2012-11-21 16:20:02
Διανύοντας το 76ο έτος της ηλικίας του, ο Κώστας Σημίτης έχει πια περισσότερες αναμνήσεις από μεγάλες προσδοκίες. Με την επιμονή του ανθρώπου που θέλει διακαώς να αφήσει μια θετική αύρα πίσω του, προσπαθεί φιλότιμα να... (συγ)γράψει τη δική του εκδοχή της Ιστορίας και να φιλοτεχνήσει την εικόνα ενός πολιτικού που κερδίζει αυτοδίκαια μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων ηγετικών μεγεθών Πλην όμως οι ίδιες του οι δυνατότητες τον προδίδουν. Και, όπως συνήθιζε το διάστημα που ήταν πρωθυπουργός και βρισκόταν στη μάχιμη πολιτική αρένα, οι κινήσεις του είναι συνήθως μικρού βεληνεκούς, αδύναμες κατά γενική ομολογία να συναρπάσουν τη συλλογική συνείδηση και να υπερβούν τα μετρημένα όρια του ιδιαίτερου προσωπικού κύκλου Οι άνθρωποι που τον ξέρουν από παλιά, μπορούν να βεβαιώσουν ότι ο Σημίτης είναι ο τύπος του ανθρώπου που έχει πάντα έτοιμη μια κακή λέξη για τον καθένα. Όμως η εμπάθεια δεν είναι καλός σύμβουλος…
Οι… άλλοι φταίνε
Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός διεκδίκησε, πρόσκαιρα όπως φάνηκε, ένα μικρό μερτικό δημοσιότητας, καθώς κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τον τίτλο «Ο εκτροχιασμός», που αναφέρεται, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, στα γεγονότα που οδήγησαν τη χώρα στη βαριά ομηρεία του ΔΝΤ και στον φαύλο κύκλο της παρακμής.
Εκεί, χωρίς να τσιγγουνεύεται την κριτική και επιστρατεύοντας ισχυρές δόσεις χολής, ο Σημίτης περνάει γενεές δεκατέσσερις τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ενώ αφιερώνει ειδική κριτική στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και προσωπικά στον ίδιο – του ’χει χρωστούμενα από παλιά – για όσα έκανε ή παρέλειψε στη διάρκεια των 2 και κάτι χρόνων που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας.
Έχοντας, όπως νομίζει, λύσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία και αφού ξεκαθαρίζει εξαρχής ότι η Ελλάδα μπήκε με το σπαθί της στην ευρωζώνη, κατηγορεί τους επιγόνους για τη μετέπειτα καταστροφική πορεία.
Ξεκινώντας από τον Κώστα Καραμανλή, τον οποίον θεωρεί υπαίτιο της διαλυτικής κατηφόρας που ακολούθησε η Ελλάδα από το 2004, εστιάζει την κριτική του στους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου χαρακτηρίζοντάς την «κατώτερη των περιστάσεων».
Όπως, μεταξύ άλλων, λέει:
◆ «Ο Καραμανλής κυβερνούσε με την ουτοπική ελπίδα ότι τα προβλήματα τακτοποιούνται από μόνα τους, αυτόματα, χάρη σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, πλατειά χαμόγελα και καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις».
◆ Ο Παπανδρέου «ως πρωθυπουργός ήταν αμφίθυμος, για καιρό έμοιαζε να αρνείται την πραγματικότητα. Επί μήνες το κενό της πολιτικής επιχειρήθηκε να καλυφθεί με δηλώσεις για τη διαφθορά. Χειρίστηκε την κρίση ως επικοινωνιακό τέχνασμα. Η κυβέρνησή του απέτυχε να δρομολογήσει την πορεία για την ανάκαμψη».
◆ Ο Βενιζέλος «δεν διέθετε οικονομική πείρα, δεν είχε προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και προκαλούσε τις αντιδράσεις ακόμα και όσων συμπαθούσαν την Ελλάδα».
Ενοχλητικές λεπτομέρειες
Ο μόνος που τη γλιτώνει από την αιχμηρή του πένα, είναι ο κολλητός του Λ. Παπαδήμος, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι όσα υποστήριξε προεκλογικά συνεπάγονται αναστολή της δανειακής σύμβασης που θα κλείσει τους κρουνούς των χρηματοδοτήσεων.
Ξεχωριστή μνεία, όμως, κάνει και στους «Αμερικανούς συμβούλους» του Παπανδρέου, στους οποίους καταμαρτυρεί άγνοια για τον τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε., δείχνοντας να θεωρεί καθαρά ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έσυρε τη χώρα στο άρμα των ΗΠΑ.
Αναφορικά τέλος με την πρόταση Γιώργου για δημοψήφισμα, τη χαρακτηρίζει «ανεπίτρεπτη επιπολαιότητα», υποστηρίζοντας ότι «ο πρωθυπουργός ήθελε να ταυτίσει το θέμα της δικής του αμφισβητούμενης εξουσίας με ένα γενικά αποδεκτό ζήτημα», όπως ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας.
Είναι αλήθεια ότι με πολλά από όσα γράφει μέσα σε 600 σελίδες, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Αλλά υπάρχουν και κάποιες… ενοχλητικές λεπτομέρειες.
◆ Όπως, ας πούμε, η έλλειψη αυτοκριτικής για τη δική του κυβερνητική οκταετία, όταν μπήκαμε στο τρένο της ευρωζώνης με τον τρόπο που μπήκαμε και στη χώρα αποθεώθηκε το παρακμιακό πρότυπο της δημόσιας κατανάλωσης και της αχαλίνωτης δημοσιονομικής επέκτασης.
◆ Αλλά και, όπως τουλάχιστον θα περίμενε κανείς, η απουσία μιας εξήγησης για το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σημίτης ήταν αυτός που την περίοδο στην οποία αναφέρεται ξεπέρασε ακόμα και τον Π. Ρουμελιώτη, όταν με συνεντεύξεις του (σ.σ.: σε «Έθνος» και «Τα Νέα») χαιρέτιζε την προσπάθεια της κυβέρνησης ΓΑΠ και το γεγονός ότι η δανειακή σύμβαση των 110 δισ. ευρώ «ξελάσπωσε την Ελλάδα»!...
Δυσαρέσκεια
Είναι φανερό ότι η πλευρά Παπανδρέου δυσαρεστήθηκε από την πολιτική απρέπεια, και φάνηκε αυτό όταν στη δήλωση του γραφείου του επισημάνθηκε, ανάμεσα σε άλλα, ότι οι βασικές επιλογές της κυβέρνησής του «υιοθετήθηκαν τότε από πολλούς – το έχουν ξεχάσει άραγε; – που σήμερα επικρίνουν (σ.σ.: βλέπε Σημίτης) και υιοθετήθηκαν σήμερα από πολλούς που βιώνουν τη δύσκολη πραγματικότητα συμμετέχοντας τώρα στην κυβέρνηση, ενώ πριν τις απέρριπταν χωρίς συζήτηση (σ.σ.: βλέπε την κυβερνητική τριανδρία)».
Όσο κι αν οι γνώστες της εσωτερικής γεωγραφίας του ΠΑΣΟΚ λένε στωικά «αυτός είναι ο Σημίτης, τι να κάνουμε;», δεν αφήνουν αναπάντητη την πρόκληση, υποστηρίζοντας ότι ο ΓΑΠ είχε επενδύσει τις προσδοκίες του στο ευρωπαϊκό χαρτί, πλην όμως δεν βρήκε ποτέ τη δέουσα ανταπόκριση.
topontiki.gr
Οι… άλλοι φταίνε
Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός διεκδίκησε, πρόσκαιρα όπως φάνηκε, ένα μικρό μερτικό δημοσιότητας, καθώς κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο με τον τίτλο «Ο εκτροχιασμός», που αναφέρεται, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς, στα γεγονότα που οδήγησαν τη χώρα στη βαριά ομηρεία του ΔΝΤ και στον φαύλο κύκλο της παρακμής.
Εκεί, χωρίς να τσιγγουνεύεται την κριτική και επιστρατεύοντας ισχυρές δόσεις χολής, ο Σημίτης περνάει γενεές δεκατέσσερις τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ενώ αφιερώνει ειδική κριτική στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και προσωπικά στον ίδιο – του ’χει χρωστούμενα από παλιά – για όσα έκανε ή παρέλειψε στη διάρκεια των 2 και κάτι χρόνων που βρέθηκε στο τιμόνι της χώρας.
Έχοντας, όπως νομίζει, λύσει τους λογαριασμούς του με την Ιστορία και αφού ξεκαθαρίζει εξαρχής ότι η Ελλάδα μπήκε με το σπαθί της στην ευρωζώνη, κατηγορεί τους επιγόνους για τη μετέπειτα καταστροφική πορεία.
Ξεκινώντας από τον Κώστα Καραμανλή, τον οποίον θεωρεί υπαίτιο της διαλυτικής κατηφόρας που ακολούθησε η Ελλάδα από το 2004, εστιάζει την κριτική του στους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου χαρακτηρίζοντάς την «κατώτερη των περιστάσεων».
Όπως, μεταξύ άλλων, λέει:
◆ «Ο Καραμανλής κυβερνούσε με την ουτοπική ελπίδα ότι τα προβλήματα τακτοποιούνται από μόνα τους, αυτόματα, χάρη σε φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, πλατειά χαμόγελα και καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις».
◆ Ο Παπανδρέου «ως πρωθυπουργός ήταν αμφίθυμος, για καιρό έμοιαζε να αρνείται την πραγματικότητα. Επί μήνες το κενό της πολιτικής επιχειρήθηκε να καλυφθεί με δηλώσεις για τη διαφθορά. Χειρίστηκε την κρίση ως επικοινωνιακό τέχνασμα. Η κυβέρνησή του απέτυχε να δρομολογήσει την πορεία για την ανάκαμψη».
◆ Ο Βενιζέλος «δεν διέθετε οικονομική πείρα, δεν είχε προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό περιβάλλον και προκαλούσε τις αντιδράσεις ακόμα και όσων συμπαθούσαν την Ελλάδα».
Ενοχλητικές λεπτομέρειες
Ο μόνος που τη γλιτώνει από την αιχμηρή του πένα, είναι ο κολλητός του Λ. Παπαδήμος, ενώ για τον ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι όσα υποστήριξε προεκλογικά συνεπάγονται αναστολή της δανειακής σύμβασης που θα κλείσει τους κρουνούς των χρηματοδοτήσεων.
Ξεχωριστή μνεία, όμως, κάνει και στους «Αμερικανούς συμβούλους» του Παπανδρέου, στους οποίους καταμαρτυρεί άγνοια για τον τρόπο λειτουργίας της Ε.Ε., δείχνοντας να θεωρεί καθαρά ότι η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έσυρε τη χώρα στο άρμα των ΗΠΑ.
Αναφορικά τέλος με την πρόταση Γιώργου για δημοψήφισμα, τη χαρακτηρίζει «ανεπίτρεπτη επιπολαιότητα», υποστηρίζοντας ότι «ο πρωθυπουργός ήθελε να ταυτίσει το θέμα της δικής του αμφισβητούμενης εξουσίας με ένα γενικά αποδεκτό ζήτημα», όπως ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας.
Είναι αλήθεια ότι με πολλά από όσα γράφει μέσα σε 600 σελίδες, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να διαφωνήσει. Αλλά υπάρχουν και κάποιες… ενοχλητικές λεπτομέρειες.
◆ Όπως, ας πούμε, η έλλειψη αυτοκριτικής για τη δική του κυβερνητική οκταετία, όταν μπήκαμε στο τρένο της ευρωζώνης με τον τρόπο που μπήκαμε και στη χώρα αποθεώθηκε το παρακμιακό πρότυπο της δημόσιας κατανάλωσης και της αχαλίνωτης δημοσιονομικής επέκτασης.
◆ Αλλά και, όπως τουλάχιστον θα περίμενε κανείς, η απουσία μιας εξήγησης για το γεγονός ότι ο ίδιος ο Σημίτης ήταν αυτός που την περίοδο στην οποία αναφέρεται ξεπέρασε ακόμα και τον Π. Ρουμελιώτη, όταν με συνεντεύξεις του (σ.σ.: σε «Έθνος» και «Τα Νέα») χαιρέτιζε την προσπάθεια της κυβέρνησης ΓΑΠ και το γεγονός ότι η δανειακή σύμβαση των 110 δισ. ευρώ «ξελάσπωσε την Ελλάδα»!...
Δυσαρέσκεια
Είναι φανερό ότι η πλευρά Παπανδρέου δυσαρεστήθηκε από την πολιτική απρέπεια, και φάνηκε αυτό όταν στη δήλωση του γραφείου του επισημάνθηκε, ανάμεσα σε άλλα, ότι οι βασικές επιλογές της κυβέρνησής του «υιοθετήθηκαν τότε από πολλούς – το έχουν ξεχάσει άραγε; – που σήμερα επικρίνουν (σ.σ.: βλέπε Σημίτης) και υιοθετήθηκαν σήμερα από πολλούς που βιώνουν τη δύσκολη πραγματικότητα συμμετέχοντας τώρα στην κυβέρνηση, ενώ πριν τις απέρριπταν χωρίς συζήτηση (σ.σ.: βλέπε την κυβερνητική τριανδρία)».
Όσο κι αν οι γνώστες της εσωτερικής γεωγραφίας του ΠΑΣΟΚ λένε στωικά «αυτός είναι ο Σημίτης, τι να κάνουμε;», δεν αφήνουν αναπάντητη την πρόκληση, υποστηρίζοντας ότι ο ΓΑΠ είχε επενδύσει τις προσδοκίες του στο ευρωπαϊκό χαρτί, πλην όμως δεν βρήκε ποτέ τη δέουσα ανταπόκριση.
topontiki.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βερναδάκης: Ψυχάρης-Καρακούσης στο λόμπυ της δραχμής!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΝΟΪΣΤΕΝΤΕΡ : ΜΕΓΑΛΟ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
