2012-09-03 19:10:42
Σήμερα το ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει 38 χρόνια ζωής. Σαν σήμερα, πριν από 38 χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου εξήγγειλε την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, του ΠΑΣΟΚ, οι ιδρυτικές αρχές του οποίου συμπυκνώνονταν στο τετράπτυχο Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση (αργότερα έγινε Κοινωνική Δικαιοσύνη) και Δημοκρατική Δαιδικασία.
Την ημέρα των 38 γενεθλίων του Κινήματος, το οποίο στις πρόσφατες εκλογές συγκέντρωσε ποσοστό λίγο μικρότερο από εκείνο των πρώτων εκλογών που πήρε μέρος, το 1974, ο σημερινός Πρόεδρός του, Βαγγέλης Βενιζέλος, θα εξαγγείλει τη δική του διακήρυξη, η οποία θα ονομαστεί επικαιροποιημένη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Θα είναι, κατά την Ιπποκράτους, η νέα διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.
Ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, μια ευάριθμη ομάδα στελεχών, με την ονομασία «Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση», τα μέλη της οποίας θήτευσαν για πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, σχεδόν όλα από την ίδρυσή του, έδωσαν στη δημοσιότητα ένα ευμέγεθες κείμενο «θέσεων», που προέκυψε από ανοιχτές πολιτικές συναντήσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Είναι μια ευκαιρία να γίνει σύγκριση του κειμένου αυτού, με το κείμενο που θα παρουσιάσει ο κ. Βενιζέλος ως διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ και ο καθένας να αποφανθεί ποιο κείμενο είναι πιο κοντά στις ιδρυτικές αρχές της 3ης Σεπτέμβρη 1974.
Το κείμενο της ομάδας στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι το ακόλουθο:
Κεφάλαιο 1. Βασικές Προϋποθέσεις:
Για την έξοδο από την κρίση που με βάση τα πραγματικά δεδομένα, θα είναι απαραίτητη μια περίοδος έντονων προσπαθειών όλων, πέραν της προσεχούς οκταετίας. Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε σε ήττα της πολιτικής και ιδιαίτερα σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Οδήγησε σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, θα μιλάμε για τους ανθρώπους της κρίσης. Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας
Η κρίση είναι πολιτική και πολιτική θα είναι η λύση. Διότι δεν υπάρχει διέξοδος με την νεοφιλελεύθερη και συντηρητική στρατηγική, με τους επαχθείς όρους δανεισμού και την στρατηγική του δημόσιου χρέους σε βάρος κρατών-μελών της Ε.Ε., που διαμόρφωσαν οι κύκλοι της χρηματιστηριακής, χρηματοπιστωτικής και παρασιτικής ολιγαρχίας σε αγαστή συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., και οδηγεί σε ένα νέο φαύλο κύκλο κρίσης χρέους κρατών, κρίσης χρέους τραπεζών και ύφεσης.
Και η λύση πρέπει να είναι της Ευρωζώνης από μια νέα προοδευτική ηγεσία στην Ε.Ε. που θα διαμορφώσει ευρωπαϊκούς θεσμούς, αυτόνομους έναντι άλλων διεθνών οργανισμών όπως το Δ.Ν.Τ., για την ανάληψη και τη διαχείριση του χρέους των Κρατών-Μελών της Ευρωζώνης και τη δημιουργία πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών όρων εξόδου της Ε.Ε. από την κρίση, τόσο με ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες όσο και διεθνείς.
Για μια Ελλάδα με βιώσιμη ανάπτυξη, αναδιανομή, κοινωνική συνοχή και με προοδευτική εξέλιξη, για την Ελλάδα του 2020, για την Ελλάδα της παραγωγής και της εργασίας.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και επαπειλούμενων καταστροφών, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τη υποκρισία των παρασιτικών κύκλων. Ηχώρα και ο ελληνικός λαός θέλει σχέδιο και προοπτική για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες, και προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.
Για μια Ε.Ε. με πολιτική ενότητα, πολιτική ισοτιμία, κοινωνική συνοχή και οικονομική διακυβέρνηση με δημοσιονομική σύγκλιση και προοπτικές που δεν θα στραγγαλίζουν την ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την αντιμετώπιση της ανεργίας και τις κοινωνικές πολιτικές με τη λογική της εκτεταμένης λιτότητας και του σκληρού ευρώ. Η θεσμοθέτηση τόσο του ευρωομολόγου για το χρέος όσο και του ευρωομολόγου για τις επενδύσεις, που δεν θα είναι μεν πανάκεια καθώς θα τεθούν όροι και προϋποθέσεις που ήδη συζητούνται, που θα δώσουν όμως, τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας στις οικονομίες της Ευρωζώνης.
Όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση μέσα από τις πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση ή έχουν αυταπάτες ή έχουν ψευδαισθήσεις ή ψεύδονται. Και όσο συνεχίζονται αυτές οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τα αδιέξοδα και η κρίση θα συνεχίζονται. Και αποτελεί κοινό τόπο ότι ο μονόδρομος της λιτότητας και της «έκτακτης ανάγκης» και των «έκτακτων περιστάσεων» απέτυχε και ήδη το δημόσιο χρέος από το 120% ανήλθε στο 180% του Α.Ε.Π. και πλέον. Μόνο οι εθελοτυφλούντες του νεοφιλελευθερισμού δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο αυτής της πορείας.
Μόνο η οργάνωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής λύσης απέναντι σε αυτό το σύστημα της πρωτοκαθεδρίας των αγορών απέναντι στις κοινωνίες και στη δημοκρατία και η αποδυνάμωση της χρηματοοικονομικής του εξουσίας, μπορεί να οδηγήσει σε μια θετική διέξοδο τους λαούς, τις κοινωνίες, τις παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες από το να πληρώσουν ένα δυσβάσταχτο ανθρώπινο, περιβαλλοντολογικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την επιβίωση των παγκόσμιων καπιταλιστικών ελίτ.
Σύγχυση προκαλεί η πολιτική στρατηγική της Κυβέρνησης σχετικά με τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και συνεργασίες. Είναι αδιανόητο να υιοθετεί η κυβέρνηση τον προωθούμενο από ορισμένα παρασιτικά κέντρα, συντηρητικό άξονα. Επείγει όσο ποτέ άλλοτε, η δρομολόγηση και η διαμόρφωση ενός αντίθετου άξονα προς τις προοδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Αποτελεί κατασκευασμένο μύθο ότι η συναίνεση ως προς την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Χαρακτηριστικές είναι οι λεγόμενες συναινετικές πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία. όπου από τα τέλη του 2009, τα τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας της Πορτογαλικής κυβέρνησης εγκρίθηκαν με την πλήρη στήριξη της συντηρητικής αντιπολίτευσης, ενώ και τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν τη διακυβέρνηση είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν απόλυτα την πολιτική του Μνημονίου και δεν θα ζητούσαν καμιά αναδιαπραγμάτευση. Τελικά δεν απεφεύχθη η επιδείνωση της εκεί οικονομικής κρίσης, το πρόβλημα δεν ήταν η συναίνεση αλλά οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λειτουργούσε πάντα στο δημόσιο βίο με δημοκρατικά και προοδευτικά προτάγματα, με ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, ήταν πάντοτε η κεντρική δύναμη αναφοράς των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων της χώρας προς προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές κατευθύνσεις.
Όσον αφορά στις αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συμμαχίες με την δεξιά και την άκρα δεξιά, είναι προφανές ότι αποτελούν δείγματα παρακμής, είναι έκφραση εκφυλιστικών φαινομένων και πρωτοφανούς πολιτικού μεταμορφισμού για τον προοδευτικό χώρο. Και είναι γνωστό ότι η διαπλοκή, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τμήματα του παρασιτικού κεφαλαίου και τραπεζικοί κύκλοι με αχυράνθρωπους θα προπαγανδίζουν συνεχώς και στο επόμενο διάστημα, για τις τεχνοκρατικές, δηλαδή τις συντηρητικές κυβερνήσεις, για τις κυβερνήσεις μικρών ή μεγάλων συνασπισμών και τις πρόωρες εκλογές. Και έχουν αυτές τις επιδιώξεις διότι:
Με την ασκούμενη έως τώρα κυβερνητική πολιτική έχει επέλθει η πιο βίαιη και η πιο εκτεταμένη ανακατανομή του εισοδήματος στη χώρα υπέρ των ολίγων και των εχόντων και σε βάρος όλων των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και κατηγοριών της ελληνικής κοινωνίας. Αφαιρέθηκαν σημαντικοί πόροι από την ελληνική οικονομία μέσω των προγραμμάτων λιτότητας του μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος Ο άξονας της πολιτικής ζωής της χώρας έχει μετατοπιστεί όσο ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά, προς την δεξιά και άκρα δεξιά.
Απέναντι στην αδιέξοδη αυτή πολιτική, είναι αυτονόητη η στροφή της Κυβέρνησης σε πολιτικές με δημοκρατικό και προοδευτικό περιεχόμενο, με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση και όχι με αντιμεταρρυθμίσεις, με παλινορθώσεις, με άνιση συμμετοχή στα βάρη της κρίσης υπέρ των εχόντων και με την γνωστή επιβάρυνση των συνήθη υποζυγίων καθώς και με αναχρονιστικές πολιτικές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμοί. Οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν σε κάποιες εξελίξεις. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο. Οι μεταρρυθμίσεις και τα αντίστοιχα σχέδια αποτελούν τη βάση για τη διεύρυνση και όχι για τον περιορισμό και την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων με δημοκρατικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.
Η ήττα των νεοφιλελευθέρων ηγεσιών στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012-2013 στις χώρες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. με αυτονόητη την υποχρέωση κάθε ευρωπαίου πολίτη να συμβάλλει σε αυτή την ήττα και στην ανάδειξη προοδευτικών ηγεσιών που έχουν ένα αντι-νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρώπη.
Είναι γνωστό ότι η σύμβαση της χώρας με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ είναι τριετής και λήγει το Μάιο του 2013. Με τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής τον Μάρτιο του 2011, συγκροτήθηκε ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης, δεκαετούς διάρκειας. Η οικονομία χωρών της Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι υπό την επιτήρηση του Δ.Ν.Τ. και θα πρέπει:
- να διαλυθεί η σχέση της χώρας με το Δ.Ν.Τ. και
-να προωθηθεί η αναθεώρηση των νεοφιλελεύθερων όρων του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης με ευνοϊκότερους όρους για την έξοδο από την κρίση χωρών της Ε.Ε., στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Τα αποτυχημένα αντικοινωνικά πολιτικά μέτρα και τις συνταγές του Δ.Ν.Τ., τα βίωσε η χώρα, όπως και άλλες χώρες, ήταν και είναι πάντοτε τα ίδια: διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ανεργία, ύφεση, αύξηση των φόρων κατανάλωσης, βάναυσες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, άκαμπτος έλεγχος των μισθών, επιβολή μισθών χαμηλού κόστους αντί να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών και μαζικές ιδιωτικοποιήσεις για την λαφυραγώγηση της δημόσιας οικονομίας και την επέκταση των ιδιωτικών μονοπωλίων και καρτέλ.
Δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ΠΑ.ΣΟ.Κ. με προοδευτική πολιτική. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δίνουμε τη μάχη για την προοδευτική του ανασύνταξη και προγραμματική και πολιτική του ενότητα.
Πρώτος μεγάλος απολογισμός το συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., συνέδριο κριτικής, θέσεων και περαιτέρω σχεδιασμού για την έξοδο από την κρίση, συνέδριο διαμόρφωσης της προεκλογικής στρατηγικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τις Εκλογές του Οκτωβρίου του 2013.
Κεφάλαιο 2. Χαρακτήρας και Πορεία προς την Κρίση:
Η Κρίση είναι:
του καπιταλιστικού συστήματος, δομική ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας
της Ευρωζώνης, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελευθέρων πολιτικών της ηγεσίας της Ε.Ε.
και ελληνική ως αποτέλεσμα της κρίσης χρέους και ελλειμμάτων, της κρίσης δανεισμού, αναχρηματοδότησης του χρέους, του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Η κρίση είναι πολιτική και πολιτική θα είναι και η λύση τόσο για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες όσο και για την Ε.Ε. συνολικά. Έχει βάθος και για την επίλυση της θα χρειαστούν αγώνες των λαών στη βάση της οργανωμένης πολιτικής καθώς και των προοδευτικών δυνάμεων σε μια συνολικά διαφορετική, δημοκρατική και προοδευτική στρατηγική.
Η χώρα διέρχεται κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική, υπέρ-δεκαετούς διάρκειας, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι:
-η διάλυση της παραγωγικής βάσης,
-η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η φοροαπαλλαγή του εγχώριου παρασιτικού και του παραγωγικού κεφαλαίου,
-η κλεπτοκρατία, η διαφθορά, οι υπερτιμολογήσεις, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η εξαγωγή κεφαλαίων σε off-shore εταιρείες, χαρακτηριστικό όλων των καπιταλιστικών χωρών αλλά με ιδιαίτερες παθογένειες για την χώρα μας.
Αποτελεί γενική παραδοχή τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά ότι το καπιταλιστικό σύστημα:
1. παράγει πλούτο για τους λίγους και ανισότητα για τους πολλούς καθώς και
2. ότι καταστρέφει και δημιουργεί πλούτο, κεφάλαιο, παραγωγικές δυνάμεις, επιχειρήσεις, εισοδήματα.
Από τη δεκαετία του ΄80 οι ηγεσίες και οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού έθεσαν ως προτάγματα: το Τέλος της Ιστορίας, το τέλος της Ιδεολογίας και της Πολιτικής, το τέλος της Εργασίας, το τέλος του Κράτους, την αυτορρύθμιση των αγορών και μια παγκοσμιοποίηση νεφελώδη και χωρίς αρχές, με όρους συντήρησης απέναντι στην προοδευτική διεθνοποίηση, την ειρήνη, την συνεργασία, την αμοιβαιότητα και την αλληλεγγύη των λαών, των εθνών και των κρατών. Αυτό αποτελούσε και αποτελεί μια προκλητικά προσχηματική προπαγάνδα προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού που ήταν:
-η επιβολή της χρηματιστικής και χρηματιστηριακής ολιγαρχίας επί της πολιτικής και ιδιαίτερα επί της προοδευτικής πολιτικής, καθότι είναι γνωστό ότι οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις προσεταιρίστηκαν και όχι μόνο, τις συντηρητικές πολιτικές ηγεσίες,
-η υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας,
-η συμπίεση και μείωση των εισοδημάτων,
-η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας,
-η χρηματο-οικονομία ως υποκατάστατο της πραγματικής οικονομίας, η μετατροπή του χρήματος από μέσον σε προϊόν, η άυλη οικονομία ως προκάλυμμα της παραοικονομίας και της κερδοσκοπίας.
Το 2008, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στην κρίση λόγω της υπερπαραγωγής «τοξικών» παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων, τοξικών τίτλων απατηλού πλούτου, προϊόντων μεταξύ άλλων κερδοσκοπίας και τοκογλυφίας. Όταν το 2008, ο πλούτος της πραγματικής οικονομίας του πλανήτη είχε ανέλθει στα 60 τρις δολάρια και ο πλούτος της δικής τους, της χάρτινης οικονομίας ανερχόταν σε 900 τρις και πλέον δολάρια.
Όταν η κρίση του συστήματος τους ξέσπασε, αν και η παρασιτική, χρηματιστιριακή και χρηματοπιστωτική ολιγαρχία, μέχρι τότε ήταν οι θιασώτες της πλήρους απορρύθμισης των αγορών και των φορολογικών παραδείσων και αντί να θεωρηθούν υπόλογοι γι' αυτό, δήλωσαν απλώς την κατάρρευση τους. Τότε, ανέλαβαν οι πολιτικές ηγεσίες και τα κράτη να την αντιμετωπίσουν χρηματοδοτώντας με τεράστια κρατικά κονδύλια τους φορείς της κρίσης, κονδύλια που προήλθαν από την φορολογία των λαών, επιβάλλοντας τη γνωστή νεοφιλελεύθερη πρακτική όπου τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και οι ζημιές κοινωνικοποιούνται.
Αυτή την πολιτική συνεχίζουν και επιβάλλουν οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες τόσο της Ε.Ε. όπου τα τοξικά παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα είχαν ανέλθει σε 24 τρις δολάρια, στις τράπεζες της Ε.Ε., όσο και διεθνώς.
Στη συνέχεια αυτές οι διεθνείς, ευρωπαϊκές και εγχώριες δυνάμεις συμφερόντων διαμόρφωσαν και επέβαλλαν στις πολιτικές ηγεσίες τη νέα στρατηγική του δημόσιου χρέους που δεν την είχαν προωθήσει μέχρι και το 2010. Είναι γνωστό ότι το δημόσιο χρέος κρατών-μελών του Ο.Η.Ε. ανέρχεται σε 42 τρις δολάρια και σε 8 τρις δολάρια ανέρχεται το χρέος φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης κρατών- μελών του Ο.Η.Ε. Αποτελεί ένα καλά οργανωμένο γαϊτανάκι όπου όλοι οι κύκλοι της διεθνούς ολιγαρχίας και των κεφαλαίων σχεδίασαν με την ευκαιρία και με πρόσχημα το δημόσιο χρέος και με κατεύθυνση να απομυζήσουν τις οικονομίες χωρών και να οδηγήσουν σε περαιτέρω υποτίμηση χώρες, παραγωγές και δυνάμεις της εργασίας με βάση το γνωστό ισχυρισμό του κεφαλαίου περί πτωτικής τάσης του κέρδους.
Κεφάλαιο 3. Η Κρίση στην Ε.Ε. και η νεοφιλελευθέρου χαρακτήρα αντιμετώπιση της:
Το σύνολο της Ε.Ε. διέρχεται μια βαθιά πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007 και εντάθηκε το 2008. Η κρίση αυτή αποτελεί δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, που εντοπίστηκε αρχικά στην αιχμή του, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, κυριαρχίας του άυλου, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και επεκτάθηκε στο σύνολο των καπιταλιστικών μορφών, των σχέσεων παραγωγής και της οικονομικής κίνησης. Αυτό το μάθημα είναι προφανές και από την τελευταία κρίση χρέους στις Η.Π.Α. που προκλήθηκε πάλι από τις ίδιες δυνάμεις της κερδοσκοπίας και του νεοφιλελευθερισμού και οδήγησε στο να τεθεί ως ζήτημα η παγκόσμια οικονομική σταθερότητα, γεγονός που οδήγησε στην γνωστή μερική αναδίπλωση τους ομογάλακτους κύκλους της Ε.Ε.
Είναι πανθομολογούμενες οι καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών αυτών. Και οι προοδευτικές δυνάμεις καθώς και οι δυνάμεις της εργασίας θέτουν ήδη στην ημερήσια διάταξη ως αναγκαία διέξοδο από αυτήν την κρίση, μία νέα μορφή προοδευτικής και δημοκρατικής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Και αυτό γιατί, όλοι μιλούν για την έξοδο από την κρίση. Με θράσος χιλίων καρδιναλίων, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, μιλούν και αυτοί για έξοδο από την κρίση. Μιλούν επίσης, για την έξοδο από την κρίση, οι εκπρόσωποι αυτών των νεοφιλελευθέρων πολιτικών όπως για παράδειγμα ορισμένοι που προτείνουν διαφορετική δόση νεοφιλελεύθερων μέτρων και λιτότητας σε πλήρη αντίφαση με την απαίτηση για μείωση των φορολογικών συντελεστών, γνωστό νεοφιλελεύθερο μέτρο, για να οικειοποιηθούν την δυσαρέσκεια των πολιτών, καθώς και νεόκοποι σύμμαχοι και θιασώτες τους όπως οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι. Το μάθημα είναι γνωστό και οι συνέπειες είναι γνωστές:
1.Οι πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην έξοδο από αυτή και
2. Οι αδικίες, η φτώχεια, η ανεργία, η λιτότητα, η ύφεση και κάθε αντικοινωνική πολιτική ποτέ δεν δικαιώθηκαν και αυτό είναι ζήτημα χρόνου για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές.
Η κρίση στην Ε.Ε. και στη ζώνη του Ευρώ είναι κρίση δομική, της αρχιτεκτονικής και των αρχικών συνθηκών συγκρότησης του κοινού νομίσματος. Οι άμεσες πτυχές της, αλληλοτροφοδοτούν η μία την άλλη:
-Κρίση πολιτικής διεύθυνσης ως προς το αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων για έξοδο από την κρίση, καθώς η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. υπηρετώντας συγκεκριμένες πολιτικές και εξυπηρετώντας συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, έχει ξεδιπλώσει μια συγκεκριμένη πολιτική που μέχρι τώρα βασίζεται:
o στην πολιτική υποταγή κρατών-μελών που αντιμετώπισαν κρίση χρέους παραβιάζοντας κατάφωρα την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας στην Ε.Ε. και
o την δημοσιονομική πειθαρχία έξω από τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας, που οδηγεί σε ύφεση, ανεργία και κοινωνικό αποκλεισμό τα πλατιά λαϊκά στρώματα, υπονομεύοντας την αρχή της αλληλεγγύης των πλεονασματικών χωρών έναντι των ελλειμματικών. Και με αυτή την πολιτική, παρόλο που το επιδιώκουν, δεν μπορούν να αποκρύψουν το συστημικό χαρακτήρα της κρίσης και τη διαιώνιση της, υπονομεύοντας και το μέχρι τώρα σύστημα της Ευρωζώνης και του Ευρώ.
-Κρίση χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού, των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
-Κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος,
-Κρίση επενδύσεων που οδηγεί σε στασιμότητα την πραγματική οικονομία της Ε.Ε. Κρίση δημογραφική και παραγωγικότητας, κρίση αλληλεγγύης και συνοχής στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, κρίση διεθνοπολιτικού προσανατολισμού και κρίση δημοκρατίας στην ΕΕ.
-Μεταξύ των άλλων παραγόντων της κρίσης, βρίσκεται και ο ενδοσυστημικός νομισματικός πόλεμος μεταξύ ευρώ-δολαρίου που οδηγεί σε περαιτέρω αστάθεια την παγκόσμια οικονομική κοινότητα.
Οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες της Ε.Ε. που διαπλέκονται με έναν νέο δεσποτισμό των παρασιτικών κεφαλαίων, με την αποδοχή του κυρίαρχου λόγου των οίκων αξιολόγησης, των αγορών και του χρηματιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, οδηγούνται σε αποφάσεις οι οποίες έχουν ορίζοντα μηνών, υποδηλώνοντας έτσι πως από την μια μεριά θέλουν να στηρίξουν τα συμφέροντα τους και σε εθνικιστική βάση καθώς ήδη αναβιώνει ένας νέος εθνικισμός στην Κεντρική Ευρώπη και από την άλλη, τα συμφέροντα τμημάτων ευρωπαϊκών και πολυεθνικών κεφαλαίων στην Ε.Ε. Και αποφεύγουν να συγκρουστούν τόσο με τους οίκους όσο και με τις αγορές και τις παρασιτικές δραστηριότητες. Και ως πολιτική λύση στο πρόβλημα της κρίσης επιλέγουν και επιβάλλουν ακραίες συντηρητικές πολιτικές. Χαρακτηριστικές είναι οι εξελίξεις όπου: στην πρώτη φάση μέσα από διαδικασίες πειθαναγκασμού και κοντόφθαλμων λογικών δημιούργησαν Καταρχάς:
- τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης και στη συνέχεια,
- την υποχρέωση της Ελλάδας για την υπογραφή του μνημονίου συνεννόησης και της δανειακής σύμβασης Ελλάδας με Ε.Ε.- ΕΚΤ και ΔΝΤ
-το μόνιμο μηχανισμό στήριξης.
- καθώς και η Σύνοδος Κορυφής του Ιουλίου του 2011
Τα τέσσερα αυτά, σημαντικής σημασίας για την νεοσυντηρητική στρατηγική της Ε.Ε. πολιτικά γεγονότα συνιστούν μέρος της στρατηγικής των αγορών, της ολιγαρχίας του πλούτου και του κεφαλαίου και όχι λύση στην κρίση.
Με έμφαση στο στρατηγικό τους προσανατολισμό πρέπει να εξετάσει κανείς και τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής. Το κείμενο αποφάσεων στα επιμέρους σημεία του περιέχει και θετικές όψεις. Ωστόσο, οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ε.Ε., που είναι υπέρμαχη της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού και οδηγεί στην εμβάθυνση της κρίσης προς όφελος του παρασιτικού, χρηματοπιστωτικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, που προέκυψαν από την Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου του 2011, παρατείνουν μεν τους όρους δανεισμού αλλά με όρους επαχθέστατους για την δημόσια περιουσία και άλλους τομείς, είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτές των προηγούμενων Συνόδων και θα ήταν αδύνατο να ληφθούν χωρίς να έχουν προηγηθεί εκείνες ενώ τα βασικότερα συστατικά στοιχεία παραμένουν τα ίδια. Η πρόβλεψη τους είναι να συνεχιστεί η λήψη και εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας στις χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα και υψηλό χρέος, με στόχο από τη μια την εσωτερική υποτίμηση ώστε να ελαφρυνθεί η πίεση στο ευρώ και από την άλλη η μείωση του ελλείμματος στο 3% και αν είναι εφικτό η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, αποτελούν ουσιαστικά έναν νέο τρόπο διαχείρισης και αναδιάταξης του ελληνικού χρέους για βραχυπρόθεσμη εξασφάλιση της χρηματοδότησης του, ενώ μακροπρόθεσμα είναι προφανές ότι θα απαιτηθούν και νέες συμφωνίες και νέες αναδιαρθρώσεις.
Αίτιο της κρίσης αποτελεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριάρχησε στην ηγεσία της Ε.Ε. και έχει επιβληθεί μέχρι σήμερα τόσο στην Ελλάδα (Μνημόνιο-Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα) όσο και σε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία έπεται η Ιταλία ενώ πλέον απειλείται και η Γαλλία. Το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αποτελούν τόσο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής όσο και παράγοντα περαιτέρω διαιώνισης του φαύλου κύκλου της κρίσης. Δεν συνιστούν πρόσκαιρες επιλογές αναγκαστικού χαρακτήρα αλλά στρατηγικού προσανατολισμού δέσμευση της χώρας και του λαού στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία που στη χώρα μας θα εκδηλωθεί ως στρατηγική υστέρησης και υποτίμησης όπως επέλεξαν και επέβαλαν στις χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης.
Η στρατηγική αυτή αφορά τη ραγδαία υποτίμηση της μισθωτής εργασίας και το γενική εκποίηση σε συνθήκες υποτιμητικής κερδοσκοπίας του δημοσίου πλούτου και ιδιοκτησίας. Αυτοί είναι οι δύο βασικοί πυλώνες της εκτεταμένης φτώχειας. Αφορά επίσης, τη συρρίκνωση και εξαφάνιση δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων αντίστοιχα, που αποτελεί βάση αδρανοποίησης των συλλογικών κοινωνικών αντιστάσεων για την διαιώνιση μιας κοινωνίας πολυδιασπασμένης, χωρίς ενότητα και συνοχή. Περνά εν τέλει, μέσα από την αποδυνάμωση του διεθνούς κύρους της χώρας αλλά και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Το μείζον θέμα είναι η στρατηγική αυτή του νεοφιλελευθερισμού και οι κρίκοι του, όπως το βαθύτατα συντηρητικό και μονεταριστικό πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης που θα τεθεί σε ισχύ μετά την ολοκλήρωση των αποφάσεων για το προετοιμαζόμενο νεοφιλελεύθερο Σύμφωνο του Ευρώ, ως συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Με το Σύμφωνο του Ευρώ, η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. προωθεί: την αυστηρή επιτήρηση των οικονομιών των χωρών-μελών από την Ε.Ε., την επικέντρωση στη δημοσιονομική σταθερότητα και ανταγωνιστικότητα των οικονομιών τους, αν μπορεί να υπάρξει με τέτοιους όρους ανταγωνιστικότητα όπως με υψηλή ανεργία, με χρεοκοπημένες τράπεζες, με λουκέτα, με υιοθέτηση ευέλικτων μορφών εργασίας, με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, με μείωση αμοιβών, με την επικράτηση ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα με ατομικές συμβάσεις, με ανασφάλιστη εργασία, με εκ περιτροπής εργασία, με μερική απασχόληση, υπονομεύοντας κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τη θέσπιση -και μέσω του συμφώνου αυτού αλλά όχι μόνο- δεσμευτικού πλαισίου υποχρεώσεων, αλλά και κυρώσεων.
Πρωτοφανές γεγονός αποτελεί η πρακτική θεσμικών κύκλων, προσώπων και οργάνων της Ε.Ε. που προωθεί: Την απαράδεκτη πρακτική για τις αρχές της ισοτιμίας στην ΕΕ, της άμεσης πολιτικής ανάμειξης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις με πρωτοφανείς και απαράδεκτες παρεμβάσεις και υποδείξεις για κυβερνητικά σχήματα με αχυράνθρωπους και συντηρητικών προσανατολισμών και επιλογών τόσο στη διακυβέρνηση της Ελλάδας όσο και άλλων χωρών-μελών της Ε.Ε., με πρόσχημα το δημοσιονομικό ζήτημα. Η επίκληση ορισμένων στη δημοσιονομική εξάρτηση και μόνο, στοχεύει στο να «χρυσωθεί» το χάπι. Είναι χαρακτηριστική και απαράδεκτη η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, γνωστού παράγοντα και ακραία νέο-συντηρητικού πολιτικού της Βαυαρίας που τίποτε δεν έχει διδαχθεί από τις καταστροφικές συνέπειες της ακροδεξιάς πολιτικής στην Ευρώπη, που έθεσε θέμα για τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας κρατών-μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Και είναι επίσης, άξια κάθε καταφρόνησης η θρασύτητα των υπαλλήλων της Τρόικας που εκπροσωπούν τους πιστωτές, που υπερέβησαν τα εσκαμμένα και προέβαιναν σε πολιτικές συνεντεύξεις και δηλώσεις παρότι υπάλληλοι και εκπρόσωποι οργανισμών και σε δημόσιες προκλητικές υποδείξεις σχετικά με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μη έχοντας καμιά απολύτως πολιτική ιδιότητα. Αλλά προφανώς, με την υπόδειξη πολιτικών κύκλων του διευθυντηρίου των Βρυξελλών είχαν το θράσος να υποδεικνύουν σε υπουργούς της κυβέρνησης την ανάληψη πρωτοβουλιών για τον σχηματισμό κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ.
Απέναντι στην νεοφιλελεύθερη αυτή στρατηγική, έχει διατυπωθεί εδώ και αρκετά χρόνια μια βασική στρατηγική για την οικειοθελή έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και από το Ευρώ. Αυτή είναι η γνωστή στρατηγική διάλυσης της Ε.Ε. και επιστροφής στα εθνικά νομίσματα, σε οικονομίες μιας προηγούμενης περιόδου του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Με την παρούσα κρίση χρέους και ελλειμμάτων, τέθηκε ως λύση η έξοδος από την ευρωζώνη προκειμένου να αντιμετωπίσει η χώρα την κρίση και νέα αίτηση για επανένταξη στο απώτερο μέλλον. Αυτή η πρόταση για έξοδο της χώρας από το Ευρώ, έχει τεθεί στην βάση μιας από τις αντιλήψεις υπέρβασης της κρίσης, οι προτείνοντες δεν λαμβάνουν υπόψη τους σε βάθος τόσο τις δομές μιας νομισματικής ένωσης όσο και τη βασική έλλειψη αυτάρκειας της χώρας σε φυσικούς πόρους καθώς και τους όρους και τις ανάγκες μιας ανοιχτής οικονομίας. Μεταξύ των άλλων, βασίζεται στη λογική της τόνωσης της ανταγωνιστικότητας μέσα από την υποτίμηση του νέου νομίσματος. Αυτή η υποτίμηση θα οδηγήσει σε νέα, περαιτέρω υποτίμηση της χώρας, της εργασίας, του κεφαλαίου και των αξιών της πέραν από την ήδη μέχρι τώρα εξελισσόμενη υποτίμηση. Θα προκαλέσει διπλασιασμό του δημόσιου χρέους, άνοδο του πληθωρισμού καθότι οι τιμές των εισαγωγών θα αυξηθούν και θα οδηγήσουν σε μία νέα, πέραν της ήδη εξελισσόμενης, φτώχεια. Η έξοδος από το ευρώ σε πρώτη φάση, θα φέρει σε κρίση το τραπεζικό σύστημα με τον πανικό των καταθετών να γονατίζει την δυνατότητα των τραπεζών να λειτουργούν ενώ οι συνεχείς υποτιμήσεις του νέου εθνικού πλέον, νομίσματος θα οδηγήσουν σε περαιτέρω υποτίμηση τις καταθέσεις των ελλήνων πολιτών. Ευνοημένοι μιας τέτοιας κατάστασης θα είναι ουσιαστικά, μόνο όσοι μετέφεραν τα χρήματα τους στο εξωτερικό. Επιπλέον, μια τέτοια απόφαση θα σήμαινε την αύξηση των πιέσεων στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα με κίνδυνο ένα ντόμινο εξόδων των χωρών αυτών, που θα οδηγούσε στην defacto διάλυση της Ευρωζώνης, που έμμεσα ή άμεσα ορισμένες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις επιδιώκουν.
Κεφάλαιο 4. Στρατηγικές αντιμετώπισης της Κρίσης:
Δύο στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης:
-Η συντηρητική-νεοφιλελεύθερη που κυριαρχείται από τη πρόταξη των δημοσιονομικών (έλλειμμα-χρέος-πληθωρισμός) της οικονομίας. Η στρατηγική αυτή οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.
Άλλωστε, είναι γνωστό το ζήτημα που αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους λόγους που η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπου οι προοδευτικές δυνάμεις έθεταν ως κύριο ζήτημα τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ανάπτυξη προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία ενώ οι δυνάμεις της συντήρησης προέτασσαν την αντιμετώπιση του πληθωρισμού και είχε διατυπωθεί το δίλημμα: «Πληθωρισμός ή Ανεργία;». Και
- Η προοδευτική με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό, με ενεργητικές πολιτικές για νέες θέσεις εργασίας και βιώσιμης ανάπτυξης.
Πάντα όσοι υποστηρίζουν ή είναι εκπρόσωποι συντηρητικών πολιτικών θέτουν τα γνωστά τρία διλήμματα:
-Πρώτα η σταθερότητα μετά η ανάπτυξη.
-Πρώτα η «αύξηση της πίτας» μετά η αναδιανομή του πλούτου.
-Πρώτα η μείωση δαπανών και ύστερα η αύξηση εσόδων
Οι προοδευτικές δυνάμεις, είναι αυτονόητο ότι μέρος της πολιτικής τους αποτελεί η δημοσιονομική σταθερότητα και εξυγίανση ωστόσο, πάντα επιζητούν τη διαλεκτική σχέση των τριών, τη σύνθεση της σταθερότητας και της ανάπτυξης, της αύξησης του πλούτου και της αναδιανομής του, της αύξησης των εσόδων του κράτους μέσω ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της αντιμετώπισης της διαφθοράς και μείωσης των δαπανών μέσω της πάταξης της δημόσιας σπατάλης.
Κεφάλαιο 5. Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Ανασύνταξη και την Προοδευτική Στρατηγική εξόδου από την Κρίση:
Στα πλαίσια της προοδευτικής διεξόδου από την κρίση επιδιώκουμε την προώθηση πολιτικών συνυφασμένων με το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, τις δημοκρατικές αρχές και με την ανάπτυξη κοινωνικό-πολιτικών κινημάτων υπέρ μιας προοδευτικής πολιτικής ενάντια στην ασυδοσία των αγορών, το παρασιτικό κεφάλαιο και τα καρτέλ.
Ως πολιτικό ρεύμα σκέψης και δράσης, συγκροτούμε Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση. Η Πρωτοβουλία αυτή, ως έκφραση αγωνίας και προτροπής για δράση της μεγάλης πλειοψηφίας της δημοκρατικής παράταξης, αποτελεί το επιστέγασμα τοποθετήσεων μας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πολύ πριν την υπογραφή του Μνημονίου Συνεννόησης με την Ε.Ε. & το Δ.Ν.Τ. (Μάρτιος 2010), πολιτικών παρεμβάσεων στα ΜΜΕ από το Φεβρουάριο του 2010 και συζητήσεων στα πλαίσια πολιτικών εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Προτεραιότητα μας είναι η συγκρότηση μιας προοδευτικής πολιτικής και η υποστήριξη για την εκπόνηση ενός προγράμματος εξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση και ύφεση με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό. Ανάπτυξη με όρους κοινωνίας και όχι με όρους λιτότητας, και ακραίων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων που οδηγούν αναπόφευκτα σε μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή ισχύος, πλούτου και δικαιωμάτων εις βάρος των πολλών και των ασθενέστερων και σε υποχώρηση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Με σχεδιασμό και εξειδίκευση πολιτικών, προωθούμε τον επανασχεδιασμό της στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μέσω της ενίσχυσης του παραγωγικού δυναμικού, της ποιότητας, των θέσεων εργασίας και εντέλει, της ανασύνταξης της ελληνικής οικονομίας στη διεθνή αγορά.
Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε σε ήττα της πολιτικής και ιδιαίτερα σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Οδήγησε σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας.
Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας μετά από το σοκ που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα και ειδικότερα οι δυνάμεις της εργασίας από τα νεοφιλελεύθερης επιταγής, μέτρα που επέβαλε η Κυβέρνηση, από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Μετά την οργή και το θυμό και την αναζήτηση ευθυνών, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι σε ανησυχία και προβληματισμό για την χρονική διάρκεια της κρίσης και την έξοδο από αυτή και τους όρους εξόδου από αυτή, διότι έχουν άμεσο πρόβλημα οργάνωσης της ζωής τους, του εισοδήματος τους και της εργασίας τους και βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδες αναζητήσεις προσωπικών λύσεων μέχρι και εξόδου από τη χώρα. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, θα μιλάμε για τους ανθρώπους της κρίσης.
Ωστόσο, η άσκηση προοδευτικής πολιτικής αντιμετωπίζει εμπόδια σε µία µόνο χώρα, έχει όρια όταν ασκείται µέσα σε ένα νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστηµα. Επιδιώκουμε και προωθούμε την συγκρότηση προοδευτικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο: Για την αποφυγή της «κινεζοποιήσης» της Ευρώπης που οφείλεται και στους αρνητικούς όρους του διεθνούς καταμερισμού εργασίας σε βάρος της οικονομίας της Ε.Ε. και της εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου μεσαίωνα που συνεπάγεται: περαιτέρω μείωση εισοδημάτων, μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας, ανεργία, κατεδάφιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος του κοινωνικού κράτους, μια νέα φτώχεια, μια νέα ύφεση σε όλη την Ευρώπη. Για την εκ βάθρων αλλαγή των θεμελίων του ευρώ από τη μονεταριστική, υφεσιακή βάση του σε μια αναπτυξιακή κατεύθυνση με κοινωνικό χαρακτήρα.
Για την απαλλαγή της Ε.Ε. από το Δ.Ν.Τ., η εγκατάσταση του οποίου στους κόλπους της, συνιστά ήττα της ευρωπαϊκής πολιτικής και υποδηλώνει σύγκλιση συμφερόντων διεθνών νεοφιλελεύθερων κύκλων. Συγκρότηση Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης με σώμα κοινά αποδεκτό, με στόχο την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ όπως αναθεωρήθηκε με τη συμφωνία της Λισαβόνας και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και όπως προετοιμάζεται με το νεοφιλελεύθερο Σύμφωνο του Ευρώ. Τίποτε δεν είναι αναλλοίωτο, τίποτε δεν είναι ακλόνητο, τίποτε δεν είναι αιώνιο. Οι άνθρωποι αποφασίζουν για αποφάσεις των ανθρώπων. Η θεσμοθέτηση τόσο του ευρωομολόγου για το χρέος όσο και του ευρωομολόγου για τις επενδύσεις, που δεν θα είναι μεν πανάκεια καθώς θα τεθούν όροι και προϋποθέσεις που ήδη συζητούνται, που θα δώσουν όμως, τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας στις οικονομίες της Ευρωζώνης. Σταθερή τήρηση και περαιτέρω θεσμική κατοχύρωση της αρχής της πολιτικής ισοτιμίας που προκλητικά αμφισβητείται αυτή την περίοδο. Με περαιτέρω εκδημοκρατισμό της ΕΕ ως προϋπόθεση και αναγκαιότητα για την περαιτέρω εμβάθυνση της ενοποίησής της. Περαιτέρω αρμοδιότητες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Συγκρότηση δευτεροβάθμιου νομοθετικού σώματος στα πλαίσια της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. Τοποθέτηση τόσο Υπουργού Οικονομικών όσο και Υπουργού Εξωτερικών της Ένωσης. Θεσμοθέτηση κοινής δημοσιονομικής πολιτικής που καθοριστικό του στοιχείο θα είναι οι αυτόματες μεταβιβάσεις πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες και ενιαίου φορολογικού συστήματος στην Ε.Ε. Αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, και περαιτέρω προώθηση της σύγκλισης των περιφερειών. Τροποποίηση του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να δανείζει τα κράτη-μέλη καθώς και. κοινή πολιτική και δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης, κοινές επενδυτικές πρωτοβουλίες, σύσταση οργανισμού που θα αξιολογεί τις οικονομίες της Ε.Ε..
Ως προοδευτική πολιτική δύναμη:
- διακρίνουμε τον πρωτοφανή συντηρητικό και αντιπολιτικό μεταμορφισμό και θεωρούμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην προοδευτική πολιτική, σκέψη και ανάλυση, στις προοδευτικές πολιτικές επιλογές και συνεργασίες και στους πολιτικούς προσδιορισμούς στην οικονομία, στην κοινωνία και στους θεσμούς.
- Κάνουμε διάκριση μεταξύ ηθικής που στην πολιτική σημαίνει «ό,τι λέω το εννοώ και το κάνω πράξη» και της ηθικολογίας που έχει κατακλύσει την ελληνική πολιτική προκειμένου να δικαιολογηθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές και τα αντιλαϊκά μέτρα. Ορισμένοι στο δη I-Reporter
Την ημέρα των 38 γενεθλίων του Κινήματος, το οποίο στις πρόσφατες εκλογές συγκέντρωσε ποσοστό λίγο μικρότερο από εκείνο των πρώτων εκλογών που πήρε μέρος, το 1974, ο σημερινός Πρόεδρός του, Βαγγέλης Βενιζέλος, θα εξαγγείλει τη δική του διακήρυξη, η οποία θα ονομαστεί επικαιροποιημένη διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη. Θα είναι, κατά την Ιπποκράτους, η νέα διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ.
Ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, μια ευάριθμη ομάδα στελεχών, με την ονομασία «Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση», τα μέλη της οποίας θήτευσαν για πολλά χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, σχεδόν όλα από την ίδρυσή του, έδωσαν στη δημοσιότητα ένα ευμέγεθες κείμενο «θέσεων», που προέκυψε από ανοιχτές πολιτικές συναντήσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Είναι μια ευκαιρία να γίνει σύγκριση του κειμένου αυτού, με το κείμενο που θα παρουσιάσει ο κ. Βενιζέλος ως διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ και ο καθένας να αποφανθεί ποιο κείμενο είναι πιο κοντά στις ιδρυτικές αρχές της 3ης Σεπτέμβρη 1974.
Το κείμενο της ομάδας στελεχών του ΠΑΣΟΚ είναι το ακόλουθο:
Κεφάλαιο 1. Βασικές Προϋποθέσεις:
Για την έξοδο από την κρίση που με βάση τα πραγματικά δεδομένα, θα είναι απαραίτητη μια περίοδος έντονων προσπαθειών όλων, πέραν της προσεχούς οκταετίας. Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε σε ήττα της πολιτικής και ιδιαίτερα σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Οδήγησε σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, θα μιλάμε για τους ανθρώπους της κρίσης. Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας
Η κρίση είναι πολιτική και πολιτική θα είναι η λύση. Διότι δεν υπάρχει διέξοδος με την νεοφιλελεύθερη και συντηρητική στρατηγική, με τους επαχθείς όρους δανεισμού και την στρατηγική του δημόσιου χρέους σε βάρος κρατών-μελών της Ε.Ε., που διαμόρφωσαν οι κύκλοι της χρηματιστηριακής, χρηματοπιστωτικής και παρασιτικής ολιγαρχίας σε αγαστή συνεργασία με το νεοφιλελεύθερο διευθυντήριο της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., και οδηγεί σε ένα νέο φαύλο κύκλο κρίσης χρέους κρατών, κρίσης χρέους τραπεζών και ύφεσης.
Και η λύση πρέπει να είναι της Ευρωζώνης από μια νέα προοδευτική ηγεσία στην Ε.Ε. που θα διαμορφώσει ευρωπαϊκούς θεσμούς, αυτόνομους έναντι άλλων διεθνών οργανισμών όπως το Δ.Ν.Τ., για την ανάληψη και τη διαχείριση του χρέους των Κρατών-Μελών της Ευρωζώνης και τη δημιουργία πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών όρων εξόδου της Ε.Ε. από την κρίση, τόσο με ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες όσο και διεθνείς.
Για μια Ελλάδα με βιώσιμη ανάπτυξη, αναδιανομή, κοινωνική συνοχή και με προοδευτική εξέλιξη, για την Ελλάδα του 2020, για την Ελλάδα της παραγωγής και της εργασίας.
Η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλο εμπόριο φόβου και επαπειλούμενων καταστροφών, η χώρα δεν έχει ανάγκη από τη υποκρισία των παρασιτικών κύκλων. Ηχώρα και ο ελληνικός λαός θέλει σχέδιο και προοπτική για το πέρασμα σε μια άλλη ιστορική φάση. Η ελληνική κοινωνία χρειάζεται ελπίδα με βάση τις πραγματικές δυνατότητες και όχι μόνο τις επιθυμίες, και προοπτική εξόδου από το φαύλο κύκλο της κρίσης, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο.
Για μια Ε.Ε. με πολιτική ενότητα, πολιτική ισοτιμία, κοινωνική συνοχή και οικονομική διακυβέρνηση με δημοσιονομική σύγκλιση και προοπτικές που δεν θα στραγγαλίζουν την ανάπτυξη, τις επιχειρήσεις, την αντιμετώπιση της ανεργίας και τις κοινωνικές πολιτικές με τη λογική της εκτεταμένης λιτότητας και του σκληρού ευρώ. Η θεσμοθέτηση τόσο του ευρωομολόγου για το χρέος όσο και του ευρωομολόγου για τις επενδύσεις, που δεν θα είναι μεν πανάκεια καθώς θα τεθούν όροι και προϋποθέσεις που ήδη συζητούνται, που θα δώσουν όμως, τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας στις οικονομίες της Ευρωζώνης.
Όσοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση μέσα από τις πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση ή έχουν αυταπάτες ή έχουν ψευδαισθήσεις ή ψεύδονται. Και όσο συνεχίζονται αυτές οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, τα αδιέξοδα και η κρίση θα συνεχίζονται. Και αποτελεί κοινό τόπο ότι ο μονόδρομος της λιτότητας και της «έκτακτης ανάγκης» και των «έκτακτων περιστάσεων» απέτυχε και ήδη το δημόσιο χρέος από το 120% ανήλθε στο 180% του Α.Ε.Π. και πλέον. Μόνο οι εθελοτυφλούντες του νεοφιλελευθερισμού δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο αυτής της πορείας.
Μόνο η οργάνωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής λύσης απέναντι σε αυτό το σύστημα της πρωτοκαθεδρίας των αγορών απέναντι στις κοινωνίες και στη δημοκρατία και η αποδυνάμωση της χρηματοοικονομικής του εξουσίας, μπορεί να οδηγήσει σε μια θετική διέξοδο τους λαούς, τις κοινωνίες, τις παραγωγικές οικονομικές δραστηριότητες από το να πληρώσουν ένα δυσβάσταχτο ανθρώπινο, περιβαλλοντολογικό, κοινωνικό και οικονομικό κόστος για την επιβίωση των παγκόσμιων καπιταλιστικών ελίτ.
Σύγχυση προκαλεί η πολιτική στρατηγική της Κυβέρνησης σχετικά με τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες και συνεργασίες. Είναι αδιανόητο να υιοθετεί η κυβέρνηση τον προωθούμενο από ορισμένα παρασιτικά κέντρα, συντηρητικό άξονα. Επείγει όσο ποτέ άλλοτε, η δρομολόγηση και η διαμόρφωση ενός αντίθετου άξονα προς τις προοδευτικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις. Αποτελεί κατασκευασμένο μύθο ότι η συναίνεση ως προς την εφαρμογή πολιτικών λιτότητας θα οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Χαρακτηριστικές είναι οι λεγόμενες συναινετικές πολιτικές εξελίξεις στην Πορτογαλία. όπου από τα τέλη του 2009, τα τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας της Πορτογαλικής κυβέρνησης εγκρίθηκαν με την πλήρη στήριξη της συντηρητικής αντιπολίτευσης, ενώ και τα τρία κόμματα που διεκδικούσαν τη διακυβέρνηση είχαν προ-συμφωνήσει ότι θα εφαρμόσουν απόλυτα την πολιτική του Μνημονίου και δεν θα ζητούσαν καμιά αναδιαπραγμάτευση. Τελικά δεν απεφεύχθη η επιδείνωση της εκεί οικονομικής κρίσης, το πρόβλημα δεν ήταν η συναίνεση αλλά οι νεοφιλελεύθερες συνταγές.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. λειτουργούσε πάντα στο δημόσιο βίο με δημοκρατικά και προοδευτικά προτάγματα, με ιδεολογικές και πολιτικές αρχές, ήταν πάντοτε η κεντρική δύναμη αναφοράς των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων της χώρας προς προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές κατευθύνσεις.
Όσον αφορά στις αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συμμαχίες με την δεξιά και την άκρα δεξιά, είναι προφανές ότι αποτελούν δείγματα παρακμής, είναι έκφραση εκφυλιστικών φαινομένων και πρωτοφανούς πολιτικού μεταμορφισμού για τον προοδευτικό χώρο. Και είναι γνωστό ότι η διαπλοκή, ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, τμήματα του παρασιτικού κεφαλαίου και τραπεζικοί κύκλοι με αχυράνθρωπους θα προπαγανδίζουν συνεχώς και στο επόμενο διάστημα, για τις τεχνοκρατικές, δηλαδή τις συντηρητικές κυβερνήσεις, για τις κυβερνήσεις μικρών ή μεγάλων συνασπισμών και τις πρόωρες εκλογές. Και έχουν αυτές τις επιδιώξεις διότι:
Με την ασκούμενη έως τώρα κυβερνητική πολιτική έχει επέλθει η πιο βίαιη και η πιο εκτεταμένη ανακατανομή του εισοδήματος στη χώρα υπέρ των ολίγων και των εχόντων και σε βάρος όλων των υπόλοιπων κοινωνικών τάξεων, στρωμάτων και κατηγοριών της ελληνικής κοινωνίας. Αφαιρέθηκαν σημαντικοί πόροι από την ελληνική οικονομία μέσω των προγραμμάτων λιτότητας του μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος Ο άξονας της πολιτικής ζωής της χώρας έχει μετατοπιστεί όσο ποτέ άλλοτε μεταπολιτευτικά, προς την δεξιά και άκρα δεξιά.
Απέναντι στην αδιέξοδη αυτή πολιτική, είναι αυτονόητη η στροφή της Κυβέρνησης σε πολιτικές με δημοκρατικό και προοδευτικό περιεχόμενο, με μεταρρυθμίσεις και αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση και όχι με αντιμεταρρυθμίσεις, με παλινορθώσεις, με άνιση συμμετοχή στα βάρη της κρίσης υπέρ των εχόντων και με την γνωστή επιβάρυνση των συνήθη υποζυγίων καθώς και με αναχρονιστικές πολιτικές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμοί. Οι νέο-συντηρητικές επιλογές που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις δεν έχουν περιλάβει ούτε μέτρα καθήλωσης, ούτε υποχρεώσεις για ανάλογη συμμετοχή σε βάρη από τους έχοντες και κατέχοντες. Δεν αφορούν σε κάποιες εξελίξεις. Δεν αφορούν στο αύριο. Αυτές οι πολιτικές και ο μεταμορφισμός τους έρχονται από το παρελθόν, από περιόδους που οι εργαζόμενοι και οι πολίτες ήταν υποβαθμισμένοι κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
Η μεταρρύθμιση -με το προοδευτικό περιεχόμενο της- καθορίζει και προσδιορίζει προοδευτικές αλλαγές. Η αναφορά σε μεταρρυθμίσεις αποτελεί προαναγγελία πολιτικών και μέτρων με κέντρο τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον εργαζόμενο. Οι μεταρρυθμίσεις και τα αντίστοιχα σχέδια αποτελούν τη βάση για τη διεύρυνση και όχι για τον περιορισμό και την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων με δημοκρατικό, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.
Η ήττα των νεοφιλελευθέρων ηγεσιών στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012-2013 στις χώρες του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. με αυτονόητη την υποχρέωση κάθε ευρωπαίου πολίτη να συμβάλλει σε αυτή την ήττα και στην ανάδειξη προοδευτικών ηγεσιών που έχουν ένα αντι-νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την Ευρώπη.
Είναι γνωστό ότι η σύμβαση της χώρας με Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ είναι τριετής και λήγει το Μάιο του 2013. Με τη Συμφωνία της Συνόδου Κορυφής τον Μάρτιο του 2011, συγκροτήθηκε ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης, δεκαετούς διάρκειας. Η οικονομία χωρών της Ε.Ε. δεν μπορεί να είναι υπό την επιτήρηση του Δ.Ν.Τ. και θα πρέπει:
- να διαλυθεί η σχέση της χώρας με το Δ.Ν.Τ. και
-να προωθηθεί η αναθεώρηση των νεοφιλελεύθερων όρων του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης με ευνοϊκότερους όρους για την έξοδο από την κρίση χωρών της Ε.Ε., στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Τα αποτυχημένα αντικοινωνικά πολιτικά μέτρα και τις συνταγές του Δ.Ν.Τ., τα βίωσε η χώρα, όπως και άλλες χώρες, ήταν και είναι πάντοτε τα ίδια: διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ανεργία, ύφεση, αύξηση των φόρων κατανάλωσης, βάναυσες μειώσεις των δημόσιων δαπανών, άκαμπτος έλεγχος των μισθών, επιβολή μισθών χαμηλού κόστους αντί να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών και μαζικές ιδιωτικοποιήσεις για την λαφυραγώγηση της δημόσιας οικονομίας και την επέκταση των ιδιωτικών μονοπωλίων και καρτέλ.
Δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά ΠΑ.ΣΟ.Κ. με προοδευτική πολιτική. Όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δίνουμε τη μάχη για την προοδευτική του ανασύνταξη και προγραμματική και πολιτική του ενότητα.
Πρώτος μεγάλος απολογισμός το συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., συνέδριο κριτικής, θέσεων και περαιτέρω σχεδιασμού για την έξοδο από την κρίση, συνέδριο διαμόρφωσης της προεκλογικής στρατηγικής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. για τις Εκλογές του Οκτωβρίου του 2013.
Κεφάλαιο 2. Χαρακτήρας και Πορεία προς την Κρίση:
Η Κρίση είναι:
του καπιταλιστικού συστήματος, δομική ως αποτέλεσμα της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας
της Ευρωζώνης, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελευθέρων πολιτικών της ηγεσίας της Ε.Ε.
και ελληνική ως αποτέλεσμα της κρίσης χρέους και ελλειμμάτων, της κρίσης δανεισμού, αναχρηματοδότησης του χρέους, του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος.
Η κρίση είναι πολιτική και πολιτική θα είναι και η λύση τόσο για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες όσο και για την Ε.Ε. συνολικά. Έχει βάθος και για την επίλυση της θα χρειαστούν αγώνες των λαών στη βάση της οργανωμένης πολιτικής καθώς και των προοδευτικών δυνάμεων σε μια συνολικά διαφορετική, δημοκρατική και προοδευτική στρατηγική.
Η χώρα διέρχεται κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική, υπέρ-δεκαετούς διάρκειας, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι:
-η διάλυση της παραγωγικής βάσης,
-η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και η φοροαπαλλαγή του εγχώριου παρασιτικού και του παραγωγικού κεφαλαίου,
-η κλεπτοκρατία, η διαφθορά, οι υπερτιμολογήσεις, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η εξαγωγή κεφαλαίων σε off-shore εταιρείες, χαρακτηριστικό όλων των καπιταλιστικών χωρών αλλά με ιδιαίτερες παθογένειες για την χώρα μας.
Αποτελεί γενική παραδοχή τόσο από την αριστερά όσο και από τη δεξιά ότι το καπιταλιστικό σύστημα:
1. παράγει πλούτο για τους λίγους και ανισότητα για τους πολλούς καθώς και
2. ότι καταστρέφει και δημιουργεί πλούτο, κεφάλαιο, παραγωγικές δυνάμεις, επιχειρήσεις, εισοδήματα.
Από τη δεκαετία του ΄80 οι ηγεσίες και οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού έθεσαν ως προτάγματα: το Τέλος της Ιστορίας, το τέλος της Ιδεολογίας και της Πολιτικής, το τέλος της Εργασίας, το τέλος του Κράτους, την αυτορρύθμιση των αγορών και μια παγκοσμιοποίηση νεφελώδη και χωρίς αρχές, με όρους συντήρησης απέναντι στην προοδευτική διεθνοποίηση, την ειρήνη, την συνεργασία, την αμοιβαιότητα και την αλληλεγγύη των λαών, των εθνών και των κρατών. Αυτό αποτελούσε και αποτελεί μια προκλητικά προσχηματική προπαγάνδα προκειμένου να αποσιωπηθούν οι πραγματικές επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού που ήταν:
-η επιβολή της χρηματιστικής και χρηματιστηριακής ολιγαρχίας επί της πολιτικής και ιδιαίτερα επί της προοδευτικής πολιτικής, καθότι είναι γνωστό ότι οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις προσεταιρίστηκαν και όχι μόνο, τις συντηρητικές πολιτικές ηγεσίες,
-η υποτίμηση των δυνάμεων της εργασίας,
-η συμπίεση και μείωση των εισοδημάτων,
-η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας,
-η χρηματο-οικονομία ως υποκατάστατο της πραγματικής οικονομίας, η μετατροπή του χρήματος από μέσον σε προϊόν, η άυλη οικονομία ως προκάλυμμα της παραοικονομίας και της κερδοσκοπίας.
Το 2008, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στην κρίση λόγω της υπερπαραγωγής «τοξικών» παράγωγων χρηματοοικονομικών προϊόντων, τοξικών τίτλων απατηλού πλούτου, προϊόντων μεταξύ άλλων κερδοσκοπίας και τοκογλυφίας. Όταν το 2008, ο πλούτος της πραγματικής οικονομίας του πλανήτη είχε ανέλθει στα 60 τρις δολάρια και ο πλούτος της δικής τους, της χάρτινης οικονομίας ανερχόταν σε 900 τρις και πλέον δολάρια.
Όταν η κρίση του συστήματος τους ξέσπασε, αν και η παρασιτική, χρηματιστιριακή και χρηματοπιστωτική ολιγαρχία, μέχρι τότε ήταν οι θιασώτες της πλήρους απορρύθμισης των αγορών και των φορολογικών παραδείσων και αντί να θεωρηθούν υπόλογοι γι' αυτό, δήλωσαν απλώς την κατάρρευση τους. Τότε, ανέλαβαν οι πολιτικές ηγεσίες και τα κράτη να την αντιμετωπίσουν χρηματοδοτώντας με τεράστια κρατικά κονδύλια τους φορείς της κρίσης, κονδύλια που προήλθαν από την φορολογία των λαών, επιβάλλοντας τη γνωστή νεοφιλελεύθερη πρακτική όπου τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και οι ζημιές κοινωνικοποιούνται.
Αυτή την πολιτική συνεχίζουν και επιβάλλουν οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες τόσο της Ε.Ε. όπου τα τοξικά παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα είχαν ανέλθει σε 24 τρις δολάρια, στις τράπεζες της Ε.Ε., όσο και διεθνώς.
Στη συνέχεια αυτές οι διεθνείς, ευρωπαϊκές και εγχώριες δυνάμεις συμφερόντων διαμόρφωσαν και επέβαλλαν στις πολιτικές ηγεσίες τη νέα στρατηγική του δημόσιου χρέους που δεν την είχαν προωθήσει μέχρι και το 2010. Είναι γνωστό ότι το δημόσιο χρέος κρατών-μελών του Ο.Η.Ε. ανέρχεται σε 42 τρις δολάρια και σε 8 τρις δολάρια ανέρχεται το χρέος φορέων της τοπικής αυτοδιοίκησης κρατών- μελών του Ο.Η.Ε. Αποτελεί ένα καλά οργανωμένο γαϊτανάκι όπου όλοι οι κύκλοι της διεθνούς ολιγαρχίας και των κεφαλαίων σχεδίασαν με την ευκαιρία και με πρόσχημα το δημόσιο χρέος και με κατεύθυνση να απομυζήσουν τις οικονομίες χωρών και να οδηγήσουν σε περαιτέρω υποτίμηση χώρες, παραγωγές και δυνάμεις της εργασίας με βάση το γνωστό ισχυρισμό του κεφαλαίου περί πτωτικής τάσης του κέρδους.
Κεφάλαιο 3. Η Κρίση στην Ε.Ε. και η νεοφιλελευθέρου χαρακτήρα αντιμετώπιση της:
Το σύνολο της Ε.Ε. διέρχεται μια βαθιά πολιτική κρίση που προκλήθηκε από την καπιταλιστική κρίση που ξεκίνησε το 2007 και εντάθηκε το 2008. Η κρίση αυτή αποτελεί δομική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, που εντοπίστηκε αρχικά στην αιχμή του, δηλαδή στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο, κυριαρχίας του άυλου, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και επεκτάθηκε στο σύνολο των καπιταλιστικών μορφών, των σχέσεων παραγωγής και της οικονομικής κίνησης. Αυτό το μάθημα είναι προφανές και από την τελευταία κρίση χρέους στις Η.Π.Α. που προκλήθηκε πάλι από τις ίδιες δυνάμεις της κερδοσκοπίας και του νεοφιλελευθερισμού και οδήγησε στο να τεθεί ως ζήτημα η παγκόσμια οικονομική σταθερότητα, γεγονός που οδήγησε στην γνωστή μερική αναδίπλωση τους ομογάλακτους κύκλους της Ε.Ε.
Είναι πανθομολογούμενες οι καταστροφικές συνέπειες των πολιτικών αυτών. Και οι προοδευτικές δυνάμεις καθώς και οι δυνάμεις της εργασίας θέτουν ήδη στην ημερήσια διάταξη ως αναγκαία διέξοδο από αυτήν την κρίση, μία νέα μορφή προοδευτικής και δημοκρατικής πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Και αυτό γιατί, όλοι μιλούν για την έξοδο από την κρίση. Με θράσος χιλίων καρδιναλίων, αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, μιλούν και αυτοί για έξοδο από την κρίση. Μιλούν επίσης, για την έξοδο από την κρίση, οι εκπρόσωποι αυτών των νεοφιλελευθέρων πολιτικών όπως για παράδειγμα ορισμένοι που προτείνουν διαφορετική δόση νεοφιλελεύθερων μέτρων και λιτότητας σε πλήρη αντίφαση με την απαίτηση για μείωση των φορολογικών συντελεστών, γνωστό νεοφιλελεύθερο μέτρο, για να οικειοποιηθούν την δυσαρέσκεια των πολιτών, καθώς και νεόκοποι σύμμαχοι και θιασώτες τους όπως οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι. Το μάθημα είναι γνωστό και οι συνέπειες είναι γνωστές:
1.Οι πολιτικές που δημιούργησαν την κρίση, δεν μπορούν να συμβάλλουν στην έξοδο από αυτή και
2. Οι αδικίες, η φτώχεια, η ανεργία, η λιτότητα, η ύφεση και κάθε αντικοινωνική πολιτική ποτέ δεν δικαιώθηκαν και αυτό είναι ζήτημα χρόνου για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές.
Η κρίση στην Ε.Ε. και στη ζώνη του Ευρώ είναι κρίση δομική, της αρχιτεκτονικής και των αρχικών συνθηκών συγκρότησης του κοινού νομίσματος. Οι άμεσες πτυχές της, αλληλοτροφοδοτούν η μία την άλλη:
-Κρίση πολιτικής διεύθυνσης ως προς το αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων για έξοδο από την κρίση, καθώς η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. υπηρετώντας συγκεκριμένες πολιτικές και εξυπηρετώντας συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, έχει ξεδιπλώσει μια συγκεκριμένη πολιτική που μέχρι τώρα βασίζεται:
o στην πολιτική υποταγή κρατών-μελών που αντιμετώπισαν κρίση χρέους παραβιάζοντας κατάφωρα την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας στην Ε.Ε. και
o την δημοσιονομική πειθαρχία έξω από τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας, που οδηγεί σε ύφεση, ανεργία και κοινωνικό αποκλεισμό τα πλατιά λαϊκά στρώματα, υπονομεύοντας την αρχή της αλληλεγγύης των πλεονασματικών χωρών έναντι των ελλειμματικών. Και με αυτή την πολιτική, παρόλο που το επιδιώκουν, δεν μπορούν να αποκρύψουν το συστημικό χαρακτήρα της κρίσης και τη διαιώνιση της, υπονομεύοντας και το μέχρι τώρα σύστημα της Ευρωζώνης και του Ευρώ.
-Κρίση χρέους, δημοσίου και ιδιωτικού, των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
-Κρίση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος,
-Κρίση επενδύσεων που οδηγεί σε στασιμότητα την πραγματική οικονομία της Ε.Ε. Κρίση δημογραφική και παραγωγικότητας, κρίση αλληλεγγύης και συνοχής στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, κρίση διεθνοπολιτικού προσανατολισμού και κρίση δημοκρατίας στην ΕΕ.
-Μεταξύ των άλλων παραγόντων της κρίσης, βρίσκεται και ο ενδοσυστημικός νομισματικός πόλεμος μεταξύ ευρώ-δολαρίου που οδηγεί σε περαιτέρω αστάθεια την παγκόσμια οικονομική κοινότητα.
Οι νεοφιλελεύθερες ηγεσίες της Ε.Ε. που διαπλέκονται με έναν νέο δεσποτισμό των παρασιτικών κεφαλαίων, με την αποδοχή του κυρίαρχου λόγου των οίκων αξιολόγησης, των αγορών και του χρηματιστικού και χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, οδηγούνται σε αποφάσεις οι οποίες έχουν ορίζοντα μηνών, υποδηλώνοντας έτσι πως από την μια μεριά θέλουν να στηρίξουν τα συμφέροντα τους και σε εθνικιστική βάση καθώς ήδη αναβιώνει ένας νέος εθνικισμός στην Κεντρική Ευρώπη και από την άλλη, τα συμφέροντα τμημάτων ευρωπαϊκών και πολυεθνικών κεφαλαίων στην Ε.Ε. Και αποφεύγουν να συγκρουστούν τόσο με τους οίκους όσο και με τις αγορές και τις παρασιτικές δραστηριότητες. Και ως πολιτική λύση στο πρόβλημα της κρίσης επιλέγουν και επιβάλλουν ακραίες συντηρητικές πολιτικές. Χαρακτηριστικές είναι οι εξελίξεις όπου: στην πρώτη φάση μέσα από διαδικασίες πειθαναγκασμού και κοντόφθαλμων λογικών δημιούργησαν Καταρχάς:
- τον προσωρινό μηχανισμό στήριξης και στη συνέχεια,
- την υποχρέωση της Ελλάδας για την υπογραφή του μνημονίου συνεννόησης και της δανειακής σύμβασης Ελλάδας με Ε.Ε.- ΕΚΤ και ΔΝΤ
-το μόνιμο μηχανισμό στήριξης.
- καθώς και η Σύνοδος Κορυφής του Ιουλίου του 2011
Τα τέσσερα αυτά, σημαντικής σημασίας για την νεοσυντηρητική στρατηγική της Ε.Ε. πολιτικά γεγονότα συνιστούν μέρος της στρατηγικής των αγορών, της ολιγαρχίας του πλούτου και του κεφαλαίου και όχι λύση στην κρίση.
Με έμφαση στο στρατηγικό τους προσανατολισμό πρέπει να εξετάσει κανείς και τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής. Το κείμενο αποφάσεων στα επιμέρους σημεία του περιέχει και θετικές όψεις. Ωστόσο, οι αποφάσεις της ηγεσίας της Ε.Ε., που είναι υπέρμαχη της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού και οδηγεί στην εμβάθυνση της κρίσης προς όφελος του παρασιτικού, χρηματοπιστωτικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, που προέκυψαν από την Σύνοδο Κορυφής της 21ης Ιουλίου του 2011, παρατείνουν μεν τους όρους δανεισμού αλλά με όρους επαχθέστατους για την δημόσια περιουσία και άλλους τομείς, είναι άμεσα συνδεδεμένες με αυτές των προηγούμενων Συνόδων και θα ήταν αδύνατο να ληφθούν χωρίς να έχουν προηγηθεί εκείνες ενώ τα βασικότερα συστατικά στοιχεία παραμένουν τα ίδια. Η πρόβλεψη τους είναι να συνεχιστεί η λήψη και εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας στις χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα και υψηλό χρέος, με στόχο από τη μια την εσωτερική υποτίμηση ώστε να ελαφρυνθεί η πίεση στο ευρώ και από την άλλη η μείωση του ελλείμματος στο 3% και αν είναι εφικτό η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος. Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 21ης Ιουλίου, αποτελούν ουσιαστικά έναν νέο τρόπο διαχείρισης και αναδιάταξης του ελληνικού χρέους για βραχυπρόθεσμη εξασφάλιση της χρηματοδότησης του, ενώ μακροπρόθεσμα είναι προφανές ότι θα απαιτηθούν και νέες συμφωνίες και νέες αναδιαρθρώσεις.
Αίτιο της κρίσης αποτελεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική που κυριάρχησε στην ηγεσία της Ε.Ε. και έχει επιβληθεί μέχρι σήμερα τόσο στην Ελλάδα (Μνημόνιο-Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα) όσο και σε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιρλανδία έπεται η Ιταλία ενώ πλέον απειλείται και η Γαλλία. Το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αποτελούν τόσο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής όσο και παράγοντα περαιτέρω διαιώνισης του φαύλου κύκλου της κρίσης. Δεν συνιστούν πρόσκαιρες επιλογές αναγκαστικού χαρακτήρα αλλά στρατηγικού προσανατολισμού δέσμευση της χώρας και του λαού στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία που στη χώρα μας θα εκδηλωθεί ως στρατηγική υστέρησης και υποτίμησης όπως επέλεξαν και επέβαλαν στις χώρες τις Ανατολικής Ευρώπης.
Η στρατηγική αυτή αφορά τη ραγδαία υποτίμηση της μισθωτής εργασίας και το γενική εκποίηση σε συνθήκες υποτιμητικής κερδοσκοπίας του δημοσίου πλούτου και ιδιοκτησίας. Αυτοί είναι οι δύο βασικοί πυλώνες της εκτεταμένης φτώχειας. Αφορά επίσης, τη συρρίκνωση και εξαφάνιση δημοκρατικών και κοινωνικών κατακτήσεων αντίστοιχα, που αποτελεί βάση αδρανοποίησης των συλλογικών κοινωνικών αντιστάσεων για την διαιώνιση μιας κοινωνίας πολυδιασπασμένης, χωρίς ενότητα και συνοχή. Περνά εν τέλει, μέσα από την αποδυνάμωση του διεθνούς κύρους της χώρας αλλά και της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Το μείζον θέμα είναι η στρατηγική αυτή του νεοφιλελευθερισμού και οι κρίκοι του, όπως το βαθύτατα συντηρητικό και μονεταριστικό πλαίσιο του μηχανισμού στήριξης που θα τεθεί σε ισχύ μετά την ολοκλήρωση των αποφάσεων για το προετοιμαζόμενο νεοφιλελεύθερο Σύμφωνο του Ευρώ, ως συνέχεια της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Με το Σύμφωνο του Ευρώ, η νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ε.Ε. προωθεί: την αυστηρή επιτήρηση των οικονομιών των χωρών-μελών από την Ε.Ε., την επικέντρωση στη δημοσιονομική σταθερότητα και ανταγωνιστικότητα των οικονομιών τους, αν μπορεί να υπάρξει με τέτοιους όρους ανταγωνιστικότητα όπως με υψηλή ανεργία, με χρεοκοπημένες τράπεζες, με λουκέτα, με υιοθέτηση ευέλικτων μορφών εργασίας, με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, με μείωση αμοιβών, με την επικράτηση ενός νέου εργασιακού μεσαίωνα με ατομικές συμβάσεις, με ανασφάλιστη εργασία, με εκ περιτροπής εργασία, με μερική απασχόληση, υπονομεύοντας κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής, με απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, τη θέσπιση -και μέσω του συμφώνου αυτού αλλά όχι μόνο- δεσμευτικού πλαισίου υποχρεώσεων, αλλά και κυρώσεων.
Πρωτοφανές γεγονός αποτελεί η πρακτική θεσμικών κύκλων, προσώπων και οργάνων της Ε.Ε. που προωθεί: Την απαράδεκτη πρακτική για τις αρχές της ισοτιμίας στην ΕΕ, της άμεσης πολιτικής ανάμειξης στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις με πρωτοφανείς και απαράδεκτες παρεμβάσεις και υποδείξεις για κυβερνητικά σχήματα με αχυράνθρωπους και συντηρητικών προσανατολισμών και επιλογών τόσο στη διακυβέρνηση της Ελλάδας όσο και άλλων χωρών-μελών της Ε.Ε., με πρόσχημα το δημοσιονομικό ζήτημα. Η επίκληση ορισμένων στη δημοσιονομική εξάρτηση και μόνο, στοχεύει στο να «χρυσωθεί» το χάπι. Είναι χαρακτηριστική και απαράδεκτη η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, γνωστού παράγοντα και ακραία νέο-συντηρητικού πολιτικού της Βαυαρίας που τίποτε δεν έχει διδαχθεί από τις καταστροφικές συνέπειες της ακροδεξιάς πολιτικής στην Ευρώπη, που έθεσε θέμα για τον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας κρατών-μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Και είναι επίσης, άξια κάθε καταφρόνησης η θρασύτητα των υπαλλήλων της Τρόικας που εκπροσωπούν τους πιστωτές, που υπερέβησαν τα εσκαμμένα και προέβαιναν σε πολιτικές συνεντεύξεις και δηλώσεις παρότι υπάλληλοι και εκπρόσωποι οργανισμών και σε δημόσιες προκλητικές υποδείξεις σχετικά με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μη έχοντας καμιά απολύτως πολιτική ιδιότητα. Αλλά προφανώς, με την υπόδειξη πολιτικών κύκλων του διευθυντηρίου των Βρυξελλών είχαν το θράσος να υποδεικνύουν σε υπουργούς της κυβέρνησης την ανάληψη πρωτοβουλιών για τον σχηματισμό κυβέρνησης ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ.
Απέναντι στην νεοφιλελεύθερη αυτή στρατηγική, έχει διατυπωθεί εδώ και αρκετά χρόνια μια βασική στρατηγική για την οικειοθελή έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και από το Ευρώ. Αυτή είναι η γνωστή στρατηγική διάλυσης της Ε.Ε. και επιστροφής στα εθνικά νομίσματα, σε οικονομίες μιας προηγούμενης περιόδου του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Με την παρούσα κρίση χρέους και ελλειμμάτων, τέθηκε ως λύση η έξοδος από την ευρωζώνη προκειμένου να αντιμετωπίσει η χώρα την κρίση και νέα αίτηση για επανένταξη στο απώτερο μέλλον. Αυτή η πρόταση για έξοδο της χώρας από το Ευρώ, έχει τεθεί στην βάση μιας από τις αντιλήψεις υπέρβασης της κρίσης, οι προτείνοντες δεν λαμβάνουν υπόψη τους σε βάθος τόσο τις δομές μιας νομισματικής ένωσης όσο και τη βασική έλλειψη αυτάρκειας της χώρας σε φυσικούς πόρους καθώς και τους όρους και τις ανάγκες μιας ανοιχτής οικονομίας. Μεταξύ των άλλων, βασίζεται στη λογική της τόνωσης της ανταγωνιστικότητας μέσα από την υποτίμηση του νέου νομίσματος. Αυτή η υποτίμηση θα οδηγήσει σε νέα, περαιτέρω υποτίμηση της χώρας, της εργασίας, του κεφαλαίου και των αξιών της πέραν από την ήδη μέχρι τώρα εξελισσόμενη υποτίμηση. Θα προκαλέσει διπλασιασμό του δημόσιου χρέους, άνοδο του πληθωρισμού καθότι οι τιμές των εισαγωγών θα αυξηθούν και θα οδηγήσουν σε μία νέα, πέραν της ήδη εξελισσόμενης, φτώχεια. Η έξοδος από το ευρώ σε πρώτη φάση, θα φέρει σε κρίση το τραπεζικό σύστημα με τον πανικό των καταθετών να γονατίζει την δυνατότητα των τραπεζών να λειτουργούν ενώ οι συνεχείς υποτιμήσεις του νέου εθνικού πλέον, νομίσματος θα οδηγήσουν σε περαιτέρω υποτίμηση τις καταθέσεις των ελλήνων πολιτών. Ευνοημένοι μιας τέτοιας κατάστασης θα είναι ουσιαστικά, μόνο όσοι μετέφεραν τα χρήματα τους στο εξωτερικό. Επιπλέον, μια τέτοια απόφαση θα σήμαινε την αύξηση των πιέσεων στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα με κίνδυνο ένα ντόμινο εξόδων των χωρών αυτών, που θα οδηγούσε στην defacto διάλυση της Ευρωζώνης, που έμμεσα ή άμεσα ορισμένες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις επιδιώκουν.
Κεφάλαιο 4. Στρατηγικές αντιμετώπισης της Κρίσης:
Δύο στρατηγικές αντιμετώπισης της κρίσης:
-Η συντηρητική-νεοφιλελεύθερη που κυριαρχείται από τη πρόταξη των δημοσιονομικών (έλλειμμα-χρέος-πληθωρισμός) της οικονομίας. Η στρατηγική αυτή οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας και ύφεσης.
Άλλωστε, είναι γνωστό το ζήτημα που αποτέλεσε έναν από τους κυριότερους λόγους που η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπου οι προοδευτικές δυνάμεις έθεταν ως κύριο ζήτημα τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και την ανάπτυξη προκειμένου να αντιμετωπιστεί η ανεργία ενώ οι δυνάμεις της συντήρησης προέτασσαν την αντιμετώπιση του πληθωρισμού και είχε διατυπωθεί το δίλημμα: «Πληθωρισμός ή Ανεργία;». Και
- Η προοδευτική με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό, με ενεργητικές πολιτικές για νέες θέσεις εργασίας και βιώσιμης ανάπτυξης.
Πάντα όσοι υποστηρίζουν ή είναι εκπρόσωποι συντηρητικών πολιτικών θέτουν τα γνωστά τρία διλήμματα:
-Πρώτα η σταθερότητα μετά η ανάπτυξη.
-Πρώτα η «αύξηση της πίτας» μετά η αναδιανομή του πλούτου.
-Πρώτα η μείωση δαπανών και ύστερα η αύξηση εσόδων
Οι προοδευτικές δυνάμεις, είναι αυτονόητο ότι μέρος της πολιτικής τους αποτελεί η δημοσιονομική σταθερότητα και εξυγίανση ωστόσο, πάντα επιζητούν τη διαλεκτική σχέση των τριών, τη σύνθεση της σταθερότητας και της ανάπτυξης, της αύξησης του πλούτου και της αναδιανομής του, της αύξησης των εσόδων του κράτους μέσω ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, της πάταξης της φοροδιαφυγής και της αντιμετώπισης της διαφθοράς και μείωσης των δαπανών μέσω της πάταξης της δημόσιας σπατάλης.
Κεφάλαιο 5. Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Ανασύνταξη και την Προοδευτική Στρατηγική εξόδου από την Κρίση:
Στα πλαίσια της προοδευτικής διεξόδου από την κρίση επιδιώκουμε την προώθηση πολιτικών συνυφασμένων με το κράτος δικαίου, το κοινωνικό κράτος, τις δημοκρατικές αρχές και με την ανάπτυξη κοινωνικό-πολιτικών κινημάτων υπέρ μιας προοδευτικής πολιτικής ενάντια στην ασυδοσία των αγορών, το παρασιτικό κεφάλαιο και τα καρτέλ.
Ως πολιτικό ρεύμα σκέψης και δράσης, συγκροτούμε Πολιτική Πρωτοβουλία για την Προοδευτική Πολιτική Εξόδου από την Κρίση. Η Πρωτοβουλία αυτή, ως έκφραση αγωνίας και προτροπής για δράση της μεγάλης πλειοψηφίας της δημοκρατικής παράταξης, αποτελεί το επιστέγασμα τοποθετήσεων μας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πολύ πριν την υπογραφή του Μνημονίου Συνεννόησης με την Ε.Ε. & το Δ.Ν.Τ. (Μάρτιος 2010), πολιτικών παρεμβάσεων στα ΜΜΕ από το Φεβρουάριο του 2010 και συζητήσεων στα πλαίσια πολιτικών εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα. Προτεραιότητα μας είναι η συγκρότηση μιας προοδευτικής πολιτικής και η υποστήριξη για την εκπόνηση ενός προγράμματος εξόδου από την οικονομική και κοινωνική κρίση και ύφεση με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό προσανατολισμό. Ανάπτυξη με όρους κοινωνίας και όχι με όρους λιτότητας, και ακραίων οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων που οδηγούν αναπόφευκτα σε μια άνευ προηγουμένου αναδιανομή ισχύος, πλούτου και δικαιωμάτων εις βάρος των πολλών και των ασθενέστερων και σε υποχώρηση κάθε έννοιας δημοκρατίας. Με σχεδιασμό και εξειδίκευση πολιτικών, προωθούμε τον επανασχεδιασμό της στρατηγικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, μέσω της ενίσχυσης του παραγωγικού δυναμικού, της ποιότητας, των θέσεων εργασίας και εντέλει, της ανασύνταξης της ελληνικής οικονομίας στη διεθνή αγορά.
Η νεοφιλελεύθερη κυριαρχία τόσο στην Ε.Ε. όσο και στη χώρα μας και μέσω της εγκατάστασης του Δ.Ν.Τ. στους κόλπους της, οδήγησε σε ήττα της πολιτικής και ιδιαίτερα σε ήττα της Προοδευτικής πολιτικής. Οδήγησε σε ήττα τις δυνάμεις της εργασίας.
Η ανασύνταξη της Προοδευτικής πολιτικής είναι από τις βασικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας μετά από το σοκ που έχουν υποστεί τα λαϊκά στρώματα και ειδικότερα οι δυνάμεις της εργασίας από τα νεοφιλελεύθερης επιταγής, μέτρα που επέβαλε η Κυβέρνηση, από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Μετά την οργή και το θυμό και την αναζήτηση ευθυνών, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι σε ανησυχία και προβληματισμό για την χρονική διάρκεια της κρίσης και την έξοδο από αυτή και τους όρους εξόδου από αυτή, διότι έχουν άμεσο πρόβλημα οργάνωσης της ζωής τους, του εισοδήματος τους και της εργασίας τους και βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδες αναζητήσεις προσωπικών λύσεων μέχρι και εξόδου από τη χώρα. Δεν μιλάμε πλέον για κρίση εισοδήματος, για κρίση ανεργίας, θα μιλάμε για τους ανθρώπους της κρίσης.
Ωστόσο, η άσκηση προοδευτικής πολιτικής αντιμετωπίζει εμπόδια σε µία µόνο χώρα, έχει όρια όταν ασκείται µέσα σε ένα νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστηµα. Επιδιώκουμε και προωθούμε την συγκρότηση προοδευτικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο: Για την αποφυγή της «κινεζοποιήσης» της Ευρώπης που οφείλεται και στους αρνητικούς όρους του διεθνούς καταμερισμού εργασίας σε βάρος της οικονομίας της Ε.Ε. και της εγκαθίδρυσης ενός σύγχρονου μεσαίωνα που συνεπάγεται: περαιτέρω μείωση εισοδημάτων, μείωση του μισθολογικού κόστους εργασίας, ανεργία, κατεδάφιση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος του κοινωνικού κράτους, μια νέα φτώχεια, μια νέα ύφεση σε όλη την Ευρώπη. Για την εκ βάθρων αλλαγή των θεμελίων του ευρώ από τη μονεταριστική, υφεσιακή βάση του σε μια αναπτυξιακή κατεύθυνση με κοινωνικό χαρακτήρα.
Για την απαλλαγή της Ε.Ε. από το Δ.Ν.Τ., η εγκατάσταση του οποίου στους κόλπους της, συνιστά ήττα της ευρωπαϊκής πολιτικής και υποδηλώνει σύγκλιση συμφερόντων διεθνών νεοφιλελεύθερων κύκλων. Συγκρότηση Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης με σώμα κοινά αποδεκτό, με στόχο την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ όπως αναθεωρήθηκε με τη συμφωνία της Λισαβόνας και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και όπως προετοιμάζεται με το νεοφιλελεύθερο Σύμφωνο του Ευρώ. Τίποτε δεν είναι αναλλοίωτο, τίποτε δεν είναι ακλόνητο, τίποτε δεν είναι αιώνιο. Οι άνθρωποι αποφασίζουν για αποφάσεις των ανθρώπων. Η θεσμοθέτηση τόσο του ευρωομολόγου για το χρέος όσο και του ευρωομολόγου για τις επενδύσεις, που δεν θα είναι μεν πανάκεια καθώς θα τεθούν όροι και προϋποθέσεις που ήδη συζητούνται, που θα δώσουν όμως, τη δυνατότητα αναθέρμανσης της οικονομικής δραστηριότητας στις οικονομίες της Ευρωζώνης. Σταθερή τήρηση και περαιτέρω θεσμική κατοχύρωση της αρχής της πολιτικής ισοτιμίας που προκλητικά αμφισβητείται αυτή την περίοδο. Με περαιτέρω εκδημοκρατισμό της ΕΕ ως προϋπόθεση και αναγκαιότητα για την περαιτέρω εμβάθυνση της ενοποίησής της. Περαιτέρω αρμοδιότητες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Συγκρότηση δευτεροβάθμιου νομοθετικού σώματος στα πλαίσια της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε. Τοποθέτηση τόσο Υπουργού Οικονομικών όσο και Υπουργού Εξωτερικών της Ένωσης. Θεσμοθέτηση κοινής δημοσιονομικής πολιτικής που καθοριστικό του στοιχείο θα είναι οι αυτόματες μεταβιβάσεις πόρων από τις πλεονασματικές προς τις ελλειμματικές χώρες και ενιαίου φορολογικού συστήματος στην Ε.Ε. Αύξηση του κοινοτικού προϋπολογισμού, και περαιτέρω προώθηση της σύγκλισης των περιφερειών. Τροποποίηση του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ώστε να δανείζει τα κράτη-μέλη καθώς και. κοινή πολιτική και δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης, κοινές επενδυτικές πρωτοβουλίες, σύσταση οργανισμού που θα αξιολογεί τις οικονομίες της Ε.Ε..
Ως προοδευτική πολιτική δύναμη:
- διακρίνουμε τον πρωτοφανή συντηρητικό και αντιπολιτικό μεταμορφισμό και θεωρούμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην προοδευτική πολιτική, σκέψη και ανάλυση, στις προοδευτικές πολιτικές επιλογές και συνεργασίες και στους πολιτικούς προσδιορισμούς στην οικονομία, στην κοινωνία και στους θεσμούς.
- Κάνουμε διάκριση μεταξύ ηθικής που στην πολιτική σημαίνει «ό,τι λέω το εννοώ και το κάνω πράξη» και της ηθικολογίας που έχει κατακλύσει την ελληνική πολιτική προκειμένου να δικαιολογηθούν οι αντιλαϊκές πολιτικές και τα αντιλαϊκά μέτρα. Ορισμένοι στο δη I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Γεράσιμος και οι τουρκικές σειρές
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
