2013-01-28 15:31:21
του Μιχάλη Στεφάνου
Η υστερία ποτέ δεν έκανε καλό στον Ολυμπιακό. Αυτό το «απαγορεύεται» στην ήττα που ισχύει στον συγκεκριμένο σύλλογο έφερνε πάντα παρόρμηση και εν θερμώ αποφάσεις. Οι ήττες πονάνε, ξενερώνουν, αλλά έχουν πάντα ευεργετικά συστατικά. Τέλος πάντων, πρωταθλητισμός μόνο με νίκες δεν γίνεται. Πάει και τέλειωσε.
Μια ήττα σε ολόκληρη κανονική περίοδο πρωταθλήματος, ακόμη και με τις σημαντικές διαφορές δυναμικότητας που υπάρχουν στο δικό μας, πάντα μπορεί να …χωρέσει στο πρόγραμμα. Λίγο αψήφιστα να πάρεις ένα ματσάκι, λίγο μπόσικο να σε βρει ο αντίπαλος, λίγο καλά να του πάει το παιχνίδι και νάτη η ζημιά. Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στις… αρχές που διέπουν τα ομαδικά αθλήματα για να εξηγήσουμε ότι είναι εφικτό και καθόλου σπάνιο να χάσεις από κατώτερο αντίπαλο.
Στον Ολυμπιακό το πρόβλημα (δυστυχώς) δεν είναι ήττα. Διότι αν ήταν αυτό το πρόβλημα, θα το έλυνε αμέσως με μια νίκη επί του Παναθηναϊκού στο προσεχές ντέρμπι
. Έτσι κι αλλιώς για τη νίκη θα έπαιζαν κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο –και μάλιστα μπροστά στο κοινό τους- οι ερυθρόλευκοι, τώρα έχουν κι έναν λόγο παραπάνω. Μεταξύ μας, περισσότερο άλλαξαν τα σχέδια του Παναθηναϊκού, ο οποίος προφανώς και δεν είχε σκοπό να ρισκάρει τα πάντα στο (βαθμολογικά αδιάφορο μέχρι χθες) ντέρμπι του ΣΕΦ, όμως πλέον οφείλει να παίξει κι εκείνος τα ρέστα του για το πλεονέκτημα έδρας.
Το άσχημο, λοιπόν, με τους ερυθρόλευκους δεν είναι το κακό αποτέλεσμα της Πυλαίας ή κάποια άλλα μέσα σε μια τόσο γεμάτη σεζόν. Είναι ασφαλώς η εικόνα που παρουσιάζουν στο παρκέ εδώ και περίπου δύο μήνες. Στις 6 Δεκεμβρίου με αντίπαλο την Τσεντεβίτα στο Ζάγκρεμπ εντοπίζεται η τελευταία αληθινά όμορφη παράσταση που μας χάρισαν οι πρωταθλητές Ευρώπης.
Από το σχετικά αδιάφορο ματς του ΣΕΦ κόντρα στην Μιλάνο και έκτοτε ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλό μπάσκετ, ειδικά στα ματς που έχουν και κάποιον βαθμό δυσκολίας. Το χειρότερο δε, είναι ότι η εικόνα των Πειραιωτών αντί να βελτιώνεται, μάλλον χαλάει όλο και περισσότερο με τον καιρό. Μοναδική εξαίρεση, που όπως φαίνεται όμως επιβεβαιώνει τον κανόνα, το πρώτο ημίχρονο του τελευταίου ευρωπαϊκού αγώνα στο Τελ Αβίβ. Σε εκείνο το 20λεπτο είδαμε πραγματικά έναν Ολυμπιακό σοβαρό, αποφασισμένο, με λογική στο παιχνίδι του, που ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο και πώς θα το πάρει.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσφέρεις θέαμα. Μπορεί να έχεις φοβερά γρήγορο ρυθμό ή παίκτες με ταλέντο ή καταπληκτικές εμπνεύσεις στο σετ παιχνίδι ή φαρμακερούς σουτέρ που σκοτώνουν τις άμυνες. Ή μπορεί να είσαι απλώς ΟΜΑΔΑ, που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συνεργάζεται για το κοινό καλό σε άμυνα και επίθεση. Ομάδα που δαγκώνει τους αντιπάλους της, που τρέχει πιο πολύ από αυτούς, πηδάει πιο ψηλά από αυτούς, σπρώχνει πιο πολύ από αυτούς και είναι πιο δεμένη απ’ όλους μαζί. Ομάδα που δεν φοβάται να πάει στις μονομαχίες αλλά τις επιζητά. Ή αλλιώς ο Ολυμπιακός που γεννήθηκε μόλις πέρυσι.
Αυτό το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα της ομάδας, έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας κοιλιάς, που ξέρεις ότι είναι θέμα χρόνου να κάνει τον κύκλο της. Ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει λάθος αγωνιστική φιλοσοφία. Έχει μεταλλαχτεί σε ένα άχρωμο σύνολο που στήνεται γύρω γύρω από το τρίποντο και σουτάρει ακατάπαυστα. Ύστερα από δύο ή ακόμη και μία πάσα! Οτιδήποτε άλλο, είτε έχει να κάνει με συνεργασίες, παιχνίδι στο λοου ποστ, γενικά κάτι εντός των 6μ.75, πρέπει να πάρει σάρκα και οστά μόνο από τα χέρια του Σπανούλη. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και ο Πρίντεζης να βάλει καμιά πλάτη.
Στην άμυνα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Βαριά πόδια, έλλειψη συγκέντρωσης και επικοινωνίας μεταξύ των παικτών και πολύ χαμηλά επίπεδα ενέργειας. Με πιο αδύναμο κρίκο τον αρχηγό. Ε, μα κάπως πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία, ώστε να μην χρειάζεται να τα κάνει όλα ο Σπανούλης στην επίθεση, ούτε φυσικά να μην κάνει τίποτα στην άμυνα. Όσο για την περίπτωση του Γκετσεβίτσιους, έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές πως κατάντησε έτσι αυτό το παιδί και στην τελική τι στο καλό κάνει στον Ολυμπιακό;
Οι πρωταθλητές έχουν αυτή τη στιγμή έναν κοινοτικό και έναν Έλληνα σέντερ, που έδωσαν μάχη να τον αποκτήσουν, εκτός ομάδας. Αν προσθέσουμε και τις απουσίες των δύο Αμερικανών του, το πρόβλημα διογκώνεται τόσο σε περιφέρεια όσο και κοντά στο καλάθι. Με το πρόσωπο δε, που παρουσιάζουν και οι υπόλοιποι δεν είναι μόνο αριθμητικό, αλλά και ποιοτικό. Διότι καμία ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μόνο με την αυτοθυσία κάποιων λεπτών, όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Χρειάζεται restart και επαναπροσδιορισμός της κατάστασης με εποικοδομητική ανάλυση και αυτοκριτική.
Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, το όλο βάρος πέφτει δικαίως πάνω στον προπονητή. Εκείνος οφείλει να βγάζει το 100% των παικτών του, εκείνος οφείλει να τους οδηγεί στο παρκέ με ένα σωστό και ταιριαστό πλάνο, εκείνος οφείλει να μετατρέπει τους πέντε σε ΕΝΑ μέσα στο παρκέ. Εδώ και η χημεία αυτής της ομάδας που ορκιζόσουν ότι δεν θα χαλάσει ποτέ, έχει πάει περίπατο.
Όσο σκληρό κι αν είναι για τον ίδιο, όσο κι αν αισθάνεται τεράστια πίεση στην πλάτη του, ο Μπαρτζώκας οφείλει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του με πράξεις και αποφάσεις που θα αποτυπωθούν γρήγορα στον παρκέ.Πρέπει να εντοπίσει τα προβλήματα, και αφού πρώτα τα παραδεχτεί ο ίδιος, να δει τι θα κάνει για να τα λύσει. Είτε με την αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων, είτε με την προσθήκη κάποιου ή κάποιων παικτών.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει και οδηγεί στην αποτυχία.
ΥΓ. Το παιχνίδι με τη Φενέρ είναι ένα από το πιο κρίσιμα της χρονιάς και ο Ολυμπιακό, επειδή ακριβώς δεν παίζει καλά χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τον κόσμο του. Απαιτείται ανασύνταξη απ' όλους και γρήγορα.
ΥΓ2. Συγχαρητήρια στους διαιτητές για την επίδειξη δύναμης. Με το εμετικό πανό που έβριζε μάνες μπροστά σε όλο το πανελλήνιο, όμως, δεν αποδείχτηκαν και πολύ… δυναμικοί. Ίσα ίσα που «βοήθησαν» τα… Oρκ να το βάλουν περίοπτη θέση.
ΥΓ3. Όσο αργόστροφοι κι αν είστε εκεί στην ΕΤ3, θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβετε ότι πληρώνεστε απ’ όλον τον ελληνικό λαό και όχι μόνο από μέλη της Θύρας 4 και του Super 3.
πηγή: katimagiko.gr
Η υστερία ποτέ δεν έκανε καλό στον Ολυμπιακό. Αυτό το «απαγορεύεται» στην ήττα που ισχύει στον συγκεκριμένο σύλλογο έφερνε πάντα παρόρμηση και εν θερμώ αποφάσεις. Οι ήττες πονάνε, ξενερώνουν, αλλά έχουν πάντα ευεργετικά συστατικά. Τέλος πάντων, πρωταθλητισμός μόνο με νίκες δεν γίνεται. Πάει και τέλειωσε.
Μια ήττα σε ολόκληρη κανονική περίοδο πρωταθλήματος, ακόμη και με τις σημαντικές διαφορές δυναμικότητας που υπάρχουν στο δικό μας, πάντα μπορεί να …χωρέσει στο πρόγραμμα. Λίγο αψήφιστα να πάρεις ένα ματσάκι, λίγο μπόσικο να σε βρει ο αντίπαλος, λίγο καλά να του πάει το παιχνίδι και νάτη η ζημιά. Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε στις… αρχές που διέπουν τα ομαδικά αθλήματα για να εξηγήσουμε ότι είναι εφικτό και καθόλου σπάνιο να χάσεις από κατώτερο αντίπαλο.
Στον Ολυμπιακό το πρόβλημα (δυστυχώς) δεν είναι ήττα. Διότι αν ήταν αυτό το πρόβλημα, θα το έλυνε αμέσως με μια νίκη επί του Παναθηναϊκού στο προσεχές ντέρμπι
Το άσχημο, λοιπόν, με τους ερυθρόλευκους δεν είναι το κακό αποτέλεσμα της Πυλαίας ή κάποια άλλα μέσα σε μια τόσο γεμάτη σεζόν. Είναι ασφαλώς η εικόνα που παρουσιάζουν στο παρκέ εδώ και περίπου δύο μήνες. Στις 6 Δεκεμβρίου με αντίπαλο την Τσεντεβίτα στο Ζάγκρεμπ εντοπίζεται η τελευταία αληθινά όμορφη παράσταση που μας χάρισαν οι πρωταθλητές Ευρώπης.
Από το σχετικά αδιάφορο ματς του ΣΕΦ κόντρα στην Μιλάνο και έκτοτε ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλό μπάσκετ, ειδικά στα ματς που έχουν και κάποιον βαθμό δυσκολίας. Το χειρότερο δε, είναι ότι η εικόνα των Πειραιωτών αντί να βελτιώνεται, μάλλον χαλάει όλο και περισσότερο με τον καιρό. Μοναδική εξαίρεση, που όπως φαίνεται όμως επιβεβαιώνει τον κανόνα, το πρώτο ημίχρονο του τελευταίου ευρωπαϊκού αγώνα στο Τελ Αβίβ. Σε εκείνο το 20λεπτο είδαμε πραγματικά έναν Ολυμπιακό σοβαρό, αποφασισμένο, με λογική στο παιχνίδι του, που ήξερε τι ζητούσε μέσα στο γήπεδο και πώς θα το πάρει.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να προσφέρεις θέαμα. Μπορεί να έχεις φοβερά γρήγορο ρυθμό ή παίκτες με ταλέντο ή καταπληκτικές εμπνεύσεις στο σετ παιχνίδι ή φαρμακερούς σουτέρ που σκοτώνουν τις άμυνες. Ή μπορεί να είσαι απλώς ΟΜΑΔΑ, που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συνεργάζεται για το κοινό καλό σε άμυνα και επίθεση. Ομάδα που δαγκώνει τους αντιπάλους της, που τρέχει πιο πολύ από αυτούς, πηδάει πιο ψηλά από αυτούς, σπρώχνει πιο πολύ από αυτούς και είναι πιο δεμένη απ’ όλους μαζί. Ομάδα που δεν φοβάται να πάει στις μονομαχίες αλλά τις επιζητά. Ή αλλιώς ο Ολυμπιακός που γεννήθηκε μόλις πέρυσι.
Αυτό το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα της ομάδας, έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τα πλαίσια μιας κοιλιάς, που ξέρεις ότι είναι θέμα χρόνου να κάνει τον κύκλο της. Ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει λάθος αγωνιστική φιλοσοφία. Έχει μεταλλαχτεί σε ένα άχρωμο σύνολο που στήνεται γύρω γύρω από το τρίποντο και σουτάρει ακατάπαυστα. Ύστερα από δύο ή ακόμη και μία πάσα! Οτιδήποτε άλλο, είτε έχει να κάνει με συνεργασίες, παιχνίδι στο λοου ποστ, γενικά κάτι εντός των 6μ.75, πρέπει να πάρει σάρκα και οστά μόνο από τα χέρια του Σπανούλη. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και ο Πρίντεζης να βάλει καμιά πλάτη.
Στην άμυνα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Βαριά πόδια, έλλειψη συγκέντρωσης και επικοινωνίας μεταξύ των παικτών και πολύ χαμηλά επίπεδα ενέργειας. Με πιο αδύναμο κρίκο τον αρχηγό. Ε, μα κάπως πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία, ώστε να μην χρειάζεται να τα κάνει όλα ο Σπανούλης στην επίθεση, ούτε φυσικά να μην κάνει τίποτα στην άμυνα. Όσο για την περίπτωση του Γκετσεβίτσιους, έχουμε αναρωτηθεί πολλές φορές πως κατάντησε έτσι αυτό το παιδί και στην τελική τι στο καλό κάνει στον Ολυμπιακό;
Οι πρωταθλητές έχουν αυτή τη στιγμή έναν κοινοτικό και έναν Έλληνα σέντερ, που έδωσαν μάχη να τον αποκτήσουν, εκτός ομάδας. Αν προσθέσουμε και τις απουσίες των δύο Αμερικανών του, το πρόβλημα διογκώνεται τόσο σε περιφέρεια όσο και κοντά στο καλάθι. Με το πρόσωπο δε, που παρουσιάζουν και οι υπόλοιποι δεν είναι μόνο αριθμητικό, αλλά και ποιοτικό. Διότι καμία ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μόνο με την αυτοθυσία κάποιων λεπτών, όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Χρειάζεται restart και επαναπροσδιορισμός της κατάστασης με εποικοδομητική ανάλυση και αυτοκριτική.
Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, το όλο βάρος πέφτει δικαίως πάνω στον προπονητή. Εκείνος οφείλει να βγάζει το 100% των παικτών του, εκείνος οφείλει να τους οδηγεί στο παρκέ με ένα σωστό και ταιριαστό πλάνο, εκείνος οφείλει να μετατρέπει τους πέντε σε ΕΝΑ μέσα στο παρκέ. Εδώ και η χημεία αυτής της ομάδας που ορκιζόσουν ότι δεν θα χαλάσει ποτέ, έχει πάει περίπατο.
Όσο σκληρό κι αν είναι για τον ίδιο, όσο κι αν αισθάνεται τεράστια πίεση στην πλάτη του, ο Μπαρτζώκας οφείλει ν’ αναλάβει τις ευθύνες του με πράξεις και αποφάσεις που θα αποτυπωθούν γρήγορα στον παρκέ.Πρέπει να εντοπίσει τα προβλήματα, και αφού πρώτα τα παραδεχτεί ο ίδιος, να δει τι θα κάνει για να τα λύσει. Είτε με την αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων, είτε με την προσθήκη κάποιου ή κάποιων παικτών.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Ή μάλλον υπάρχει και οδηγεί στην αποτυχία.
ΥΓ. Το παιχνίδι με τη Φενέρ είναι ένα από το πιο κρίσιμα της χρονιάς και ο Ολυμπιακό, επειδή ακριβώς δεν παίζει καλά χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τον κόσμο του. Απαιτείται ανασύνταξη απ' όλους και γρήγορα.
ΥΓ2. Συγχαρητήρια στους διαιτητές για την επίδειξη δύναμης. Με το εμετικό πανό που έβριζε μάνες μπροστά σε όλο το πανελλήνιο, όμως, δεν αποδείχτηκαν και πολύ… δυναμικοί. Ίσα ίσα που «βοήθησαν» τα… Oρκ να το βάλουν περίοπτη θέση.
ΥΓ3. Όσο αργόστροφοι κι αν είστε εκεί στην ΕΤ3, θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβετε ότι πληρώνεστε απ’ όλον τον ελληνικό λαό και όχι μόνο από μέλη της Θύρας 4 και του Super 3.
πηγή: katimagiko.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Όταν φεύγουν τα «αστέρια»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
