ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Διαλυμένα Παιδιά

Διαλυμένα Παιδιά

Αγαπητοί φίλοι, ολοένα και πιο συχνά βλέπω διαλυμένα παιδιά.

Παιδιά κουρασμένα, στραγγισμένα, θυμωμένα. Παιδιά χωρίς χαμόγελο.

Παιδιά που στα δέκα τους χρόνια δείχνουν σαν να κουβαλούν την κούραση μιας ζωής.

Από το πρωί στο σχολείο.

Ύστερα φροντιστήρια, ιδιαίτερα, χορός, μπάσκετ, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά.

Ένα πρόγραμμα φτιαγμένο για ενήλικες με ημερολόγιο CEO — όχι για παιδιά.

Κάθε μέρα το ίδιο: ξύπνα, τρέχα, μάθε, απόδοσε, πρόλαβε.

Και αύριο πάλι.

Και να ’τα και τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια για τα πρότυπα. Η μάστιγα. Προσομοιώσεις εξετάσεων τα ΣΚ, τεστ, άγχος, πίεση. Για ποιο λόγο;

Για μια σχεδόν σίγουρη αποτυχία, αφού οι θέσεις είναι ελάχιστες και ο ανταγωνισμός απάνθρωπος.

Για να μπουν —αν μπουν— σε ένα «καλό» σχολείο, όπου θα συνεχίσει ο ίδιος φαύλος κύκλος της εξάντλησης και της πιεσης.

Πού πήγε το Ζάππειο και η παιδική χαρά;

Τα πάρκα, τα ποδήλατα, τα απογεύματα στη γειτονιά, το παιχνίδι, η βαρεμάρα;

Πού πήγε το δικαίωμα του παιδιού να κάνει… τίποτα;

Ακόμα και το «χαζολόγημα» μπροστά στην τηλεόραση είχε ψυχή· είχε ανάσες.

Τώρα έχουμε παιδιά σε μόνιμο συναγερμό.

Με μάτια κόκκινα από την κούραση, με νεύρα, με φόβο να αποτύχουν πριν καν μάθουν τι σημαίνει επιτυχία.

Παιδιά που μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που τους ζητά να είναι «οι καλύτεροι», οι άριστοι σε όλα,

αλλά τους στερεί το πιο βασικό: την παιδικότητα.

Τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά στο λύκειο;

Σε τι ψυχική κατάσταση θα φτάσουν;

Πώς θα σταθούν στη ζωή, όταν από τα δέκα τους έχουν μάθει ότι ζωή σημαίνει τρέξιμο, πίεση, σύγκριση, ανταγωνισμός;

Κάτι πάει πολύ στραβά σε αυτή τη χώρα.

Και το χειρότερο είναι πως το ξέρουμε όλοι — αλλά συνεχίζουμε να το κάνουμε.

Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους αλήθεια.

Χαίρομαι που, στην ηλικία τους, κάθε απόγευμα ήμουν στο Ζάππειο με το ποδήλατό μου,

πάνω στα δέντρα, με τις λάσπες και τις γρατζουνιές μου — κι ας μην έμαθα Γαλλικά, Ιταλικά, ορθογραφία ή χορό.

Χαίρομαι που έχτιζα για ώρες LEGO πολιτείες στο σαλόνι, έπαιζα Monopoly και έβλεπα το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι με τις αδερφές μου ξάπλα στον καναπέ.

Κι ας μην έκανα τεστ για «ευφυή άτομα» για να μάθω και καλά μαθηματικά — Kangaroo τα λένε;

Προτιμώ που ήμουν καγκουρό στο Ζάππειο με τις αδερφές μου. Άσε που τελικά έμαθα Μαθηματικά.

Φωτο. Η παιδική χαρά του Εθνικού Κήπου © Βασίλης Λαμπίρης

tinanantsou.blogspot.gr