Η νέα σειρά του Alpha, Να με λες μαμά, αποτελεί μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες προτάσεις της φετινής τηλεοπτικής σεζόν. Η πρεμιέρα της συγκέντρωσε υψηλά ποσοστά τηλεθέασης, δείχνοντας ότι οι θεατές ανταποκρίνονται σε ιστορίες που αγγίζουν ευαίσθητα και βαθιά ανθρώπινα θέματα. Παρά τα μεγάλα νούμερα, ωστόσο, η σειρά κατάφερε κάτι ακόμη πιο σημαντικό: να προκαλέσει συγκίνηση και προβληματισμό, χωρίς να περιορίζεται σε επιφανειακή δραματοποίηση.
Η ιστορία επικεντρώνεται στην Ξένια, μια γυναίκα που προσπαθεί να ζήσει μόνη της, μακριά από δεσμεύσεις, αλλά η μοίρα τη φέρνει να προστατεύσει την Ιωάννα, ένα παιδί που έχει υποστεί κακοποίηση. Μέσα από αυτήν τη σχέση, η σειρά αναδεικνύει την έννοια της μητρότητας με έναν τρόπο αυθεντικό και συγκινητικό. Οι ερμηνείες της Μαρίας Κίτσου και της μικρής Ναυσικάς Κόκοτα προσφέρουν ένταση και αληθοφάνεια στους χαρακτήρες, ενώ η σκηνοθεσία του Αντώνη Αγγελόπουλου δημιουργεί μια καθηλωτική ατμόσφαιρα, χωρίς να πέφτει σε κλισέ συναισθηματισμό.
Το σενάριο, πλούσιο σε ηθικά διλήμματα και συναισθηματικές συγκρούσεις, αγγίζει το κοινό και αφήνει το μήνυμα ότι η προστασία των παιδιών και η αγάπη μπορούν να υπερβούν ακόμη και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Παρά τη συγκίνηση που προκαλεί η σειρά, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς ότι φέτος τα τηλεοπτικά κανάλια, και ο Alpha ειδικότερα, έχουν επικεντρωθεί σε δραματικά προγράμματα σε βαθμό που πολλές φορές φτάνει να κουράζει. Όταν βλέπουμε εκπομπές από το πρωί μέχρι το βράδυ να ασχολούνται με την επικαιρότητα, με θανάτους και διάφορες τραγικές ιστορίες, δημιουργείται μια αίσθηση βαρύτητας που συχνά αποπροσανατολίζει τον θεατή και τον κρατάει μακριά από πιο ανάλαφρες, αισιόδοξες επιλογές.
Καταλήγοντας, η σειρά Να με λες μαμά είναι αναμφισβήτητα μια αξιόλογη και συγκινητική παραγωγή, που αξίζει την προσοχή του κοινού. Ωστόσο, είναι σημαντικό τα κανάλια να αντιληφθούν ότι πέρα από τα δράματα, το κοινό χρειάζεται και λίγη χαρά, λίγη αισιοδοξία και πιο φωτεινές στιγμές στην τηλεοπτική του καθημερινότητα. Ένα πρόγραμμα που συνδυάζει βάθος και φως, συγκίνηση και ελπίδα, θα μπορούσε να κάνει την τηλεόραση πιο ισορροπημένη και ανθρώπινη.
Πηγή: tvnea.com
