2012-11-13 08:10:39
By Komal Sri-Kumar
Η Ελλάδα πρόσφατα ανακοίνωσε ότι το χρέος της θα ανέλθει στο 189% του ΑΕΠ του χρόνου, αντί να φτάσει στο ζενίθ του 167%, όπως έλεγαν οι προβλέψεις μέχρι τον Μάρτιο.
Η κυβέρνηση της χώρας προβλέπει ότι ο συντελεστής του χρέους στο ΑΕΠ θα αυξηθεί ακόμη παραπάνω, στο 192% του ΑΕΠ το 2014, αντί να αποκλιμακωθεί, όπως περίμεναν οι πιστωτές. Όλα αυτά σημαίνουν ότι υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να πέσει στον στόχο του 120% το 2020.
Οι αναθεωρήσεις στο ΑΕΠ έγιναν κυρίως επειδή οι «διασώσεις» που χορηγούν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ΕΕ από το 2010, έχουν προσθέσει στο χρέος μιας χώρας που ήδη αδυνατούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Οι μη ρεαλιστικές προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομίας συνοδεύτηκαν με τις απαιτήσεις για πρόσθετη λιτότητα από τις πιστώτριες κυβερνήσεις, σπρώχνοντας την χώρα σε έναν φαύλο κύκλο περικοπών των δαπανών και ύφεσης.
Ένα καλό μέσα σε όλο το κακό, είναι η πρόσφατη σκέψη των υπουργών της ΕΕ και του ΔΝΤ να επιτραπεί στην Ελλάδα να μειώσει το χρέος, αγοράζοντάς το με έκπτωση στην δευτερογενή αγορά.
Το χαμηλότερο χρέος και το μειωμένο κόστος εξυπηρέτησης του, θα βελτιώσουν τους συντελεστές του χρέους και θα τονώσουν ταχύτερα την οικονομική ανάκαμψη. Αλλά οι υπουργοί Οικονομικών δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν στο πώς θα χρηματοδοτηθεί η επαναγορά. Και σε αυτό το σημείο, έρχονται οι αγορές που μπορούν να βοηθήσουν χωρίς να φορτώσουν το βάρος στους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Αν η επαναγορά συνδυαστεί με πώληση κρατικών επιχειρήσεων, μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων και προβληματικού real estate, οι ιδιώτες επενδυτές θα χρηματοδοτήσουν το χρέος σε αντάλλαγμα για αυτά τα ενεργητικά.
Οι αγοραστές θα χρηματοδοτήσουν τις αγορές, χωρίς να χρειάζονται κεφάλαια από την ΕΕ. Το ελληνικό κοινοβούλιο έδωσε στην κυβέρνηση πρόσθετες εξουσίες για να πωλεί κρατικές επιχειρήσεις και η ιδιωτικοποίηση θα πρέπει να γίνει σε συνδυασμό με επαναγορές ομολόγων.
Για παράδειγμα, το 10ετές ελληνικό ομόλογο τελεί υπό διαπραγμάτευση στα περίπου 32 σεντς ανά ευρώ και, ενώ η ανακοίνωση μιας επαναγοράς χρέους θα αυξήσει την τιμή στα 40 σεντς, για παράδειγμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να πωλήσει ένα μερίδιο σε κοινωφελή επιχείρησηδεχόμενη σε αντάλλαγμα ομόλογα, με αποτίμηση σε μια υψηλότερη τιμή, ας πούμε στα 70 σεντς.
Η εμπειρία του Περού στην δεκαετία του 1980 με μεταβιβάσεις χρέους έναντι εξαγωγών, προσφέρει ένα άλλο μέσο μείωσης του χρέους, αυξάνοντας παράλληλα τις μη παραδοσιακές εξαγωγές.
Για παράδειγμα, για κάθε 5 ευρώ μεταποιημένων αγαθών, κλωστοϋφαντουργίας και υποδημάτων -κλάδους στους οποίους πάσχει η Ελλάδα σε ανταγωνιστικότητα- θα μπορούσαν να πληρωθούν με 3 ευρώ σε ρευστό και 2 ευρώ σε αξία χρέους (με συνολική αξία για τον εισαγωγέα σε ρευστό τα 3,8 ευρώ). Μια τέτοια κίνηση θα έχει την ίδια θετική επίδραση όπως η υποτίμηση του νομίσματος, και θα είναι ευλογία για την Ελλάδα, που δεν μπορεί να κάνει υποτίμηση χωρίς να εξέλθει από την ευρωζώνη.
Η μείωση του επιπέδου του ελληνικού χρέους με την χρήση μηχανισμών της αγοράς θα είναι το πρώτο βήμα για την επανεκκίνηση της οικονομικής μηχανής, επαναφέροντας την ανάπτυξη μετά από 5ετή ύφεση και βελτιώνοντας τις μελλοντικές δυνατότητες εξυπηρέτησης χρέους.
Για να γίνει αισθητή η επίδραση, η μείωση του χρέους θα πρέπει να επιβληθεί όχι μόνο στους ιδιώτες επενδυτές της Ελλάδας, που κατέχουν περίπου 63 δισ. ευρώ αλλά επίσης και στα ενεργητικά της ΕΚΤ που είναι περίπου 45 δισ. ευρώ. Η συμμετοχή της ΕΚΤ στην μείωση του ελληνικού χρέους θα προσφέρει περισσότερα στην τόνωση της ανάπτυξης, πέρα από τα βήματα που έχει κάνει μέχρι σήμερα, αυξάνοντας την ρευστότητα στο ευρωπαϊκό τραπεζίκό σύστημα.
Η Ισπανία έχει επίσης κάνει το πρώτο βήμα για την εμπλοκή των αγορών στην επίλυση της κρίσης χρεών. Θα δημιουργηθεί η «τράπεζα επισφαλειών» Sareb, που θα αγοράζει προβληματικά ενεργητικά -ακίνητα και δάνεια- από τις τράπεζες με σημαντική έκπτωση και θα τα μεταπωλεί σε επενδυτές για τα επόμενα 15 χρόνια. Η Sareb θα χρηματοδοτηθεί με τα έως και 100 δισ. ευρώ που έχει υποσχεθεί η ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση του ισπανικούη τραπεζικού συστήματος.
Αν και η ισπανική κίνηση για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, δύο καίριες αλλαγές είναι απαραίτητες για να πετύχει. Πρώτον, αφού η αποδοχή των ευρωπαϊκών κεφαλαίων από μέρους της Ισπανίας θα αυξήσει το συνολικό χρέος της χώρας, η επαναπώληση των προβληματικών ενεργητικων πρέπει να γίνει σε συντομότερο χρόνο, ας πούμε σε πέντε χρόνια. Ένα δεύτερο μέσο μείωσης του ισπανικού χρέους θα ήταν να πωλήσει μετοχές της Sareb, αντικαθιστώντας το χρέος με μετοχικό κεφάλαιο από τους επενδυτές.
Υπάρχουν πάντως δύο αιτιολογίες για την επιτάχυνση των πωλήσεων. Οι πρώτοι επενδυτές θα αναλάβουν υψηλότερο ρίσκο, αφού η μελλοντική πορεία της ισπανικής οικονομίας είναι αβέβαιη και δικαιολογεί τις χαμηλότερες τιμές. Πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι η ταχύτερη μείωση του χρέους σημαίνει ταχύτερη επιστροφή στην ανάπτυξη και πρόσθετες θέσεις εργασίας, καθώς οι πόροι που προηγουμένως δίνονταν σε πληρωμές τόκων, τώρα θα δίνονται στην εγχώρια οικονομία.
Αφήνοντας τους ιδιώτες επενδυτές να μπουν στην σκηνή, αναγνωρίζοντας ότι τα δάνεια δεν αξίζουν την πλήρη ονομαστική τους αξία, θα ήταν το πρώτο βήμα για την παραδοχή ότι η Ελλάδα και η Ισπανία υφίστανται κρίση αξιόχρεου και όχι βραχυπρόθεσμο πρόβλημα ρευστότητας.
*Ο Komal Sri-Kumar είναι chief global strategist της TCW
Εuro2day.gr
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Η Ελλάδα πρόσφατα ανακοίνωσε ότι το χρέος της θα ανέλθει στο 189% του ΑΕΠ του χρόνου, αντί να φτάσει στο ζενίθ του 167%, όπως έλεγαν οι προβλέψεις μέχρι τον Μάρτιο.
Η κυβέρνηση της χώρας προβλέπει ότι ο συντελεστής του χρέους στο ΑΕΠ θα αυξηθεί ακόμη παραπάνω, στο 192% του ΑΕΠ το 2014, αντί να αποκλιμακωθεί, όπως περίμεναν οι πιστωτές. Όλα αυτά σημαίνουν ότι υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να πέσει στον στόχο του 120% το 2020.
Οι αναθεωρήσεις στο ΑΕΠ έγιναν κυρίως επειδή οι «διασώσεις» που χορηγούν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ΕΕ από το 2010, έχουν προσθέσει στο χρέος μιας χώρας που ήδη αδυνατούσε να πληρώσει τις υποχρεώσεις του. Οι μη ρεαλιστικές προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομίας συνοδεύτηκαν με τις απαιτήσεις για πρόσθετη λιτότητα από τις πιστώτριες κυβερνήσεις, σπρώχνοντας την χώρα σε έναν φαύλο κύκλο περικοπών των δαπανών και ύφεσης.
Ένα καλό μέσα σε όλο το κακό, είναι η πρόσφατη σκέψη των υπουργών της ΕΕ και του ΔΝΤ να επιτραπεί στην Ελλάδα να μειώσει το χρέος, αγοράζοντάς το με έκπτωση στην δευτερογενή αγορά.
Το χαμηλότερο χρέος και το μειωμένο κόστος εξυπηρέτησης του, θα βελτιώσουν τους συντελεστές του χρέους και θα τονώσουν ταχύτερα την οικονομική ανάκαμψη. Αλλά οι υπουργοί Οικονομικών δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν στο πώς θα χρηματοδοτηθεί η επαναγορά. Και σε αυτό το σημείο, έρχονται οι αγορές που μπορούν να βοηθήσουν χωρίς να φορτώσουν το βάρος στους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Αν η επαναγορά συνδυαστεί με πώληση κρατικών επιχειρήσεων, μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων και προβληματικού real estate, οι ιδιώτες επενδυτές θα χρηματοδοτήσουν το χρέος σε αντάλλαγμα για αυτά τα ενεργητικά.
Οι αγοραστές θα χρηματοδοτήσουν τις αγορές, χωρίς να χρειάζονται κεφάλαια από την ΕΕ. Το ελληνικό κοινοβούλιο έδωσε στην κυβέρνηση πρόσθετες εξουσίες για να πωλεί κρατικές επιχειρήσεις και η ιδιωτικοποίηση θα πρέπει να γίνει σε συνδυασμό με επαναγορές ομολόγων.
Για παράδειγμα, το 10ετές ελληνικό ομόλογο τελεί υπό διαπραγμάτευση στα περίπου 32 σεντς ανά ευρώ και, ενώ η ανακοίνωση μιας επαναγοράς χρέους θα αυξήσει την τιμή στα 40 σεντς, για παράδειγμα, η κυβέρνηση θα μπορούσε να πωλήσει ένα μερίδιο σε κοινωφελή επιχείρησηδεχόμενη σε αντάλλαγμα ομόλογα, με αποτίμηση σε μια υψηλότερη τιμή, ας πούμε στα 70 σεντς.
Η εμπειρία του Περού στην δεκαετία του 1980 με μεταβιβάσεις χρέους έναντι εξαγωγών, προσφέρει ένα άλλο μέσο μείωσης του χρέους, αυξάνοντας παράλληλα τις μη παραδοσιακές εξαγωγές.
Για παράδειγμα, για κάθε 5 ευρώ μεταποιημένων αγαθών, κλωστοϋφαντουργίας και υποδημάτων -κλάδους στους οποίους πάσχει η Ελλάδα σε ανταγωνιστικότητα- θα μπορούσαν να πληρωθούν με 3 ευρώ σε ρευστό και 2 ευρώ σε αξία χρέους (με συνολική αξία για τον εισαγωγέα σε ρευστό τα 3,8 ευρώ). Μια τέτοια κίνηση θα έχει την ίδια θετική επίδραση όπως η υποτίμηση του νομίσματος, και θα είναι ευλογία για την Ελλάδα, που δεν μπορεί να κάνει υποτίμηση χωρίς να εξέλθει από την ευρωζώνη.
Η μείωση του επιπέδου του ελληνικού χρέους με την χρήση μηχανισμών της αγοράς θα είναι το πρώτο βήμα για την επανεκκίνηση της οικονομικής μηχανής, επαναφέροντας την ανάπτυξη μετά από 5ετή ύφεση και βελτιώνοντας τις μελλοντικές δυνατότητες εξυπηρέτησης χρέους.
Για να γίνει αισθητή η επίδραση, η μείωση του χρέους θα πρέπει να επιβληθεί όχι μόνο στους ιδιώτες επενδυτές της Ελλάδας, που κατέχουν περίπου 63 δισ. ευρώ αλλά επίσης και στα ενεργητικά της ΕΚΤ που είναι περίπου 45 δισ. ευρώ. Η συμμετοχή της ΕΚΤ στην μείωση του ελληνικού χρέους θα προσφέρει περισσότερα στην τόνωση της ανάπτυξης, πέρα από τα βήματα που έχει κάνει μέχρι σήμερα, αυξάνοντας την ρευστότητα στο ευρωπαϊκό τραπεζίκό σύστημα.
Η Ισπανία έχει επίσης κάνει το πρώτο βήμα για την εμπλοκή των αγορών στην επίλυση της κρίσης χρεών. Θα δημιουργηθεί η «τράπεζα επισφαλειών» Sareb, που θα αγοράζει προβληματικά ενεργητικά -ακίνητα και δάνεια- από τις τράπεζες με σημαντική έκπτωση και θα τα μεταπωλεί σε επενδυτές για τα επόμενα 15 χρόνια. Η Sareb θα χρηματοδοτηθεί με τα έως και 100 δισ. ευρώ που έχει υποσχεθεί η ΕΕ για την ανακεφαλαιοποίηση του ισπανικούη τραπεζικού συστήματος.
Αν και η ισπανική κίνηση για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, δύο καίριες αλλαγές είναι απαραίτητες για να πετύχει. Πρώτον, αφού η αποδοχή των ευρωπαϊκών κεφαλαίων από μέρους της Ισπανίας θα αυξήσει το συνολικό χρέος της χώρας, η επαναπώληση των προβληματικών ενεργητικων πρέπει να γίνει σε συντομότερο χρόνο, ας πούμε σε πέντε χρόνια. Ένα δεύτερο μέσο μείωσης του ισπανικού χρέους θα ήταν να πωλήσει μετοχές της Sareb, αντικαθιστώντας το χρέος με μετοχικό κεφάλαιο από τους επενδυτές.
Υπάρχουν πάντως δύο αιτιολογίες για την επιτάχυνση των πωλήσεων. Οι πρώτοι επενδυτές θα αναλάβουν υψηλότερο ρίσκο, αφού η μελλοντική πορεία της ισπανικής οικονομίας είναι αβέβαιη και δικαιολογεί τις χαμηλότερες τιμές. Πιο σημαντικό ακόμη είναι ότι η ταχύτερη μείωση του χρέους σημαίνει ταχύτερη επιστροφή στην ανάπτυξη και πρόσθετες θέσεις εργασίας, καθώς οι πόροι που προηγουμένως δίνονταν σε πληρωμές τόκων, τώρα θα δίνονται στην εγχώρια οικονομία.
Αφήνοντας τους ιδιώτες επενδυτές να μπουν στην σκηνή, αναγνωρίζοντας ότι τα δάνεια δεν αξίζουν την πλήρη ονομαστική τους αξία, θα ήταν το πρώτο βήμα για την παραδοχή ότι η Ελλάδα και η Ισπανία υφίστανται κρίση αξιόχρεου και όχι βραχυπρόθεσμο πρόβλημα ρευστότητας.
*Ο Komal Sri-Kumar είναι chief global strategist της TCW
Εuro2day.gr
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι πιο στιλάτες πρώτες κυρίες της Αμερικής
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
