2012-06-05 16:58:00
Γράφει ο Χρήστος Η.Χαλαζιάς
Η Γερμανία εξακολουθεί να ζει σε μόνιμη πλέον βάση με τη ρατσιστική βία, η οποία παρουσίασε νέες «αιχμές» μετά την ψήφιση της τροποποίησης του συντάγματος με την οποία περιορίζεται το δικαίωμα παροχής ασύλου στους μετανάστες. Θα έλεγε κανένας ότι «λογικά» η δράση των νεοναζιστών ρατσιστών που καλλιεργούν την «ξενοφοβία» θα περιορίζονταν αισθητά ύστερα από τη νέα συνταγματική ρύθμιση. Συνέβη όμως το αντίθετο και είναι παράλογο. Το επισήμανε η εφημερίδα «Ιντεπέντεντ» σε σχετικό άρθρο της και υπογράμμιζε. «Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα περισσότερα πολιτικά κόμματα και ιδιαίτερα το χριστιανοδημοκρατικό το καγκελάριου Χελμούτ Κόλ. επιθυμούσαν δικαίως τη ψήφιση της τροποποίησης του συντάγματος για τη χορήγηση ασύλου στους μετανάστες μια ώρα αρχύτερα, γιατί θεωρούσαν ότι με αυτό τον τρόπο θα αναχαιτιζόταν η δράση των περισσότερων ακροδεξιών κομμάτων και κυρίως των σκίχεντς. Στην πράξη όμως τα γεγονότα εκτυλίχθησαν τελείως διαφορετικά και σήμερα ο κ. Χ. Κόλ έχει να αντιμετωπίσει δυο ανοικτά μέτωπα: τις ακροδεξιές οργανώσεις, τους αδυσώπητους νοσταλγούς του Χίτλερ αλλά και τους ξένους μετανάστες, ιδιαίτερα τους Τούρκους οι οποίοι εμφανίζονται αγανακτισμένοι με τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης και τα ελλιπή
μέτρα προστασίας τους.»
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το «γερμανικό» όπως πολλές φορές έχει γραφτεί από διάφορους αναλυτές, αλλά ευρωπαϊκό και κατά συνέπεια παγκόσμιο αφού δεν μπορούν να προβλεφθούν οι εξελίξεις και οι συνέπειες τους. Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην Κοπεγχάγη, οι σοσιαλιστές ηγέτες των χωρών μελών της Ε.Ο.Κ σε κοινή δήλωση τους εκφράζουν ανησυχία για τις αυξανόμενες φυλετικές βιαιότητες στην Ευρώπη, τονίζοντας ότι οι κυριότερες αιτίες είναι η ανεργία, η ύφεση στην οικονομία και η απελπισία. Οι σοσιαλιστές ηγέτες αναφέρουν ότι «Την κατάσταση αυτή εκμεταλλέυονται οι αντιδημοκρατικοί πολιτικοί της άκρας δεξιάς… Το μήνυμα είναι απλό, ο ρατσισμός είναι ηθικώς απαράδεκτος και πολιτικώς επικίνδυνος. Μας αφορά όλους. Αν χωρίσουμε τους λαούς μας από το φύλο, από τη φυλή ή από τα έθνη, τότε όλοι θα χάσουμε. Καλούμε όλους να ενεργήσουμε. Καλούμε όλους να ενεργήσουμε από κοινού και επειγόντως για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών και να χαράξουμε στρατηγική που θα καλύπτει όλες τις πτυχές της μετανάστευσης και του ασύλου.»
Είναι γενική διαπίστωση ότι στην Ευρώπη ζούμε τη βαρβαρότητα και την αδιαλλαξία που γεμίζει με τρόμου τους δρόμους της ηπείρου. Η Ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊς» σε ένα πρόσφατο άρθρο της έγραφε: « Από το Μόναχο ως το Λονδίνο και από τη Φλωρεντία ως τη Σαραγόσα, ο παραλογισμός συναντά στην βία έναν αδυσώπητο σύμμαχο. Η κοινοτική Ευρώπη αναμφιβόλως μια από τις ελάχιστες περιοχές του πλανήτη όπου παρά την οικονομική ευμάρεια οι σειρήνες του κινδύνου εξακολουθούν να ηχούν για τους άκληρους της γης, απαντά στη μετανάστευση με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Δείχνει να υιοθετεί τη χρήση της βίας απέναντι στους αδύναμους ως της μοναδικής μεθόδου για να επιλύσει τις δυσχέρειες που δημιουργεί η βαθειά και παρατεταμένη ύφεση. Προτού όμως φτάσουμε στη βία, έχει προηγηθεί μια συνεχής ηθική διάβρωση που στοχεύει κυρίως στο να αποδώσει ευθύνες στους άλλους για τις δικές μας ανεπάρκειες, για τα δικά μας δεινά. Η μυθοποίηση του πραγματικού και κατά συνέπεια η απαξίωση της αλληλεγγύης και η ενίσχυση της καταναλωτικής απληστίας διαμορφώνουν ένα κλίμα στο οποίο το μόνο που έλειπε να προστεθεί ήταν μια ανεργία του 10-11% του ενεργού ευρωπαϊκού πληθυσμού, μια περικοπή των κοινωνικών δαπανών και μια ανησυχητική πληθυσμιακή μείωση, για να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μίγμα όπου οι δημαγωγοί παραπλανούν τους απογοητευμένους ψηφοφόρους αναβιώνοντας τους «πεφωτισμένους δολοφόνους».
Στη Γερμανία γίνεται αρκετή συζήτηση για το αν η βία είναι οργανωμένη από τις νεοναζιστικές ομάδες ή αποτέλεσμα «μέθης» από άτομα τα οποία θέλουν να εκδικηθούν την κοινωνία. Ο αρχεισαγγελέας Αλ.Φόν Στάλ αναφερόμενος στους δράστες της πιο φονικής μέχρι στιγμής επίθεσης στο Ζόλιγκεν, υποστήριξε με επιφύλαξη πάντως, ότι «μέχρι τώρα δεν έχει διαπιστωθεί ακροδεξιό οργανωτικό σχέδιο δράσης». Η τάση αυτή, να αποσυνδεθεί η ρατσιστική βία από οργανωμένα σχέδια και να αποδοθεί μόνο σε «προσωπικές αντιδράσεις» αντικοινωνικών στοιχείων είναι εμφανέστατη στη Γερμανία παρόλο που υπάρχουν πολλές αποδείξεις για την ένταξη των δραστών αυτών των εγκλημάτων σε φασιστικές, νεοναζιστικές και άλλες οργανώσεις. Η Γαλλική «Μοντ» σε άρθρο της γράφε: « Πολλοί είχαν πιστέψει το αντίθετο, αλλά δυστυχώς η Γερμανία όπως αποδεικνύεται δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της βίας και της ξενοφοβίας το περασμένο φθινόπωρο με το μεγάλο εκείνο κύμα των ρατσιστικών διαδηλώσεων.
Μετά το Μέλν, μετά τη Φρανκφούρτη, τώρα στο Ζόλιγκεν δολοφονήθηκαν γυναίκες και παιδία από την Τουρκία. Ο καγκελάριος Χ. Κόλ έσπευσε βεβαίως να εκφράσει τον αποτροπιασμό του και πολλές χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους των γερμανικών μεγαλουπόλεων διαμαρτυρόμενοι για την εγκληματική αυτή πράξη των θρασύδειλων. Τελικώς όμως προκαλεί αναγούλα αυτός ο επαναλαμβανόμενος κύκλος των ίδιων πάντα γεγονότων: νεοναζί σκοτώνουν, η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτια της, ο λαός βγαίνει στους δρόμους για να βρίσει άγνωστους δολοφόνους. Άγνωστους και ασύλληπτους με δυνατότητα να συνεχίσουν τις εγκληματικές πράξεις τους, και το κυριότερο: με άγνωστους και ασύλληπτους τους «ηγέτες» των εγκλημάτων, οι οποίοι σχεδιάζουν και οργανώνουν τα κύματα βίας, πέρα από κάθε αμφισβήτηση και αμφιβολία.
Ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας Ρούντολφ Ζάιτερς, σκάφτεται- λέει- να θέσει εκτός νόμου τις ακροδεξιές και νεοφασιστικές οργανώσεις. Στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερες από 80 τέτοιες οργανώσεις με περίπου 65.000 μέλη. Ο αριθμός αυτός είναι αυξημένος 2000 περίπου σε σχέση με το 1992 σύμφωνα με τα στοιχεία της γερμανικής ασφάλειας. Η άνοδος του ρεύματος των φασιστών δείχνει σαφώς τις τάσεις για το άμεσο μέλλον, ένας λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει ριζικά και από αποφασιστικά αυτέ τις ανοιχτές πληγές.
Με τη Γερμανία σε κατάσταση εθνικιστικού ρατσισμού είναι φυσικό οι αντιδράσεις να είναι εντονότερες. Αυτό «επιβάλλει» το παρελθόν της Γερμανίας κάτι που οι ίδιοι οι Γερμανοί –πρωτίστως αυτοί μάλιστα- δεν πρέπει και δεν μπορεί να λησμονούν και να μην υπολογίζουν. «Όποιος αγαπά τη Γερμανία- έγραψε μια εφημερίδα- δεν μπορεί να σκέφτεται εθνικιστικά. Τίποτε δεν θα μπορούσε να ζημιώσει περισσότερο αυτή τη χώρα όσο η ξαφνική εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής δυτικής σκέψης και η στροφή προς την αναζήτηση νέων μεγάλο-γερμανικών δυνατοτήτων στην Κεντρική Ευρώπη. Μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου όμως απελευθερώθηκαν ξαφνικά από τα παλιά δεσμά τους τα πρότυπα φυλετικής, εθνικής και εθνικοκρατικής σκέψης και εξαπλώνονται στην Ευρώπη.
Η «Μοντ» στο δικό της άρθρο –ανάλυση, αναφέρει: « εξαντλημένη από το βάρος και ο κόστος της επανένωσης και έχοντας αυτά τα τελευταία χρόνια ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στους Γερμανούς της διασποράς που συρρέουν κοντά εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως από χώρες πρώην κουμμουνιστικές, η Γερμανία δεν μπορεί πια να απορροφήσει όλα εκείνα τα πλήθη που ονειρεύονται να συμμετάσχουν στην ευημερία της. Γίνονται συζητήσεις για το θέμα αυτό και η σημαντικότερη έγινε ασφαλώς όταν συζητείτο η συνταγματική μεταρρύθμιση για το άσυλο. Από τη συζήτηση αυτή όμως έλειψε ένα βασικό στοιχείο που έπρεπε ταυτόχρονα να εξεταστεί. Είναι η θεμελίωση του δικαιώματος παροχής γερμανικής υπηκοότητας, όταν χορηγείται υπηκοότητα μόνο σε Γερμανούς εξ αίματος ξανάρχονται στο μυαλό άσχημες εικόνες από το παρελθόν και θεωρίες περί φυλετικής καθαρότητας.»
Τα φρικιαστικά εγκλήματα των νεοναζί στη Γερμανία προκαλούν φόβο σε ολόκληρη της Ευρώπη, αλλά και αντιδράσεις μέσα από τις οποίες απαιτείται η εξεύρεση ενός αποτελεσματικού τρόπου «άμυνας» και τελικής εξαφάνισης του φαινομένου της ρατσιστικής «ξενοφοβίας» βίας. «Επιστρέφει ο ναζιστικός τρόμος, η ρατσιστική σφαγή της Γερμανίας» είναι λ.χ χαρακτηριστικοί τίτλοι της ιταλικής «Ρεπούμπλικα» και άλλων ευρωπαϊκών εφημερίδων.
Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι οι μετανάστες στη Γερμανία, από όποια χώρα και αν προέρχονται έχουν κυριολεκτικά ξεσηκωθεί εναντίον όχι μόνο των ακροδεξιών εγκληματιών αλλά και της κυβέρνησης, κατηγορώντας την ότι φέρει ακέραιη την ευθύνη για όσα συμβαίνουν καθημερινώς σε πολλές πόλεις, ιδιαίτερα σε περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Οι ξένοι μετανάστες όπως γράφει η «Ιντιπέντεντ» θεωρούν την παρούσα ιστορική στιγμή για να διεκδικήσουν το αναφθαίρετο δικαίωμα τους να επιβιώσουν αξιοπρεπώς σε μια χώρα όπου έτσι και αλλιώς προσφέρουν την εργασία σους στη προσπάθεια τους να καλυτερεύσουν τις συνθήκες ζωής τους.
Πολιτικοί αναλυτές σημειώνουν ότι οι διαρκείς επιθέσεις των ρατσιστών, νεοναζιστών και άλλων εξτρεμιστικών στοιχείων όχι μόνο δεν αποδυναμώνει και δεν αποθαρρύνει τους ξένους, αλλά αντίθετα τους πεισμώνει και τους συσπειρώνει για την διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν αφορά τους μετανάστες στο επίπεδο των δραματικών συνθηκών, αλλά σε πολύ ευρύτερο πεδίο αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης. Τι βλέπουμε να γίνεται; Η Ευρώπη αντιδρά με την ψήφιση περιοριστικών μέτρων όπου έχει γίνει ήδη στη Γαλλία και τη Γερμανία- «Είναι αλήθεια επισημαίνει η «Ελ Παίς»- ότι θα μπορούσε κανένας να παραθέσει πολλές στατιστικές και αριθμούς που μπορούν να δικαιολογήσουν το φόβο των ανεπτυγμένων χωρών απέναντι στην τεράστια αύξηση του αριθμού των προσφύγων και άλλων μεταναστών. Αλλά κανένας αριθμός δεν μπορεί να δικαιολογήσει την συνενοχή ή την παθητικότητα μπροστά σε δολοφονίες όπως αυτές του Ζόλιγκεν «ούτε των πολιτών, ούτε των πανίσχυρων συστημάτων ασφαλείας»
Το πνεύμα που αναβιώνει όλο και εντονότερα στη Γερμανία, φιλοναζιστικό και υπέρ της «καθαρότητας της φυλής» διαχέεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου οι συνθήκες σήμερα είναι τέτοιες ώστε με την κατάλληλη προπαγάνδα εκ μέρους των διαφόρων Ζάν Μαρί Λεπέν, ο ρατσισμός εναντίον των ξένων γίνεται μια «φιλοσοφία» που δεν απέχει βέβαια από τα εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα του Χίτλερ. « Όσο εντονότερα στρέφονται πάλι οι άνθρωποι προς τα εθνικιστικά και τα εθνοκρατικά ιδεώδη και όσο περισσότερο απωθείται η δυτική και ευρωπαϊκή ιδέα μιας κοινωνίας θεμελιωμένης στα ανθρώπινα δικαιώματα, της δημοκρατίας και του πλουραλισμού, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αναβίωσης παλαιών εποχών στη Γερμανία και την Ευρώπη. Το τείχος απέναντι στη «πανούκλα» του νεοναζισμού που εμφανίζεται απειλητικά όσο ποτέ άλλοτε από την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και μετά. Δεν ορθώνεται ή τουλάχιστον δεν ορθώνεται με την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα που θα έπρεπε. Η ανεκτικότητα των γερμανικών αρχών είναι δεδομένη και σε πολλές περιπτώσεις «ενθαρρυντική» για τους εγκληματίες ρατσιστές. Αυτή η ανοχή, η αδιαφορία έστω είναι η χειρότερη πλευρά του προβλήματος σήμερα.
I-Reporter
Η Γερμανία εξακολουθεί να ζει σε μόνιμη πλέον βάση με τη ρατσιστική βία, η οποία παρουσίασε νέες «αιχμές» μετά την ψήφιση της τροποποίησης του συντάγματος με την οποία περιορίζεται το δικαίωμα παροχής ασύλου στους μετανάστες. Θα έλεγε κανένας ότι «λογικά» η δράση των νεοναζιστών ρατσιστών που καλλιεργούν την «ξενοφοβία» θα περιορίζονταν αισθητά ύστερα από τη νέα συνταγματική ρύθμιση. Συνέβη όμως το αντίθετο και είναι παράλογο. Το επισήμανε η εφημερίδα «Ιντεπέντεντ» σε σχετικό άρθρο της και υπογράμμιζε. «Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα περισσότερα πολιτικά κόμματα και ιδιαίτερα το χριστιανοδημοκρατικό το καγκελάριου Χελμούτ Κόλ. επιθυμούσαν δικαίως τη ψήφιση της τροποποίησης του συντάγματος για τη χορήγηση ασύλου στους μετανάστες μια ώρα αρχύτερα, γιατί θεωρούσαν ότι με αυτό τον τρόπο θα αναχαιτιζόταν η δράση των περισσότερων ακροδεξιών κομμάτων και κυρίως των σκίχεντς. Στην πράξη όμως τα γεγονότα εκτυλίχθησαν τελείως διαφορετικά και σήμερα ο κ. Χ. Κόλ έχει να αντιμετωπίσει δυο ανοικτά μέτωπα: τις ακροδεξιές οργανώσεις, τους αδυσώπητους νοσταλγούς του Χίτλερ αλλά και τους ξένους μετανάστες, ιδιαίτερα τους Τούρκους οι οποίοι εμφανίζονται αγανακτισμένοι με τη στάση της γερμανικής κυβέρνησης και τα ελλιπή
μέτρα προστασίας τους.»
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το «γερμανικό» όπως πολλές φορές έχει γραφτεί από διάφορους αναλυτές, αλλά ευρωπαϊκό και κατά συνέπεια παγκόσμιο αφού δεν μπορούν να προβλεφθούν οι εξελίξεις και οι συνέπειες τους. Στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην Κοπεγχάγη, οι σοσιαλιστές ηγέτες των χωρών μελών της Ε.Ο.Κ σε κοινή δήλωση τους εκφράζουν ανησυχία για τις αυξανόμενες φυλετικές βιαιότητες στην Ευρώπη, τονίζοντας ότι οι κυριότερες αιτίες είναι η ανεργία, η ύφεση στην οικονομία και η απελπισία. Οι σοσιαλιστές ηγέτες αναφέρουν ότι «Την κατάσταση αυτή εκμεταλλέυονται οι αντιδημοκρατικοί πολιτικοί της άκρας δεξιάς… Το μήνυμα είναι απλό, ο ρατσισμός είναι ηθικώς απαράδεκτος και πολιτικώς επικίνδυνος. Μας αφορά όλους. Αν χωρίσουμε τους λαούς μας από το φύλο, από τη φυλή ή από τα έθνη, τότε όλοι θα χάσουμε. Καλούμε όλους να ενεργήσουμε. Καλούμε όλους να ενεργήσουμε από κοινού και επειγόντως για την αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών και να χαράξουμε στρατηγική που θα καλύπτει όλες τις πτυχές της μετανάστευσης και του ασύλου.»
Είναι γενική διαπίστωση ότι στην Ευρώπη ζούμε τη βαρβαρότητα και την αδιαλλαξία που γεμίζει με τρόμου τους δρόμους της ηπείρου. Η Ισπανική εφημερίδα «Ελ Παϊς» σε ένα πρόσφατο άρθρο της έγραφε: « Από το Μόναχο ως το Λονδίνο και από τη Φλωρεντία ως τη Σαραγόσα, ο παραλογισμός συναντά στην βία έναν αδυσώπητο σύμμαχο. Η κοινοτική Ευρώπη αναμφιβόλως μια από τις ελάχιστες περιοχές του πλανήτη όπου παρά την οικονομική ευμάρεια οι σειρήνες του κινδύνου εξακολουθούν να ηχούν για τους άκληρους της γης, απαντά στη μετανάστευση με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Δείχνει να υιοθετεί τη χρήση της βίας απέναντι στους αδύναμους ως της μοναδικής μεθόδου για να επιλύσει τις δυσχέρειες που δημιουργεί η βαθειά και παρατεταμένη ύφεση. Προτού όμως φτάσουμε στη βία, έχει προηγηθεί μια συνεχής ηθική διάβρωση που στοχεύει κυρίως στο να αποδώσει ευθύνες στους άλλους για τις δικές μας ανεπάρκειες, για τα δικά μας δεινά. Η μυθοποίηση του πραγματικού και κατά συνέπεια η απαξίωση της αλληλεγγύης και η ενίσχυση της καταναλωτικής απληστίας διαμορφώνουν ένα κλίμα στο οποίο το μόνο που έλειπε να προστεθεί ήταν μια ανεργία του 10-11% του ενεργού ευρωπαϊκού πληθυσμού, μια περικοπή των κοινωνικών δαπανών και μια ανησυχητική πληθυσμιακή μείωση, για να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μίγμα όπου οι δημαγωγοί παραπλανούν τους απογοητευμένους ψηφοφόρους αναβιώνοντας τους «πεφωτισμένους δολοφόνους».
Στη Γερμανία γίνεται αρκετή συζήτηση για το αν η βία είναι οργανωμένη από τις νεοναζιστικές ομάδες ή αποτέλεσμα «μέθης» από άτομα τα οποία θέλουν να εκδικηθούν την κοινωνία. Ο αρχεισαγγελέας Αλ.Φόν Στάλ αναφερόμενος στους δράστες της πιο φονικής μέχρι στιγμής επίθεσης στο Ζόλιγκεν, υποστήριξε με επιφύλαξη πάντως, ότι «μέχρι τώρα δεν έχει διαπιστωθεί ακροδεξιό οργανωτικό σχέδιο δράσης». Η τάση αυτή, να αποσυνδεθεί η ρατσιστική βία από οργανωμένα σχέδια και να αποδοθεί μόνο σε «προσωπικές αντιδράσεις» αντικοινωνικών στοιχείων είναι εμφανέστατη στη Γερμανία παρόλο που υπάρχουν πολλές αποδείξεις για την ένταξη των δραστών αυτών των εγκλημάτων σε φασιστικές, νεοναζιστικές και άλλες οργανώσεις. Η Γαλλική «Μοντ» σε άρθρο της γράφε: « Πολλοί είχαν πιστέψει το αντίθετο, αλλά δυστυχώς η Γερμανία όπως αποδεικνύεται δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο της βίας και της ξενοφοβίας το περασμένο φθινόπωρο με το μεγάλο εκείνο κύμα των ρατσιστικών διαδηλώσεων.
Μετά το Μέλν, μετά τη Φρανκφούρτη, τώρα στο Ζόλιγκεν δολοφονήθηκαν γυναίκες και παιδία από την Τουρκία. Ο καγκελάριος Χ. Κόλ έσπευσε βεβαίως να εκφράσει τον αποτροπιασμό του και πολλές χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους των γερμανικών μεγαλουπόλεων διαμαρτυρόμενοι για την εγκληματική αυτή πράξη των θρασύδειλων. Τελικώς όμως προκαλεί αναγούλα αυτός ο επαναλαμβανόμενος κύκλος των ίδιων πάντα γεγονότων: νεοναζί σκοτώνουν, η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτια της, ο λαός βγαίνει στους δρόμους για να βρίσει άγνωστους δολοφόνους. Άγνωστους και ασύλληπτους με δυνατότητα να συνεχίσουν τις εγκληματικές πράξεις τους, και το κυριότερο: με άγνωστους και ασύλληπτους τους «ηγέτες» των εγκλημάτων, οι οποίοι σχεδιάζουν και οργανώνουν τα κύματα βίας, πέρα από κάθε αμφισβήτηση και αμφιβολία.
Ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας Ρούντολφ Ζάιτερς, σκάφτεται- λέει- να θέσει εκτός νόμου τις ακροδεξιές και νεοφασιστικές οργανώσεις. Στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερες από 80 τέτοιες οργανώσεις με περίπου 65.000 μέλη. Ο αριθμός αυτός είναι αυξημένος 2000 περίπου σε σχέση με το 1992 σύμφωνα με τα στοιχεία της γερμανικής ασφάλειας. Η άνοδος του ρεύματος των φασιστών δείχνει σαφώς τις τάσεις για το άμεσο μέλλον, ένας λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει ριζικά και από αποφασιστικά αυτέ τις ανοιχτές πληγές.
Με τη Γερμανία σε κατάσταση εθνικιστικού ρατσισμού είναι φυσικό οι αντιδράσεις να είναι εντονότερες. Αυτό «επιβάλλει» το παρελθόν της Γερμανίας κάτι που οι ίδιοι οι Γερμανοί –πρωτίστως αυτοί μάλιστα- δεν πρέπει και δεν μπορεί να λησμονούν και να μην υπολογίζουν. «Όποιος αγαπά τη Γερμανία- έγραψε μια εφημερίδα- δεν μπορεί να σκέφτεται εθνικιστικά. Τίποτε δεν θα μπορούσε να ζημιώσει περισσότερο αυτή τη χώρα όσο η ξαφνική εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής δυτικής σκέψης και η στροφή προς την αναζήτηση νέων μεγάλο-γερμανικών δυνατοτήτων στην Κεντρική Ευρώπη. Μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου όμως απελευθερώθηκαν ξαφνικά από τα παλιά δεσμά τους τα πρότυπα φυλετικής, εθνικής και εθνικοκρατικής σκέψης και εξαπλώνονται στην Ευρώπη.
Η «Μοντ» στο δικό της άρθρο –ανάλυση, αναφέρει: « εξαντλημένη από το βάρος και ο κόστος της επανένωσης και έχοντας αυτά τα τελευταία χρόνια ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της στους Γερμανούς της διασποράς που συρρέουν κοντά εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως από χώρες πρώην κουμμουνιστικές, η Γερμανία δεν μπορεί πια να απορροφήσει όλα εκείνα τα πλήθη που ονειρεύονται να συμμετάσχουν στην ευημερία της. Γίνονται συζητήσεις για το θέμα αυτό και η σημαντικότερη έγινε ασφαλώς όταν συζητείτο η συνταγματική μεταρρύθμιση για το άσυλο. Από τη συζήτηση αυτή όμως έλειψε ένα βασικό στοιχείο που έπρεπε ταυτόχρονα να εξεταστεί. Είναι η θεμελίωση του δικαιώματος παροχής γερμανικής υπηκοότητας, όταν χορηγείται υπηκοότητα μόνο σε Γερμανούς εξ αίματος ξανάρχονται στο μυαλό άσχημες εικόνες από το παρελθόν και θεωρίες περί φυλετικής καθαρότητας.»
Τα φρικιαστικά εγκλήματα των νεοναζί στη Γερμανία προκαλούν φόβο σε ολόκληρη της Ευρώπη, αλλά και αντιδράσεις μέσα από τις οποίες απαιτείται η εξεύρεση ενός αποτελεσματικού τρόπου «άμυνας» και τελικής εξαφάνισης του φαινομένου της ρατσιστικής «ξενοφοβίας» βίας. «Επιστρέφει ο ναζιστικός τρόμος, η ρατσιστική σφαγή της Γερμανίας» είναι λ.χ χαρακτηριστικοί τίτλοι της ιταλικής «Ρεπούμπλικα» και άλλων ευρωπαϊκών εφημερίδων.
Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι οι μετανάστες στη Γερμανία, από όποια χώρα και αν προέρχονται έχουν κυριολεκτικά ξεσηκωθεί εναντίον όχι μόνο των ακροδεξιών εγκληματιών αλλά και της κυβέρνησης, κατηγορώντας την ότι φέρει ακέραιη την ευθύνη για όσα συμβαίνουν καθημερινώς σε πολλές πόλεις, ιδιαίτερα σε περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Οι ξένοι μετανάστες όπως γράφει η «Ιντιπέντεντ» θεωρούν την παρούσα ιστορική στιγμή για να διεκδικήσουν το αναφθαίρετο δικαίωμα τους να επιβιώσουν αξιοπρεπώς σε μια χώρα όπου έτσι και αλλιώς προσφέρουν την εργασία σους στη προσπάθεια τους να καλυτερεύσουν τις συνθήκες ζωής τους.
Πολιτικοί αναλυτές σημειώνουν ότι οι διαρκείς επιθέσεις των ρατσιστών, νεοναζιστών και άλλων εξτρεμιστικών στοιχείων όχι μόνο δεν αποδυναμώνει και δεν αποθαρρύνει τους ξένους, αλλά αντίθετα τους πεισμώνει και τους συσπειρώνει για την διεκδίκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν αφορά τους μετανάστες στο επίπεδο των δραματικών συνθηκών, αλλά σε πολύ ευρύτερο πεδίο αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης. Τι βλέπουμε να γίνεται; Η Ευρώπη αντιδρά με την ψήφιση περιοριστικών μέτρων όπου έχει γίνει ήδη στη Γαλλία και τη Γερμανία- «Είναι αλήθεια επισημαίνει η «Ελ Παίς»- ότι θα μπορούσε κανένας να παραθέσει πολλές στατιστικές και αριθμούς που μπορούν να δικαιολογήσουν το φόβο των ανεπτυγμένων χωρών απέναντι στην τεράστια αύξηση του αριθμού των προσφύγων και άλλων μεταναστών. Αλλά κανένας αριθμός δεν μπορεί να δικαιολογήσει την συνενοχή ή την παθητικότητα μπροστά σε δολοφονίες όπως αυτές του Ζόλιγκεν «ούτε των πολιτών, ούτε των πανίσχυρων συστημάτων ασφαλείας»
Το πνεύμα που αναβιώνει όλο και εντονότερα στη Γερμανία, φιλοναζιστικό και υπέρ της «καθαρότητας της φυλής» διαχέεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπου οι συνθήκες σήμερα είναι τέτοιες ώστε με την κατάλληλη προπαγάνδα εκ μέρους των διαφόρων Ζάν Μαρί Λεπέν, ο ρατσισμός εναντίον των ξένων γίνεται μια «φιλοσοφία» που δεν απέχει βέβαια από τα εθνικοσοσιαλιστικά πρότυπα του Χίτλερ. « Όσο εντονότερα στρέφονται πάλι οι άνθρωποι προς τα εθνικιστικά και τα εθνοκρατικά ιδεώδη και όσο περισσότερο απωθείται η δυτική και ευρωπαϊκή ιδέα μιας κοινωνίας θεμελιωμένης στα ανθρώπινα δικαιώματα, της δημοκρατίας και του πλουραλισμού, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος αναβίωσης παλαιών εποχών στη Γερμανία και την Ευρώπη. Το τείχος απέναντι στη «πανούκλα» του νεοναζισμού που εμφανίζεται απειλητικά όσο ποτέ άλλοτε από την λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και μετά. Δεν ορθώνεται ή τουλάχιστον δεν ορθώνεται με την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα που θα έπρεπε. Η ανεκτικότητα των γερμανικών αρχών είναι δεδομένη και σε πολλές περιπτώσεις «ενθαρρυντική» για τους εγκληματίες ρατσιστές. Αυτή η ανοχή, η αδιαφορία έστω είναι η χειρότερη πλευρά του προβλήματος σήμερα.
I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για καλά διαβασμένους μαθητές τα σημερινά θέματα !!!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
