2013-06-15 00:00:50
Του Κώστα Παπαθεοδώρου
Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήταν», λέει σ` έναν στίχο του ο Αναγνωστάκης.
Όλοι κάπου κάποτε και από κάποιον γελαστήκαμε και ξεγελαστήκαμε. Είτε από αφέλεια είτε από βολονταρισμό, είτε από συνήθεια. Παραπλανηθήκαμε από τη δύναμη της συνήθειας που μας θέλει όλους αραχτούς, άνοες και άφρονες.
Όλοι μας κάποτε ονειρευτήκαμε ή και αγωνιστήκαμε για ένα καλύτερο αύριο, πολλές φορές χωρίς καν να το έχουμε σχηματοποιήσει στο μυαλό μας.
Ζώντας τα άγουρα χρόνια μας στην έπαρση και την αισιοδοξία της μεταπολίτευσης, απλώς φανταζόμασταν έναν κόσμο δημιουργίας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης Έτσι ήταν η δεκαετία του `70 και του `80. Ο κόσμος, όλοι μας- μικροί και μεγάλοι-βγαίνοντας από τις στερήσεις της ταπεινής μας ανάγκης, αφήναμε πίσω μας τις μνήμες που πονούσαν Το «καλύτερο αύριο» έκλεινε σε όλους πονηρά το μάτι και το φτωχικό τραπέζι άρχισε να μη χωρά όλα τα πιάτα της δίαιτας. Δουλειές παντού με καλά μεροκάματα. Δούλευε ο πατέρας και τάιζε τέσσερα στόματα.
Μαζί με το φαί περίσσευαν και χρήματα για να κτίσει η οικογένεια το δικό της σπίτι με ένα δωμάτιο για κάθε παιδί. Μεγαλεία!
Αυτή η γενιά των πατεράδων μας, τα κατάφερε (οικονομικά) να μας σπουδάσει, να μας προπέμψει στο ξεκίνημα της νέα μας ζωής, να καλομαθαίνει τα εγγόνια…
Οι άγιοι πατέρες μας!
Τα παιδιά του παραμυθιού- φορτωμένα με την ενοχή της εποχής «δίχως κατοχή και πείνα» όπως τραγουδούσε ο Πανούσης- βέβαια για τον εαυτό τους μα κυρίως για τη σταθερότητα της εποχής τους, σήκωσαν πανιά και ανοίχτηκαν στις αφρισμένες θάλασσες.
Την έσκασαν στους Κύκλωπες, κορόιδεψαν τους Λαιστρυγόνες, φίλιωσαν με τους Λωτοφάγους. Γεύτηκαν τον καρπό της ευδαιμονίας και έτσι ξέχασαν όσα η πατρική μνήμη τους εμπιστεύτηκε.
Για πολλά χρόνια- δεκαετίες ολόκληρες-τα παιδιά έζησαν καλύτερα από τους πατεράδες.
Όχι πως δεν ίδρωσαν κι αυτά. Πώς αλλιώς θα ανέβαιναν στη μεσαία τάξη;
Δούλεψαν, πρόσφεραν νέες ιδέες, πλούτισαν τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους. Μα όπως είχε γράψει ο Ρούσσος Βρανάς- ήρθε μια στιγμή που οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι δεν έβλεπαν πια με καλό μάτι την προκοπή τους, επειδή ήθελαν να πλουτίσουν κι άλλο.
Βάλθηκαν λοιπόν να υλοποιήσουν το σχέδιο τους και απέστειλαν το λογαριασμό στους… παραλήπτες!
Σε εμάς και τα παιδιά των παιδιών των πατεράδων μας. Έκοψαν μισθούς, ενεχυρίασαν τα σπίτια, έκλεψαν την ασφάλιση, άνοιξαν μιαν άβυσσο κάτω από τα πόδια τους.
Ο κόσμος της ευμάρειας και της ευδαιμονίας κατέρρευσε. Χάσαμε τις ζωές μας και τα παιδιά μας είναι η πρώτη γενιά στην ιστορία που αναγκάζεται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Δυσκολεύονται να βρουν ένα πιάτο φαΐ κι επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι. Τρεις γενιές. Από την κόλαση στον παράδεισο και από τον παράδεισο στην κόλαση.
Tηλεδημοκρατία
Και την ίδια στιγμή στον ορίζοντα ξεπροβάλλουν δήθεν ηγέτες οι οποίοι στην εργώδη προσπάθειά τους να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία κολακεύουν τα πλέον αρρωστημένα βίτσια της κοινωνίας μας.
Ηγέτες οι οποίοι υπηρετούν καθεστώτα που στις μέρες μας είναι πλήρως υποταγμένα στους νόμους της τηλεδημοκρατίας και αποσυντίθεται σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.
Και δυστυχώς η τηλεδημοκρατία μας- πανίσχυρη και αλαζονική- προσδιορίζει το χρόνο, τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου όπου κυριαρχεί ο ακραίος λαϊκισμός, η φανφαρονική ρητορική, η διανοητική τρικυμία.
Η νομιμότητα του κράτους και η εκτέλεση της ΕΡΤ
Πρόσφατο παράδειγμα η εν ψυχρώ εκτέλεση της ΕΡΤ. Και μολονότι όλοι μας είχαμε αντιληφθεί και ενδεχομένως αποδεχτεί ότι πλέον δεν υπάρχουν βεβαιότητες- ούτε καν συνέχειες- μείναμε εμβρόντητοι όπως και στην περίπτωση της Κύπρου. Έτσι ξαφνικά, απρόσμενα και αναιτιολόγητα. Και μαζί με εμάς ένα κόσμος ολόκληρος εντός και εκτός συνόρων.
Ακόμη και οι -συνήθως- κυνικοί και ανελέητοι πολιτικοί ταγοί του ευρωσυστήματος που εμμονικά προτρέπουν της πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών στην χρήση των «ηλεκτροσόκ», ομολογούν ανοικτά πλέον ότι τέτοιες πρακτικές απάδουν από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο».
Η ΕΡΤ είναι ακόμη μια περίπτωση μέσω της οποίας καταδεικνύεται ότι ο ελληνικής λαός ζει σε μια παρωδία δημοκρατίας. Βιώνει το καθεστώς της τηλεδημοκρατίας όπου η έκφραση της λαϊκής βούλησης έχει πάψει να είναι δεσμευτική για την πολιτική μας ηγεσία.
Φαίνεται ότι η έλλειψη -τουλάχιστον έως τώρα- ισχυρής κοινωνικής διαμαρτυρίας αύξάνει την αλαζονεία και ενισχύει την ιδιοκτησιακή αντίληψη των κυβερνώντων. Ειδικά εκείνους που εμφυλοχωρούνται από νέο πνεύμα διακυβέρνησης, καινούριες αισθητικές αντιλήψεις άλλες θεωρήσεις της ηθικής που δεν διστάζει να καταλύσει δημοκρατικούς θεσμούς και ανατρέψει σταθερές της κοινωνίας, να συμπαρασύρει συνταγματικά εγγυημένες κατακτήσεις, όπως η λαϊκή κυριαρχία, το κοινό συμφέρον, ο εθνικός πλούτος, οι δημόσιες υπηρεσίες…
Όλα πλέον μπαίνουν στο παζάρι των πιέσεων, των απειλών, των εκβιασμών. Στην προκρούστεια κλίνη της αγοράς ή οποία εδώ και καιρό δεν λειτουργεί ως συμπλήρωμα, αλλά ως υποκατάστατο της δημοκρατίας.
Η νομιμότητα του κράτους δεν θα πρέπει να θεωρείται πια δεδομένη έγραφε ο ιστορικός Ερικ Χόμπσμπαουμ.
Ούτε φυσικά και του πολιτικού συστήματος θα προσέθετα εγώ… I-Reporter
Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήταν», λέει σ` έναν στίχο του ο Αναγνωστάκης.
Όλοι κάπου κάποτε και από κάποιον γελαστήκαμε και ξεγελαστήκαμε. Είτε από αφέλεια είτε από βολονταρισμό, είτε από συνήθεια. Παραπλανηθήκαμε από τη δύναμη της συνήθειας που μας θέλει όλους αραχτούς, άνοες και άφρονες.
Όλοι μας κάποτε ονειρευτήκαμε ή και αγωνιστήκαμε για ένα καλύτερο αύριο, πολλές φορές χωρίς καν να το έχουμε σχηματοποιήσει στο μυαλό μας.
Ζώντας τα άγουρα χρόνια μας στην έπαρση και την αισιοδοξία της μεταπολίτευσης, απλώς φανταζόμασταν έναν κόσμο δημιουργίας, αλληλεγγύης, δικαιοσύνης Έτσι ήταν η δεκαετία του `70 και του `80. Ο κόσμος, όλοι μας- μικροί και μεγάλοι-βγαίνοντας από τις στερήσεις της ταπεινής μας ανάγκης, αφήναμε πίσω μας τις μνήμες που πονούσαν Το «καλύτερο αύριο» έκλεινε σε όλους πονηρά το μάτι και το φτωχικό τραπέζι άρχισε να μη χωρά όλα τα πιάτα της δίαιτας. Δουλειές παντού με καλά μεροκάματα. Δούλευε ο πατέρας και τάιζε τέσσερα στόματα.
Μαζί με το φαί περίσσευαν και χρήματα για να κτίσει η οικογένεια το δικό της σπίτι με ένα δωμάτιο για κάθε παιδί. Μεγαλεία!
Αυτή η γενιά των πατεράδων μας, τα κατάφερε (οικονομικά) να μας σπουδάσει, να μας προπέμψει στο ξεκίνημα της νέα μας ζωής, να καλομαθαίνει τα εγγόνια…
Οι άγιοι πατέρες μας!
Τα παιδιά του παραμυθιού- φορτωμένα με την ενοχή της εποχής «δίχως κατοχή και πείνα» όπως τραγουδούσε ο Πανούσης- βέβαια για τον εαυτό τους μα κυρίως για τη σταθερότητα της εποχής τους, σήκωσαν πανιά και ανοίχτηκαν στις αφρισμένες θάλασσες.
Την έσκασαν στους Κύκλωπες, κορόιδεψαν τους Λαιστρυγόνες, φίλιωσαν με τους Λωτοφάγους. Γεύτηκαν τον καρπό της ευδαιμονίας και έτσι ξέχασαν όσα η πατρική μνήμη τους εμπιστεύτηκε.
Για πολλά χρόνια- δεκαετίες ολόκληρες-τα παιδιά έζησαν καλύτερα από τους πατεράδες.
Όχι πως δεν ίδρωσαν κι αυτά. Πώς αλλιώς θα ανέβαιναν στη μεσαία τάξη;
Δούλεψαν, πρόσφεραν νέες ιδέες, πλούτισαν τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους. Μα όπως είχε γράψει ο Ρούσσος Βρανάς- ήρθε μια στιγμή που οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι δεν έβλεπαν πια με καλό μάτι την προκοπή τους, επειδή ήθελαν να πλουτίσουν κι άλλο.
Βάλθηκαν λοιπόν να υλοποιήσουν το σχέδιο τους και απέστειλαν το λογαριασμό στους… παραλήπτες!
Σε εμάς και τα παιδιά των παιδιών των πατεράδων μας. Έκοψαν μισθούς, ενεχυρίασαν τα σπίτια, έκλεψαν την ασφάλιση, άνοιξαν μιαν άβυσσο κάτω από τα πόδια τους.
Ο κόσμος της ευμάρειας και της ευδαιμονίας κατέρρευσε. Χάσαμε τις ζωές μας και τα παιδιά μας είναι η πρώτη γενιά στην ιστορία που αναγκάζεται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη.
Δυσκολεύονται να βρουν ένα πιάτο φαΐ κι επιστρέφουν στο πατρικό σπίτι. Τρεις γενιές. Από την κόλαση στον παράδεισο και από τον παράδεισο στην κόλαση.
Tηλεδημοκρατία
Και την ίδια στιγμή στον ορίζοντα ξεπροβάλλουν δήθεν ηγέτες οι οποίοι στην εργώδη προσπάθειά τους να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία κολακεύουν τα πλέον αρρωστημένα βίτσια της κοινωνίας μας.
Ηγέτες οι οποίοι υπηρετούν καθεστώτα που στις μέρες μας είναι πλήρως υποταγμένα στους νόμους της τηλεδημοκρατίας και αποσυντίθεται σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.
Και δυστυχώς η τηλεδημοκρατία μας- πανίσχυρη και αλαζονική- προσδιορίζει το χρόνο, τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολιτικού διαλόγου όπου κυριαρχεί ο ακραίος λαϊκισμός, η φανφαρονική ρητορική, η διανοητική τρικυμία.
Η νομιμότητα του κράτους και η εκτέλεση της ΕΡΤ
Πρόσφατο παράδειγμα η εν ψυχρώ εκτέλεση της ΕΡΤ. Και μολονότι όλοι μας είχαμε αντιληφθεί και ενδεχομένως αποδεχτεί ότι πλέον δεν υπάρχουν βεβαιότητες- ούτε καν συνέχειες- μείναμε εμβρόντητοι όπως και στην περίπτωση της Κύπρου. Έτσι ξαφνικά, απρόσμενα και αναιτιολόγητα. Και μαζί με εμάς ένα κόσμος ολόκληρος εντός και εκτός συνόρων.
Ακόμη και οι -συνήθως- κυνικοί και ανελέητοι πολιτικοί ταγοί του ευρωσυστήματος που εμμονικά προτρέπουν της πολιτικές ηγεσίες των ευρωπαϊκών χωρών στην χρήση των «ηλεκτροσόκ», ομολογούν ανοικτά πλέον ότι τέτοιες πρακτικές απάδουν από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο».
Η ΕΡΤ είναι ακόμη μια περίπτωση μέσω της οποίας καταδεικνύεται ότι ο ελληνικής λαός ζει σε μια παρωδία δημοκρατίας. Βιώνει το καθεστώς της τηλεδημοκρατίας όπου η έκφραση της λαϊκής βούλησης έχει πάψει να είναι δεσμευτική για την πολιτική μας ηγεσία.
Φαίνεται ότι η έλλειψη -τουλάχιστον έως τώρα- ισχυρής κοινωνικής διαμαρτυρίας αύξάνει την αλαζονεία και ενισχύει την ιδιοκτησιακή αντίληψη των κυβερνώντων. Ειδικά εκείνους που εμφυλοχωρούνται από νέο πνεύμα διακυβέρνησης, καινούριες αισθητικές αντιλήψεις άλλες θεωρήσεις της ηθικής που δεν διστάζει να καταλύσει δημοκρατικούς θεσμούς και ανατρέψει σταθερές της κοινωνίας, να συμπαρασύρει συνταγματικά εγγυημένες κατακτήσεις, όπως η λαϊκή κυριαρχία, το κοινό συμφέρον, ο εθνικός πλούτος, οι δημόσιες υπηρεσίες…
Όλα πλέον μπαίνουν στο παζάρι των πιέσεων, των απειλών, των εκβιασμών. Στην προκρούστεια κλίνη της αγοράς ή οποία εδώ και καιρό δεν λειτουργεί ως συμπλήρωμα, αλλά ως υποκατάστατο της δημοκρατίας.
Η νομιμότητα του κράτους δεν θα πρέπει να θεωρείται πια δεδομένη έγραφε ο ιστορικός Ερικ Χόμπσμπαουμ.
Ούτε φυσικά και του πολιτικού συστήματος θα προσέθετα εγώ… I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΔΕΙΑΖΕΙ ΤΟ ΣΕΦ...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Α. Σαμαράς είναι επικίνδυνος, υποστηρίζει αναγνώστρια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
