2013-01-08 15:49:03
από την Αλεξία – Μαρία Γιαγκίνη, Ασκούμενη Δικηγόρος
God save the…Bank (from here own faults…)
Μέσα στο 2012, δύο αποφάσεις Ειρηνοδικείων της περιφέρειας, φαίνεται ότι επιτέλους διαγιγνώσκουν το προφανές, ότι δεν ευθύνεται μόνο ο δανειολήπτης αλλά και ο δανειστής, για τα φαινόμενα υπερχρέωσης των φυσικών προσώπων που οδήγησαν στη γένεση του ν.3869/2010.
Με τη με αριθμό 1/2012 απόφαση του Ειρηνοδικείου Καλύμνου αναδεικνύεται ακριβώς η συνυπαιτιότητα του πιστωτικού ιδρύματος στον υπερδανεισμό των ιδιωτών, αφού όπως αναφέρει «υπάρχει συνυπαιτιότητα της τράπεζας ως προς την χρηματοδότηση του αιτούντος καθώς αυτή, επιδεικνύοντας βαριά αμέλεια, δεν εξακρίβωσε τη δανειακή επιβάρυνση του τελευταίου μολονότι είχε την σχετική δυνατότητα με τη συνδρομή της τεχνολογίας (ηλεκτρονικά συστήματα «ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ», «ΔΙΑΣ» κλπ) ενώ δεν πρέπει να αγνοηθεί και η επιθετική στρατηγική πώλησης τραπεζικών προϊόντων μέσω καταιγιστικών διαφημίσεων, που χαρακτήριζε τον σχετικό οικονομικό τομέα στη χώρα μας κατά την τελευταία δεκαετία και σχεδόν επέβαλλε στους καταναλωτές την λήψη ιδίως καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών.»
Ενώ, μία ακόμη απόφαση, η με αριθμό 22/2012 απόφαση του Ειρηνοδικείου Καλαυρίας έρχεται να ενισχύσει αυτή την οπτική, αφού εξετάζοντας την περίπτωση μίας συνταξιούχου με χρέος ύψους άνω των 500.000€, προχώρησε στη διαπίστωση ότι «Εν προκειμένω είναι προφανής η υπερχρέωση της αιτούσας και η συνυπαιτιότητα της α’ των καθ’ ων στην υπερχρέωση αυτή, δεδομένου ότι κατέστησε την αιτούσα εγγυήτρια σε πολύ μεγάλου ύψους σύμβαση πιστώσεως, ενόσω τα δηλούμενα από αυτήν εισοδήματα δεν δικαιολογούσαν την παροχή εγγύησης για ένα τέτοιου ύψους ποσό».
Πράγματι στα χρόνια που προηγήθηκαν της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, εκδόθηκαν εκατομμύρια πιστωτικών καρτών. Μόλις το 2011 (σε εποχές ήδη πιστοληπτικά δύσκολες) σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Visa και είναι ενδεικτικά του βαθμού χρήσης του πλαστικού χρήματος στις καθημερινές συναλλαγές, ο συνολικός αριθμόν καρτών (πιστωτικές, χρεωστικές, εταιρικές) αγγίζει τα 8.600.000, ενώ καταστράφηκαν μόλις 400.000 πιστωτικές κάρτες. Σημειώνεται μάλιστα, ότι ενώ μειώθηκε ο τζίρος κατανάλωσης μέσω των πιστωτικών καρτών, αυξήθηκε η χρήση τους.
Σε μία εποχή που παρέχονται στα πιστωτικά ιδρύματα όλα τα σύγχρονα μέσα για την επαλήθευση της οικονομικής κατάστασης του εκάστοτε φυσικού προσώπου, είναι μάλλον ανεδαφικό να εθελοτυφλούμε μπροστά στην καταφανή συνυπαιτιότητα των πιστωτικών ιδρυμάτων στην υπερχρέωση των φυσικών προσώπων. Μόλις τη τελευταία δεκαετία, κάθε πιθανή και απίθανη μορφή συμβάσεως δανείου με ιδιαίτερα εφάνταστα ονόματα και σκοπούς (διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, δάνεια για αγορά αυτοκινήτου κλπ) και δεκάδες διαφορετικού σκοπού και τραπεζικής «καταγωγής» πιστωτικές κάρτες, απλά προετοίμασαν τη σημερινή οικονομική κατάντια της ελληνικής οικογένειας, ενώ οι ιδιαίτερα ελαστικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση πίστωσης, απλά επιτάχυναν τη προδιαγεγραμμένη πορεία προς την ανέχεια (χωρίς βέβαια να αποκλείεται και η ευθύνη των οφειλετών, που αγνοώντας ηθελημένα ή αθέλητα τον οικογενειακό προϋπολογισμό, δανείζονταν ασυλλόγιστα). Πραγματικά, κινούνται πέρα από τα όρια της λογικής και της συνετής συναλλακτικής πρακτικής, δημόσιοι υπάλληλοι με περισσότερες από τριάντα διαφορετικές πιστωτικές κάρτες ή συνταξιούχοι των πεντακοσίων ευρώ που εμφανίζονται εγγυητές σε δάνεια εκατοντάδων χιλιάδων.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε όποιον κι αν αποδοθούν οι ευθύνες για την υπερχρέωση των πολιτών της χώρας μας, οι δύο προαναφερθείσες αποφάσεις έθεσαν νέα νομολογιακή προοπτική στην εξέταση των αιτήσεων υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, και νέες ελπίδες για έξοδο από τη δανειακή στενωπό.
Tromaktiko
God save the…Bank (from here own faults…)
Μέσα στο 2012, δύο αποφάσεις Ειρηνοδικείων της περιφέρειας, φαίνεται ότι επιτέλους διαγιγνώσκουν το προφανές, ότι δεν ευθύνεται μόνο ο δανειολήπτης αλλά και ο δανειστής, για τα φαινόμενα υπερχρέωσης των φυσικών προσώπων που οδήγησαν στη γένεση του ν.3869/2010.
Με τη με αριθμό 1/2012 απόφαση του Ειρηνοδικείου Καλύμνου αναδεικνύεται ακριβώς η συνυπαιτιότητα του πιστωτικού ιδρύματος στον υπερδανεισμό των ιδιωτών, αφού όπως αναφέρει «υπάρχει συνυπαιτιότητα της τράπεζας ως προς την χρηματοδότηση του αιτούντος καθώς αυτή, επιδεικνύοντας βαριά αμέλεια, δεν εξακρίβωσε τη δανειακή επιβάρυνση του τελευταίου μολονότι είχε την σχετική δυνατότητα με τη συνδρομή της τεχνολογίας (ηλεκτρονικά συστήματα «ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ», «ΔΙΑΣ» κλπ) ενώ δεν πρέπει να αγνοηθεί και η επιθετική στρατηγική πώλησης τραπεζικών προϊόντων μέσω καταιγιστικών διαφημίσεων, που χαρακτήριζε τον σχετικό οικονομικό τομέα στη χώρα μας κατά την τελευταία δεκαετία και σχεδόν επέβαλλε στους καταναλωτές την λήψη ιδίως καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών.»
Ενώ, μία ακόμη απόφαση, η με αριθμό 22/2012 απόφαση του Ειρηνοδικείου Καλαυρίας έρχεται να ενισχύσει αυτή την οπτική, αφού εξετάζοντας την περίπτωση μίας συνταξιούχου με χρέος ύψους άνω των 500.000€, προχώρησε στη διαπίστωση ότι «Εν προκειμένω είναι προφανής η υπερχρέωση της αιτούσας και η συνυπαιτιότητα της α’ των καθ’ ων στην υπερχρέωση αυτή, δεδομένου ότι κατέστησε την αιτούσα εγγυήτρια σε πολύ μεγάλου ύψους σύμβαση πιστώσεως, ενόσω τα δηλούμενα από αυτήν εισοδήματα δεν δικαιολογούσαν την παροχή εγγύησης για ένα τέτοιου ύψους ποσό».
Πράγματι στα χρόνια που προηγήθηκαν της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, εκδόθηκαν εκατομμύρια πιστωτικών καρτών. Μόλις το 2011 (σε εποχές ήδη πιστοληπτικά δύσκολες) σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Visa και είναι ενδεικτικά του βαθμού χρήσης του πλαστικού χρήματος στις καθημερινές συναλλαγές, ο συνολικός αριθμόν καρτών (πιστωτικές, χρεωστικές, εταιρικές) αγγίζει τα 8.600.000, ενώ καταστράφηκαν μόλις 400.000 πιστωτικές κάρτες. Σημειώνεται μάλιστα, ότι ενώ μειώθηκε ο τζίρος κατανάλωσης μέσω των πιστωτικών καρτών, αυξήθηκε η χρήση τους.
Σε μία εποχή που παρέχονται στα πιστωτικά ιδρύματα όλα τα σύγχρονα μέσα για την επαλήθευση της οικονομικής κατάστασης του εκάστοτε φυσικού προσώπου, είναι μάλλον ανεδαφικό να εθελοτυφλούμε μπροστά στην καταφανή συνυπαιτιότητα των πιστωτικών ιδρυμάτων στην υπερχρέωση των φυσικών προσώπων. Μόλις τη τελευταία δεκαετία, κάθε πιθανή και απίθανη μορφή συμβάσεως δανείου με ιδιαίτερα εφάνταστα ονόματα και σκοπούς (διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, δάνεια για αγορά αυτοκινήτου κλπ) και δεκάδες διαφορετικού σκοπού και τραπεζικής «καταγωγής» πιστωτικές κάρτες, απλά προετοίμασαν τη σημερινή οικονομική κατάντια της ελληνικής οικογένειας, ενώ οι ιδιαίτερα ελαστικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση πίστωσης, απλά επιτάχυναν τη προδιαγεγραμμένη πορεία προς την ανέχεια (χωρίς βέβαια να αποκλείεται και η ευθύνη των οφειλετών, που αγνοώντας ηθελημένα ή αθέλητα τον οικογενειακό προϋπολογισμό, δανείζονταν ασυλλόγιστα). Πραγματικά, κινούνται πέρα από τα όρια της λογικής και της συνετής συναλλακτικής πρακτικής, δημόσιοι υπάλληλοι με περισσότερες από τριάντα διαφορετικές πιστωτικές κάρτες ή συνταξιούχοι των πεντακοσίων ευρώ που εμφανίζονται εγγυητές σε δάνεια εκατοντάδων χιλιάδων.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε όποιον κι αν αποδοθούν οι ευθύνες για την υπερχρέωση των πολιτών της χώρας μας, οι δύο προαναφερθείσες αποφάσεις έθεσαν νέα νομολογιακή προοπτική στην εξέταση των αιτήσεων υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, και νέες ελπίδες για έξοδο από τη δανειακή στενωπό.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νέα ρεκόρ υψηλών θερμοκρασιών «χτυπά» η Αυστραλία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
