2013-02-13 23:40:24
Του Γιώργου ΚράλογλουΤο κίβδηλο νόμισμα του κ. Γ. Βρούτση για δήθεν αναθεώρηση του «ιδρυτικού νόμου» του κομματικά ελεγχόμενου συνδικαλισμού έχει ασφαλώς δύο όψεις. Η μία δείχνει την μεγαλειώδη υπουργική γκάφα(;) να ανακινηθεί το θέμα αυτό σε απεργιακό βρασμό. Η άλλη την πλήρη προσχώρηση και του κ. Α. Σαμαρά στο ελληνικό σοβιέτ.
Μένει σε εμάς να διαλέξουμε ποια όψη πιστεύουμε.
Γιατί το «άθλημα» της δήθεν αναθεώρησης του καθεστώτος προστασίας των συντεχνιών με την ταυτόχρονη δυνατότητα των κρατικών υπαλλήλων να κρατούν αιχμάλωτους και σε μόνιμη ομηρία τους εργοδότες τους Έλληνες φορολογούμενους είναι μόνο για οραματιστές πολιτικούς ηγέτες αυτοδύναμων κυβερνήσεων.
Και επειδή περίπτωση αυτοδύναμης κυβέρνησης δεν πρόκειται να υπάρξει τουλάχιστον για μια δεκαετία από σήμερα κανείς δεν θα μπορέσει να αγγίξει τα θεμέλια της ελληνικής σοβιετίας που χτίστηκαν την δεκαετία 1975-1985.
Προσωπικά πιστεύω στην δεύτερη όψη του «κίβδηλου νομίσματος» Βρούτση.
Με απλά λόγια πιστεύω ότι επρόκειτο για το γνωστό και δοκιμασμένο παλαιομοδίτικο σενάριο παλαιοκομματικού τύπου που μόνο ο εμπνευστής του Ανδρέας Παπανδρέου είχε την «τεχνική» να το σκηνοθετεί πειστικά.
Ο κ. Βρούτσης, λοιπόν, ήταν ο πρωταγωνιστής μιας προσπάθειας της Νέας Δημοκρατίας να αναβαθμίσει το προφίλ του κ. Σαμαρά στον ηγέτη εκείνο που δεν καταλαβαίνει τίποτε από σοβιετισμό και από κόντρες των συντεχνιών.
Και άρα «εσένα θέλουμε μεγάλε μας πρωθυπουργέ...» να μας γλιτώσεις από τους κομματικούς που έχουν κάνει δικά τους το ρεύμα τα τρένα, το μετρό, τα τραμ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και όλα τα άλλα «κολχόζ» εργασίας.
Διέρρευσε, λοιπόν, στις ειδήσεις ότι θα μελετήσει την αναθεώρηση του 30χρονου «ιδρυτικού νόμου» του κομματικού συνδικαλισμού που θεμελιώθηκε μαζί με το ελληνικό σοβιέτ της δεκαετίας του 1980 και περίμενε τις αντιδράσεις.
Κατάλαβε όμως εκ των υστέρων την γκάφα να στήσει το ψεύτικο σκηνικό μέσα στον κακό χαμό των απεργιών και τον αγώνα δρόμου επικράτησης του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ στις εργατικές κινητοποιήσεις. Έτσι προκάλεσε μια υποτυπώδη συζήτηση με τα κόμματα και μάζεψε τα σχέδια με διάψευση.
Ποιος ο στόχος του σχεδίου;
«Εμείς στην Νέα Δημοκρατία με αρχηγό τον κ. Α. Σαμαρά είμαστε οι αθόρυβοι εκσυγχρονιστές που δεν καταλαβαίνουμε τίποτε και θα ξεπατώσουμε τον παλαιοκομματισμό και τα συμφέροντα. Τι να κάνουμε όμως που δεν έχουμε αυτοδυναμία;»
Μόνο που αυτά μας τα είπαν κι άλλοι Μας τα είπε και ο εκσυγχρονιστής κ. Κ. Σημίτης που δήθεν έβαλε στην πάντα το βαθύ ΠΑΣΟΚ και «εκσυγχρόνισε» την Ελλάδα με τον Άκη Τσοχατζόπουλο...
Μας τα είπε και ο κ. Κ. Καραμανλής από τα σουβλατζίδικα όταν «ξέσκιζε» τους νταβατζήδες αλλά ταυτόχρονα υποκλινότανε στις συντεχνίες, μεγάλωνε το κράτος κατά 300.000 άτομα και δέκα νέους Οργανισμούς.
Μας τα είπε και ο κ. Γ. Παπανδρέου που θα μας νοικοκύρευε με τα λεφτά που μόνο αυτός ήξερε ότι υπάρχουν...
Κανείς τους όμως δεν κατάφερε να φθάσει τις «διατριβές» των «πρυτάνεων» Καραμανλή, της μεταπολίτευσης, και του μονίμως τριτοκοσμικού Παπανδρέου για το πώς κάνεις τους κρατικούς υπαλλήλους από 250.000 το 1974 σε 1.250.000 το 2005 ,μαζί με τις ΔΕΚΟ και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Και, κυρίως, πως βάζεις τον κομματικό μηχανισμό να τους προστατεύει αναθέτοντάς του και τον ρόλο του συνδικαλιστή.
Γιατί ο συνδικαλιστικός νόμος του 1264/1982 σαφώς και περιέχει δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Σαφώς και αντιγράφει συνδικαλιστικά δικαιώματα για ένα ελεύθερο συνδικαλιστικό κίνημα.
Αλλά αυτά αφορούν ελεύθερες οικονομίες όπου λειτουργούν οι κανόνες του ανταγωνισμού.
Στην σοβιετική Ελλάδα όμως όπου από το 1982 η οικονομία είναι κλειστή και κρατική σε ποσοστό 75%-80% (γιατί όπου οι Διοικήσεις διορίζονται από κυβερνήσεις είναι κρατικός τομέας και ας έχουν μερίδιο του κεφαλαίου στο χρηματιστήριο) αυτές οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και προστασίες είναι σε βάρος των πολιτών.
Στην σοβιετική Ελλάδα που οι κρατικοί υπάλληλοι και οι δικτατορίσκοι συνδικαλιστές φροντίζουν μόνο για τα συμφέροντά τους καταπατώντας ακόμη και τα δικαιώματα σε εργασία των συναδέλφων τους στον ιδιωτικό τομέα αφαιρώντας τους το δικαίωμα ακόμη και στην μετακίνηση είναι περιττή πολυτέλεια.
Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με την ουσία του «ιδρυτικού νόμου» των συντεχνιών γιατί τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει τα επόμενα δέκα χρόνια.
Και να γιατί.
Στην ιδανικότερη περίπτωση που η σημερινή κυβέρνηση πάει για εκλογές τον Ιούνιο του 2016 το συνδικαλιστικό καθεστώς θα μείνει ως έχει γιατί «κάηκε το χαρτί» και αποκλείεται να τολμήσουν πισωγύρισμα οι τρεις αρχηγοί.
Επειδή όμως είναι αδύνατη η κυβερνητική αυτοδυναμία (όπως όλα τα κόμματα πιστεύουν) τουλάχιστον για δύο εκλογικές αναμετρήσεις θα πάμε μέχρι το 2020 με το ίδιο σοβιετικό περιβάλλον αλλιώς δεν θα είναι δυνατή η στήριξη.
Αλλά και στην περίπτωση προώρων εκλογών δεν πρόκειται τίποτε να αλλάξει.
Γιατί είτε με την ίδια κομματική συνεργασία είτε με αριστερή κυβέρνηση το σοβιέτ είναι εξασφαλισμένο για δύο κυβερνητικές θητείες.
Μετά θα δούμε τι Ελλάδα θα έχει απομείνει και τότε το συζητάμε.
[email protected] Πηγή:www.capital.gr
Μένει σε εμάς να διαλέξουμε ποια όψη πιστεύουμε.
Γιατί το «άθλημα» της δήθεν αναθεώρησης του καθεστώτος προστασίας των συντεχνιών με την ταυτόχρονη δυνατότητα των κρατικών υπαλλήλων να κρατούν αιχμάλωτους και σε μόνιμη ομηρία τους εργοδότες τους Έλληνες φορολογούμενους είναι μόνο για οραματιστές πολιτικούς ηγέτες αυτοδύναμων κυβερνήσεων.
Και επειδή περίπτωση αυτοδύναμης κυβέρνησης δεν πρόκειται να υπάρξει τουλάχιστον για μια δεκαετία από σήμερα κανείς δεν θα μπορέσει να αγγίξει τα θεμέλια της ελληνικής σοβιετίας που χτίστηκαν την δεκαετία 1975-1985.
Προσωπικά πιστεύω στην δεύτερη όψη του «κίβδηλου νομίσματος» Βρούτση.
Με απλά λόγια πιστεύω ότι επρόκειτο για το γνωστό και δοκιμασμένο παλαιομοδίτικο σενάριο παλαιοκομματικού τύπου που μόνο ο εμπνευστής του Ανδρέας Παπανδρέου είχε την «τεχνική» να το σκηνοθετεί πειστικά.
Ο κ. Βρούτσης, λοιπόν, ήταν ο πρωταγωνιστής μιας προσπάθειας της Νέας Δημοκρατίας να αναβαθμίσει το προφίλ του κ. Σαμαρά στον ηγέτη εκείνο που δεν καταλαβαίνει τίποτε από σοβιετισμό και από κόντρες των συντεχνιών.
Και άρα «εσένα θέλουμε μεγάλε μας πρωθυπουργέ...» να μας γλιτώσεις από τους κομματικούς που έχουν κάνει δικά τους το ρεύμα τα τρένα, το μετρό, τα τραμ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και όλα τα άλλα «κολχόζ» εργασίας.
Διέρρευσε, λοιπόν, στις ειδήσεις ότι θα μελετήσει την αναθεώρηση του 30χρονου «ιδρυτικού νόμου» του κομματικού συνδικαλισμού που θεμελιώθηκε μαζί με το ελληνικό σοβιέτ της δεκαετίας του 1980 και περίμενε τις αντιδράσεις.
Κατάλαβε όμως εκ των υστέρων την γκάφα να στήσει το ψεύτικο σκηνικό μέσα στον κακό χαμό των απεργιών και τον αγώνα δρόμου επικράτησης του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ στις εργατικές κινητοποιήσεις. Έτσι προκάλεσε μια υποτυπώδη συζήτηση με τα κόμματα και μάζεψε τα σχέδια με διάψευση.
Ποιος ο στόχος του σχεδίου;
«Εμείς στην Νέα Δημοκρατία με αρχηγό τον κ. Α. Σαμαρά είμαστε οι αθόρυβοι εκσυγχρονιστές που δεν καταλαβαίνουμε τίποτε και θα ξεπατώσουμε τον παλαιοκομματισμό και τα συμφέροντα. Τι να κάνουμε όμως που δεν έχουμε αυτοδυναμία;»
Μόνο που αυτά μας τα είπαν κι άλλοι Μας τα είπε και ο εκσυγχρονιστής κ. Κ. Σημίτης που δήθεν έβαλε στην πάντα το βαθύ ΠΑΣΟΚ και «εκσυγχρόνισε» την Ελλάδα με τον Άκη Τσοχατζόπουλο...
Μας τα είπε και ο κ. Κ. Καραμανλής από τα σουβλατζίδικα όταν «ξέσκιζε» τους νταβατζήδες αλλά ταυτόχρονα υποκλινότανε στις συντεχνίες, μεγάλωνε το κράτος κατά 300.000 άτομα και δέκα νέους Οργανισμούς.
Μας τα είπε και ο κ. Γ. Παπανδρέου που θα μας νοικοκύρευε με τα λεφτά που μόνο αυτός ήξερε ότι υπάρχουν...
Κανείς τους όμως δεν κατάφερε να φθάσει τις «διατριβές» των «πρυτάνεων» Καραμανλή, της μεταπολίτευσης, και του μονίμως τριτοκοσμικού Παπανδρέου για το πώς κάνεις τους κρατικούς υπαλλήλους από 250.000 το 1974 σε 1.250.000 το 2005 ,μαζί με τις ΔΕΚΟ και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Και, κυρίως, πως βάζεις τον κομματικό μηχανισμό να τους προστατεύει αναθέτοντάς του και τον ρόλο του συνδικαλιστή.
Γιατί ο συνδικαλιστικός νόμος του 1264/1982 σαφώς και περιέχει δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων. Σαφώς και αντιγράφει συνδικαλιστικά δικαιώματα για ένα ελεύθερο συνδικαλιστικό κίνημα.
Αλλά αυτά αφορούν ελεύθερες οικονομίες όπου λειτουργούν οι κανόνες του ανταγωνισμού.
Στην σοβιετική Ελλάδα όμως όπου από το 1982 η οικονομία είναι κλειστή και κρατική σε ποσοστό 75%-80% (γιατί όπου οι Διοικήσεις διορίζονται από κυβερνήσεις είναι κρατικός τομέας και ας έχουν μερίδιο του κεφαλαίου στο χρηματιστήριο) αυτές οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και προστασίες είναι σε βάρος των πολιτών.
Στην σοβιετική Ελλάδα που οι κρατικοί υπάλληλοι και οι δικτατορίσκοι συνδικαλιστές φροντίζουν μόνο για τα συμφέροντά τους καταπατώντας ακόμη και τα δικαιώματα σε εργασία των συναδέλφων τους στον ιδιωτικό τομέα αφαιρώντας τους το δικαίωμα ακόμη και στην μετακίνηση είναι περιττή πολυτέλεια.
Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με την ουσία του «ιδρυτικού νόμου» των συντεχνιών γιατί τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει τα επόμενα δέκα χρόνια.
Και να γιατί.
Στην ιδανικότερη περίπτωση που η σημερινή κυβέρνηση πάει για εκλογές τον Ιούνιο του 2016 το συνδικαλιστικό καθεστώς θα μείνει ως έχει γιατί «κάηκε το χαρτί» και αποκλείεται να τολμήσουν πισωγύρισμα οι τρεις αρχηγοί.
Επειδή όμως είναι αδύνατη η κυβερνητική αυτοδυναμία (όπως όλα τα κόμματα πιστεύουν) τουλάχιστον για δύο εκλογικές αναμετρήσεις θα πάμε μέχρι το 2020 με το ίδιο σοβιετικό περιβάλλον αλλιώς δεν θα είναι δυνατή η στήριξη.
Αλλά και στην περίπτωση προώρων εκλογών δεν πρόκειται τίποτε να αλλάξει.
Γιατί είτε με την ίδια κομματική συνεργασία είτε με αριστερή κυβέρνηση το σοβιέτ είναι εξασφαλισμένο για δύο κυβερνητικές θητείες.
Μετά θα δούμε τι Ελλάδα θα έχει απομείνει και τότε το συζητάμε.
[email protected] Πηγή:www.capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στις 4.538 οι συλλήψεις του Ξένιου Διός
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Υπεξαίρεση 205.000 ευρώ στο σύλλογο εφοριακών!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
