Η στιγμή που προβάλλεται η εικόνα της Καρυάτιδας είναι η καρδιά αυτής της εμφάνισης. Η απουσία αυτή δεν δηλώνεται λεκτικά· φωνάζει μέσα από το φως, τη σιωπή και την κίνηση. Είναι η Καρυάτιδα που λείπει από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης — αυτή που κρατείται μακριά στο Βρετανικό Μουσείο.
Ο Φωκάς Ευαγγελινός και η ομάδα του απέφυγαν κάθε περιττό εντυπωσιασμό. Η λιτή αισθητική, ο συμβολικός φωτισμός, η χρήση της τεχνολογίας με σεβασμό και μέτρο, συνέθεσαν ένα οπτικό ποίημα. Η σκηνή μετατράπηκε σε τόπο συλλογικής συνείδησης, όπου η τέχνη συναντά την Ιστορία.
Η Κλαυδία, με την ερμηνεία της, ενίσχυσε την αφήγηση με ανθρώπινη αλήθεια. Δεν φώναξε — ψιθύρισε. Δεν υποκρίθηκε — ένιωσε. Ντυμένη απλά, σχεδόν σαν προέκταση της ίδιας της Καρυάτιδας, μετέδωσε το μήνυμα του αποχωρισμού όχι μόνο ως εθνικό, αλλά ως πανανθρώπινο.
Αυτό που πέτυχε με αυτή την πρόβα η ελληνική αποστολή είναι σπάνιο στη Eurovision: ένωσε την αισθητική αρτιότητα με τον πολιτιστικό λόγο. Έκανε το κοινό να νιώσει χωρίς να εξηγεί. Έβαλε την τέχνη στην υπηρεσία της μνήμης και της διεκδίκησης.
Η Καρυάτιδα που λείπει δεν είναι απλώς μάρμαρο. Είναι σύμβολο. Και χάρη στη σύλληψη του Φωκά Ευαγγελινού και την ερμηνευτική δεινότητα της Κλαυδίας, γίνεται παγκόσμιο μήνυμα — ότι η απουσία, όσο κι αν μακροχρονεί, παραμένει ζωντανή. Και ζητά επιστροφή.
Μια μικρή παρατήρηση: Θα ήταν ίσως πιο επιτυχημένο αν το καλώδιο που φωτίζει τον βράχο μπορούσε να εξαφανιστεί, καθώς η παρουσία του στο πλάνο αποσπά κάπως από την αρμονία και την αισθητική της εικόνας.
Πηγή: tvnea.com
