2013-08-01 21:52:05
Ο ήχος από τη συμφωνική ορχήστρα των τζιτζικιών σκέπαζε τη βοή από τις ομιλίες 400 ανθρώπων. Η πλούσια βλάστηση, το τρεχούμενο νερό, οι πάπιες που μεγάλωσαν στο σπίτι του Λαμπιρίκου πριν πάνε στη λίμνη, οι σπηλιές που έχουν μετατραπεί σε αμφιθέατρα, τα μονοπάτια που έσφυζαν από ζωή Ήταν αλλιώς το μοναχικό φαράγγι του Αι Γιάννη, σε ένα μικρό χωριό στο Αστρίτσι, στο Νομό Ηρακλείου. Αν δεν ξέρεις το μέρος και διασχίσεις το χωριό, ο νους σου δεν το βάζει ότι υπάρχει κάτι τόσο ωραίο, κρυμμένο κι απομονωμένο. Αυτή ήταν η πρώτη έκπληξη.
Η δεύτερη ήταν η ενέργεια και η κοινωνία του χώρου.
Η σκηνή είναι τοποθετημένη στην αρχή του φαραγγιού.
Με φόντο τα βράχια και σκιά από τα δέντρα μια θεατρική ομάδα έκανε πρόβα.
Λίγο πιο πέρα ένα ζευγάρι χόρευε ταγκό.
Στα μονοπάτια κόσμος πήγαινε και ερχότανε. Οι ηλικίες στην πλειοψηφία από 18-24. Τα αγόρια, τα πιο πολλά, κυκλοφορούσαν με τα σορτσάκια. Τα κορίτσια με απλά ριχτά φορέματα, ή σορτς με φανελάκια.
Στα πόδια σανδάλια ή αθλητικά.
Τα περισσότερα αμακιγιάριστα. Με τη φυσική ομορφιά της νιότης μερικά ακόμα και με τα σπυράκια της εφηβείας.
Κάποια κατηφόριζαν με τις πετσέτες στο κεφάλι. Μόλις είχαν βγει από τα ντουζ.
Όλα ακομπλεξάριστα, χύμα. Χωρίς έντονα βαψίματα, μαλλιά κομμωτηρίου, μέικ απ και όλα τα συναφή.
Λίγο πιο πέρα ο ήχος της λύρας. Όχι από έναν κλασικό Κρητικό με μουστάκι και μαύρα ρούχα. Αλλά από ένα νεαρό με ξυρισμένο κεφάλι που καθότανε σε ένα σκαλοπάτι. « Πω- πω! Τί σου είναι ο ήχος. Μουσική μπορείς να παίξεις ακόμα και με τα πιάτα», έλεγε στο φίλο του.
Λίγο πιο κάτω κορίτσια έκαναν κάτι μουσικοχορευτικές ασκήσεις.
Ένα αγόρι κρατούσε τρυφερά το κορίτσι του, πάνω στα πόδια του. Κάτι της ψιθύριζε στο αυτί. Τα μάτια τους έλαμπαν. Χθες το βράδυ παρατηρούσαν μαζί τα άστρα.
Τί ωραίο πράγμα ο έρωτας σε αυτή την ηλικία (εντάξει! Σε όλες!)
Είχα φτάσει κοντά στο κυλικείο. Χαρτάκι, επιτραπέζια, καφεδάκι και κάτι ωραία σάντουιτς μόνο με 1 ευρώ, και το μπουκαλάκι το νερό 0,30 λεπτά.
Όλα τακτοποιημένα στη θέση τους. Και γύρω –γύρω "ακροβολισμένες" οι σκηνές και στα σημεία που ο ήλιος μπορούσε να εισχωρήσει απλωμένες οι μπουγάδες. Τα εσώρουχα, οι κάλτσες και οι πετσέτες.
Κάπως έτσι περνούν τις διακοπές τους για δέκα ημέρες, στο πολιτιστικό κάμπινγκ που διοργανώνεται στο Δήμο Αρχανών Αστερουσιών, οι φοιτητικές θεατρικές ομάδες της χώρας οι οποίες συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια που ξεκίνησαν πριν 11 χρόνια, από κάποια παιδιά, από τα χωριά του δήμου.
«Κάνεις πάρτι» όπως είπαν χαρακτηριστικά έχοντας στην τσέπη 50 ευρώ για δέκα ημέρες.
Η δημοτική επιχορήγηση, τα έσοδα από το κυλικείο που δεν μπαίνουν στις τσέπες των διοργανωτών αλλά επιστρέφουν σε κάθε διοργάνωση για την αγορά τροφίμων από τους ντόπιους παραγωγούς, επιτρέπουν στις παροχές τα δωρεάν γεύματα και τον καφέ.
Φέτος συμμετέχουν συνολικά 400 άτομα από διάφορα πανεπιστήμια από το νησί, την Αθήνα, την Πάτρα, τη Λάρισα, τη Θεσσαλονίκη, με τους περισσότερους να είναι από σχολές ιατρικής, χημείας, φυσικό, μαθηματικό - γενικότερα τις θετικές επιστήμες, αλλά και άλλες σχολές.
Δεν πρόκειται απλά για ένα φεστιβάλ τέχνης και δημιουργίας αλλά για μια άλλη φιλοσοφία και στάση ζωής που στηρίζεται στην ομαδικότητα, την αλληλεγγύη, τον εθελοντισμό, την αυτοδιαχείριση, το σεβασμό υπό το πρίσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του πολιτισμού, όπως τον αντιλαμβάνονται αυτά τα νέα παιδιά, που θεωρούν ότι η τέχνη δεν πρέπει να στηρίζεται στους χορηγούς για να επιβιώνει και ότι το έργο που θα ανέβει επί σκηνής δεν πρέπει να είναι κατ’ ανάγκη εμπορικό.
Πιστεύουν ότι ο πολιτισμός πρέπει να χρηματοδοτείται από το κράτος για να επιστρέφει στην τοπική κοινωνία και αυτό να ριζώνει σε έναν τόπο και να γίνεται ξανά και ξανά.
Για να γίνει συνήθεια που θα ταξιδέψει και σε άλλες επαρχιακές πόλεις, αρκεί ... να υπάρχει λίγο θέληση, ρε γαμώτο, κι έμπνευση.
Και πως όλοι μπορεί να είναι πρωταγωνιστές, θεατές και εργάτες για να είναι η «κοινωνία» τους λειτουργική.
Σε αυτό το φοιτητικό φεστιβάλ είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει χώρος για ακροδεξιά στοιχεία. Υπάρχει για όλους τους άλλους διότι δεν πρόκειται για παραταξιακή συνάντηση, αλλά για πολιτιστική συνάντηση, όπου όλες οι απόψεις είναι αποδεκτές και ανταλλάσσονται και θέσεις πάνω σε κοινωνικοπολιτικά θέματα.
Βέβαια ο χώρος δεν κάνει για τύπους που δεν μπορούν να αποχωριστούν τον κλιματισμό, το wi-fi, τα ψηλοτάκουνα και τα επώνυμα ρούχα.
Είναι όμως μέρος ιδανικό ακόμα και για παιδιά που όταν πάνε εκεί δεν ξέρουν να ξεφλουδίζουν «ούτε το αγγούρι και είναι αλλού» , όμως όταν φύγουν, αρχίζουν να βλέπουν τη ζωή διαφορετικά χωρίς να προσηλυτίζονται, αλλά να προβληματίζονται.
Εκεί ούτε το ρολόι είναι χρήσιμο. Από τα μεγάφωνα υπάρχει ενημέρωση για το τί θα ακολουθήσει μετά και για το ότι υπάρχει παγωτό στο κυλικείο.
Για όλη αυτή τη φιλοσοφία και για το πάντρεμα ιδεών, ενεργειών το MadeinCreta μίλησε αρκετή ώρα με το Θέμη και την Ολίνα.
Πέρασαν όμως και άλλοι από εκεί. Και φοιτητές αριστούχοι που ετοιμάζονται για μεταπτυχιακό στην Ευρώπη, σε εστίες που ο μήνας ξεπερνά τα 700 ευρώ, και θα μπορούσαν να πάνε και στη Μύκονο, αλλά προτίμησαν το μικρό Αστρίτσι, πριν πουν "γεια" στην Ελλάδα.
Ο Θέμης έχει κλείσει τα 30 είναι πλέον φυσικός ή μαθηματικός (αυτό δεν το συγκράτησα). Βρίσκεται εκεί κατ΄ εξαίρεση. Διότι είναι από τα παιδιά των Πεζών που πριν 11 χρόνια ξεκίνησαν από τα εφηβικά θεατρικά εργαστήρια του Δήμου Αρχανών Αστερουσίων και του λυκείου Μελεσσών και όταν πέρασαν στο Πανεπιστήμιο άρχισαν να διοχετεύουν την ιδέα που είχαν στο μυαλό τους σε σχέση με το θέμα θέατρο και πολιτισμός.
«Κάθε φεστιβάλ χρειάζεται για τη διοργάνωση του τρεις ομάδες ανθρώπων. Καλλιτέχνες, θεατές και εργαζόμενους. Το σπάσιμο των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ αυτών των ομάδων είναι μια από τις βασικότερες φιλοδοξίες στο πολιτιστικό κάμπινγκ . Ο κάθε συμμετέχων παρουσιάζει την καλλιτεχνική του δουλειά που μπορεί να είναι από θεατρικό μέχρι συγγραφή κειμένου , κουκλοθέατρο ή κρητικοί παραδοσιακοί χοροί, παρακολουθεί τις δουλειές των υπολοίπων και εργάζεται για τη λειτουργία του φεστιβάλ».
Αυτό το «σποράκι» μεταφυτεύθηκε από την επαρχία προς τα αστικά κέντρα και γύρισε στην επαρχία. Και θα μείνει στο Αστρίτσι, διότι ό,τι πιάνει στο χώμα του δεν πρέπει να ξεριζώνεται.
Πόσα πολλά πράγματα είπαμε με αυτά τα παιδιά κι έφυγα από εκεί με μια νότα αισιοδοξίας, χαράς και προβληματισμού.
«Να δεις» είπα σε μια συνάδελφο και φίλη «υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη χώρα για να αλλάξει κάτι από τα παιδιά της δεκαετίας του '90».
-Ναι, μέσω twiter… μου είπε και με γείωσε
Δεν της απάντησα αλλά συλλογίστηκα ότι ναι, ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, ποιος ξέρει ακόμα και μέσα από twitter όταν από πίσω υπάρχουν φοιτητές ή γενικότερα άνθρωποι που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή.
*Εκτός από το δήμο, που προσφέρει τα μέγιστα οικονομικά και υλικοτεχνικά για τη διεξαγωγή του φεστιβάλ, η όλη προσπάθεια στηρίζεται και από τον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής και άλλους συλλόγους και φυσικά τους κατοίκους. Το φεστιβάλ στις 4 Ιουλίου ρίχνει την αυλαία του. Αξίζει να περάσετε μια βόλτα από το Αστρίτσι. Οι παραστάσεις και τα εργαστήρια είναι δωρεάν.
madeincreta.gr
Η δεύτερη ήταν η ενέργεια και η κοινωνία του χώρου.
Η σκηνή είναι τοποθετημένη στην αρχή του φαραγγιού.
Με φόντο τα βράχια και σκιά από τα δέντρα μια θεατρική ομάδα έκανε πρόβα.
Λίγο πιο πέρα ένα ζευγάρι χόρευε ταγκό.
Στα μονοπάτια κόσμος πήγαινε και ερχότανε. Οι ηλικίες στην πλειοψηφία από 18-24. Τα αγόρια, τα πιο πολλά, κυκλοφορούσαν με τα σορτσάκια. Τα κορίτσια με απλά ριχτά φορέματα, ή σορτς με φανελάκια.
Στα πόδια σανδάλια ή αθλητικά.
Τα περισσότερα αμακιγιάριστα. Με τη φυσική ομορφιά της νιότης μερικά ακόμα και με τα σπυράκια της εφηβείας.
Κάποια κατηφόριζαν με τις πετσέτες στο κεφάλι. Μόλις είχαν βγει από τα ντουζ.
Όλα ακομπλεξάριστα, χύμα. Χωρίς έντονα βαψίματα, μαλλιά κομμωτηρίου, μέικ απ και όλα τα συναφή.
Λίγο πιο πέρα ο ήχος της λύρας. Όχι από έναν κλασικό Κρητικό με μουστάκι και μαύρα ρούχα. Αλλά από ένα νεαρό με ξυρισμένο κεφάλι που καθότανε σε ένα σκαλοπάτι. « Πω- πω! Τί σου είναι ο ήχος. Μουσική μπορείς να παίξεις ακόμα και με τα πιάτα», έλεγε στο φίλο του.
Λίγο πιο κάτω κορίτσια έκαναν κάτι μουσικοχορευτικές ασκήσεις.
Ένα αγόρι κρατούσε τρυφερά το κορίτσι του, πάνω στα πόδια του. Κάτι της ψιθύριζε στο αυτί. Τα μάτια τους έλαμπαν. Χθες το βράδυ παρατηρούσαν μαζί τα άστρα.
Τί ωραίο πράγμα ο έρωτας σε αυτή την ηλικία (εντάξει! Σε όλες!)
Είχα φτάσει κοντά στο κυλικείο. Χαρτάκι, επιτραπέζια, καφεδάκι και κάτι ωραία σάντουιτς μόνο με 1 ευρώ, και το μπουκαλάκι το νερό 0,30 λεπτά.
Όλα τακτοποιημένα στη θέση τους. Και γύρω –γύρω "ακροβολισμένες" οι σκηνές και στα σημεία που ο ήλιος μπορούσε να εισχωρήσει απλωμένες οι μπουγάδες. Τα εσώρουχα, οι κάλτσες και οι πετσέτες.
Κάπως έτσι περνούν τις διακοπές τους για δέκα ημέρες, στο πολιτιστικό κάμπινγκ που διοργανώνεται στο Δήμο Αρχανών Αστερουσιών, οι φοιτητικές θεατρικές ομάδες της χώρας οι οποίες συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια που ξεκίνησαν πριν 11 χρόνια, από κάποια παιδιά, από τα χωριά του δήμου.
«Κάνεις πάρτι» όπως είπαν χαρακτηριστικά έχοντας στην τσέπη 50 ευρώ για δέκα ημέρες.
Η δημοτική επιχορήγηση, τα έσοδα από το κυλικείο που δεν μπαίνουν στις τσέπες των διοργανωτών αλλά επιστρέφουν σε κάθε διοργάνωση για την αγορά τροφίμων από τους ντόπιους παραγωγούς, επιτρέπουν στις παροχές τα δωρεάν γεύματα και τον καφέ.
Φέτος συμμετέχουν συνολικά 400 άτομα από διάφορα πανεπιστήμια από το νησί, την Αθήνα, την Πάτρα, τη Λάρισα, τη Θεσσαλονίκη, με τους περισσότερους να είναι από σχολές ιατρικής, χημείας, φυσικό, μαθηματικό - γενικότερα τις θετικές επιστήμες, αλλά και άλλες σχολές.
Δεν πρόκειται απλά για ένα φεστιβάλ τέχνης και δημιουργίας αλλά για μια άλλη φιλοσοφία και στάση ζωής που στηρίζεται στην ομαδικότητα, την αλληλεγγύη, τον εθελοντισμό, την αυτοδιαχείριση, το σεβασμό υπό το πρίσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και του πολιτισμού, όπως τον αντιλαμβάνονται αυτά τα νέα παιδιά, που θεωρούν ότι η τέχνη δεν πρέπει να στηρίζεται στους χορηγούς για να επιβιώνει και ότι το έργο που θα ανέβει επί σκηνής δεν πρέπει να είναι κατ’ ανάγκη εμπορικό.
Πιστεύουν ότι ο πολιτισμός πρέπει να χρηματοδοτείται από το κράτος για να επιστρέφει στην τοπική κοινωνία και αυτό να ριζώνει σε έναν τόπο και να γίνεται ξανά και ξανά.
Για να γίνει συνήθεια που θα ταξιδέψει και σε άλλες επαρχιακές πόλεις, αρκεί ... να υπάρχει λίγο θέληση, ρε γαμώτο, κι έμπνευση.
Και πως όλοι μπορεί να είναι πρωταγωνιστές, θεατές και εργάτες για να είναι η «κοινωνία» τους λειτουργική.
Σε αυτό το φοιτητικό φεστιβάλ είναι ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει χώρος για ακροδεξιά στοιχεία. Υπάρχει για όλους τους άλλους διότι δεν πρόκειται για παραταξιακή συνάντηση, αλλά για πολιτιστική συνάντηση, όπου όλες οι απόψεις είναι αποδεκτές και ανταλλάσσονται και θέσεις πάνω σε κοινωνικοπολιτικά θέματα.
Βέβαια ο χώρος δεν κάνει για τύπους που δεν μπορούν να αποχωριστούν τον κλιματισμό, το wi-fi, τα ψηλοτάκουνα και τα επώνυμα ρούχα.
Είναι όμως μέρος ιδανικό ακόμα και για παιδιά που όταν πάνε εκεί δεν ξέρουν να ξεφλουδίζουν «ούτε το αγγούρι και είναι αλλού» , όμως όταν φύγουν, αρχίζουν να βλέπουν τη ζωή διαφορετικά χωρίς να προσηλυτίζονται, αλλά να προβληματίζονται.
Εκεί ούτε το ρολόι είναι χρήσιμο. Από τα μεγάφωνα υπάρχει ενημέρωση για το τί θα ακολουθήσει μετά και για το ότι υπάρχει παγωτό στο κυλικείο.
Για όλη αυτή τη φιλοσοφία και για το πάντρεμα ιδεών, ενεργειών το MadeinCreta μίλησε αρκετή ώρα με το Θέμη και την Ολίνα.
Πέρασαν όμως και άλλοι από εκεί. Και φοιτητές αριστούχοι που ετοιμάζονται για μεταπτυχιακό στην Ευρώπη, σε εστίες που ο μήνας ξεπερνά τα 700 ευρώ, και θα μπορούσαν να πάνε και στη Μύκονο, αλλά προτίμησαν το μικρό Αστρίτσι, πριν πουν "γεια" στην Ελλάδα.
Ο Θέμης έχει κλείσει τα 30 είναι πλέον φυσικός ή μαθηματικός (αυτό δεν το συγκράτησα). Βρίσκεται εκεί κατ΄ εξαίρεση. Διότι είναι από τα παιδιά των Πεζών που πριν 11 χρόνια ξεκίνησαν από τα εφηβικά θεατρικά εργαστήρια του Δήμου Αρχανών Αστερουσίων και του λυκείου Μελεσσών και όταν πέρασαν στο Πανεπιστήμιο άρχισαν να διοχετεύουν την ιδέα που είχαν στο μυαλό τους σε σχέση με το θέμα θέατρο και πολιτισμός.
«Κάθε φεστιβάλ χρειάζεται για τη διοργάνωση του τρεις ομάδες ανθρώπων. Καλλιτέχνες, θεατές και εργαζόμενους. Το σπάσιμο των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ αυτών των ομάδων είναι μια από τις βασικότερες φιλοδοξίες στο πολιτιστικό κάμπινγκ . Ο κάθε συμμετέχων παρουσιάζει την καλλιτεχνική του δουλειά που μπορεί να είναι από θεατρικό μέχρι συγγραφή κειμένου , κουκλοθέατρο ή κρητικοί παραδοσιακοί χοροί, παρακολουθεί τις δουλειές των υπολοίπων και εργάζεται για τη λειτουργία του φεστιβάλ».
Αυτό το «σποράκι» μεταφυτεύθηκε από την επαρχία προς τα αστικά κέντρα και γύρισε στην επαρχία. Και θα μείνει στο Αστρίτσι, διότι ό,τι πιάνει στο χώμα του δεν πρέπει να ξεριζώνεται.
Πόσα πολλά πράγματα είπαμε με αυτά τα παιδιά κι έφυγα από εκεί με μια νότα αισιοδοξίας, χαράς και προβληματισμού.
«Να δεις» είπα σε μια συνάδελφο και φίλη «υπάρχει ελπίδα σε αυτή τη χώρα για να αλλάξει κάτι από τα παιδιά της δεκαετίας του '90».
-Ναι, μέσω twiter… μου είπε και με γείωσε
Δεν της απάντησα αλλά συλλογίστηκα ότι ναι, ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, ποιος ξέρει ακόμα και μέσα από twitter όταν από πίσω υπάρχουν φοιτητές ή γενικότερα άνθρωποι που θέλουν να κάνουν μια νέα αρχή.
*Εκτός από το δήμο, που προσφέρει τα μέγιστα οικονομικά και υλικοτεχνικά για τη διεξαγωγή του φεστιβάλ, η όλη προσπάθεια στηρίζεται και από τον πολιτιστικό σύλλογο της περιοχής και άλλους συλλόγους και φυσικά τους κατοίκους. Το φεστιβάλ στις 4 Ιουλίου ρίχνει την αυλαία του. Αξίζει να περάσετε μια βόλτα από το Αστρίτσι. Οι παραστάσεις και τα εργαστήρια είναι δωρεάν.
madeincreta.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Top-10 των πετρελαιοπαραγωγών χωρών στο κόσμο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
