2013-09-21 20:14:08
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος και είμαι σχεδόν 80 χρονών. Με τη σύζυγό μου μας χωρίζουν 25 ολόκληρα χρόνια.
Γνωριστήκαμε σε ένα χωριό του Πηλίου όταν εκείνη ήταν 14 χρονών κοριτσάκι, πολύ όμορφη και πολύ γελαστή. Από κοινούς φίλους γνωρίστηκα με τον πατέρα της. Σάββατο ζήτησα το χέρι της και το επόμενο Σάββατο παντρευτήκαμε γιατί έπρεπε να γυρίσω στον τόπο όπου τότε υπηρετούσα.
Αν και στο ενεργητικό μου είχα έναν πολύ άτυχο γάμο, ο πεθερός μου θεώρησε καλό να μου τη δώσει με συνοπτικές διαδικασίες. Οι καιροί ήταν δύσκολοι και ακολουθούσαν άλλα έξι κορίτσια που έπρεπε να παντρευτούν. Εκείνη για πρώτη φορά με συνάντησε στην τελετή του γάμου όπου το παρών έδωσε όλη η τοπική κοινωνία. Μετά από την τελετή, η οποία ετελέσθει στον προαύλιο χώρο του σπιτιού της, οδηγηθήκαμε στην νυφική κρεβατοκάμαρα. Στην περίπτωσή μας οδηγηθήκαμε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της, οι οποίοι περίμεναν εναγωνίως τη λήξη της τελετής, το νυφικό σεντόνι, για να αρχίσει το φαγοπότι και να κλείσουν τα καλοπροαίρετα στόματα που ήθελαν την γυναίκα μου "χαλασμένη", λόγω της επίσπευσης του γάμου.
Για να πω την αλήθεια, όταν τη ζητούσα από τον πατέρα της δεν ήξερα ότι ήταν τόσο μικρή και ότι θα βρισκόμουν παντρεμένος τόσο σύντομα. Νόμιζα ότι θα δίναμε λόγο και θα είχαμε λίγο χρόνο να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Αν και υπηρετούσα πολλά χρόνια στην περιοχή, μερικά από τα έθιμα μου φαινόταν βάρβαρα και απάνθρωπα. Βρέθηκα, λοιπόν, αντιμέτωπος με ένα μισόγυμνο κορίτσι, ντροπιασμένο και φοβισμένο. Πίσω δεν μπορούσα να κάνω γιατί θα έδινα τροφή στα σχόλια. Μπροστά δεν ήθελα να κάνω γιατί πίστευα ότι το ζευγάρι δένεται από την πρώτη φορά που θα αγγίξει ο ένας τον άλλον. Υπό τις τότε συνθήκες, αν την άγγιζα θα ήταν βιασμός όχι μόνο του κορμιού της αλλά περισσότερο της ψυχής της. Έδωσα τέλος στο θέμα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της γυναίκας μου, κόβοντας το πόδι μου. Λίγες σταγόνες αίμα ήθελε το πλήθος για να ευχαριστηθεί κι εμείς του τις προσφέραμε. Ήταν το πρώτο μας μυστικό, η πρώτη μας συνωμοσία. Το γλέντι συνεχίστηκε και αναχωρήσαμε την επομένη αφού είχαμε περάσει τη πιο αμήχανη νύχτα της κοινής μας ζωής.
Σταδιακά άρχισα να κερδίζω την εμπιστοσύνη της. Προσπαθούσα να είμαι ένας, αν όχι καλός, υποφερτός σύζυγος. Πάντα γυρνούσα σπίτι έχοντας κάτι για εκείνη. Γλυκά, καραμέλες, βιβλία, ο,τι νόμιζα ότι θα μπορούσε να επιστρέψει το χαμόγελο στο πρόσωπό της και ο,τι θα την έκανε να νιώθει άνετα μαζί μου. Ήξερα ότι όσο έλειπα από το σπίτι εκείνη ήταν μόνη της, όπως ήξερα ότι έκλαιγε για την κακή της μοίρα.Δεν μπορούσε να καταλάβει με το παιδικό της μυαλό τι γινόταν, τι ζούσε και τι επρόκειτο να ζήσει. Για αρκετούς μήνες κοιμόμουν μόνος μου και εκείνη μόνη της. Συναντηθήκαμε σαν ζευγάρι αρκετό καιρό αργότερα με τη θέλησή της. Από τότε δεν έχουμε αποχωριστεί ο ένας τον άλλον ποτέ. Της έδωσα την ευκαιρία να τελειώσει το σχολείο και να σπουδάσει, όπως της έδωσα την ευκαιρία να επιλέξει η ίδια αν θα συνέχιζε τη ζωή της μαζί μου. Έγινε μια πολύ άξια γυναίκα, και πολύ καλή επιστήμων. Πάνω απ΄όλα όμως έγινε η σύντροφός μου, από επιλογή της πλέον και όχι από υποχρέωση.
Στα 40 χρόνια που είμαστε μαζί έχουμε ζήσει καλές και άσχημες στιγμές, όπως όλα τα ζευγάρια. Δεν καταφέραμε να κάνουμε ένα παιδί αλλά είμαστε ερωτευμένοι, αγαπάμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Επιμένουμε να κρατάμε μόνο τις καλές και χαρούμενες στιγμές της κοινής μας ζωής. Τις άλλες τις θεωρούμε απλά άτυχες και τις ξεχνάμε. Είναι αλήθεια ότι φτάσαμε στα πρόθυρα του χωρισμού πολλές φορές, δεν χωρίσαμε όμως καμία. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι θελήσαμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον αρκετές φορές, αλλά ούτε κι αυτό το κάναμε. Θα αφήσουμε τη ζωή να αποφασίσει πότε θα έρθει το τέλος της σχέσης μας. Μέχρι τότε, εκείνη θα μου χαμογελάει κι εγώ θα της αγοράζω τα αγαπημένα της γλυκά.
Αναγνώστης Tromaktiko
Γνωριστήκαμε σε ένα χωριό του Πηλίου όταν εκείνη ήταν 14 χρονών κοριτσάκι, πολύ όμορφη και πολύ γελαστή. Από κοινούς φίλους γνωρίστηκα με τον πατέρα της. Σάββατο ζήτησα το χέρι της και το επόμενο Σάββατο παντρευτήκαμε γιατί έπρεπε να γυρίσω στον τόπο όπου τότε υπηρετούσα.
Αν και στο ενεργητικό μου είχα έναν πολύ άτυχο γάμο, ο πεθερός μου θεώρησε καλό να μου τη δώσει με συνοπτικές διαδικασίες. Οι καιροί ήταν δύσκολοι και ακολουθούσαν άλλα έξι κορίτσια που έπρεπε να παντρευτούν. Εκείνη για πρώτη φορά με συνάντησε στην τελετή του γάμου όπου το παρών έδωσε όλη η τοπική κοινωνία. Μετά από την τελετή, η οποία ετελέσθει στον προαύλιο χώρο του σπιτιού της, οδηγηθήκαμε στην νυφική κρεβατοκάμαρα. Στην περίπτωσή μας οδηγηθήκαμε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της, οι οποίοι περίμεναν εναγωνίως τη λήξη της τελετής, το νυφικό σεντόνι, για να αρχίσει το φαγοπότι και να κλείσουν τα καλοπροαίρετα στόματα που ήθελαν την γυναίκα μου "χαλασμένη", λόγω της επίσπευσης του γάμου.
Για να πω την αλήθεια, όταν τη ζητούσα από τον πατέρα της δεν ήξερα ότι ήταν τόσο μικρή και ότι θα βρισκόμουν παντρεμένος τόσο σύντομα. Νόμιζα ότι θα δίναμε λόγο και θα είχαμε λίγο χρόνο να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Αν και υπηρετούσα πολλά χρόνια στην περιοχή, μερικά από τα έθιμα μου φαινόταν βάρβαρα και απάνθρωπα. Βρέθηκα, λοιπόν, αντιμέτωπος με ένα μισόγυμνο κορίτσι, ντροπιασμένο και φοβισμένο. Πίσω δεν μπορούσα να κάνω γιατί θα έδινα τροφή στα σχόλια. Μπροστά δεν ήθελα να κάνω γιατί πίστευα ότι το ζευγάρι δένεται από την πρώτη φορά που θα αγγίξει ο ένας τον άλλον. Υπό τις τότε συνθήκες, αν την άγγιζα θα ήταν βιασμός όχι μόνο του κορμιού της αλλά περισσότερο της ψυχής της. Έδωσα τέλος στο θέμα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της γυναίκας μου, κόβοντας το πόδι μου. Λίγες σταγόνες αίμα ήθελε το πλήθος για να ευχαριστηθεί κι εμείς του τις προσφέραμε. Ήταν το πρώτο μας μυστικό, η πρώτη μας συνωμοσία. Το γλέντι συνεχίστηκε και αναχωρήσαμε την επομένη αφού είχαμε περάσει τη πιο αμήχανη νύχτα της κοινής μας ζωής.
Σταδιακά άρχισα να κερδίζω την εμπιστοσύνη της. Προσπαθούσα να είμαι ένας, αν όχι καλός, υποφερτός σύζυγος. Πάντα γυρνούσα σπίτι έχοντας κάτι για εκείνη. Γλυκά, καραμέλες, βιβλία, ο,τι νόμιζα ότι θα μπορούσε να επιστρέψει το χαμόγελο στο πρόσωπό της και ο,τι θα την έκανε να νιώθει άνετα μαζί μου. Ήξερα ότι όσο έλειπα από το σπίτι εκείνη ήταν μόνη της, όπως ήξερα ότι έκλαιγε για την κακή της μοίρα.Δεν μπορούσε να καταλάβει με το παιδικό της μυαλό τι γινόταν, τι ζούσε και τι επρόκειτο να ζήσει. Για αρκετούς μήνες κοιμόμουν μόνος μου και εκείνη μόνη της. Συναντηθήκαμε σαν ζευγάρι αρκετό καιρό αργότερα με τη θέλησή της. Από τότε δεν έχουμε αποχωριστεί ο ένας τον άλλον ποτέ. Της έδωσα την ευκαιρία να τελειώσει το σχολείο και να σπουδάσει, όπως της έδωσα την ευκαιρία να επιλέξει η ίδια αν θα συνέχιζε τη ζωή της μαζί μου. Έγινε μια πολύ άξια γυναίκα, και πολύ καλή επιστήμων. Πάνω απ΄όλα όμως έγινε η σύντροφός μου, από επιλογή της πλέον και όχι από υποχρέωση.
Στα 40 χρόνια που είμαστε μαζί έχουμε ζήσει καλές και άσχημες στιγμές, όπως όλα τα ζευγάρια. Δεν καταφέραμε να κάνουμε ένα παιδί αλλά είμαστε ερωτευμένοι, αγαπάμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Επιμένουμε να κρατάμε μόνο τις καλές και χαρούμενες στιγμές της κοινής μας ζωής. Τις άλλες τις θεωρούμε απλά άτυχες και τις ξεχνάμε. Είναι αλήθεια ότι φτάσαμε στα πρόθυρα του χωρισμού πολλές φορές, δεν χωρίσαμε όμως καμία. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι θελήσαμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον αρκετές φορές, αλλά ούτε κι αυτό το κάναμε. Θα αφήσουμε τη ζωή να αποφασίσει πότε θα έρθει το τέλος της σχέσης μας. Μέχρι τότε, εκείνη θα μου χαμογελάει κι εγώ θα της αγοράζω τα αγαπημένα της γλυκά.
Αναγνώστης Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ατρόμητος-Απόλλων Σμύρνης 2-0
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκκαθαριστικό-μποναμάς από την Εφορία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
