Ο βιασμός της παιδικής ηλικίας – για μια εξέταση στα… 11

Ο βιασμός της παιδικής ηλικίας – για μια εξέταση στα… 11

Αγαπητοί φίλοι,

μπορούμε επιτέλους να μιλήσουμε ανοιχτά για το τι κάνουμε στα παιδιά μας με την προετοιμασία για τα Πρότυπα σχολεία;

Για αυτές τις εξοντωτικές, τύπου Γ’ Λυκείου εξετάσεις που φορτώνουμε σε παιδιά μόλις 10–12 ετών;

– Που φυσικά κανένα παιδί δεν τις επιλέγει.

Παιδιά της Ε’ και της ΣΤ’ Δημοτικού, που έχουν σχεδόν καθημερινά φροντιστήριο, ασκήσεις, διαγωνίσματα. Παιδιά που κάνουν προσομοιώσεις εξετάσεων τα Σαββατοκύριακα. Παιδιά που περνούν το καλοκαίρι τους –το ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ τους– σε «εντατική προετοιμασία».

Για μια εξέταση που αποφασίσαμε ότι είναι “σημαντική”.

Είναι σημαντική, αλήθεια;

Και κάπως έτσι η ΣΤ’ Δημοτικού μετατρέπεται σε μικρογραφία Γ’ Λυκείου.

Βλέπω 10χρονα και 11χρονα να σπάνε στην πρώτη δυσκολία. Να φοβούνται, να κλαίνε, να νιώθουν ότι “δεν είναι αρκετά”. Και μου σηκώνεται η τρίχα.

Γιατί αυτά δεν είναι «δυνατότητες» ούτε «φιλοδοξίες». Είναι βία.

Είναι βιασμός της παιδικής τους ηλικίας. Και φταίμε εμείς.

Και θυμάμαι κι εγώ Πόσο χάθηκα στο Λύκειο μέσα στην ένταση της προετοιμασίας για τις Πανελλήνιες.

Πόσα βράδια έκλαψα, πόσα καλοκαίρια έλιωσα σε αίθουσες φροντιστηρίων.

Πόσες φορές τρόμαξα μέχρι που φώναξαν γιατρό στις Πανελλήνιες εξετάσεις για μένα.

Και τότε ήμουν μόνο 17 ετών.

Και τώρα αυτό το ζουν παιδιά 11 ετών.

Παιδιά που ακόμη παίζουν με LEGO και ζωγραφίζουν καρδούλες στις σημειώσεις τους, που θα έπρεπε να είναι με το ποδήλατο στο πάρκο.

Και μετά απορούμε γιατί στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο η ψυχή τους είναι θρυμματισμένη και χρειάζονται ψυχολογική στήριξη.

Γιατί παλεύουν με άγχος, πίεση, τρόμο αποτυχίας, κατάθλιψη.

Μα τι περιμένουμε;

Αν ένα παιδί φάει τόση ένταση και στρες τόσο νωρίς, κάπου θα σκάσει.

Και θα σκάσει δυνατά.

Σώστε τα παιδιά.

Μην τα στέλνετε σε εντατικές, τύπου Γ’-Λυκείου, προετοιμασίες για τις εξετάσεις των Προτύπων στα 11 τους.

Μην υπηρετείτε αυτή την ελληνική στρέβλωση της “επιτυχίας με κάθε κόστος”.

Για ποιο λόγο; Για τα Πρότυπα;

Μα είναι τελικά πρότυπα αυτά τα σχολεία;

Τι πρότυπο έχουν ακριβώς; Εκτός από καλούς μαθητές;

Αφήστε τα παιδιά να αναπνεύσουν. Να παίξουν. Να γελάσουν.

Να είναι παιδιά στην τρυφερή ηλικία των 11.

Η παιδική ηλικία δεν ξανάρχεται.

Κι αν τη θάψουμε κάτω από διαγωνίσματα και φροντιστήρια…

δεν θα τη ζήσουν ποτέ. Και θα το θυμούνται, να είστε σίγουροι για αυτό.

Υ.Γ. Και γιατί κανείς δεν μιλά από τους εκπαιδευτικούς;

Μα γιατί τα λεφτά των ιδιαιτέρων και των φροντιστηρίων για το ψεύτικο όνειρο είναι πάρα πολλά, φίλοι μου.

Χρυσά ιδιαίτερα, χρυσά φροντιστήρια – αυτή τη φορά για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, και μάλιστα από τους “άριστους”.

Όλα καλά λοιπόν.

Τα παιδιά όμως; Τα παιδιά είναι καλά;