2012-11-09 20:03:02
Βασίλης Δ. Χασιώτης
Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον στις 7/11 τη Μεγάλη Λειτουργία της Εκκλησίας του Δόγματος του Μοιραίου, άλλως πως του Μονοδρόμου.
Η λειτουργία έλαβε χώρα, ως συνήθως, μέσα στην ελληνική Βουλή.
Ήταν μια λειτουργία αφιερωμένη στην επαναβεβαίωση του Όρκου Πίστης προς το Δόγμα αυτό.
Κάθε φορά που ο θεός που πρεσβεύει το Δόγμα αυτό, ζητά νέες επαναβεβαιώσεις πίστης, έχουμε και..... μια νέα Μεγάλη Λειτουργία.
Το Κήρυγμα, για πολλοστή φορά, από της ιδρύσεως της Εκκλησίας αυτής, που συμπίπτει με την προ 27μήνου θεμελιώσεώς της από τους Παγκόσμιους Πάπες της, ήταν μια μονότονη επανάληψη των ΙΔΙΩΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ, που συχνά πυκνά από του άμβωνος της Εκκλησίας του Μοιραίου εκφωνούνται κοντά 2,5 τώρα χρόνια.
Ποιο είναι αυτό το μονότονο κήρυγμα;
Είναι η προσδοκία της εισόδου στο Παράδεισο, της κατάκτησης του Παραδείσου, κάποια στιγμή στο μέλλον, από τους πιστούς του Δόγματος.
Βέβαια, με τους παραδείσους ΟΛΩΝ των θρησκειών, υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα.
Αυτός ο Παράδεισος, σε όλα τα Δόγματα, είναι ένα «μέρος» το οποίο πολλοί μπορούν να το φαντάζονται, και το φαντάστηκαν, αλλά κανείς ζωντανός δεν το είδε.
Ένα «μέρος» που το φανταζόμαστε, και που το φανταζόμαστε όπως θα θέλαμε να είναι, αν ποτέ θα μπορούσε να αποδειχτεί ότι είναι μια πραγματικότητα, εδώ ή στον Ουρανό.
Αλλά το πρόβλημα δεν σταματά εδώ.
Σπάνια θα συναντήσεις ένα Δόγμα που θα σου υποδεικνύει την οδό την άγουσα στον Παράδεισο, σαν μια οδό που προσφέρει ευκολία στη πορεία και ευχαρίστηση : στον ειδυλλιακό Ουράνιο Παράδεισο φτάνεις ΠΑΝΤΑ μέσα από τη γήινη Κόλαση.
Μέσα από τον πόνο, την εξαθλίωση και ενίοτε το θάνατο κατά την αναζήτηση τούτου του Παραδείσου.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ «ΣΟΒΑΡΗ» ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΑΝΑΓΑΓΕΙ ΣΕ «ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΑΡΕΤΕΣ» ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.
Το προσκλητήριο που σε καλεί στον Παράδεισο, όχι σπάνια είναι το ίδιο γραμμένο με αίμα.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να αποδεχτώ τούτες τις «αναγκαιότητες». ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ;
Γιατί Η ΓΗΙΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η «ΚΑΤΑΡΑ» ΤΩΝ ΠΟΛΥ ΛΙΓΩΝ, ΟΣΩΝ «ΘΥΣΙΑΖΟΥΝ» ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;
Έτσι λοιπόν, το κήρυγμα της Εκκλησίας του Μνημονίου, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Το Μνημόνιο, σου υπόσχεται, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΣΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ένα είδος «παραδείσου», όπως αυτό τον αντιλαμβάνεται, ένα «παράδεισο» που ορκισμένοι αντίπαλοι του Δόγματος αυτού, απλά θεωρούν ότι δεν είναι παρά η ίδια η Κόλαση.
Και βεβαίως, πρέπει ο πιστός να δείξει ότι είναι «άξιος» αυτής της «τιμής», και προκειμένου να το δείξει και αποδείξει πρέπει να αποδεχτεί να διαβεί την οδό που θα τον οδηγήσει στον «παράδεισο» ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ : ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ.
Αυτό το κήρυγμα παρακολούθησα προχθές από τους ιερείς της Εκκλησίας του Μονοδρόμου.
28 κοντά μήνες, πιστοί στο Δόγμα τους, εδώ επί της Γης, σε τούτη τη χώρα, «εξασφαλίζουν» την αναγκαία «κάθαρση» των παλαιών ημών «αμαρτημάτων», που περνά μέσα από τον πόνο και την εξαθλίωση, υποσχόμενοι ένα μελλοντικό παράδεισο, που περιγράφεται με τέτοιους όρους «σαφήνειας», όσο και κάθε άλλος Ουράνιος Παράδεισος.
Έτσι λοιπόν έληξε κι αυτή η Μεγάλη Λειτουργία, χωρίς κανένα ενδιαφέρον και καμία έκπληξη από πλευράς περιεχομένου του Κηρύγματος.
Τούτο είναι τόσο αληθινό, ώστε κάποιος μπορεί με ακρίβεια 100%, να «προφητέψει» ποιο θα είναι το περιεχόμενο του επόμενου Κηρύγματος της Εκκλησίας του Μονοδρόμου, ΟΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΙ, όπως ακριβώς προφητεύαμε ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ της εγκαθίδρυσης του Δόγματος αυτού, τι θα ακούμε όσο το Δόγμα αυτό θα υπάρχει : ότι ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΡΑ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΩΔΥΝΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΟΤΙ ΤΗ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΣΩΝΑΝ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΩΝΟΥΝ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΕΞΑΝΑΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΘΑ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ.
Άλλωστε, ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ θέματα, σπάνια μπορεί κανείς να διαπιστώνει εκπλήξεις, εκτός κι αναφέρεται σε συχνότητες μεταβολής των ιδεών ανά κάποιους αιώνες ή και χιλιετίες.
Εδώ, έχουμε και άλλα ζητήματα αναφορικά με τη λειτουργία τούτου του Δόγματος, ιδίως στο τομέα του προσηλυτισμού.
Όταν οι Παγκόσμιοι Πάπες της Παγκόσμιας αυτής Εκκλησίας, πρωτοήρθαν στη χώρα, προκειμένου να εγκαινιάσουν θέτοντας τον θεμέλιο λίθο της νέας αυτής Εκκλησίας, μιλώντας προς το νέο τους ποίμνιο, το οποίο αγωνιούσε για τις πληγές που ενέσκηψαν στη πατρίδα, είχαν προβεί σε προφητείες περί οδυνηρής μεν αλλά σύντομης θεραπείας, σ’ ένα εξάμηνο, σ’ ένα χρόνο, ο ασθενής θα είχε σηκωθεί απ’ το κρεβάτι κι όχι μόνο θα περπάταγε μα θα έτρεχε, καλλιεργώντας μεγάλες και σύντομες προσδοκίες.
Οι προφητείες όμως αυτές, μιας και διαψεύδονταν κάθε λίγο και λιγάκι, ήταν αναγκαίο, με τον ίδιο ρυθμό να επαναβεβαιώνονται, αν το Δόγμα θέλει να επιβιώσει.
Το ποίμνιο όμως, συχνά, τέτοιες «θείες» αστοχίες διαπιστώνοντας, συνεχώς ρωτούσε τους ιερείς του Δόγματος, που συνεχώς το καθησύχαζαν.
Το προχθεσινό κήρυγμα των ιερέων του Δόγματος, ήταν γι’ ακόμα μια φορά, το ίδιο καθησυχαστικό. Κι όπως όλα τα δόγματα, όταν κάποιος τους υπενθυμίζει προφητείες που δεν εκπληρώθηκαν, το ίδιο κι αυτό το Δόγμα του Μονοδρόμου, φυσικά, υπερασπίστηκε την «αδιαμφισβήτητη» αλήθεια του Λόγου που εκπροσωπεί, τον απόλυτο Κύριο της Αλήθειας, φυσικά υπερασπίστηκε το θείο που μιλά δια των ιερέων του Δόγματος, φυσικά, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αλήθεια του Δόγματος αλλά στο πεπερασμένο της αντίληψης και των ικανοτήτων των αντιπάλων του, που φέρνουν προσκόμματα στη διάδοση της αλήθειας, άθλιων αλλόθρησκων, άπιστων, που αδυνατούν να αντιληφθούν τις υψηλές προδιαγραφές που η δογματική αλήθεια θέτει. Βέβαια, υπάρχουν και πιστοί του Δόγματος, που δεν προσπαθούν με τον απαραίτητο ζήλο να πετύχουν τους στόχους του.
Δεν μπορώ ακόμα να μην επισημάνω ότι σ’ όλα αυτού του είδους τα κηρύγματα, τους εσκεμμένα λάθος χρόνους των θεμελιωδών ρημάτων που χρησιμοποιούν. Ένα τέτοιο θεμελιώδες ρήμα είναι π.χ., το ρήμα «ματώνω», «πονώ», κ.λ.π. Και ο εσκεμμένα λάθος χρόνος του ρήματος που χρησιμοποιείται είναι αυτός του α΄ πληθυντικού.
«Θα ματώσουμε» «Θα πονέσουμε»…
«Τα μέτρα αφορούν όλους»…
Βεβαίως, οι αλλόθρησκοι, που πολεμούν την αλήθεια του Δόγματος, βγάζουν χυδαία γλώσσα :
«Δεν ματώνετε, ΜΑΤΟΥΝΟΥΜΕ», λένε…
«Δεν πονάτε, ΠΟΝΑΜΕ», λένε…
«Τα μέτρα δεν αφορούν όλους, ΑΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ, ΑΛΛΩΣ, ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΚΟΡΟΪΔΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ», λένε…
Κάπως έτσι τέλειωσε η προχθεσινή Μεγάλη Λειτουργία, αλλά, πριν καν το ποίμνιο εγκαταλείψει τον ιερό χώρο στον οποίο διεξήχθη η Μεγάλη Λειτουργία, ΓΙ΄ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΗΡΘΕ ΕΚΤΑΚΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΑΠΕΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΣΥΝΤΟΜΑ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΘΑ ΑΠΑΙΤΗΘΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΗΓΗΘΕΙ ΓΙΑΤΙ Η «ΣΩΤΗΡΙΑ» «ΜΑΣ», ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΘΕΙ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΒΕΒΑΙΩΘΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΕΔΩ ΣΤΗ ΓΗ.
Kafeneio
Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον στις 7/11 τη Μεγάλη Λειτουργία της Εκκλησίας του Δόγματος του Μοιραίου, άλλως πως του Μονοδρόμου.
Η λειτουργία έλαβε χώρα, ως συνήθως, μέσα στην ελληνική Βουλή.
Ήταν μια λειτουργία αφιερωμένη στην επαναβεβαίωση του Όρκου Πίστης προς το Δόγμα αυτό.
Κάθε φορά που ο θεός που πρεσβεύει το Δόγμα αυτό, ζητά νέες επαναβεβαιώσεις πίστης, έχουμε και..... μια νέα Μεγάλη Λειτουργία.
Το Κήρυγμα, για πολλοστή φορά, από της ιδρύσεως της Εκκλησίας αυτής, που συμπίπτει με την προ 27μήνου θεμελιώσεώς της από τους Παγκόσμιους Πάπες της, ήταν μια μονότονη επανάληψη των ΙΔΙΩΝ ΚΗΡΥΓΜΑΤΩΝ, που συχνά πυκνά από του άμβωνος της Εκκλησίας του Μοιραίου εκφωνούνται κοντά 2,5 τώρα χρόνια.
Ποιο είναι αυτό το μονότονο κήρυγμα;
Είναι η προσδοκία της εισόδου στο Παράδεισο, της κατάκτησης του Παραδείσου, κάποια στιγμή στο μέλλον, από τους πιστούς του Δόγματος.
Βέβαια, με τους παραδείσους ΟΛΩΝ των θρησκειών, υπάρχει πάντα ένα πρόβλημα.
Αυτός ο Παράδεισος, σε όλα τα Δόγματα, είναι ένα «μέρος» το οποίο πολλοί μπορούν να το φαντάζονται, και το φαντάστηκαν, αλλά κανείς ζωντανός δεν το είδε.
Ένα «μέρος» που το φανταζόμαστε, και που το φανταζόμαστε όπως θα θέλαμε να είναι, αν ποτέ θα μπορούσε να αποδειχτεί ότι είναι μια πραγματικότητα, εδώ ή στον Ουρανό.
Αλλά το πρόβλημα δεν σταματά εδώ.
Σπάνια θα συναντήσεις ένα Δόγμα που θα σου υποδεικνύει την οδό την άγουσα στον Παράδεισο, σαν μια οδό που προσφέρει ευκολία στη πορεία και ευχαρίστηση : στον ειδυλλιακό Ουράνιο Παράδεισο φτάνεις ΠΑΝΤΑ μέσα από τη γήινη Κόλαση.
Μέσα από τον πόνο, την εξαθλίωση και ενίοτε το θάνατο κατά την αναζήτηση τούτου του Παραδείσου.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ «ΣΟΒΑΡΗ» ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΑΝΑΓΑΓΕΙ ΣΕ «ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΑΡΕΤΕΣ» ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.
Το προσκλητήριο που σε καλεί στον Παράδεισο, όχι σπάνια είναι το ίδιο γραμμένο με αίμα.
Ποτέ μου δεν μπόρεσα να αποδεχτώ τούτες τις «αναγκαιότητες». ΓΙΑΤΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ;
Γιατί Η ΓΗΙΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η «ΚΑΤΑΡΑ» ΤΩΝ ΠΟΛΥ ΛΙΓΩΝ, ΟΣΩΝ «ΘΥΣΙΑΖΟΥΝ» ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;
Έτσι λοιπόν, το κήρυγμα της Εκκλησίας του Μνημονίου, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Το Μνημόνιο, σου υπόσχεται, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ, ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΣΟΥ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΚΑΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ένα είδος «παραδείσου», όπως αυτό τον αντιλαμβάνεται, ένα «παράδεισο» που ορκισμένοι αντίπαλοι του Δόγματος αυτού, απλά θεωρούν ότι δεν είναι παρά η ίδια η Κόλαση.
Και βεβαίως, πρέπει ο πιστός να δείξει ότι είναι «άξιος» αυτής της «τιμής», και προκειμένου να το δείξει και αποδείξει πρέπει να αποδεχτεί να διαβεί την οδό που θα τον οδηγήσει στον «παράδεισο» ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ : ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ.
Αυτό το κήρυγμα παρακολούθησα προχθές από τους ιερείς της Εκκλησίας του Μονοδρόμου.
28 κοντά μήνες, πιστοί στο Δόγμα τους, εδώ επί της Γης, σε τούτη τη χώρα, «εξασφαλίζουν» την αναγκαία «κάθαρση» των παλαιών ημών «αμαρτημάτων», που περνά μέσα από τον πόνο και την εξαθλίωση, υποσχόμενοι ένα μελλοντικό παράδεισο, που περιγράφεται με τέτοιους όρους «σαφήνειας», όσο και κάθε άλλος Ουράνιος Παράδεισος.
Έτσι λοιπόν έληξε κι αυτή η Μεγάλη Λειτουργία, χωρίς κανένα ενδιαφέρον και καμία έκπληξη από πλευράς περιεχομένου του Κηρύγματος.
Τούτο είναι τόσο αληθινό, ώστε κάποιος μπορεί με ακρίβεια 100%, να «προφητέψει» ποιο θα είναι το περιεχόμενο του επόμενου Κηρύγματος της Εκκλησίας του Μονοδρόμου, ΟΠΟΤΕ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΙ, όπως ακριβώς προφητεύαμε ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΣΤΙΓΜΗ της εγκαθίδρυσης του Δόγματος αυτού, τι θα ακούμε όσο το Δόγμα αυτό θα υπάρχει : ότι ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΡΑ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΠΩΔΥΝΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΟΤΙ ΤΗ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΘΑ ΜΑΣ ΕΣΩΝΑΝ, ΑΛΛΑ ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΩΝΟΥΝ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΝΑ ΕΞΑΝΑΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ, ΔΙΟΤΙ ΣΤΟ ΔΙΗΝΕΚΕΣ ΘΑ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ.
Άλλωστε, ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΑ θέματα, σπάνια μπορεί κανείς να διαπιστώνει εκπλήξεις, εκτός κι αναφέρεται σε συχνότητες μεταβολής των ιδεών ανά κάποιους αιώνες ή και χιλιετίες.
Εδώ, έχουμε και άλλα ζητήματα αναφορικά με τη λειτουργία τούτου του Δόγματος, ιδίως στο τομέα του προσηλυτισμού.
Όταν οι Παγκόσμιοι Πάπες της Παγκόσμιας αυτής Εκκλησίας, πρωτοήρθαν στη χώρα, προκειμένου να εγκαινιάσουν θέτοντας τον θεμέλιο λίθο της νέας αυτής Εκκλησίας, μιλώντας προς το νέο τους ποίμνιο, το οποίο αγωνιούσε για τις πληγές που ενέσκηψαν στη πατρίδα, είχαν προβεί σε προφητείες περί οδυνηρής μεν αλλά σύντομης θεραπείας, σ’ ένα εξάμηνο, σ’ ένα χρόνο, ο ασθενής θα είχε σηκωθεί απ’ το κρεβάτι κι όχι μόνο θα περπάταγε μα θα έτρεχε, καλλιεργώντας μεγάλες και σύντομες προσδοκίες.
Οι προφητείες όμως αυτές, μιας και διαψεύδονταν κάθε λίγο και λιγάκι, ήταν αναγκαίο, με τον ίδιο ρυθμό να επαναβεβαιώνονται, αν το Δόγμα θέλει να επιβιώσει.
Το ποίμνιο όμως, συχνά, τέτοιες «θείες» αστοχίες διαπιστώνοντας, συνεχώς ρωτούσε τους ιερείς του Δόγματος, που συνεχώς το καθησύχαζαν.
Το προχθεσινό κήρυγμα των ιερέων του Δόγματος, ήταν γι’ ακόμα μια φορά, το ίδιο καθησυχαστικό. Κι όπως όλα τα δόγματα, όταν κάποιος τους υπενθυμίζει προφητείες που δεν εκπληρώθηκαν, το ίδιο κι αυτό το Δόγμα του Μονοδρόμου, φυσικά, υπερασπίστηκε την «αδιαμφισβήτητη» αλήθεια του Λόγου που εκπροσωπεί, τον απόλυτο Κύριο της Αλήθειας, φυσικά υπερασπίστηκε το θείο που μιλά δια των ιερέων του Δόγματος, φυσικά, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αλήθεια του Δόγματος αλλά στο πεπερασμένο της αντίληψης και των ικανοτήτων των αντιπάλων του, που φέρνουν προσκόμματα στη διάδοση της αλήθειας, άθλιων αλλόθρησκων, άπιστων, που αδυνατούν να αντιληφθούν τις υψηλές προδιαγραφές που η δογματική αλήθεια θέτει. Βέβαια, υπάρχουν και πιστοί του Δόγματος, που δεν προσπαθούν με τον απαραίτητο ζήλο να πετύχουν τους στόχους του.
Δεν μπορώ ακόμα να μην επισημάνω ότι σ’ όλα αυτού του είδους τα κηρύγματα, τους εσκεμμένα λάθος χρόνους των θεμελιωδών ρημάτων που χρησιμοποιούν. Ένα τέτοιο θεμελιώδες ρήμα είναι π.χ., το ρήμα «ματώνω», «πονώ», κ.λ.π. Και ο εσκεμμένα λάθος χρόνος του ρήματος που χρησιμοποιείται είναι αυτός του α΄ πληθυντικού.
«Θα ματώσουμε» «Θα πονέσουμε»…
«Τα μέτρα αφορούν όλους»…
Βεβαίως, οι αλλόθρησκοι, που πολεμούν την αλήθεια του Δόγματος, βγάζουν χυδαία γλώσσα :
«Δεν ματώνετε, ΜΑΤΟΥΝΟΥΜΕ», λένε…
«Δεν πονάτε, ΠΟΝΑΜΕ», λένε…
«Τα μέτρα δεν αφορούν όλους, ΑΦΟΡΟΥΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ ΤΗΣ ΧΏΡΑΣ, ΑΛΛΩΣ, ΤΑ ΣΥΝΗΘΗ ΚΟΡΟΪΔΑ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ», λένε…
Κάπως έτσι τέλειωσε η προχθεσινή Μεγάλη Λειτουργία, αλλά, πριν καν το ποίμνιο εγκαταλείψει τον ιερό χώρο στον οποίο διεξήχθη η Μεγάλη Λειτουργία, ΓΙ΄ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΗΡΘΕ ΕΚΤΑΚΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥΣ ΠΑΠΕΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ, ΣΥΝΤΟΜΑ, ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΘΑ ΑΠΑΙΤΗΘΕΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΗΓΗΘΕΙ ΓΙΑΤΙ Η «ΣΩΤΗΡΙΑ» «ΜΑΣ», ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΘΕΙ, ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΒΕΒΑΙΩΘΕΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΜΕ ΝΕΕΣ ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΕΔΩ ΣΤΗ ΓΗ.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Φορολογικός παράδεισος για τις offshore η Ελλάδα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
