2013-08-28 10:43:06
Ζούμε σε μια εποχή, θα τολμήσω να πω και σε μια χώρα, οπου όλοι μας οι φόβοι βγαίνουν στην επιφάνεια. Ο φόβος της φτώχιας, της απώλειας ελέγχου, του πολέμου, της αρρώστιας, του θανάτου, της ανεπάρκειας, της έλλειψης, της μοναξιάς, της μη αποδοχής κλπ. Τόσο έντονοι και τόσο πραγματικοί που είτε θα μας κάνουν να παγώσουμε και να παραδοθούμε στο φόβο και στα προσωπεία του ή θα κάνουμε το περίφημο άλμα στη συνειδητότητα μας...
Μακάρι όλα να μας πηγαίνανε συνέχεια καλά και βολικά. Να είναι όλα εύκολα, αβίαστα, αβάδιστα και αβασάνιστα που λένε και οι φυλλάδες. Αλλά δεν είναι. Και ίσως να υπάρχει και κάποιος λόγος. Ίσως να μπαίνουν τα εμπόδια μας επίτηδες. Για να τα πηδήξουμε και όχι για να μας "πηδήξουν"
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και ενδέχεται αυτό το γεγονός να κάνει το ταξίδι μας εδώ στη γη συναρπαστικό.
Για να ξημερώσει μια όμορφη μέρα πρέπει να προηγηθεί το σκοτάδι. Ο δρόμος προς το φώς είναι μέσα από το σκοτάδι. Και όχι απαραίτητα το σκοτάδι γύρω μας αλλά το σκοτάδι εντός μας. Εκείνες οι σκέψεις μας, ξέρετε, οι επικριτικές, οι αποθαρρυντικές, οι θυμωμένες, οι απελπισμένες, οι φοβικές. Που απορρίπτουν εμάς ή τους άλλους.
Έχουμε φτιάξει ένα σωρό λέξεις και καταστάσεις αλλά στην ουσία όλες μας οι επιλογές γίνονται με βάση την Αγάπη ή με βάση τον Φόβο. Απο την μέρα που γεννιόμαστε μέχρι την μέρα που πεθαίνουμε.
Πρέπει να δούμε τον κόσμο με αγάπη, τους γύρω μας με αγάπη, τους ίδιους μας τους εαυτούς με αγάπη. Με συγχώρεση και κατανόηση.
Δεν πειράζει που κάναμε το τάδε λάθος ή πήραμε την λάθος απόφαση και κάναμε μια λάθος επιλογή. Δεν είμαστε τέλειοι. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα σταυρώνοντας τον εαυτό μας ή τους άλλους όπως σταυρώσαμε τον Ιησού. Αντ´ αυτού όμως μπορούμε να επιλέξουμε να αγαπάμε τους άλλους όπως (θα έπρεπε) να αγαπάμε τον εαυτό μας. Γιατί τελικά είμαστε ένα και το αυτό. Εμείς είμαστε οι άλλοι και οι άλλοι είμαστε εμείς. Όλοι είμαστε κομμάτια της ίδιας ύπαρξης. Κάποια κομμάτια βρίσκονται πιο μπροστά, άλλα πιο πίσω. Όλοι όμως είμαστε σε σταθερή πορεία πρός το Φώς και την Αγάπη.
Καληνύχτα
to-kounavi.blogspot.com
Μακάρι όλα να μας πηγαίνανε συνέχεια καλά και βολικά. Να είναι όλα εύκολα, αβίαστα, αβάδιστα και αβασάνιστα που λένε και οι φυλλάδες. Αλλά δεν είναι. Και ίσως να υπάρχει και κάποιος λόγος. Ίσως να μπαίνουν τα εμπόδια μας επίτηδες. Για να τα πηδήξουμε και όχι για να μας "πηδήξουν"
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και ενδέχεται αυτό το γεγονός να κάνει το ταξίδι μας εδώ στη γη συναρπαστικό.
Για να ξημερώσει μια όμορφη μέρα πρέπει να προηγηθεί το σκοτάδι. Ο δρόμος προς το φώς είναι μέσα από το σκοτάδι. Και όχι απαραίτητα το σκοτάδι γύρω μας αλλά το σκοτάδι εντός μας. Εκείνες οι σκέψεις μας, ξέρετε, οι επικριτικές, οι αποθαρρυντικές, οι θυμωμένες, οι απελπισμένες, οι φοβικές. Που απορρίπτουν εμάς ή τους άλλους.
Έχουμε φτιάξει ένα σωρό λέξεις και καταστάσεις αλλά στην ουσία όλες μας οι επιλογές γίνονται με βάση την Αγάπη ή με βάση τον Φόβο. Απο την μέρα που γεννιόμαστε μέχρι την μέρα που πεθαίνουμε.
Πρέπει να δούμε τον κόσμο με αγάπη, τους γύρω μας με αγάπη, τους ίδιους μας τους εαυτούς με αγάπη. Με συγχώρεση και κατανόηση.
Δεν πειράζει που κάναμε το τάδε λάθος ή πήραμε την λάθος απόφαση και κάναμε μια λάθος επιλογή. Δεν είμαστε τέλειοι. Δεν θα κερδίσουμε τίποτα σταυρώνοντας τον εαυτό μας ή τους άλλους όπως σταυρώσαμε τον Ιησού. Αντ´ αυτού όμως μπορούμε να επιλέξουμε να αγαπάμε τους άλλους όπως (θα έπρεπε) να αγαπάμε τον εαυτό μας. Γιατί τελικά είμαστε ένα και το αυτό. Εμείς είμαστε οι άλλοι και οι άλλοι είμαστε εμείς. Όλοι είμαστε κομμάτια της ίδιας ύπαρξης. Κάποια κομμάτια βρίσκονται πιο μπροστά, άλλα πιο πίσω. Όλοι όμως είμαστε σε σταθερή πορεία πρός το Φώς και την Αγάπη.
Καληνύχτα
to-kounavi.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μοναστήρι της Κρήτης πρωταγωνιστεί σε σκάνδαλο με εικονικά τιμολόγια!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ