούν, λαμβανομένου υπόψη ότι απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη της Τρόικα.

Ποιος θα έρθει όμως να βάλει τα χρήματά του σε μια χώρα που αυτοκαταστρέφεται; Ποιος θα κάνει συνέταιρό του το κράτος με μια φορολογία κεφαλαίου, άμεση και έμμεση, στο 60 % - πόσο μάλλον εντός μιας χώρας που βαίνει ολοταχώς προς μία ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη; Για να επενδύσει κάποιος, χρειάζεται μακρόπνοη στρατηγική, κοινωνική ασφάλεια, σταθερό και ευνοϊκό φορολογικό και νομικό περιβάλλον.

Υπάρχει; Θα υπάρξει; Ή μήπως θα «βαφτίσουμε» επένδυση το ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της χώρας σε διάφορα hedge funds, τα οποία θα δώσουν κάποια λίγα χρήματα, θα πάρουν μονοπώλια και υποδομές πρώτης γραμμής και εν συνεχεία, αφού εφαρμόσουν ακραίες «πολιτικές εξυγίανσης» (έτσι θα το πουν), θα τις πουλήσουν πάλι σε ξένους, ή άλλους επενδυτές;

Από πού θα αντλεί έσοδα ένα κράτος, όταν οι υποδομές του θα ανήκουν σε ξένους, ενώ οι πολίτες του θα έχουν εξαθλιωθεί οικονομικά και, κυρίως, ψυχικά; Ποιος μπορεί να χαράξει οικονομική πολιτική με ένα κράτος διαλυμένο, με τις υπηρεσίες του να υπολειτουργούν, με τις υποδομές του ξεπουλημένες, με τους πολίτες του ανέργους (ή, στην καλύτερη περίπτωση, μετανάστες) και με μειωμένα κατά 30 % τα εισοδήματά τους;

Σε ποιο σχέδιο δράσης της Τρόικα τα γράφει αυτά; Ποιο μνημόνιο μπορεί να εγγυηθεί την επίτευξή τους; Σε τελική ανάλυση, ποιον εξυπηρετεί η σύγκρουση του πολίτη με τη χώρα του; Ποιοι θέλουν να μας κάνουν να μισήσουμε το κράτος μας, την περιουσία του, τις υποδομές του, τους υπαλλήλους του, τις παροχές του;”

Το χρυσόμαλλο δέρας  (μέρος από άρθρο του Σεπτεμβρίου 2011)

Προς το τέλος του 1970 εμφανίζεται στην Ελλάδα ένας εκπαιδευμένος στις Η.Π.Α. χαρισματικός πολιτικός ηγέτης, ο οποίος διαφθείρει ένα σχετικά μεγάλο μέρος του πληθυσμού – εθίζοντας το στην άμετρη κατανάλωση, στην ιδιοτελή ψήφο, στα χρέη και στην εύκολη ζωή. Αυξάνει τους μισθούς χωρίς κανένα κριτήριο παραγωγικότητας, διογκώνει τις κρατικές δαπάνες, καθώς επίσης τα ελλείμματα και διορίζει μία στρατιά ανεπαρκών δημοσίων υπαλλήλων - οι οποίοι στελεχώνουν μία «λεγεώνα», πιστή στις εντολές του αρχηγού της.

Τα έμπιστα μέλη της «λεγεώνας» τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, οι οποίες εξασφαλίζουν στο κόμμα εξουσίας τη συνεχή επανεκλογή του – με την αδιαφανή χρηματοδότηση του να στηρίζεται στην υπόγεια διαπλοκή, καθώς επίσης στη διαφθορά. Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εξακοντίζεται στα ύψη – από μηδενική σχεδόν αφετηρία. Μέχρι τότε, οι χρεοκοπίες της Ελλάδας ήταν το αποτέλεσμα των συνεχών «πολέμων» για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας της – ενώ καμία χώρα δεν είχε εξευτελίσει ποτέ τους πολίτες της, οι οποίοι ζούσαν πάντοτε μέσα στα πλαίσια των οικονομικών δυνατοτήτων τους.

Την ίδια εποχή, τα παιδιά του Σικάγου παίρνουν τα ηνία της πολιτικής στις Η.Π.Α., ιδιωτικοποιώντας σχεδόν όλες τις κερδοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη, στις οποίες δραστηριοποιείται επεκτατικά η υπερδύναμη, τοποθετούνται κατά προτίμηση σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, με τη συμμετοχή εκπαιδευμένων στις Η.Π.Α. οικονομολόγων – επειδή αυτές μπορούν να εφαρμόζουν ευκολότερα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έχοντας μεταξύ άλλων τον έλεγχο των εργατικών συνδικάτων.               

Αργότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η τότε Δ. Γερμανία υποχρεώνεται από τη Γαλλία να συμμετέχει στη μελλοντική δημιουργία της Ευρωζώνης, στο κοινό νόμισμα καλύτερα (ευρώ), πριν ακόμη της επιτραπεί η ένωση της με την Α. Γερμανία. Οι Γάλλοι κυρίως θεωρούν ότι, το κοινό νόμισμα θα αποτελούσε ισχυρή προστασία τους απέναντι στις ανέκαθεν επεκτατικές τάσεις της Γερμανίας - ενώ υπέφεραν κατά κανόνα από το ισχυρό νόμισμα (μάρκο) της γείτονας χώρας.

Τέλος η Ελλάδα, αρχές του 2000, πριν ακόμη καταφέρει δηλαδή να γίνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης, αναζητάει λύσεις για την «παραποίηση» κάποιων «λογιστικών στοιχείων» της - τα οποία θα μείωναν το δημόσιο χρέος της, με τη βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής. Η Ελληνίδα υπεύθυνος της Goldman Sachs στο Λονδίνο, διαπιστώνοντας έκπληκτη τις τεράστιες αδυναμίες της στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωζώνης, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων ελεγκτικών μηχανισμών της ΕΕ, δημιουργεί ένα προϊόν (swap), το οποίο επιτρέπει την απόκρυψη ενός μέρους των χρεών της Ελλάδας – μία εξαιρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση για τον εργοδότη της, αφού μεταφέρονται χρέη στο μέλλον, με πολύ υψηλά επιτόκια.  

…….Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, αφού έχουμε αναλύσει το θέμα πολλές φορές στο παρελθόν, τόσο η ραγδαία μείωση του ΑΕΠ μας, όσο και η απίστευτη αύξηση των χρεών, δίνουν τις δικές τους απαντήσεις – ειδικά επειδή το μειωμένο ΑΕΠ οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγάλο περιορισμό των δημοσίων εσόδων, τάξης μεγέθους ίσης με το 25% του ποσού μείωσης (όσο η μέση φορολόγηση).

Αναλυτικότερα, το δημόσιο χρέος μας αυξήθηκε κατά περίπου 70 δις € μέσα στα δύο έτη, στα οποία δραστηριοποιείται το «Ταμείο» στη χώρα μας - όταν το ΔΝΤ μας έχει μέχρι στιγμής (Σεπτέμβριος 2011) δανείσει πολύ λιγότερα (περίπου 55 δις €). Από την άλλη πλευρά, στο ίδιο χρονικό διάστημα, το ΑΕΠ μας κατέρρευσε, αντί να αυξηθεί, παρασύροντας μαζί του τα έσοδα του δημοσίου - τα οποία πλέον καλούμαστε εμείς να αναπληρώσουμε, με φόρους οι οποίοι θα εξαθλιώσουν εντελώς τους Έλληνες Πολίτες. Παράλληλα, όλες οι υπόλοιπες αξίες στη χώρα μας (εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο, ακίνητα κλπ.) έχουν μειωθεί κατά τουλάχιστον 300 δις €.

Σε τελική ανάλυση, για τη δήθεν διάσωσή μας, οι ευεργέτες μας έχουν πληρώσει περί τα 55 δις €, ενώ μας έχουν ζημιώσει πάνω από 300 δις € - χωρίς καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον μας, αφού το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει ότι, το δημόσιο χρέος μας το 2012 θα αναρριχηθεί στο 190% του ΑΕΠ μας (οπότε βέβαια θα χρεοκοπήσουμε ανεξέλεγκτα, αφού μας ληστέψουν προηγουμένως).

Είναι δυνατόν λοιπόν να θέλουμε να συνεχίσει η ληστεία της Ελλάδας – πόσο μάλλον να εκλιπαρούμε ανόητα την Τρόικα να επιστρέψει; Δεν είναι προτιμότερη η στάση πληρωμών, παρά τα επώδυνα επακόλουθα της, από την άσκοπη λεηλασία τόσο της δημόσιας, όσο και της ιδιωτικής περιουσίας μας, καθώς επίσης από την υποδούλωση της πατρίδας μας στους τοκογλύφους δανειστές της; Ποιος μας υποχρεώνει αλήθεια να επιλέξουμε ανάμεσα στη «Σκύλλα και στη Χάρυβδη» – στη Γερμανία δηλαδή της Άριας Φυλής ή στην εγκληματική συμμορία της ελίτ, την οποία εκπροσωπεί το ΔΝΤ; 

……….Ολοκληρώνοντας, όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές, το ΔΝΤ, όταν εισβάλλει σε μία χώρα, με τη βοήθεια της εκάστοτε πολιτικής της ηγεσίας, δεν περιορίζεται ποτέ στις «υπηρεσίες» του ηγέτη του ενός κόμματος εξουσίας. Συνήθως έχει από πολύ πριν εξασφαλίσει τη συμμετοχή/συνενοχή των εκάστοτε δύο βασικών πολιτικών αρχηγών της – ενώ το κεντρικό «στρατηγείο» του τοποθετείται πάντοτε στο υπουργείο οικονομικών.

Vassilis Viliardos
Πηγή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΟ NEWSNOWGR.COM
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ