2012-12-10 10:47:25
της Ελίνας Γαληνού
Από την αρχή εφαρμογής του Μνημονίου, η απορία παραμένει έντονη..."Αυτήν την καυτή πατάτα που λέγεται εξορθολογισμός του δημοσίου, ποιός θα την αναλάβει;" Διότι όπως γνωρίζαμε, προ Μνημονίων, η υπόθεση αυτή ήταν απαγορευτική ακόμα και για να προφέρεται ως σκέψη Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν όχι μόνο στο απυρόβλητο, αλλά διατηρούσαν τη δύναμη να ρίχνουν κυβερνήσεις. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων όπως και η ισοβιότητα ορισμένων θεσμικών αξιωμάτων, κατοχυρώθηκε συνταγματικά από το 1917, και θεωρήθηκε τότε ένα επίτευγμα της κοινωνικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν γνωρίζουμε βέβαια πόσοι είχαν τότε φανταστεί την εξέλιξη του θέματος αυτού και τις επιπτώσεις που θα είχε μακροπρόθεσμα. Τότε η κοινωνία έβλεπε μόνο το δράμα των δημοσίων υπαλλήλων που απολυόντουσαν κάθε τόσο, είτε λόγω αλλαγής κυβέρνησης, είτε γιατί άλλαζε η δομή των υπηρεσιών, είτε από συγκυρίες που προέκυπταν λόγω υπουργικών αποφάσεων. Σ΄αυτό το φαινόμενο οφείλεται και η ονομασία της πλατείας Κλαυθμώνος, η σημερινή πλατεία Δραγατσανίου, καθώς οι απολυμένοι συνήθιζαν να μαζεύονται εκεί για να κλάψουν τη μοίρα τους...
Απ΄αυτό το δράμα όμως, περάσαμε σήμερα σε ένα άλλο δράμα που λέγεται χρεωκοπία. Το ελληνικό κράτος, δεν αντέχει πια να πληρώνει τόσους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και η απόφαση ν΄απολυθεί άμεσα ένας συγκεκριμένος αριθμός τους, φαίνεται και είναι δύσκολη. Η τρόικα επιμένει και τα δημοσιονομικά δεδομένα δείχνουν αδιέξοδο. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, στράφηκε ύστερα από τόσα χρόνια εναντίον της οικονομίας και κατ΄επέκταση, της κοινωνίας. Ας μη σταθούμε όμως στο θέμα "μονιμότητα" γιατί είναι πολυσχιδές. Ας δούμε μόνο πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το αδιέξοδο, εάν μπορούσε...
Η κυβέρνηση, αναγνωρίζει ότι κάποτε πρέπει να μπεί μια τάξη στο δημόσιο και να περιοριστεί ο αριθμός δημοσίων υπαλλήλων. Σκέφτεται όμως πώς θα το θέσει...Πώς θα δώσει εντολή για απολύσεις ενός αριθμού ανθρώπων, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα ότι περιττεύουν ή είναι αντιπαραγωγικοί;
Η κατάσταση στο δημόσιο δυστυχώς, ιδιαίτερα εδώ και τριάντα χρόνια, έχει δομηθεί έτσι που ο έλεγχος δημοσίων υπαλλήλων είναι από δύσκολος έως αδύνατος. Σε ελάχιστες περιπτώσεις είναι ευδιάκριτη η άμεση ευθύνη που φέρουν για την καλή ή την κακή διεκπεραίωση μιας υπόθεσης. Ο πολίτης, γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο υποφέρει τόσα χρόνια, διότι όταν μια υπόθεσή του μπλοκάρει, δεν ξέρει από ποιόν να ζητήσει ευθύνες...Εχει διαπιστωθεί ότι ο δημόσιος υπάλληλος έχει συνήθως την τάση να αποποιείται την ευθύνη ή να την αναλαμβάνει μερικώς, παραπέμποντάς σε για την συνέχεια, σε άλλους συναδέλφους του...
Σ΄αυτήν την κατάσταση όμως, στην οποία βασίστηκε η λειτουργία δημοσίων υπηρεσιών εδώ και τόσα χρόνια, οφείλονται τα βαριά προβλήματα που το τίμημά τους πληρώνουν και πάλι οι πολίτες σήμερα. Πώς να ξεκαθαρίσουμε το δημόσιο από επιβαρυντικούς υπαλλήλους; Ποιός θα αναφέρει τον άλλον ως περιττό, τη στιγμή που μέχρι χτές ήταν όλοι συνεταίροι και κάλυπτε ο ένας τον άλλον; Αν οι δομές δημόσιας διοίκησης ήταν κάπως διαφορετικές, ίσως υπήρχε και μεγαλύτερη διαφάνεια ως προς τη συμπεριφορά και το έργο των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και για τα πειθαρχικά τους συμβούλια. Ισως όμως εάν είχε και ο πολίτης από την πολιτεία, μεγαλύτερη δύναμη ελέγχου προς αυτούς που πληρώνονται από τους φόρους του, σίγουρα θα πράγματα θα ήταν ευκολότερα.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και χρήσιμοι και επιζήμιοι στο δημόσιο, όπως και πολλές άχρηστες υπηρεσίες. Είναι δε επιτακτική ανάγκη να γίνει το πρώτο βήμα, για να μην πληρώνουν το μάρμαρο οι ίδιες κατηγορίες πολιτών που είναι εκτός δημοσίου...
InfoGnomon
Από την αρχή εφαρμογής του Μνημονίου, η απορία παραμένει έντονη..."Αυτήν την καυτή πατάτα που λέγεται εξορθολογισμός του δημοσίου, ποιός θα την αναλάβει;" Διότι όπως γνωρίζαμε, προ Μνημονίων, η υπόθεση αυτή ήταν απαγορευτική ακόμα και για να προφέρεται ως σκέψη Οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν όχι μόνο στο απυρόβλητο, αλλά διατηρούσαν τη δύναμη να ρίχνουν κυβερνήσεις. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων όπως και η ισοβιότητα ορισμένων θεσμικών αξιωμάτων, κατοχυρώθηκε συνταγματικά από το 1917, και θεωρήθηκε τότε ένα επίτευγμα της κοινωνικής πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν γνωρίζουμε βέβαια πόσοι είχαν τότε φανταστεί την εξέλιξη του θέματος αυτού και τις επιπτώσεις που θα είχε μακροπρόθεσμα. Τότε η κοινωνία έβλεπε μόνο το δράμα των δημοσίων υπαλλήλων που απολυόντουσαν κάθε τόσο, είτε λόγω αλλαγής κυβέρνησης, είτε γιατί άλλαζε η δομή των υπηρεσιών, είτε από συγκυρίες που προέκυπταν λόγω υπουργικών αποφάσεων. Σ΄αυτό το φαινόμενο οφείλεται και η ονομασία της πλατείας Κλαυθμώνος, η σημερινή πλατεία Δραγατσανίου, καθώς οι απολυμένοι συνήθιζαν να μαζεύονται εκεί για να κλάψουν τη μοίρα τους...
Απ΄αυτό το δράμα όμως, περάσαμε σήμερα σε ένα άλλο δράμα που λέγεται χρεωκοπία. Το ελληνικό κράτος, δεν αντέχει πια να πληρώνει τόσους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και η απόφαση ν΄απολυθεί άμεσα ένας συγκεκριμένος αριθμός τους, φαίνεται και είναι δύσκολη. Η τρόικα επιμένει και τα δημοσιονομικά δεδομένα δείχνουν αδιέξοδο. Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, στράφηκε ύστερα από τόσα χρόνια εναντίον της οικονομίας και κατ΄επέκταση, της κοινωνίας. Ας μη σταθούμε όμως στο θέμα "μονιμότητα" γιατί είναι πολυσχιδές. Ας δούμε μόνο πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το αδιέξοδο, εάν μπορούσε...
Η κυβέρνηση, αναγνωρίζει ότι κάποτε πρέπει να μπεί μια τάξη στο δημόσιο και να περιοριστεί ο αριθμός δημοσίων υπαλλήλων. Σκέφτεται όμως πώς θα το θέσει...Πώς θα δώσει εντολή για απολύσεις ενός αριθμού ανθρώπων, χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα ότι περιττεύουν ή είναι αντιπαραγωγικοί;
Η κατάσταση στο δημόσιο δυστυχώς, ιδιαίτερα εδώ και τριάντα χρόνια, έχει δομηθεί έτσι που ο έλεγχος δημοσίων υπαλλήλων είναι από δύσκολος έως αδύνατος. Σε ελάχιστες περιπτώσεις είναι ευδιάκριτη η άμεση ευθύνη που φέρουν για την καλή ή την κακή διεκπεραίωση μιας υπόθεσης. Ο πολίτης, γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο υποφέρει τόσα χρόνια, διότι όταν μια υπόθεσή του μπλοκάρει, δεν ξέρει από ποιόν να ζητήσει ευθύνες...Εχει διαπιστωθεί ότι ο δημόσιος υπάλληλος έχει συνήθως την τάση να αποποιείται την ευθύνη ή να την αναλαμβάνει μερικώς, παραπέμποντάς σε για την συνέχεια, σε άλλους συναδέλφους του...
Σ΄αυτήν την κατάσταση όμως, στην οποία βασίστηκε η λειτουργία δημοσίων υπηρεσιών εδώ και τόσα χρόνια, οφείλονται τα βαριά προβλήματα που το τίμημά τους πληρώνουν και πάλι οι πολίτες σήμερα. Πώς να ξεκαθαρίσουμε το δημόσιο από επιβαρυντικούς υπαλλήλους; Ποιός θα αναφέρει τον άλλον ως περιττό, τη στιγμή που μέχρι χτές ήταν όλοι συνεταίροι και κάλυπτε ο ένας τον άλλον; Αν οι δομές δημόσιας διοίκησης ήταν κάπως διαφορετικές, ίσως υπήρχε και μεγαλύτερη διαφάνεια ως προς τη συμπεριφορά και το έργο των δημοσίων υπαλλήλων, όπως και για τα πειθαρχικά τους συμβούλια. Ισως όμως εάν είχε και ο πολίτης από την πολιτεία, μεγαλύτερη δύναμη ελέγχου προς αυτούς που πληρώνονται από τους φόρους του, σίγουρα θα πράγματα θα ήταν ευκολότερα.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και χρήσιμοι και επιζήμιοι στο δημόσιο, όπως και πολλές άχρηστες υπηρεσίες. Είναι δε επιτακτική ανάγκη να γίνει το πρώτο βήμα, για να μην πληρώνουν το μάρμαρο οι ίδιες κατηγορίες πολιτών που είναι εκτός δημοσίου...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η υπόγεια κόντρα Στουρνάρα-Μαυραγάνη και οι γαλάζιοι καλοθελητές
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
