2014-05-11 22:30:33
Του Σταύρου Μιχαλακάκου
Ομοφοβία. Να πω ότι δεν κατανοώ τους ομοφοβικούς; Φυσικά και τους κατανοώ αφού ήμουν ένας από αυτούς. Θυμάμαι να υποστηρίζω με υπέρμετρο ζήλο, σε συζητήσεις, την άποψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι αφύσικο όταν ήμουνα στο σχολείο. Τι άλλαξε; Μα φυσικά μεγάλωσα. Δεν μεγάλωσα ηλικιακά και σωματικά μόνο. Μεγάλωσα πνευματικά και κοινωνικά. Έμαθα να νοιάζομαι όχι μόνο για το δικό μου καλό αλλά και των συνανθρώπων μου.
Όλα όμως είναι ένα ταξίδι και το δικό μου ταξίδι προς τη συγκεκριμένη αλήθεια ξεκίνησε όταν έφυγα από τη μικρή και στενόμυαλη κοινωνία της Κύπρου και πήγα για σπουδές στην Ευρώπη. Αν παρέμενα στην αγαπημένη μου Λεμεσό ίσως και να μην σας έγραφα αυτό το κείμενο ποτέ. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά ανοιχτά ομοφυλόφιλους. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν ζούσαν ζωή "σόδομα και γόμορα" όπως μας είχε περιγράψει ο καθηγητής θρησκευτικών. Ήταν παιδιά που ψάχνανε την αγάπη. Κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι. Γιατί κάποιος να διαλέξει να είναι ομοφυλόφιλος; Γιατί να διαλέξει να τρώει ξύλο στο σχολείο; Γιατί να διαλέξει να είναι θύμα κοινωνικού ρατσισμού; Μήπως τελικά δεν είναι θέμα επιλογής;
Τότε έκανα τη συνηθισμένη σκέψη. "Αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι;" θα με έλεγαν ανώμαλο, θα κοίταζα τον πατέρα μου να κλαίει και να με διώχνει από το σπίτι και θα ένιωθα εξωγήινος. Όλα αυτά γιατί είμαι εθισμένος στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Γιατί εκεί μέσα είναι όλος ο παράδεισος που ελπίζω να συναντήσω σε αυτήν τη ζωή. Τι φριχτός τρόπος να ζεις. Εκεί πόνεσα πραγματικά. Κατάλαβα ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, άθελα μου, ήμουν ο μπαμπούλας της ιστορίας. Αποφάσισα τότε να αλλάξω στάση πάνω στο θέμα και να μην εκφέρω ομοφοβικές απόψεις.
Δυστυχώς ούτε αυτό ήταν αρκετό. Σε μια κουβέντα με έναν μεσήλικα ομοφυλόφιλο έμαθα για το δράμα της gay κοινότητας τη δεκαετία του '80, όταν μάστιζε ο ιός του ΗIV. Να αγαπιούνται δυο άνθρωποι και να χτίζουν μια ζωή μαζί. Έστω και κρυφά ήταν μια ζωή γεμάτη από αγάπη, συντροφικότητα και αναμνήσεις που ζωντανεύουν με τη θέα κάποιων αντικειμένων. Αντικείμενα που μάζεψαν από τα ταξίδια που έκαναν στη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη. Όλα μέσα σε ένα σπίτι που αγόρασαν και οι δυο από τις οικονομίες τους. Ξαφνικά ο ένας από τους δυο αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο από τον ιό του ΗIV. Ο άλλος απαγορεύεται να τον δει καθώς δεν είναι συγγενής πρώτου βαθμού. Ο άλλος είναι απλά "ο άλλος". Δεν είναι ο άνθρωπος της ζωής του για εκείνες τις μέρες. Αυτό αποφάσισε ένας μακρινός ξάδερφος του μελλοθάνατου ο οποίος θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια. Ο μακρινός ξάδερφος επίσης κληρονομεί τα πάντα αφήνοντας τον "άλλο άρρωστο" άστεγο. Μακριά από το σπίτι του που έχει μέσα όλα τα αντικείμενα που ξυπνάνε αναμνήσεις μιας ζωής που μοιράστηκε με τον άνθρωπο που αγάπησε. Εκεί κατάλαβα ότι η αποδοχή και μόνο πάλι δεν είναι αρκετή. Θέλει αγώνα από όλους μας για να έχουν ίσα δικαιώματα όλοι οι άνθρωποι. Πως θα γίνει αυτό; Με το να μην κρυβόμαστε και να νιώθουμε περήφανοι γι' αυτό που είμαστε. Ο Γιώργος ο ομοφυλόφιλος, ο Αmadi από τη Νιγηρία, ο Σταύρος ο μανιοκαταθλιπτικός.
Χθες, κέρδισε το καλύτερο τραγούδι. Άρτιο συνθετικά και ενορχηστρικά με έναν υπέροχο στιχουργικό παραλληλισμό ενός ανθρώπου που αναγεννιέται από τις στάχτες σαν φοίνικας, στέλνοντας μήνυμα προς διάφορες κατευθύνσεις, κυρίως σε μια Ευρώπη όπου ταλανίζεται από ακροδεξιές οργανώσεις που χαρακτηρίζονται από μηδενική ανοχή στο διαφορετικό. Το μούσι, το οποίο είναι ψεύτικο, προστέθηκε για να είναι και οπτικά ευδιάκριτο το μήνυμα. Αν σε ξένισε αυτό που είδες τότε είσαι το target group του τραγουδιού. Σε σένα μιλάει. Την ιστορία τους την ξέρουν. Εσύ την γνωρίζεις πριν αποφασίσεις τι είναι σωστό και τι λάθος; Πριν εκφραστείς ελεύθερα για το πως πρέπει οι άλλοι να ζουν τη ζωή τους; Ο κόσμος αλλάζει είτε το αποφασίσεις είτε όχι. Θα γίνει καλύτερος. θα υπάρχει περισσότερη αγάπη γύρω μας και λιγότερη βία. Πάρε μια απόφαση. Ή θα γίνεις η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο ή θα ασχολείσαι με τρίχες.
http://glenti.blogspot.gr/
Ομοφοβία. Να πω ότι δεν κατανοώ τους ομοφοβικούς; Φυσικά και τους κατανοώ αφού ήμουν ένας από αυτούς. Θυμάμαι να υποστηρίζω με υπέρμετρο ζήλο, σε συζητήσεις, την άποψη ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι αφύσικο όταν ήμουνα στο σχολείο. Τι άλλαξε; Μα φυσικά μεγάλωσα. Δεν μεγάλωσα ηλικιακά και σωματικά μόνο. Μεγάλωσα πνευματικά και κοινωνικά. Έμαθα να νοιάζομαι όχι μόνο για το δικό μου καλό αλλά και των συνανθρώπων μου.
Όλα όμως είναι ένα ταξίδι και το δικό μου ταξίδι προς τη συγκεκριμένη αλήθεια ξεκίνησε όταν έφυγα από τη μικρή και στενόμυαλη κοινωνία της Κύπρου και πήγα για σπουδές στην Ευρώπη. Αν παρέμενα στην αγαπημένη μου Λεμεσό ίσως και να μην σας έγραφα αυτό το κείμενο ποτέ. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά ανοιχτά ομοφυλόφιλους. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν ζούσαν ζωή "σόδομα και γόμορα" όπως μας είχε περιγράψει ο καθηγητής θρησκευτικών. Ήταν παιδιά που ψάχνανε την αγάπη. Κάπου εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι. Γιατί κάποιος να διαλέξει να είναι ομοφυλόφιλος; Γιατί να διαλέξει να τρώει ξύλο στο σχολείο; Γιατί να διαλέξει να είναι θύμα κοινωνικού ρατσισμού; Μήπως τελικά δεν είναι θέμα επιλογής;
Τότε έκανα τη συνηθισμένη σκέψη. "Αν οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι;" θα με έλεγαν ανώμαλο, θα κοίταζα τον πατέρα μου να κλαίει και να με διώχνει από το σπίτι και θα ένιωθα εξωγήινος. Όλα αυτά γιατί είμαι εθισμένος στην αγκαλιά μιας γυναίκας. Γιατί εκεί μέσα είναι όλος ο παράδεισος που ελπίζω να συναντήσω σε αυτήν τη ζωή. Τι φριχτός τρόπος να ζεις. Εκεί πόνεσα πραγματικά. Κατάλαβα ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή, άθελα μου, ήμουν ο μπαμπούλας της ιστορίας. Αποφάσισα τότε να αλλάξω στάση πάνω στο θέμα και να μην εκφέρω ομοφοβικές απόψεις.
Δυστυχώς ούτε αυτό ήταν αρκετό. Σε μια κουβέντα με έναν μεσήλικα ομοφυλόφιλο έμαθα για το δράμα της gay κοινότητας τη δεκαετία του '80, όταν μάστιζε ο ιός του ΗIV. Να αγαπιούνται δυο άνθρωποι και να χτίζουν μια ζωή μαζί. Έστω και κρυφά ήταν μια ζωή γεμάτη από αγάπη, συντροφικότητα και αναμνήσεις που ζωντανεύουν με τη θέα κάποιων αντικειμένων. Αντικείμενα που μάζεψαν από τα ταξίδια που έκαναν στη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη. Όλα μέσα σε ένα σπίτι που αγόρασαν και οι δυο από τις οικονομίες τους. Ξαφνικά ο ένας από τους δυο αργοπεθαίνει στο νοσοκομείο από τον ιό του ΗIV. Ο άλλος απαγορεύεται να τον δει καθώς δεν είναι συγγενής πρώτου βαθμού. Ο άλλος είναι απλά "ο άλλος". Δεν είναι ο άνθρωπος της ζωής του για εκείνες τις μέρες. Αυτό αποφάσισε ένας μακρινός ξάδερφος του μελλοθάνατου ο οποίος θεωρεί την ομοφυλοφιλία αρρώστια. Ο μακρινός ξάδερφος επίσης κληρονομεί τα πάντα αφήνοντας τον "άλλο άρρωστο" άστεγο. Μακριά από το σπίτι του που έχει μέσα όλα τα αντικείμενα που ξυπνάνε αναμνήσεις μιας ζωής που μοιράστηκε με τον άνθρωπο που αγάπησε. Εκεί κατάλαβα ότι η αποδοχή και μόνο πάλι δεν είναι αρκετή. Θέλει αγώνα από όλους μας για να έχουν ίσα δικαιώματα όλοι οι άνθρωποι. Πως θα γίνει αυτό; Με το να μην κρυβόμαστε και να νιώθουμε περήφανοι γι' αυτό που είμαστε. Ο Γιώργος ο ομοφυλόφιλος, ο Αmadi από τη Νιγηρία, ο Σταύρος ο μανιοκαταθλιπτικός.
Χθες, κέρδισε το καλύτερο τραγούδι. Άρτιο συνθετικά και ενορχηστρικά με έναν υπέροχο στιχουργικό παραλληλισμό ενός ανθρώπου που αναγεννιέται από τις στάχτες σαν φοίνικας, στέλνοντας μήνυμα προς διάφορες κατευθύνσεις, κυρίως σε μια Ευρώπη όπου ταλανίζεται από ακροδεξιές οργανώσεις που χαρακτηρίζονται από μηδενική ανοχή στο διαφορετικό. Το μούσι, το οποίο είναι ψεύτικο, προστέθηκε για να είναι και οπτικά ευδιάκριτο το μήνυμα. Αν σε ξένισε αυτό που είδες τότε είσαι το target group του τραγουδιού. Σε σένα μιλάει. Την ιστορία τους την ξέρουν. Εσύ την γνωρίζεις πριν αποφασίσεις τι είναι σωστό και τι λάθος; Πριν εκφραστείς ελεύθερα για το πως πρέπει οι άλλοι να ζουν τη ζωή τους; Ο κόσμος αλλάζει είτε το αποφασίσεις είτε όχι. Θα γίνει καλύτερος. θα υπάρχει περισσότερη αγάπη γύρω μας και λιγότερη βία. Πάρε μια απόφαση. Ή θα γίνεις η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο ή θα ασχολείσαι με τρίχες.
http://glenti.blogspot.gr/
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η πιο ευτυχισμένη χώρα του κόσμου είναι…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
