2012-05-10 12:52:01
Γράφει ο Τάσος Παππάς
Από την εποχή που η ιστορική Αριστερά [περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80] συνειδητοποίησε το ρόλο του ΠΑΣΟΚ [επιθέσεις φιλίας, σαλαμοποίηση των κομμάτων της και λεηλασία του ακροατηρίου της] έβαλε ως στόχο να το εξοβελίσει από το κέντρο της πολιτικής σκηνής και να πάρει τη θέση του. Το επιχείρησε με άγαρμπο τρόπο το 1989, το προσπάθησε το 2007 [περίοδος της δημοσκοπικής ευφορίας του ΣΥΡΙΖΑ], αλλά δεν τα κατάφερε. Τρίτη και «φαρμακερή»;
Όντως σήμερα υπάρχουν κάποιες κρίσιμες προϋποθέσεις: Για πρώτη φορά, το κυρίαρχο πια κομμάτι της Αριστεράς [ΣΥΡΙΖΑ] έχει καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας, έχει δηλαδή μετακινηθεί από τη θέση ότι η Αριστερά σε συνθήκες αστικής Δημοκρατίας πρέπει να είναι μόνο μια δύναμη διαμαρτυρίας, καταγγελίας και αντίστασης, αποφεύγοντας να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Το ΠΑΣΟΚ είναι σε φάση παρατεταμένης κρίσης, αν όχι διάλυσης. Χάνει από παντού, κυρίως όμως προς τ’ αριστερά του [άλλη μία απόδειξη ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι του έχουν προοδευτικές προσλαμβάνουσες]. Σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας «ακούει» με ενδιαφέρον τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και δεν τον αντιμετωπίζει ως τυχοδιωκτικό σχηματισμό που εισηγείται μη ρεαλιστικές και επικίνδυνες ιδέες.
Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Απαιτούνται, όμως, κι άλλα για να ολοκληρωθεί ο κύκλος και να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ έναν αστερισμό εντός του οποίου θα συνυπάρχουν δημιουργικά φορείς, ρεύματα και τάσεις: από την αριστερή Σοσιαλδημοκρατία μέχρι τον κινηματικό ακτιβισμό. Ωστόσο η πολυχρωμία, που είναι στοιχείο απαραίτητο για να έχει το εγχείρημα πολιτική δυναμική και ιδεολογική ευρύτητα, δεν πρέπει να υπονομεύσει την ανάγκη να διαμορφωθεί μια δεσπόζουσα συνισταμένη προκειμένου να αποκτήσει το μέτωπο πλειοψηφική και κυβερνητική προοπτική.
Χρειάζεται, μ’ άλλα λόγια, να ενισχυθούν στο πρόγραμμά του οι σοσιαλδημοκρατικές πλευρές και να υποχωρήσουν [όχι να εξοριστούν] οι ελευθεριακές και κινηματικές φωνές. Στον αστερισμό αυτό μπορούν να χωρέσουν και η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι-Πράσινοι και η Κοινωνική Συμφωνία και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όχι όμως το ΚΚΕ, όσο η ηγεσία του παραμένει στη σταλινική γραμμή και δεν εγκαταλείπει τις χιλιαστικές εμμονές της. Με αυτές τις προγραμματικές κινήσεις, με επιδέξιους χειρισμούς, με ευελιξία, με διάθεση κατανόησης, χωρίς αλαζονεία και μαξιμαλιστικές στοχεύσεις, είναι πολύ πιθανόν το ΠΑΣΟΚ να έχει την τύχη της Ένωσης Κέντρου. Ήδη η συντηρητική παράταξη επέλεξε αντίπαλο. Κι αυτός δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διευθύνουσα ομάδα του καλείται να αποδείξει ότι και θέλει και μπορεί να σηκώσει το βάρος.
Kafeneio
Από την εποχή που η ιστορική Αριστερά [περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80] συνειδητοποίησε το ρόλο του ΠΑΣΟΚ [επιθέσεις φιλίας, σαλαμοποίηση των κομμάτων της και λεηλασία του ακροατηρίου της] έβαλε ως στόχο να το εξοβελίσει από το κέντρο της πολιτικής σκηνής και να πάρει τη θέση του. Το επιχείρησε με άγαρμπο τρόπο το 1989, το προσπάθησε το 2007 [περίοδος της δημοσκοπικής ευφορίας του ΣΥΡΙΖΑ], αλλά δεν τα κατάφερε. Τρίτη και «φαρμακερή»;
Όντως σήμερα υπάρχουν κάποιες κρίσιμες προϋποθέσεις: Για πρώτη φορά, το κυρίαρχο πια κομμάτι της Αριστεράς [ΣΥΡΙΖΑ] έχει καταθέσει συγκεκριμένη πρόταση εξουσίας, έχει δηλαδή μετακινηθεί από τη θέση ότι η Αριστερά σε συνθήκες αστικής Δημοκρατίας πρέπει να είναι μόνο μια δύναμη διαμαρτυρίας, καταγγελίας και αντίστασης, αποφεύγοντας να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Το ΠΑΣΟΚ είναι σε φάση παρατεταμένης κρίσης, αν όχι διάλυσης. Χάνει από παντού, κυρίως όμως προς τ’ αριστερά του [άλλη μία απόδειξη ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι του έχουν προοδευτικές προσλαμβάνουσες]. Σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας «ακούει» με ενδιαφέρον τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και δεν τον αντιμετωπίζει ως τυχοδιωκτικό σχηματισμό που εισηγείται μη ρεαλιστικές και επικίνδυνες ιδέες.
Το πρώτο βήμα έχει γίνει. Απαιτούνται, όμως, κι άλλα για να ολοκληρωθεί ο κύκλος και να μετεξελιχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σ’ έναν αστερισμό εντός του οποίου θα συνυπάρχουν δημιουργικά φορείς, ρεύματα και τάσεις: από την αριστερή Σοσιαλδημοκρατία μέχρι τον κινηματικό ακτιβισμό. Ωστόσο η πολυχρωμία, που είναι στοιχείο απαραίτητο για να έχει το εγχείρημα πολιτική δυναμική και ιδεολογική ευρύτητα, δεν πρέπει να υπονομεύσει την ανάγκη να διαμορφωθεί μια δεσπόζουσα συνισταμένη προκειμένου να αποκτήσει το μέτωπο πλειοψηφική και κυβερνητική προοπτική.
Χρειάζεται, μ’ άλλα λόγια, να ενισχυθούν στο πρόγραμμά του οι σοσιαλδημοκρατικές πλευρές και να υποχωρήσουν [όχι να εξοριστούν] οι ελευθεριακές και κινηματικές φωνές. Στον αστερισμό αυτό μπορούν να χωρέσουν και η ΔΗΜΑΡ και οι Οικολόγοι-Πράσινοι και η Κοινωνική Συμφωνία και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όχι όμως το ΚΚΕ, όσο η ηγεσία του παραμένει στη σταλινική γραμμή και δεν εγκαταλείπει τις χιλιαστικές εμμονές της. Με αυτές τις προγραμματικές κινήσεις, με επιδέξιους χειρισμούς, με ευελιξία, με διάθεση κατανόησης, χωρίς αλαζονεία και μαξιμαλιστικές στοχεύσεις, είναι πολύ πιθανόν το ΠΑΣΟΚ να έχει την τύχη της Ένωσης Κέντρου. Ήδη η συντηρητική παράταξη επέλεξε αντίπαλο. Κι αυτός δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ. Η διευθύνουσα ομάδα του καλείται να αποδείξει ότι και θέλει και μπορεί να σηκώσει το βάρος.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΖΟΥΡΟΣ: ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΣΚΑΚΙ...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
