2015-07-12 20:29:07
«Έφυγε» ο λυγερόκορμος καφεπώλης της Πηγής Ρεθύμνου Αλκιβιάδης Γαλανάκης στις 22 Ιουνίου 2004 στα 80 του χρόνια, και ο πασίγνωστος χώρος στην πιάτσα αναμένει ως τα σήμερα τον επόμενο ένοικο! Ο Αλκής, όπως έμεινε από τότε στα χωριά του «Κατωμεριού» ανατολικά, που ζούσαν τους βασανισμένους πληθυσμούς τους «τα λιόφυτα και τα αμπέλια», αναχωρώντας για «την αιώνια ζωή» άφησε παρακαταθήκες αλλά και μια ιστορία κοντά μισού αιώνα Και δεν ήταν μόνο το καφενείο του Αλκή το σημείο συνάντησης των πολλών στο κεφαλοχώρι των πεντακοσίων ψυχών, αλλά κατά καιρούς, στέγαζε και άλλες κοινωνικές ανάγκες που αφορούσαν στην ψυχαγωγία των ανθρώπων. Εκεί στην ευρύχωρη αίθουσα του, τα μπουλούκια της εποχής έδιδαν παραστάσεις, οι πλανόδιοι του σινεμά πρόβαλλαν τα δακρύβρεχτα ερωτικά αλλά και τα πολεμικά ασπρόμαυρα φιλμ με τους γενναίους στη «μάχη της Κρήτης» και ψυχαγωγούσαν τους τυραννισμένους της γης. Όμως, και εκεί, οι καραγκιοζοπαίχτες στο «Θέατρο Σκιών» ξετύλιγαν το ταλέντο τους στο σεντόνι με θεατές τους μικρούς Πηγιανούς που έψαχναν μια χαραμάδα φως στην πληκτική, πολλές φορές, καθημερινότητά τους!
αλκής καφενείο πηγή καλοκαίρι
Και βέβαια ήταν ο χώρος, που «άνευ λόγου και αιτίας», θα μπορούσαν να συμβούν… ανέλπιστα γεγονότα, όπως αυτό που έχει μείνει στην… ιστορία, όταν μια ομάδα θαμώνων άρπαξε την κατσίκα του Κώστα Φασουλά ενώ την περνούσε από τον δρόμο, και την οδήγησε στην… κατσαρόλα του μαγαζιού. «Στο καφενείο του πατέρα μου», αναπολεί η κόρη του Μαρία Γαλανάκη-Σπυριδάκη, «έζησα μέχρι τα 18 μου, όμορφα χρόνια, με τις αδελφές μου την Ειρήνη και την Ελευθερία. Θυμάμαι αυτές τις μέρες, αυτές τις εποχές, με αγάπη και νοσταλγία και δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος, τότε, για να κάνουν μια παρέα και ένα γλέντι. Δεν μπορώ να μετρήσω αυτές τις χαρές! Έχω αναμνήσεις που με διαμόρφωσαν και όταν τις φέρνω στο μυαλό μου συγκινούμαι…»
ΣΧΕΔΟΝ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ…
Η Πηγή αυτούς τους καιρούς, της δεκαετίας του ’50 και μετά, έδινε ζωντάνια! Τα χρόνια «πέτρινα»,όμως, όμορφα, αν και οι μνήμες από τις βαρβαρότητες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών εκεί κοντά, στη Λούτρα, το Άδελε, το Αστέρι, είχαν στεριώσει στη θύμηση των πολλών. Ο δυναμικός οικισμός, αν και έδρα συντάγματος αλεξιπτωτιστών, έμεινε εκτός των θηριωδιών από ένα τυχαίο γεγονός… Ο Αλκής, ωστόσο,… μάζευε κάθε μέρα και όλες τις ώρες, τους καημούς της βιοπάλης μα και τις χαρές από τους ανθρώπους του χωριού αλκής καφενείο πηγή καλοκαίριτου, αλλά και αυτών από τα κοντινά, τη Μέση, τα Χάρκια, τον Άγιο Δημήτριο, την Αγία Παρασκευή, τη Λούτρα, το Άδελε το Αστέρι και τα άλλα. Οι φίλοι του ήταν πολλοί και «από γύρω-γύρω», τον αγαπούσαν και τον σέβονταν…
«Από τότε που άνοιξε το καφενείο ο πατέρας μου, το 1957, είχε πολύ κόσμο, και πολλή δουλειά υπήρχε έως και την δεκαετία του ‘90», φέρνει την «κοσμοπλημμύρα» του μεγάλου χωριού στη θύμησή της, η κυρία Σπυριδάκη. «Κάθε βράδυ ήταν γεμάτο όπως ήταν και όλα τα καφενεία της Πηγής. Εκείνα τα χρόνια ήταν εδώ πεντακόσιοι άνθρωποι και ήμασταν το κεφαλοχώρι στα «Κατωμέρια»! Υπήρχε ζωή και ένα καφενείο δεν τους χωρούσε όλους. Γι αυτό και δούλευαν εφτά, κάθε ένα είχε και τους πελάτες του αλλά, συνηθίζονταν τότε, το καφενείο να έχει στη μέσα μεριά, σε μια γωνία, και το κουρείο του! Έχω ζωντανές από τότε τις εικόνες και θυμάμαι πως το μαγαζί μας το είχε φτιάξει ο πατέρας μου με το «λόγω τιμής». Τότε, αυτό το «λόγω τιμής», ήταν συμβόλαιο…».
Και βέβαια η πληθυσμιακή… άνοιξη εκείνων των δύσκολων χρόνων δεν μπορούσε να… χωρέσει μόνο στο καφενείο του Αλκή. Ο κάθε δουλευτής, μετά το βάσανο στο χωράφι… ξεκουράζονταν στον καφενέ με ένα καφέ ή μια τσικουδιά με τον συγχωριανό ή τον γνωστό του και με τα… ντόπια νέα που μεταδίδονταν αστραπιαία από στόμα σε στόμα. Το βράδυ, πολλές φορές, από το… πουθενά «έσβηνε» τους κόπους της μέρας με την παρέα και τη μαντινάδα! Εκεί, λοιπόν, για να καλυφθούν οι αυξημένες κοινωνικές ανάγκες, οι άνθρωποι αλκής καφενείο πηγή καλοκαίριέπαιρναν θέση και στους άλλους τέτοιους χώρους της Πηγής, του Νίκου Κοτζαμπασάκη, του Κώστα Τζαγκαράκη, του Μανώλη Μαϊνολά, του Γρηγόρη Βογιατζή, του Νίκου Παπαδάκη και του Μανιού Σπανδάγου.
ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Σήμερα, στο κεφαλοχώρι αυτές οι λειτουργίες έβαλαν λουκέτο και μαζί, έκλεισε και μια ιστορία δεκαετιών που εξυπηρετούσε τις ανάγκες συνεύρεσης και κοινωνικών συζητήσεων και προβληματισμών. Απόμειναν δυο στέκια στο κέντρο του χωριού, του Σπύρου Μαϊνολά, απόγονου του παλαιού καφεπώλη, και του Βασίλη Κουτσαλεδάκη. Όμως, και αυτό είναι το παρήγορο, στις σκέψεις των εγγονών του… αθάνατου καφετζή, του συνώνυμού του Αλκή Σπυριδάκη και του αδερφού του Παντελή, το ιστορικό καφενείο θα επαναλειτουργήσει, ίσως σε ένα ή δυο χρόνια, όταν οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν. Και θα είναι και πάλι το σημείο αναφοράς για την περιοχή, που κλείνοντας η πόρτα του πριν χρόνια σκέπασε και ένα δοκιμασμένο αλλά άσβηστο παρελθόν της μεγάλης κοινωνίας της Πηγής…
Επί του παρόντος, τον αείμνηστο Αλκή θυμίζουν η ελληνική σημαία που κυματίζει στη στέγη του μαγαζιού και η πινακίδα πάνω από την πόρτα: «Καφεουζερί Αλκ. Γαλανάκης». Σε ένα πρόχειρο τετράδιο που τιτλοφόρησε «Βιβλίον Γάμου και Γεννήσεων», και που κρατάει ακριβό φυλακτό η κόρη του Μαρία άρχισε να γράφει την βιογραφία των πλέον σημαντικών στιγμών της ζωής του, ξεκινώντας από το 1957 που πέρασε βέρες με τη σύζυγό του Δέσποινα Βροντάκη: « Την 1η Μαρτίου 1957 αρραβωνιαστήκαμε με την Δέσποινα Παντελή Βροντάκη, το γένος Παπαδάκη...»
Πηγή
Tromaktiko
αλκής καφενείο πηγή καλοκαίρι
Και βέβαια ήταν ο χώρος, που «άνευ λόγου και αιτίας», θα μπορούσαν να συμβούν… ανέλπιστα γεγονότα, όπως αυτό που έχει μείνει στην… ιστορία, όταν μια ομάδα θαμώνων άρπαξε την κατσίκα του Κώστα Φασουλά ενώ την περνούσε από τον δρόμο, και την οδήγησε στην… κατσαρόλα του μαγαζιού. «Στο καφενείο του πατέρα μου», αναπολεί η κόρη του Μαρία Γαλανάκη-Σπυριδάκη, «έζησα μέχρι τα 18 μου, όμορφα χρόνια, με τις αδελφές μου την Ειρήνη και την Ελευθερία. Θυμάμαι αυτές τις μέρες, αυτές τις εποχές, με αγάπη και νοσταλγία και δεν υπήρχε ιδιαίτερος λόγος, τότε, για να κάνουν μια παρέα και ένα γλέντι. Δεν μπορώ να μετρήσω αυτές τις χαρές! Έχω αναμνήσεις που με διαμόρφωσαν και όταν τις φέρνω στο μυαλό μου συγκινούμαι…»
ΣΧΕΔΟΝ ΜΙΣΟ ΑΙΩΝΑ…
Η Πηγή αυτούς τους καιρούς, της δεκαετίας του ’50 και μετά, έδινε ζωντάνια! Τα χρόνια «πέτρινα»,όμως, όμορφα, αν και οι μνήμες από τις βαρβαρότητες των Γερμανών αλεξιπτωτιστών εκεί κοντά, στη Λούτρα, το Άδελε, το Αστέρι, είχαν στεριώσει στη θύμηση των πολλών. Ο δυναμικός οικισμός, αν και έδρα συντάγματος αλεξιπτωτιστών, έμεινε εκτός των θηριωδιών από ένα τυχαίο γεγονός… Ο Αλκής, ωστόσο,… μάζευε κάθε μέρα και όλες τις ώρες, τους καημούς της βιοπάλης μα και τις χαρές από τους ανθρώπους του χωριού αλκής καφενείο πηγή καλοκαίριτου, αλλά και αυτών από τα κοντινά, τη Μέση, τα Χάρκια, τον Άγιο Δημήτριο, την Αγία Παρασκευή, τη Λούτρα, το Άδελε το Αστέρι και τα άλλα. Οι φίλοι του ήταν πολλοί και «από γύρω-γύρω», τον αγαπούσαν και τον σέβονταν…
«Από τότε που άνοιξε το καφενείο ο πατέρας μου, το 1957, είχε πολύ κόσμο, και πολλή δουλειά υπήρχε έως και την δεκαετία του ‘90», φέρνει την «κοσμοπλημμύρα» του μεγάλου χωριού στη θύμησή της, η κυρία Σπυριδάκη. «Κάθε βράδυ ήταν γεμάτο όπως ήταν και όλα τα καφενεία της Πηγής. Εκείνα τα χρόνια ήταν εδώ πεντακόσιοι άνθρωποι και ήμασταν το κεφαλοχώρι στα «Κατωμέρια»! Υπήρχε ζωή και ένα καφενείο δεν τους χωρούσε όλους. Γι αυτό και δούλευαν εφτά, κάθε ένα είχε και τους πελάτες του αλλά, συνηθίζονταν τότε, το καφενείο να έχει στη μέσα μεριά, σε μια γωνία, και το κουρείο του! Έχω ζωντανές από τότε τις εικόνες και θυμάμαι πως το μαγαζί μας το είχε φτιάξει ο πατέρας μου με το «λόγω τιμής». Τότε, αυτό το «λόγω τιμής», ήταν συμβόλαιο…».
Και βέβαια η πληθυσμιακή… άνοιξη εκείνων των δύσκολων χρόνων δεν μπορούσε να… χωρέσει μόνο στο καφενείο του Αλκή. Ο κάθε δουλευτής, μετά το βάσανο στο χωράφι… ξεκουράζονταν στον καφενέ με ένα καφέ ή μια τσικουδιά με τον συγχωριανό ή τον γνωστό του και με τα… ντόπια νέα που μεταδίδονταν αστραπιαία από στόμα σε στόμα. Το βράδυ, πολλές φορές, από το… πουθενά «έσβηνε» τους κόπους της μέρας με την παρέα και τη μαντινάδα! Εκεί, λοιπόν, για να καλυφθούν οι αυξημένες κοινωνικές ανάγκες, οι άνθρωποι αλκής καφενείο πηγή καλοκαίριέπαιρναν θέση και στους άλλους τέτοιους χώρους της Πηγής, του Νίκου Κοτζαμπασάκη, του Κώστα Τζαγκαράκη, του Μανώλη Μαϊνολά, του Γρηγόρη Βογιατζή, του Νίκου Παπαδάκη και του Μανιού Σπανδάγου.
ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Σήμερα, στο κεφαλοχώρι αυτές οι λειτουργίες έβαλαν λουκέτο και μαζί, έκλεισε και μια ιστορία δεκαετιών που εξυπηρετούσε τις ανάγκες συνεύρεσης και κοινωνικών συζητήσεων και προβληματισμών. Απόμειναν δυο στέκια στο κέντρο του χωριού, του Σπύρου Μαϊνολά, απόγονου του παλαιού καφεπώλη, και του Βασίλη Κουτσαλεδάκη. Όμως, και αυτό είναι το παρήγορο, στις σκέψεις των εγγονών του… αθάνατου καφετζή, του συνώνυμού του Αλκή Σπυριδάκη και του αδερφού του Παντελή, το ιστορικό καφενείο θα επαναλειτουργήσει, ίσως σε ένα ή δυο χρόνια, όταν οι οικονομικές συνθήκες το επιτρέψουν. Και θα είναι και πάλι το σημείο αναφοράς για την περιοχή, που κλείνοντας η πόρτα του πριν χρόνια σκέπασε και ένα δοκιμασμένο αλλά άσβηστο παρελθόν της μεγάλης κοινωνίας της Πηγής…
Επί του παρόντος, τον αείμνηστο Αλκή θυμίζουν η ελληνική σημαία που κυματίζει στη στέγη του μαγαζιού και η πινακίδα πάνω από την πόρτα: «Καφεουζερί Αλκ. Γαλανάκης». Σε ένα πρόχειρο τετράδιο που τιτλοφόρησε «Βιβλίον Γάμου και Γεννήσεων», και που κρατάει ακριβό φυλακτό η κόρη του Μαρία άρχισε να γράφει την βιογραφία των πλέον σημαντικών στιγμών της ζωής του, ξεκινώντας από το 1957 που πέρασε βέρες με τη σύζυγό του Δέσποινα Βροντάκη: « Την 1η Μαρτίου 1957 αρραβωνιαστήκαμε με την Δέσποινα Παντελή Βροντάκη, το γένος Παπαδάκη...»
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η οφθαλμαπάτη που σας κάνει να αλληθωρίσετε
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
