2012-05-27 22:01:07
Το βέβαιον είναι πως οι Ευρωπαίοι έχουν έτοιμο σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη (grexit) και συνακόλουθα από την Ε.Ε. Το ότι δεν το δημοσιοποιούν και επισήμως από τώρα οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτον, φοβούνται την έντονη και παρατεταμένη αντίδραση των αγορών μέχρι τις ελληνικές εκλογές. Και, δεύτερον, αποβλέπουν στην εκούσια έξοδό μας, μετά ένα «αντιευρωπαϊκό» αποτέλεσμα στις 17 Ιουνίου, το οποίο θα τους προσφέρει άλλοθι στις «απρόβλεπτες» επιπτώσεις που θα επακολουθήσουν. Την ίδια στιγμή στη χώρα μας το 85% των πολιτών τάσσεται, σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue, υπέρ της παραμονής μας στην Ευρωζώνη. Ομως αναδεικνύει πρώτο κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ με 30%, δεύτερη τη Ν.Δ. με 26% και τρίτο το ΠΑΣΟΚ με 15,5%. Δηλαδή και αν ο κ. Τσίπρας δεν γίνει τελικά πρωθυπουργός, το κόμμα του θα καταστεί (και με το μπόνους των 50 εδρών) μια πανίσχυρη αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία θα αντιταχθεί βίαια (όχι μόνον στη Βουλή, αλλά και στους δρόμους) σε μια -ούτως ή άλλως- ασθενή κυβέρνηση συνεργασίας των «φιλοευρωπαϊκών» κομμάτων. Ανάλογη αντίφαση-σύγχυση προκύπτει και από την «πεποίθηση» του 54% των ερωτηθέντων πως νικητής των εκλογών θα είναι η Ν.Δ. και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο όμως οι ίδιοι αναδεικνύουν πρώτο κόμμα!
Χωρίς αμφιβολία τα αντιφατικά «ευρήματα» των δημοσκοπήσεων οφείλονται στη μακρά περίοδο της εικονικής πραγματικότητας και των πολιτικών ψευδαισθήσεων που υπέθαλψαν τα δύο κόμματα εξουσίας σ’ όλες τις εκλογικές τους αναμετρήσεις. Ετσι -και με ύστατο κρούσμα το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου- μια μεγάλη μερίδα των εκλογέων έμαθε να ψηφίζει το επιθυμητό και χιμαιρικό, αντί του εφικτού και αναγκαίου. Με ανάλογο πνεύμα η ευθύνη για τη μετεκλογική συμπεριφορά του νικητού είχε μετατεθεί ολοσχερώς και αποκλειστικώς στον ίδιο. Αυτός που επαγγέλθηκε τα επιθυμητά και ανέφικτα οφείλει και να τα πραγματοποιήσει. Διαφορετικά, στις επόμενες εκλογές ο «εξαπατηθείς» λαός θα τον καταποντίσει. Με τον τρόπο αυτόν ο νικητής υποχρεωνόταν, παρά την αντίξοη πραγματικότητα, να υλοποιήσει μέρος, έστω, των επαγγελιών του, καταφεύγοντας (σύμφωνα με τα ειωθότα) στην επαύξηση του εξωτερικού δανεισμού. Ταυτόχρονα επεδίωκε να υδροδοτήσει τις κομματικές του δεξαμενές στο Δημόσιο και στις συνδικαλιστικές του φατρίες, χρεώνοντας το κράτος· δηλαδή το κοινωνικό σύνολο και υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.
Ομως αυτό το καθεστώς του ανεύθυνου ψηφοφόρου και του αποκλειστικώς υπεύθυνου πολιτικού έληξε αμέσως μετά τις εκλογές του 2009. Ο νικητής απώλεσε κάθε δυνατότητα να κουλαντρίσει τους βουλιμιόντες ψηφοφόρους του με νέα θαλασσοδάνεια, αφού ετέθη υπό την άμεση εποπτεία των δανειστών του. Εκτοτε αυτοί αποφασίζουν όχι για το τι θα δώσει, αλλά για το τι θα πάρει από τους «εξαπατηθέντες» ψηφοφόρους. Με αυτά τα δεδομένα, που έχουν ήδη επιβαρυνθεί από την ανεπάρκεια, τις παλινωδίες και τις κουτοπονηριές της κυβερνήσεως Παπανδρέου, βαδίζουμε προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Την ίδια στιγμή, όμως, το μέγα μέρος της ευθύνης για τα επερχόμενα έχει μετατεθεί από τους πολιτικούς στον «κυρίαρχο λαό». Αν στις... μεθεπόμενες εκλογές αποφασίσουμε να τιμωρήσουμε σκληρά τον κ. Τσίπρα, γιατί με τις αυταπάτες του μας «εξαπάτησε», θα είναι πολύ αργά για όλους μας. Πρωταρχικά δε για τον τόπο.
Σταμος Ζουλας - Καθημερινή της Κυριακής
online-pressblog
Χωρίς αμφιβολία τα αντιφατικά «ευρήματα» των δημοσκοπήσεων οφείλονται στη μακρά περίοδο της εικονικής πραγματικότητας και των πολιτικών ψευδαισθήσεων που υπέθαλψαν τα δύο κόμματα εξουσίας σ’ όλες τις εκλογικές τους αναμετρήσεις. Ετσι -και με ύστατο κρούσμα το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Γ. Παπανδρέου- μια μεγάλη μερίδα των εκλογέων έμαθε να ψηφίζει το επιθυμητό και χιμαιρικό, αντί του εφικτού και αναγκαίου. Με ανάλογο πνεύμα η ευθύνη για τη μετεκλογική συμπεριφορά του νικητού είχε μετατεθεί ολοσχερώς και αποκλειστικώς στον ίδιο. Αυτός που επαγγέλθηκε τα επιθυμητά και ανέφικτα οφείλει και να τα πραγματοποιήσει. Διαφορετικά, στις επόμενες εκλογές ο «εξαπατηθείς» λαός θα τον καταποντίσει. Με τον τρόπο αυτόν ο νικητής υποχρεωνόταν, παρά την αντίξοη πραγματικότητα, να υλοποιήσει μέρος, έστω, των επαγγελιών του, καταφεύγοντας (σύμφωνα με τα ειωθότα) στην επαύξηση του εξωτερικού δανεισμού. Ταυτόχρονα επεδίωκε να υδροδοτήσει τις κομματικές του δεξαμενές στο Δημόσιο και στις συνδικαλιστικές του φατρίες, χρεώνοντας το κράτος· δηλαδή το κοινωνικό σύνολο και υποθηκεύοντας το μέλλον των επόμενων γενεών.
Ομως αυτό το καθεστώς του ανεύθυνου ψηφοφόρου και του αποκλειστικώς υπεύθυνου πολιτικού έληξε αμέσως μετά τις εκλογές του 2009. Ο νικητής απώλεσε κάθε δυνατότητα να κουλαντρίσει τους βουλιμιόντες ψηφοφόρους του με νέα θαλασσοδάνεια, αφού ετέθη υπό την άμεση εποπτεία των δανειστών του. Εκτοτε αυτοί αποφασίζουν όχι για το τι θα δώσει, αλλά για το τι θα πάρει από τους «εξαπατηθέντες» ψηφοφόρους. Με αυτά τα δεδομένα, που έχουν ήδη επιβαρυνθεί από την ανεπάρκεια, τις παλινωδίες και τις κουτοπονηριές της κυβερνήσεως Παπανδρέου, βαδίζουμε προς τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Την ίδια στιγμή, όμως, το μέγα μέρος της ευθύνης για τα επερχόμενα έχει μετατεθεί από τους πολιτικούς στον «κυρίαρχο λαό». Αν στις... μεθεπόμενες εκλογές αποφασίσουμε να τιμωρήσουμε σκληρά τον κ. Τσίπρα, γιατί με τις αυταπάτες του μας «εξαπάτησε», θα είναι πολύ αργά για όλους μας. Πρωταρχικά δε για τον τόπο.
Σταμος Ζουλας - Καθημερινή της Κυριακής
online-pressblog
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
