2013-05-14 04:13:13
Πιο ώριμος, πιο δυνατός και πιο κατασταλαγμένος θεατρικά από ποτέ, ο ηθοποιός και σεναριογράφος, που... μαζί με τη Μαρία Κοζάκου θα παρουσιάσουν τη φετινή Eurovision, μιλά στο TV EΘΝΟΣ για τον διαγωνισμό, για το κιτς που αγαπά σε αυτόν, τις συμμαχίες, το αντιρατσιστικό της πνεύμα, την «πληθωρικότητα» του Αγάθωνα αλλά και για την τάση που έχει και ο ίδιος το τελευταίο διάστημα να «μη σηκώνει μύγα στο σπαθί του».
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση σου από τη Eurovision;
Είναι ένας δίσκος που είχα με το «Μάθημα σολφέζ». Η πρώτη συμμετοχή όμως που θυμάμαι πάρα πολύ καλά ήταν το «Τσάρλι Τσάπλιν» με την Τάνια Τσανακλίδου το 1978! Oμως, στην ιστορία ολόκληρου του θεσμού οι αγαπημένοι μου είναι οι Abba.
Τι θυμάσαι από τη Eurovision που είχες παρουσιάσει με τη Ζέτα Μακρυπούλια;
Πολλή πίεση, πολύ τρέξιμο και καθόλου διασκέδαση. Ακριβώς επειδή έχω πάει μια φορά στη Eurovision ως θεατής το 1987 στο Δουβλίνο και είχα περάσει πολύ ωραία, ήθελα πάλι να περάσω το ίδιο καλά
. Ομως, δεν ήταν έτσι γιατί ήμασταν και διοργανωτές και έπρεπε ταυτόχρονα να κάνουμε εκπομπές για την ΕΡΤ με συνεντεύξεις από τους συντελεστές της βραδιάς, ενώ παράλληλα είχα και γυρίσματα για τα «Παρά Πέντε»! Είχαμε περάσει, όμως, πολύ καλά με τη Ζέτα τότε. Η Eurovision είναι ένα μεγάλο τηλεοπτικό σόου και μια «καλή τηλεόραση». Οποιος αγαπά την τηλεόραση δεν γίνεται να μην αγαπά τον θεσμό γιατί όλες οι νέες τεχνολογίες δοκιμάζονται εκεί. Θυμάμαι το 2006, στη δική μας τη μετάδοση, είχε έρθει μια κάμερα που δεν είχε χρησιμοποιηθεί ποτέ και μετά χρησιμοποιήθηκε στο Μουντιάλ.
Ο διαγωνισμός δεν φαίνεται να προάγει ούτε τη μουσική ούτε τις κουλτούρες των λαών. Ωστόσο, υφίσταται 58 χρόνια Σίγουρα δεν γίνεται καμία επανάσταση στη μουσική. Ομως, έχουν βγει πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες και έχουν πάει σε αυτήν καλλιτέχνες που ήταν ήδη σημαντικοί. Οπως η Σελίν Ντιόν και οι Abba, ο Χούλιο Ιγκλέσιας και φέτος η Μπόνι Τάιλερ. Αυτό που προάγει η Eurovision είναι η συνεύρεση των λαών. Δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού σε αυτήν. Μπορεί τον διαγωνισμό να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά, αλλά έχει καταφέρει κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Στη σκηνή της έχουν ανέβει οι πάντες, ανεξαρτήτως χρώματος, εμφάνισης, κιλών, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου. Ολα τα τραγούδια κάνουν για τη Eurovision.
Eurovision... κιτς. Πιστεύεις ότι αγαπάμε να το μισούμε;
Εγώ δεν το μισώ καθόλου! Το αγαπάω μόνο! Σαφέστατα και υπάρχει. Στην προσπάθεια να βρει κάποιος τη συνταγή, πολλές φορές συναντά και το κιτς. Μια περίοδο μάλιστα τα κρούσματα ήταν πάρα πολλά! Ομως, η παρουσίαση του περσινού τραγουδιού ήταν υψηλής αισθητικής και δίνω τα συγχαρητήριά μου στους Σουηδούς, που κατάφεραν να αποδώσουν σε τρία μόνο λεπτά το τραγούδι με τέτοια αισθητική, τόσο λιτά και όμορφα. Φέτος, έχω την αίσθηση ότι τα τραγούδια προσπαθούν να πατήσουν στη συνταγή του περσινού, με αποτέλεσμα να είναι πιο σοβαρά. Ομως, κρατάω και μικρό καλάθι γιατί δεν ξέρω τι θα φορέσουν τελικά!
Θυμάσαι τι ακολούθησε τη νίκη της Παπαρίζου; Θεωρείς ότι η τότε υπερβολή αντικατόπτριζε τη φούσκα που έσκασε, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε τώρα;
Νομίζω ότι η υπερβολή της Eurovision ήταν κάτι που μας συμβαίνει πάντοτε ως έθνος. Θα σου θυμίσω τη υπερβολή με το «Big Brother» που ξεφούσκωσε αμέσως, ενώ σε άλλες χώρες είναι στον δέκατο κύκλο.
Εμείς έχουμε μια τάση να «καίμε» κάποια προγράμματα. Eτσι κι η Eurovision πέρασε από την αδιαφορία στον φανατισμό χωρίς ενδιάμεσο στάδιο, που είναι και το ενδιαφέρον της δηλαδή, η απόλαυση του να δεις κάτι χαλαρά. Από εκεί που δεν την έβλεπε κανείς ξαφνικά έγινε εθνική υπόθεση. Γιατί; Και στο λέω αυτό εγώ που τη βλέπω από το '78 και ξέρω ότι στην Ελλάδα όσοι ενδιαφερόμασταν ήμασταν δεν ήμασταν 200 άτομα! Η υπερβολή είναι στον χαρακτήρα μας.
Πολλές χώρες απέσυραν τη συμμετοχή τους φέτος. Θεωρείς ότι η Ελλάδα ακόμη και με τη συμβολή-χορηγία του Mad έπρεπε να πάει στη Eurovision;
Οι χώρες που έφυγαν δεν ήταν πολλές. Αν ήταν όντως πολλές, θα έπρεπε και η Ελλάδα να μην συμμετάσχει. Αλλά τελικά έφυγαν τέσσερις χώρες ανάμεσά τους και η Τουρκία, που έφυγε για να διαμαρτυρηθεί επειδή δεν έγινε κλήρωση για τη σειρά εμφάνισης. Σαφέστατα τα έσοδα από τα διαφημιστικά θα είναι μειωμένα, όμως η ΕΡΤ θα βγει κερδισμένη.
Σου αρέσει το «Alcohol is free»;
Πάρα πολύ! Από τον ημιτελικό όπου συμμετέχουμε μου αρέσει περισσότερο απ' όλα. Μ' αρέσει επίσης η Μάλτα, η Νορβηγία η Γεωργία και το... άλλο ελληνικό τραγούδι, αυτό του Αζερμπαϊτζάν, που έχει γράψει ο Δημήτρης Κοντόπουλος και έχει σκηνοθετήσει ο Φωκάς Ευαγγελινός. Από τον άλλο ημιτελικό μ' αρέσει το Μαυροβούνιο και η Ουκρανία, η Δανία και η Ρωσία. Το δικό μας είναι από τις πιο αγαπημένες μου συμμετοχές, αλλά πάντοτε είναι παρακινδυνευμένο όταν στέλνεις κάτι τέτοιο. Είναι ένα τραγούδι που τους Βόρειους θα τους ξενίσει.
Ο Αγάθωνας έχει αναστατώσει τον κόσμο με τις δηλώσεις του...
Ο Αγάθωνας είναι ένας τύπος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του! Θα έπρεπε ίσως και οι άνθρωποι της showbiz να λάβουν υπόψη τους πως δεν μπορούν να βγαίνουν και να λένε τα πάντα για τους πάντες. Υπάρχουν κι άνθρωποι που αν τους πεις κάτι θα απαντήσουν.
Είναι και δική σου λογική αυτή;
Τώρα πια νομίζω πως ναι. Απλώς το «δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα απαντήσω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Θα μπορούσα να απαντήσω, να κόψω την καλημέρα ή να αδιαφορήσω πλήρως. Σαφέστατα, όμως κι εγώ απέναντι σε έναν άνθρωπο που «θα μου την πει» θα αντιδράσω. Είτε στη ζωή μου είτε στην τηλεόραση. Ο Αγάθωνας, έχει βρει αυτόν τον τρόπο και με αυτόν προχωράει! Και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει...
Πώς είναι η χημεία σας με τη Μαρία Κοζάκου;
Είμαι πολύ χαρούμενος που θα είμαι μαζί με τη Μαρία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και είναι πολύ ωραία η φωνή της, και πολύ ωραία και στρωτά τα κείμενά της. Είναι και Παρθένος στο ζώδιο, οπότε είναι και πιο οργανωτική από μένα, γιατί μου χρειάζεται, καθ' ότι είμαι πιο φευγάτος, ως λιοντάρι!
Πώς ήταν η χρονιά σου θεατρικά;
Φέτος είχα την ευκαιρία να ζήσω την καλύτερη θεατρική εμπειρία της ζωής μου. Ημουν στο «Θα σε πάρω να φύγουμε» και πέρασα υπέροχα. Ηταν ένα ατελείωτο νοσταλγικό πάρτι. Ηταν ένα έργο που προκάλεσε πολλά συναισθήματα στους θεατές και ήταν ευτυχία και για μας να βλέπουμε ένα θέατρο 2.300 θέσεων γεμάτο. Ηταν συγκλονιστικό. Επίσης, επειδή τα χρόνια περνούν, αισθανόμουν κι εγώ πολύ ωραία πάνω στη σκηνή, πολύ ώριμος πολύ δυνατός και πολύ κατασταλαγμένος και σίγουρος για τον εαυτό μου και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ.
Ο κόσμος φέτος μετρούσε τα λεφτά του και πήγαινε θέατρο -το οποίο αντικατέστησε τα ανύπαρκτα σίριαλ;
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι και η λύση. Οπως και η ΕΡΤ μέτρησε τα λεφτά της και πήγε στη Eurovision, καλά έκανε και κάποιος που κάθονταν σπίτι του κλεισμένος, μέτρησε τα λεφτά του και είπε «θα βγω έξω».
Η αυλαία έπεσε με ένα... σπασμένο πόδι, που όμως δεν σε εμπόδισε ακόμη και να χορέψεις. Πώς τα κατάφερες;
Μα γιατί ήταν ζεστό ακόμα! Το δύσκολο ήταν την επόμενη μέρα, που δεν μπορούσα να κουνηθώ, αλλά κάναμε μια θεραπεία και κατάφερα και έπαιξα και χόρεψα κιόλας! Είμαι πολύ υπερήφανος που τα κατάφερα. Με καμάρωναν κι οι υπόλοιποι. Ομως αυτή είναι η ουσία της δουλειάς μας, να δίνουμε χαρά στον κόσμο. Γι' αυτό την επέλεξα. Ούτε το εξώφυλλο ούτε τα ρούχα ούτε τίποτα άλλο. Ο πόνος που θα ένιωθα αν δεν έβγαινα να παίξω, θα ήταν πολύ μεγαλύτερος!
ethnos.gr
Ποια είναι η πρώτη ανάμνηση σου από τη Eurovision;
Είναι ένας δίσκος που είχα με το «Μάθημα σολφέζ». Η πρώτη συμμετοχή όμως που θυμάμαι πάρα πολύ καλά ήταν το «Τσάρλι Τσάπλιν» με την Τάνια Τσανακλίδου το 1978! Oμως, στην ιστορία ολόκληρου του θεσμού οι αγαπημένοι μου είναι οι Abba.
Τι θυμάσαι από τη Eurovision που είχες παρουσιάσει με τη Ζέτα Μακρυπούλια;
Πολλή πίεση, πολύ τρέξιμο και καθόλου διασκέδαση. Ακριβώς επειδή έχω πάει μια φορά στη Eurovision ως θεατής το 1987 στο Δουβλίνο και είχα περάσει πολύ ωραία, ήθελα πάλι να περάσω το ίδιο καλά
Ο διαγωνισμός δεν φαίνεται να προάγει ούτε τη μουσική ούτε τις κουλτούρες των λαών. Ωστόσο, υφίσταται 58 χρόνια Σίγουρα δεν γίνεται καμία επανάσταση στη μουσική. Ομως, έχουν βγει πολύ σημαντικοί καλλιτέχνες και έχουν πάει σε αυτήν καλλιτέχνες που ήταν ήδη σημαντικοί. Οπως η Σελίν Ντιόν και οι Abba, ο Χούλιο Ιγκλέσιας και φέτος η Μπόνι Τάιλερ. Αυτό που προάγει η Eurovision είναι η συνεύρεση των λαών. Δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού σε αυτήν. Μπορεί τον διαγωνισμό να μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά, αλλά έχει καταφέρει κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Στη σκηνή της έχουν ανέβει οι πάντες, ανεξαρτήτως χρώματος, εμφάνισης, κιλών, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού και φύλου. Ολα τα τραγούδια κάνουν για τη Eurovision.
Eurovision... κιτς. Πιστεύεις ότι αγαπάμε να το μισούμε;
Εγώ δεν το μισώ καθόλου! Το αγαπάω μόνο! Σαφέστατα και υπάρχει. Στην προσπάθεια να βρει κάποιος τη συνταγή, πολλές φορές συναντά και το κιτς. Μια περίοδο μάλιστα τα κρούσματα ήταν πάρα πολλά! Ομως, η παρουσίαση του περσινού τραγουδιού ήταν υψηλής αισθητικής και δίνω τα συγχαρητήριά μου στους Σουηδούς, που κατάφεραν να αποδώσουν σε τρία μόνο λεπτά το τραγούδι με τέτοια αισθητική, τόσο λιτά και όμορφα. Φέτος, έχω την αίσθηση ότι τα τραγούδια προσπαθούν να πατήσουν στη συνταγή του περσινού, με αποτέλεσμα να είναι πιο σοβαρά. Ομως, κρατάω και μικρό καλάθι γιατί δεν ξέρω τι θα φορέσουν τελικά!
Θυμάσαι τι ακολούθησε τη νίκη της Παπαρίζου; Θεωρείς ότι η τότε υπερβολή αντικατόπτριζε τη φούσκα που έσκασε, τις συνέπειες της οποίας πληρώνουμε τώρα;
Νομίζω ότι η υπερβολή της Eurovision ήταν κάτι που μας συμβαίνει πάντοτε ως έθνος. Θα σου θυμίσω τη υπερβολή με το «Big Brother» που ξεφούσκωσε αμέσως, ενώ σε άλλες χώρες είναι στον δέκατο κύκλο.
Εμείς έχουμε μια τάση να «καίμε» κάποια προγράμματα. Eτσι κι η Eurovision πέρασε από την αδιαφορία στον φανατισμό χωρίς ενδιάμεσο στάδιο, που είναι και το ενδιαφέρον της δηλαδή, η απόλαυση του να δεις κάτι χαλαρά. Από εκεί που δεν την έβλεπε κανείς ξαφνικά έγινε εθνική υπόθεση. Γιατί; Και στο λέω αυτό εγώ που τη βλέπω από το '78 και ξέρω ότι στην Ελλάδα όσοι ενδιαφερόμασταν ήμασταν δεν ήμασταν 200 άτομα! Η υπερβολή είναι στον χαρακτήρα μας.
Πολλές χώρες απέσυραν τη συμμετοχή τους φέτος. Θεωρείς ότι η Ελλάδα ακόμη και με τη συμβολή-χορηγία του Mad έπρεπε να πάει στη Eurovision;
Οι χώρες που έφυγαν δεν ήταν πολλές. Αν ήταν όντως πολλές, θα έπρεπε και η Ελλάδα να μην συμμετάσχει. Αλλά τελικά έφυγαν τέσσερις χώρες ανάμεσά τους και η Τουρκία, που έφυγε για να διαμαρτυρηθεί επειδή δεν έγινε κλήρωση για τη σειρά εμφάνισης. Σαφέστατα τα έσοδα από τα διαφημιστικά θα είναι μειωμένα, όμως η ΕΡΤ θα βγει κερδισμένη.
Σου αρέσει το «Alcohol is free»;
Πάρα πολύ! Από τον ημιτελικό όπου συμμετέχουμε μου αρέσει περισσότερο απ' όλα. Μ' αρέσει επίσης η Μάλτα, η Νορβηγία η Γεωργία και το... άλλο ελληνικό τραγούδι, αυτό του Αζερμπαϊτζάν, που έχει γράψει ο Δημήτρης Κοντόπουλος και έχει σκηνοθετήσει ο Φωκάς Ευαγγελινός. Από τον άλλο ημιτελικό μ' αρέσει το Μαυροβούνιο και η Ουκρανία, η Δανία και η Ρωσία. Το δικό μας είναι από τις πιο αγαπημένες μου συμμετοχές, αλλά πάντοτε είναι παρακινδυνευμένο όταν στέλνεις κάτι τέτοιο. Είναι ένα τραγούδι που τους Βόρειους θα τους ξενίσει.
Ο Αγάθωνας έχει αναστατώσει τον κόσμο με τις δηλώσεις του...
Ο Αγάθωνας είναι ένας τύπος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του! Θα έπρεπε ίσως και οι άνθρωποι της showbiz να λάβουν υπόψη τους πως δεν μπορούν να βγαίνουν και να λένε τα πάντα για τους πάντες. Υπάρχουν κι άνθρωποι που αν τους πεις κάτι θα απαντήσουν.
Είναι και δική σου λογική αυτή;
Τώρα πια νομίζω πως ναι. Απλώς το «δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου» δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα απαντήσω. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Θα μπορούσα να απαντήσω, να κόψω την καλημέρα ή να αδιαφορήσω πλήρως. Σαφέστατα, όμως κι εγώ απέναντι σε έναν άνθρωπο που «θα μου την πει» θα αντιδράσω. Είτε στη ζωή μου είτε στην τηλεόραση. Ο Αγάθωνας, έχει βρει αυτόν τον τρόπο και με αυτόν προχωράει! Και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει...
Πώς είναι η χημεία σας με τη Μαρία Κοζάκου;
Είμαι πολύ χαρούμενος που θα είμαι μαζί με τη Μαρία. Τα τελευταία δύο χρόνια έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και είναι πολύ ωραία η φωνή της, και πολύ ωραία και στρωτά τα κείμενά της. Είναι και Παρθένος στο ζώδιο, οπότε είναι και πιο οργανωτική από μένα, γιατί μου χρειάζεται, καθ' ότι είμαι πιο φευγάτος, ως λιοντάρι!
Πώς ήταν η χρονιά σου θεατρικά;
Φέτος είχα την ευκαιρία να ζήσω την καλύτερη θεατρική εμπειρία της ζωής μου. Ημουν στο «Θα σε πάρω να φύγουμε» και πέρασα υπέροχα. Ηταν ένα ατελείωτο νοσταλγικό πάρτι. Ηταν ένα έργο που προκάλεσε πολλά συναισθήματα στους θεατές και ήταν ευτυχία και για μας να βλέπουμε ένα θέατρο 2.300 θέσεων γεμάτο. Ηταν συγκλονιστικό. Επίσης, επειδή τα χρόνια περνούν, αισθανόμουν κι εγώ πολύ ωραία πάνω στη σκηνή, πολύ ώριμος πολύ δυνατός και πολύ κατασταλαγμένος και σίγουρος για τον εαυτό μου και αυτό μου άρεσε πάρα πολύ.
Ο κόσμος φέτος μετρούσε τα λεφτά του και πήγαινε θέατρο -το οποίο αντικατέστησε τα ανύπαρκτα σίριαλ;
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι και η λύση. Οπως και η ΕΡΤ μέτρησε τα λεφτά της και πήγε στη Eurovision, καλά έκανε και κάποιος που κάθονταν σπίτι του κλεισμένος, μέτρησε τα λεφτά του και είπε «θα βγω έξω».
Η αυλαία έπεσε με ένα... σπασμένο πόδι, που όμως δεν σε εμπόδισε ακόμη και να χορέψεις. Πώς τα κατάφερες;
Μα γιατί ήταν ζεστό ακόμα! Το δύσκολο ήταν την επόμενη μέρα, που δεν μπορούσα να κουνηθώ, αλλά κάναμε μια θεραπεία και κατάφερα και έπαιξα και χόρεψα κιόλας! Είμαι πολύ υπερήφανος που τα κατάφερα. Με καμάρωναν κι οι υπόλοιποι. Ομως αυτή είναι η ουσία της δουλειάς μας, να δίνουμε χαρά στον κόσμο. Γι' αυτό την επέλεξα. Ούτε το εξώφυλλο ούτε τα ρούχα ούτε τίποτα άλλο. Ο πόνος που θα ένιωθα αν δεν έβγαινα να παίξω, θα ήταν πολύ μεγαλύτερος!
ethnos.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΕΕ: Εύσημα αλλά και «θυσίες» για 2015-16
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Το τρόπαιο παραμένει στον Πειραιά»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
